Vísir - 05.08.1967, Blaðsíða 4

CLIFF án
staðgengils
Þvngsta refsing í borginni Nash
ville i Tennessefylki í Bandaríkj-
unum fyrir ölvun á almanna færi
verður í framtíðinni fjögurra
klukkustunda seta í steininum.
Andrew Doyle, dómari, kom þess
iri reglu á þar fyrir nokkru vegna
þess að drykkjurútar néyttu allt
of margra máltíða i fangelsinu
á kostnað borgarinnar, til þess að
það væri hagstætt fyrir borgina.
>f
Ungur hermaður, Louis Melend
ez í bandaríska hernum hefur
tvisvar hlaupizt á brott frá bæki-
stöð herdeildar sinnar. Slíkt flokk
ast undir liðhlaup og agabrot, en
uann mun þó ekki hljóta þung
viðurlög, því í bæði skiptin stakk
hann af til framlínunnar í Viet-
nam. Hann er nú um þessaf
mundir í sjúkrahúsi í Washington,
meðan hann jafnar sig af sárum
Unum, sem hann hlaut í eldlín-
unm í Vietnam. Hafði hann kom-
zt yfir fölsk skírteini í bæði skipt
ín og logið sig áfram til 5. sér-
Djálfuðu herdeildarinnar í Me-
<ong Delta. í fyrra skiptið komst
ipp um hann þar og hann var
sendur heim, en í síðara skiptið
;om hið sanna ekki í ljós fyrr,
:n hann var kominn úr leiöangri
■g á hersjúkrahús.
i sérstöku hVerfi í New York,
þar sem mikið ér um sjúkrahús,
er bar, sem af læknum er afar
vinsæll. Þeirra í milli gengur
hann undir nafninu „Hressingar-
hælið“.
Cliff Richard er ekki banginn
við pústrana. í síðustu kvikmynd
sinni, sem hann lék í þvertók
hann alveg fyrir að nota stað-
gengil í hlutverkiö í hættulegustu
augnablikunum. Þessi mynd, sem
á ensku heitir „Two a penny“,
inniheldur nokkur hressileg slags
mál. Eitthvert sinnið er Cliff
lúskrað eftirminnanlega að húsa
baki og þótti leikstjóranum 'og
framleiðandanum, sem vissara
væri fyrir Cliff að nota stað-
gengil í sinn stað. Einhvern sem
minna gerði til þótt hlyti svolítið
hnjask, en Cliff brást ókvæða við
og tók það ekki í mál. Endirinn
varð sá, að hann hafði sitt fram
og lék þennan hluta myndarinnar
sjálfur eins og hina. Oft þurfti
svo að endurtaka slagsmálin að
húsabaki, en Cliff gat sjálfum
sér um kennt. Hann vildi þetta
sjálfur. Á myndinni hér viö hlið-
ina sést hann falla aftur fyrir sig
eftir vel útilátiö spark frá einum
þorparanum. Auk pústranna sem
Cliff útbýtir til hægri og vinstri
i myndinni, þá syngur hann auö-
vitað nokkur lög. Annars herma
síðustu fréttir, að Iíkur séu til
þess að þetta verði síðasta kvik-
myndin sem hann leikur í. Hann
ku hafa talsverðan áhuga á
því, að taka upp þráðinn sem
hann eitt sinn sleppti, og halda
áfram guðfræðinámi sinu.
Prinsessan
Þessar tvær ungu manneskjur
eru ekkert sérlega hýrar á svip
enda kannske ekki á öðru von
Þau þóttu vera fyrir þár sem
þau höfðu setið áður og notið
góös útsýnis, og því voru þau
rekin að mastrinu, svo hinir eldri
gætu séð betur til.
Þau skyggöu nefnilega á fyrir
Philip prins, í kappsiglingunni
um Bretlandsbikar fyrir nokkru.
Hann hafði tekið þátt í keppninni
á hinni konunglegu skútu „Blóð
skyggði á
liundinum" ásamt fjölda annarra
áhugaskútukarla.
Manneskjurnar tvær á mynd-
inni hér fyrir ofan eru dóttir Phil
ips, Anna prinsessa, og sonur
jarlsins af Westmoreland.
