Vísir - 08.10.1966, Blaðsíða 15

V1S IR. Laugardagur 8. október 1966.
/5
-v/
y\ J. B. Prisfley:
Mætargestir
un
l ip hallaöi sér nú dálítiö fram, eins
: og spretthlaupari, sem býr sig und-
, ir stöikk — og hann þurfti ekki að
bíða lengi. Það var eins og Morg-
an hyrfi sljóleikinn. Allt í einu
1 sveiflaði hann handleggjunum og
• kastaði sér á Philip, en hann var
Orðsending
til bifreiða-
eigenda
Nú getiö þið nýtt hjólbaröa
ykkar til fullnustu með því að
Iáta okkur dýpka eða skera nýtt
munstur í hjólbaröa ykkar. —
Opiö virka daga kl. 8-12.30 og
14 - 20, Iaugardaga frá kl. 8 -
12.30 og 14 -18, og sunnudaga
eftir pöntun f síma 14760.
MUNSTUR OG
HJÓLBARÐAR
Bergstaöastræti 15
(gengið inn frá Spítalastfg)
viðbúinn og rak hnefann beint f
andlit honum — og hörfaöi svo.
Þetta bjargaði öllu við, en ef til
vill aðeins fáein augnablik, Högg-
ið, sem hann hafði greitt Morgan
var svo kröftugt að hann riöaði og
hentist til hliðar, en það var ekki
nógu öflugt til þess að fella hann.
Philip beið átekta. Kannski myndi
höggið hafa þau áhrif, að mann-
skepnan sæi að sér. Morgan studdi
báðum höndum um höfuð sér. Pbi’
ip fann að Margaret snart við
handlðfg hans og hann sneri sér
við til þess að brosa til hennar.
Hún studdist nú að dyr&stafnum
og var föl en augun skær og ótta-
laus. Korrhljóð vakti hann til em-
hugsunar um, að hann Væri í hættu
á ný.
Morgan bjóst nú til sóknar og
kom eins og tarfur sem býst til að
stanga — og á næsta andartaki
fann Philip krumlur risans læsast
um handleggi sína. Var allt glat.
að, það kom eins og af sjálfu sér
að hann reyndi að losa um hand-
leggina og svo náði hann tölfim
á jakkaermum risans og hélt fast
og gerðj sig alveg máttlausan) og
hékk á honum eins og slytti og
þess vegna tókst Morgan ekki að
berja hann niður og hann hugsaði
um það eitt, að meðan risinn næði
ekki taki á hálsi hans, væri von.
Honum fannst hann vera að berjast
við eitthvert fornaldardýr, heimskt
ferlíki — og stirt í hreyfingum.
Hann náði aftur fótfestu. Nú var
augnablikið komið. Hann slepptí
tökunum á jakkaermunum, lét
handleggina síga og gat með ,því
að beita öllu afli handleggja sinna
eldingarsnöggt losnað úr greipuin
Morgans og kastaði sér svo aftur
á bak, en um leið greiddi Morga.i
honum högg á kjálkann, svo að hon
um lá við yfirliði, en það bar m>k-
inn skugga á, þar sem hann lá og
þótt hann sæi Morgan gnæfa þama
yfir sér var sem hann vissi ekki
nákvæmlega hvar hann var, en
gizkaði á það og æddi fram, en
Philip fékk nú tækífæri til þess
að bregða fyrir hann fæti og greiða
honum öflugt högg milli rifja um
leið og í fallinu felldi Morgan
lampann, sem Philip hafði lagt frá
sér, og fór lampahjálmurinn í þús-
und mola.
Og Morgan virtist hafa fengiö
nóg í bili. Hann lá endilangur á gólf
inú meðvitundarlaus.
Philip hallaði sér upp að veggn
um nær magnþrota. Andartas
reyndi hann ekki að hreyfa sig, en
staulaðist svo í áttina til Margaret
þar sem hún stóð í gættinni með
kertaljósið i hendinni. Hann verkj
aði í höfuðið og hafði ákaían
hjartslátt. Hann hafði í raumnni
gengið á ljósið hálfsljór og áttaði
sig nú fyrst á því, aö það var Marga
ret. sem hélt á -þvi. Hún lagði aðra
höndina um háisinn á honum,
lagði vanga sinn að hans. Sne'f-
ingin, anganin af henni vakti þús-
und minningar frá liðnum dögu.-n.
