Alþýðublaðið - 16.09.1966, Blaðsíða 8

því leiðir, að hinar yfirfullu
deildir úa og grúa af öfum og
ömmum, sem eru þar til að hlúa
a'ð litlum barnabörnum sínum,
unglingum, sem hjúkra foreldrum
sínum. Þarna getur að líta sam-
safn hungraðs fólks, sem annast
hina alvarlega særðu. Allir, jafnt
heilbrigðir sem særðir líta eins
út, eru horaðir með strekkta húð,
alvarleg andlit og örvæntingu í
augum.
Um leið og læknirinn gekk hratt
um deildirnar talaði fólkið til hans
á sínu eigin tungumáli, sem hann
skildi ekki. Hann brosti sínu hlý-
lega og elskulega brosi, sem hann
geymir handa sjúklingum sínum,
klappaði þeim, huggaði og taldi
í þá kjark á tungumáli, sem
þeir skilja ekki.
Ég náði mér í túlk og gekk
um deildirnar og spurði algeng-
ustu spurninga. Fólkið svarar
iágri röddu, engrar geðshræring-
ar verður vart, nenia í augum
þess. Gamla fólkið er aumkunar-
vert í örvilnan sinni, hinir full-
orðnu virðast á valdi fullkominn-
ar uppgjafar, barnadeildin er ó-
bærileg. Enginn mótmælir eða
kvartar. Við, hinir stórú, mettu,
hvítu menn munum aldrei fá vit-
neskju um tilfinningar þeirra.
DREPINN Á STRÖNDINNI.
Fimmtán ára gamall drengur
sat á bedda sínum og voru báðir
fætur hans vafðir plástrum. Hann
og litli bróðir hans höfðu farið
niður á ströndina til að gera við
Særðir óbreyttir borgarar yfir-
fylla sjúkrahús dreyfbýlisins.
Á barnadeildinni liggja mörg
börn, sem hlotið hafa brunasár
af völdum napalmsprengja.
net. Varðbátur Vietnammanna sá
þá og vélbyssuskothríð- dundi yfir
drenginn. Litli bróðirinn beið
bana. Bátsmenn tóku síöan land
til að ganga úr skugga um, á
hvað þeir hefðu verið að skjóta,
og fundu tvö börn. Ameríski ráðu-
nauturinn um borð kom drengnum
sem lifði til næsta þorps, þar
sem þyrla tók við honum. Móðir
hans og eldri bróðir komu síðan
hingað með mótorbát til að hlynna
að honum. Hann er heppinn, hann
hefur aðeins verið tvo og hálfan
mánuð á þessum átakanlega stað
og mun geta gengið einhvern
daginn. Hann sagði, að hann
hefði ekki vitað, að ströndin var
bannsvæði. Það var hans eina
athugasemd.
Þessi litlu börn æpa ekki af
sársauka. Ef þau gefa frá sér
Framhald á 10 síðu
(I Marta Gellhorn heitir amer
'l ískur rithöfundur. Frá árinu
(I 1937 var hún stríðsfréttaritari
|jí 10 ár samfleytt og sendi
i fréttir af víg-stöðvunum og frá
borgum í Spáni, Finnlandi,
(l Kína, Engrlandi, Ítalíu, Frakk-
landi, Þýzkalandi og Java,
ijsem orðið höfðu fyrir árásum
J|Nýlega’ hefur hún verið í Vi'
etnam, og grein sú, sem hér
fer á eftir stytt og er þýdd i
<J úr enska blaðinu ,The Guard (
J ian“, er fyrsta grein hennar um *
i styrjöldina í Vietnam..
287 sjúklingum, en þeir eru 500.
Langt frá heimilum sínum, oft
orðnir heimilislausir þegar hér
er komið, verða ættingjar hinna
særðu einhvern veginn að sjá
fyrir nauðþurftum þeirra. Og af
Nýja hafnarborgin og hin
forna höfuðborg dreifbýlisins,
Qui Nhon, var einu sinni fagur
'baðstaður franskra landstjórnar-
manna og fiskimannabær inn-
fæddra með 20 þús. íbúa. Núna
er tala íbúanna sögð vera i kring
um 200 þús. Skýrslur um Viet-
nam eru þegar bezt lætur, heiðar-
■legar ágizkanir, en of oft eru þær
áróðurshjal. Qui Nhon er risa-
stór birgðahaugur Bandaríkja-
manna, hjúpaður rauðu ryki, sem
þyrlast upp undan hjólum her-
fiutningatækja, og hitinn þar er
kæfandi. Þar má sjá hinar algengu
’hermannabúðir, vínstúkur, þvotta
hús og verzlanir, sem skjóta alls
staðar upp kollinum, þar sem
Bandaríkjamenn eru, hótelin og
villurnar, sem hefur verið breytt
í aðalbækistöðvar, mötuneyti og
vistarverur hermanna, og alls
staðar flóttamannaskýli, sem byggð
hafa verið úr hverju sem er, allt
frá pappa og upp í þynnur, sem
gerðar hafa verið úr tómum bjór-
dósum. Áætlað hefur verið, að
innan borgarmarkanna hýrist um
72 þús. flóttamenn, en enginn get-
ur hent reiður á hinni vaxandi
hjörð uppflosnaðra smábænda.
í sérhverri hinna 43 aðalborga
dreifbýlisins í Suður-Vietnam er
sjúkrahús, þar sem óbreyttir borg-
arar geta fengið ókeypis læknis-
hjálp. Sjúkrahúsið í Qui Nhon er
yfirfullt af særðum bændum, körl-
um, konum og börnum á öllum
aldri, sem öll væru fyrir löngu
horfin úr tölu lifenda, ef ekki
nyti við hjálpar lækna og hjúkr-
unarliðs frá Nýja-Sjálandi, sem
starfað hafa við sjúkrahúsið síðan
1963. Þessir læknar og hjúkrunar-
konur eru hafin yfir allt lof.
Læknir einn frá Nýja Sjálandi,
sem þó hafði nauðsynlegri störf
um að sinna, fór með mig um
sjúkrahúsið, sem er reyndar fjór-
ar, stórar tveggja hæða byggingar,
og er ein deild á hverjum gangi.
En særðir bændur streyma að dag
eftir dag og viku eftir viku og
litlu beddarnir, sem raðað er hlið
við hlið, eru notaðir fyrir tvo og
stundum þrjá sjúklinga í einu.
Það telst til munaðar að hafa
rúm út af fýrir sig. í sumum
deildunum liggja hinir særðu
einnig í röðum á gólfinu og fyrir
framan skurðstofuna, og í her-
berginu, sem er ætlað sjúklingum
á batavegi, er gólfið þakið fólki.
Allir hlutir lykta af óhreinindum,
dýnurnar og koddarnir eru gamlir
og blettóttir. Það eru engin lök
í rúmunum, engin náttföt, slopp-
ar, handklæði eða sápa, ekkert til
að borða eða drekka úr. Stjórnin
í Vietnam veitir ókeypis matar-
skammt, eina máltíð á dag, handa
Ný tegund
styrjaldar
g 16. september 1966 - ALÞÝÐUBLAÐIÐ
Á ■ .o.i'w ■ U'i'- ■,r ' • ■ ! •■ ,)