Þeim hafði báðum verið leyft
að fara með í siglinguna en urðu
of áköf og skyggðu á fyrir Phil
ip prins, svo hann sá ekki til
þess sem hann þurfti að gera.
Með föðurlegum strangleik varð
hann því ag vísa þeim á þeirra
stað.
!
j
í
)
I
)
)
J
í
I
)
1
)
)
)
)
)
I
Landhelgismál
Það vekur athygli manns,
þegar maður er á leið niður í
borgina góðveðursdagana, að
nokkuð er um hópa af erlend-
um kvikmyndatökumönnum,
sem viröast ekki vera feimnir
að munda vélar sínar að veg-
farendum ef svo ber undir. —
Manni verður á að hugsa, að
ekki séu allar þessar myndatök
ur gerðar sem áhugamál við-
komandi manna, heldur eru hér
atvinnufyrirtæki að starfi, sem
eru á höttunum eftir efni fyr-
ir érlend kvikmyndahús og sjón
vörp.
Öðru hvoru hefir um það ver
ið rætt að taka ætti tii alvar-
legrar íhugunar, hvort heimila
skyldi erlendum aðilum kvik-
myndatökur hérlendis nema
greiðslur komi á móti. Vafa-
laust er Island forvitnilegt land
fvrir útlendinga og má vafa-
faust vinna hér góðar myndir
ef kunnáttumenn eru að verki.
En hér eiga fyrst of fremst
okkar ungu kvikmyndamenn aö
fá forgangsrétt til að spreyta
sig, áður en við látum erlenda
kvikmyndunarmenn vaða um
eigum ekki aö láta útlendinga
féfletta okkur meira en nauö-
synlegt er. Við viljum t.d. ekki
láta aðrar þjóðir hagnýta sér okk
ar fiskveiðilandhelgi, vegna þess
að innaii hennar eru auðæfi, scm
an i erlenda viðskiptavininn.
Þegar tekið er tillit til þess,
hversu mikið hitamál landhelgis
málin hafa alla tíð verið, og
hafa bau mál eiginlega verið
eins og heimafreka rakka eins
og a.m.k. sumir þeirra virðast
vera.
í kvikmyndaefni felast verð
mæti sem ekki á að kasta á glæ
að óhugsuðu máli. Hér er um
að ræða auðlindir í vissum skiin
ingi, sem okkur ber að nýta
siálfir, að svo miklu leyti, sem
við höfum aðstöðu til, og Við
við teljum að okkur beri að
nýta sjálfa. I rauninni er alveg
sama máli að gegna um það
kvikmyndaefni sem felst í land
inu okkar og í lífi bess. Ef það
reynist forvitnilegt öðrum þjóð-
um, að þá eigum viö að reyna
að „matreiða“ bað sjálfir. alveg
eins og við vilium sjálfir verka
fiskinn úr landhelginni okkar of
okkur eins konar sjálfstæðisbar-
átta í beinu framhaldi af lýðveld
isstofnun okkar, bví furðulegra
er andvaraleysi okkar. Við vild-
um gera veldi okkar sem mest
/ í landhelgismálinu og auka
svigrúm okkar til að nýta þær
auðlindir sem við teljum okk-
ar og gætu fleytt okkur á nifi-
um stóra markaði heimsviðskipt
anna. Með þetta i huga er það
undravert, að við skulum vera
svo blindir á ýmsar aðrar auð-
lindir, sem eru þó á þurru landi .
og eru svo auðveidar í fram-
leiðslu, ef kunnáttumenn eiga í
hlut, að það þarf ekki einu
sinni erlent fiármagn til að
koma framkvæmdunum í kring.
Við eigum þegar kunnáttu-
fólk á sviði kvikmyndatöku og
við eigum heilan mýgrút af alls
konar listafólki eða fólki sem
þykist vera það, og ég á bágt
með að trúa því að ekki sé til
nokkur hónur þar innan um,
sem getur í samvinnu við fag
menn gert listræna hluti í kvik
myndagerð, með okkar þjóðlíf
og stórbrotnu náttúrufeguró
sem hráefni.
Ég legg til, aö á þessu sviði
heyjum við næsta þátt land-
helgisbaráttunnar.
Þrándur í Götu.
\
\
\