— Það er ég, Philip, sagði hún.
Allt allt, sem hann þráði var
komið til hans — það var sem þau
hefðu oröið að fara yfir auön, en
nú höfðu þau fundið hvort annað
Hún strauk fingrum um andlit
hans.
— Þú ert meiddur.
Hann opnaði augun til fulls —
hann hafði lokað þeim til há'is
sem snöggvast.
— Ekkert að ráði, ég hafði heppn
ina meö mér. Hann leit á Morgan,
þar sem 'hann lá þama endilangur.
— Hann er þó ekki dauður?
spurði Margaret.
Hann tók kertastjakann úr hendi
hennar.
— Það skil ég ekki, hann er
meiri harðjaxl en svo, að þetta
verði hans bani. Hann beygði sig
yfir hann með kertastjakann í hönd
unum og sá og heyrði að Morgan
dró þungt andann.
— Það mætti næstum segja, að
hann hafi slegið sjálfan sig niður,
sagði Philip, og nú er ekki nema
tvennt til, annað hvort raknar
hann brátt úr rotinu, eða hann
blátt áfram sofnar út frá þessu og
sefur úr sér vímuna.
Margaret horfði á hann efins á
svip.
— En — ef hann raknar úr rot-
inu og byrjar aftur?
— Hann gerir það ekki — vertu
ekki neitt smeyk um það.
Hann tók um handlegg hennar
og þau fóru að ganga niður.
— Það er heldur ekki víst að
hann muni neitt þegar hann va'm
ar.
Margaret hallaði sér að Philip.
— Ég skil bara ekki hvað þú
stóðst þig Philip.
— Þama sagðirðu það sem ég
þurfti, Margaret — ekki vegna
þess að ég sækist eftir hrósi, en ég
fann að þú varst dálítið stolt af
mér — en sannast að segja veit
ég ekki hvernig þetta slampað>s'
af mér í hag.
Þau námu staðar á stigagangin
um við efsta þrep stigans. Marga-
ret sagði:
— Philip littu sem snöggvast á
dyrnar þarna þar sem ég stóð.
— Já.
Honum fannst aftur sem geig-
vænlegt myrkur umlyki þau í
þessu dularfulla húsi.
— Það er einhver þarna inni,
karlmaður, held ég, ég heyrði hann
kalla veikri rödd.
— Femm er í einu af þessum
herbergjum, ég man ekki hverju —
nei, hann fór inn í allt amaö
herbergi. Philip þoröi ekki að segja
Margaret hvers hann hefði or’öð
var, er hann sótti lampann.
— Ég heyrði þetta greinilega.
Hann bað um eitthvað. Kannski
það sé hinn . .
— Hvaða hinn?
— Húsráðandinn, þessi Sir Ród-
erick — kannski liggur hann rúm
fastur. Manstu ekki að Rebekka
sagði að hann væri gamall og veik
ur. Og hugsaðu þér ef hann iigg-
ur þama veikur og hefur hevrt
allan þennan hávaða.
Þau gengu að hurðinni.
— Hlustaðu, sagði Margaret og
hallaði sér fram. Hann horfði á
hvítt hörund hennar, þar sem blái
kjóllinn hennar var rifinn, og á hár
hennar skínandi sem gull. Hann
lagði líka við hlustirnar.
— Heyrirðu það? spurði hún
Hann kinkaði kolli og horfði á
hana undrandi. Ómur veikrar radd
ar barst til þeirra gegnum hurðina
Hann las í svip hennar hvaða á-
kvörðun hún hafði tekið og vatö
ekkert 'hissa, er hún lagði nðnd
sína á snerilinn til þess að opna
dyrnar og fara ipn — með hi-nt
hélt hún í hann. Hún barði hægt
á dyrnar.
— Kom inn var sagt veikum
romi.
Margaret hikaði, hún næstum
hjúfraði sig að honum. Hann hélt
á stjakanum og skuggann af hc.n-
um sjálfum lagði inn í herbergið
og eins og teygði sig inn og færð>
sig innar og hann fór á eftir hon-
um og Margaret með honum.
