Vísir - 04.04.1968, Blaðsíða 9

V í S IR . FimmtueSagur 4. apríl 1968.
. .ræsœæiXttT&SmmXföBMm
IÁÍ
V
' - ■' -■■■■ ■■ -■ .-■/■■ ■■'**■
að það sé kaldara þarna norðan
viö, en ég hef nú ekki gert
neina landamerkjalínu þarna
ennþá. Það getur verið að mað-
ur geri það seinna. Við höfum
aðeins þessi gulu merki þarna,
eins og þú sérð,“ segir Alfreð
og bendir.
Við göngum nú inn í bæinn
og þar stendur húsmóðirin
me3 rjúkandi kaffi og bakkelsi
og við spöllum við Alfreð yfir
kaffibollanum.
,,Já, ég er nú búinn að vera
hér vddviti í 11 ár, og kann al-
veg prýðilega við mig.“
„Hvaða verðlaunapeningar
eru þetta hérna uppi á vegg hjá
þér, Alfreð?“ spyrjum við og
bendum á flauelisspjald þakið
peningum og orðum.
„Ja, þetta er nú frá því að
maður var í fþróttunum" segir
Alíreö og þá munum við að
einhver hafði sagt að Alfreð
hafi verið kunnur skíðagarpur á
sínum yngri árum, og einnig
margverðlaunaður fyrir afrek á
sviði frjálsiþrótta og knátt-
spymu.
„Já, maður fæst nú lítið við
það nú orðið, enda orðinn of
gamall fyrir slíkt.“

" " ■■"■ . . . -■■■"■■■;. ■ ■■■-...■ 7 -"■■■■ ■■.:■■■■ ■, .......................................................................................................................................................................................................................................................................................................................
•••■•« •" ■■:■:•■■• , ••• •>•■■■
gf | - mS^mSSm
Mynni Ólafsfjarðar, Eyjafjörður vinstra megin. Flogið er lágt yfir ísnum, sem þéttist eftir því sem fjær dregúr landi. (Ljósm.
Vísis, Þórunn).
yfir heimskautsbauginn
„Hverrýg eru samgöngurnar
hérna hjá ykkur eyjaskeggj-
um?“
„Jú, þær eru allgóðar, einkum
síðan Tryggvi fór að fljúga
hingað reglulega. Nú, svo kemur
Drangur /alltaf af og til. Líklega
kemur hann ekki fyrr en í
fyrsta lagi upp úr páskum
núna, því nú er siglingaleiðin
lokuð.“
„Nú hefur þú veriö hér 1963,
þegar hafísinn var sem mestur
hérna við landið. Sýnist þér að
ástandið ætli að verða svipað
núna?“
„Ja, þetta byrjar alveg eins.
Það er ekki gott að segja um
slíkt. Ég er nú bjartsýnn mað-
ur, en gamla fólkið sem hefur
búið hér í fleiri áratugi segir,
að þetta sé versti vetur hvað
veðurlag snertir slðan fyrir
aldamót. Ég skal segja þér, það
er straumurinn sem hefur mest
áhrif á hafísinn, það er ekki
svo mikið vindáttin. En auðvit-
að er mest hreyfingin á ísn-
um, þegar straumar og vindar.
hjálpast að.“
„Hvernig hefur afkoma ykk-
ar Grímseyinga verið í vetur?“
„Afkoman er bara góö. Hér
framleiða allir kjöt fyrir sig,
en kúnum fer fækkandi, guði
sé lof. Þær eru nú heldur leið-
inlegar, enda bara þrjár eftir í
eyjunni. Sfðan við fórum að fá
10 lítra hymurnar frá Akureyri,
er engin þörf fyrir /kýr. —
Nú svo höfum við róið í vetur.
Gæftir voru góðar í janúar og
febrúar, en slæmar í marz,
enda höfnin lögð.“
„Hvað eru íbúar eyjunnar
margir?“
„Þeir munu víst vera rétt
orðnir 90, já og tveir á leiðinni,
— ja, sjáanlegir, maður veit
svo .sem aldrei um hitt. Við
ætlum okkur að vera orðnir
eitt hundrað 1970, það er þegn-
skylduvinna.“
„Hvernig lízt ykkur á að fá
sjónvarp hingað á eyjuna?“
„Ó, bærilega. Mér fyfidist nú
að það ætti að setja endurvarps-
stöö fyrir sjónvarpiö hér á eyj-
una, héðan er bein loftlína fyrir
svo að segja allt Norðurlandið.
En það verður líklega aldrei
gert.“
„Þaö hefur mikið verið talað
uip að sameina hreppana hér í
sveitunum- í Eyjafirði, og jafn-
framt að sameina hreppa Gríms-
eyjar og Hriseyjar, viö hreppa í
landi. Hvemig lízt þér á •það?"
„Sameina hreppa Grímseyjar
og Hn’seyjar? Það lízt mér ekki
á. íetta er sjálfsagt ágætt’í
landi, en ég held að það sé ill-
framkvæmanlegt þegar um eyj-
ur er að ræða.“
Um leið og við ljúkum við
kaffisopann þökkum við Alfreð
fyrir kaffið. x
„Presturinn er víst búinn að
spyrja bömin“, segir húsmóðir-
in, og þá er ekkert til fyrir-
stööu aö leggja af stað.
Við göngum út á hlaöið og
kveöjum heimafólkið. Alfreð
kemur með okkur út að vélinni,
en hann er umboðsmaður
Tryggva í eyjunni.
Vélinni er rennt út á brautar-
endann, en þar bíður prestur-
inn, ásamt nokkrum farþegum,
sem ætla í land. Bílar em engir
til í Grímsey, en nokkrár drátt-
arvélar, upplýsir Herbert Guð-
mundsson okkur, þegar vélin er
rétt komin út á enda.
Farþegamir stíga um borö,
presturinn siöastur, og sezt
hann í afstasta sætið f vélinni.
„Það er bezt að ég sé hérna
í „predikunarstólnum“,“ segir
séra Pétur. „Maöur getur þá
messaö ef á þarf að halda“, og
með það rennur vélin af stað.
Eftir augnablik sést eyjan úr
lofti, höfnin, bæimir 17, og
gulu stikurnar, sem marka
heimskautsbauginn sjást eitt
andartak, en hverfa síðan.
Frá því að flogið hafði veriö
yfir eyjuna nokkrum stundum
áður hefur ísinn þétzt greini-
lega og þegar við fljúgum fyrir
mynni Eyjafjarðar, og sjáum
inn í Ólafsfjörðinn, er hann
nú orðinn fullur af ís, aö heita
má.
Þegar við komum yfir, Akur-
eyri, sjáum við að Drangur hef-
um komizt sína leið út um ísinn
á Akureyrarpolli, og er hann
líklega síðasta skipið sem siglir
á þessum slóðum að svo stöddu.
Við lendum heilu og höldnu
á Akureyrarflugvelli eftir ævin-
týralegt og skemmtilegt ferða-
lag norður yfir heimskauts-
bauginn, og kveðjum ferðafélag-
ana og flugmanninn Tryggva
Helgason.
Drangur fastur í ísnum á Ák-
ureyrarpolli, bærinn í baksýn.
eöa hva6?