Vísir - 14.01.1967, Blaðsíða 11

raunverulegu hetjur
kvikmyndanna
sem hætta l'ifi sinu sem
staðgenglar frægra leikara
SÍÐAN
Margar af þeim hetjum, sem
við siáum á hvíta tialdinu, berj-
ast við villimenn, vaða eld,
stökkva ofán af húsþökum og
.
Pappakassar eru notaðir til að draga úr fallinu þegar staðgenglamir
verða að kasta sér út um glugga.
aka bílum fram af hafnarbökkum
eru alls ekki þær hetjur, sem við
höldum þær vera. Við getum
ekkl betur séð en þetta séu Ieik
aramir sem við þekkjum svo vel
af myndum.en meöan verið er
að taka þessi atriði sitja leikar-
arnir frægu kannski heima í hæg
indastói og láta fara vel um sig.
Þeir, sem vinna þessar hetjudáð-
ir eru staðgenglamir en á þá er
aldrei minnzt og þeir fá ekki
nöfn sín skráð á tialdlð þegar
verið er að kynna leikarana.
f Ameríku em sérstakir skólar
sem þjálfa þessa staðgengla, þ.
e. þá sem hætta lífi sinu og lim-
um á annan hátt. Annars staðar,
t. d. I Frakklandi verða menn
staðgenglar „af tilviljun" —
margir þeirra em fyrrverandi
fimleikamenn, boxarar, fallhlífa-
stökkvarar eða kappaksturshetj-
ur. En til þess að geta leikið
hlutverk sín sómasamlega þurfa
þeir auðvitað að hafa fengið svo
íitla nasasjón af leik.
Meðan leikaramir, sem við
höldum aö séu að hætta lífi sínu
fyrir listina láta sér nægja að
leika þá þætti hlutverksins, sem
hættulausir mega teljast, fá fleiri
milljónir fyrir leik sinn, verða
staðgenglamir að láta sér nægja
brot þeirra launa eða aðeins
brotabrot. Sé áhættan mjög mikil
t. d. að þeir láta kveikja í sér
má segja að borgunin verði sæmi
jgo_
Þaö' ér ekki dfiágt að stað-
genglamir hætti lífi sínu við
starfiö, enda dó djarfasti stað-
gengill Frakka, Gil Delamare, í
fyrra er hann tók að sér að láta
bfl eyðileggjast í árekstri. Meö
honum var ung stúlka, sem hefur
sama starf en hún slapp, mikið
slösuð.
Fyrsta skilyrðið til þess að
geta gegnt þessu furöulega starfi
er að kunna að detta án þess að
brjóta sig. Aftur á móti getur
enginn komizt hjá að fá mar-
bletti og smákúlur — en það til
heyrir starfinu.
Það sem staðgenglamir segj-
ast óttast mest er eldurinn. Þeg-
ar kveikja á í fötum þeirra eru
þeir fyrst færðir í óeldfim föt,
síðan fötin sem eiga að brenna
og þegar kveikt er í er alltaf
kveikt f bakinu til þess að þeir
fái ekki brunasár í andlitið.
Tíu menn og ein stúlka í París
hafa myndað eins konar stað-
genglaflokk, til þess að vera bet-
ur búin undir að „leika“ saman
í kvikmyndum.
Mestum tímanum, sem ekki
fer í kvikmyndatöku eyða þau til
að æfa sig, hoppa, stökkva og
detta. Stúlkan í hópnum er 26
ára gömul, var fyrr á árum í röð
beztu fallhlífastökkvara Frakk-
lands og sérgreinar hennar eru
stökk úr mikilli hæð, köfun og
mótorhjólaakstur. Það mætti
halda að hún væri einhver krafta
jötunn, en því fer fjarri, hún er
mjög grönn og kvenleg og þegar
hún er ekki í vinnunni hugsar
hún um eiginmanninn og heimil-
ið.
<
Framúrakstur
„Bílstjóri skrifar m. a. um
framúrakstur og lágmarks-
hraða.
„Nú er búið að banna framúr
alcstur á Hafnarfjarðarvegi á
löngum köflum. Er það að
mörgu leyti rétt ráðstöfun, en
mér finnst að tilfinnanlega
vanti að seíja ákvæði um lág-
markshraða, þar sem framúr-
akstur er bannaður. Annað er
óhæfa...“
Þessu er hér með komið á
framfæri.
Þjnusta við bifreiðaeig-
endur.
Þjónusta viö bifreiðaeigendur.
Kunningi minn einn, sem
varð fyrir því óhappi að klessa
bretti á bfl sfnum í hálkunni
um daginn, er mjög óánægður
yflr þeirri þjónustu, sem hann
hefir fengið hjá einu af þekkt-
ari bílaþjónustufyrirtækjum
borgarinnar. Þrátt fyrir að byrj-
ar skyldi á viðgerð þegar í stað
hann láta sinn bezta mann í
verkið. Tafimar voru nefnilega
að því er verkstjóri sagði,
vegna vanhalda á mannskapn-
m. a. að þessi bezti maður lagði
það ekki i vana sinn að mæta
til vinnu fyrr en á tíunda tím-
anum á morgnana. Þegar að
dróst í þrjá daga, að verldð hæf
ist. Þegar fundið var að þessu
og bent á, að þetta kæmi sér
afar illa vegna þess, að bifreið
in væri nauðsyn vegna vinnu
mannsins, lét verkstjóri, sem
sér þætti þetta afar leitt, og
til að bæta upp dráttinn, skyldi
um.
Bileigandinn var öðm hvoru
að koma og fylgjast með, hvem
ig gengi, og fannst honum endi
lega að suma dagana lægi ekki
mikið eftir. Fór hann þá að
koma oftar til að fylgjast meö
verkinu. Uppgötvaði hann þá
þessu var fundið við verkstjór-
ann, sva .ði hann því til, að sá
bezti væri að byggja, strák-
greyið, svo hann er soldið þung
ur á morgnana. En kunningja
mínum varð að orði, að ekki
væru þeir líklega beisnir á
morgnana þeir lakari, fyrst
hann væri svona slappur sá
bezti.
Því minnist ég á þetta hér,
að þetta er því mlður ekkert
einsdæmi því að allt of mikið
af þjónustu er unnin svona með
hangandi héndi. Og verkstjór-
amir geta ekkert sagt, bví þá
myndu þeir bara hætta þeir
morgunsvæfu og fara að vinna
annars staðar, því hingað til
hefur vinna verið yfirnóg og í
því skjóli er skákað.
Það er fjandi hart, aö ekkert
skuli geta læknað þennan ó-
sóma. í fljótu bragði kemur
maður ekkj auga á neitt, sem
gæti kennt mönnum að virða
þá sem vinna á fyrir, eða vinnu
sína, nema þá helzt atvinnu-
leysi. Það er hroðalegt til þ*«s
aö hugsa.
Þrándur í Götu.