10. KAFLI
Penderel og Gladys sátu enn í
bifreiðinni og nú voru þau farin I
að tala um Sir William Porter ]
house. Penderel til nokkurrar furðu
var hún næstum áfjáð í að tala um
hann og láta í Ijós álit sitt á hon- >
um og Penderel varð að játa, að
hann hlustaði á það sem hún mas
aði, af nokkurri forvitni.
— Vitanlega þykir mér vænt um
hann, sagði Gladys, annars væri
ég ekki á ferðalagi með honum.
Það getið þér reitt yöur á, en ég
er ekki ástfangnari af honum en
gamla Banks, dyraverðinum í „Als-
atia“. Ég þarf vonandi ekki að
taka fram, að með þv£ sem ég
segi yður er ég ekki að leika neina
Ito komdu áð leika þér. Ekki í dag krakk En það veit enginn hvenær hann kemur Þama er hann, ég sagði ykkur það. En
ar, ég bfð eftir því aö Tarzan komi heim. til baka, ef þá nokkurn tímann. Jæja, ég hvemig £ ósköpunum?
veit það. Hlustið!
kómedíu. Við erum hætt því, þér
og ég, eða hvað? Annars er furöu-
legt, — þegar við tölum nú svona
saman í fullri hreinskilni, að viö
hittumst ekkj fyrr en í kvöld.
— Já, en gleymið ekki að við
hittumst i kolamyrkri á óveðurs-
nótt. Manni myndi bara finnast,
að maður yrði einmana — eftir á,
ef maður værj meö. einhver ólík-
indalæti, væri með derring, eða
að blekkja... Og svo er tíminn
naumur.
— Hvað eigið þér við með þvi,
aö tfminn sé naumur. Það er nóg
af tíma — nægur tími til alls. Það
er alltaf svo.
Henni sárnaðj dálítið við hann,
þv£ að hún hélt að hann ætti við
það, að hann hefði enga löngun
til þess að hitta hana aftur — þeg-
ar þessi nótt væri um garð genginn
Hún hafði búizf við hinu gagn-
stæða.
— Sannast að segja er mér ekki
sjálfum ljóst hvað eg átti við, sagöi
hann. Og nú, þegar hann fór gö
hugsa um það, vissi hann það ^kki.
— Ég hefi víst verið meö þessa
vanalegu predikunarsetningu í
huga: Vér erum sem blóm, frisk-
leg að morgni, visnuð að kvöldi.
Hana hljótið þér að þekkja.
— O — sei-sei, já, sagöi hún. en
líklega var engin ástæöa til að vera
leið yfir þessu, og hún rak leiðann
yfir þessu burt, og fannst að hún
væri frjáls.
—■ Þetta á bara við útlit og
slíkt, þegar maður hefir áhyggjur
af andliti sínu, holdarfari, en ann-
að er sjálfsagt mikilvægara. Allir
sem ég hefi þekkt höfðu meiri tíma
en þeir gátu notað — og eins er
það með gamla Sir Williams með
öll skeytin og skrifarana og allt
á þönum i kring um sig. Ég gæti
trúað, að hann vissi stundum ekk-
ert hvað hann ætti við timann að
gera
— Já, en hvað var þaö hpnars
sem þér ætluðuð að tala um, þeg-
mim,i 111.11
5. augiýsing
Spurt til vegar
Aðkomumaður: Getið þér sagt
mér, hvar íþróttahöllin er?
Lögregluþjónn: Já, íþróttahöll
in er andspænis Suðurlands-
braut 10, þar sem fallegu OSTA
eldhúsin og aðrar gæöavörur
eru seldar.
SKORRI H.F.
Suðurlandsbraut 10 - Sími 38585
METZELER
hjólbarðamir eru sterkir og
mjúkir, enda vestur-þýzk gæða-
vara.
Hjólbarða- og benzfnsalan
við Vitatorg. Sími 23900
Barðinn h.f.
Ármúla 7. Slmi 30501
Almenna V'erzlunarfélaglð h.f.
Skipholti 15. Sími 10199