Dagur - 15.11.1997, Blaðsíða 8

24 - LAUGARDAGUR ÍS.NÓVEMBER 1997

LÍFIÐ t LANDINU
Sálgæsla eftir sj álfsvig
brot úr ritgerðinnl.
Fyrirfjórum árum fyr-
irfór sonur hennar sér
tæplega 18 áragam-
all. Sorgarvinna móð-
urinnarkemurútá
bók fyrirjólin, ritgerð-
in Sáluhjálp eftir
sjálfsvíg sem hún
skrifaði íguðfræði-
deild ogfékk 10 fyrir.
Guðrún Eggertsdóttir missti son
sinn Eggert Frey 11. apríl árið
1993 og fjórum árum síðar eða
10. apríl 1997 skilaði Guðrún
lokaritgerð sinni í guðfræðideild
Háskóla Islands. Hún ákvað
fljótt á námsferlinum að fjalla
um sjálfsvíg og beina athyglinni
að því hvernig mætti hjálpa að-
standendum þeirra sem taka Iíf
sitt.
Strax um haustið 1993 ákveð-
ur Guðrún að fara í guðfræði-
nám. „Eg heyrði viðtal við Pétur
Pétursson um að djáknanámið
væri að byrja og ég heyrði það á
þann hátt að ég er alveg viss um
að mér var ætlað að heyra þetta.
Lokaritgerðin er mín sorgar-
vinna, ég var búin að viða að
mér efni áður og tók mér góðan
tíma í að lesa það fyrir sjálfan
mig áður en ég fór að vinna úr
heimildum."
Þú lítur til trúarinnur í ritgerð-
inni, varstu trúuð úður en sonur
þinnfyrirfór sér?
„Já, ég var það en ástundaði
trúna ekki mikið. Gerði það að
vísu sem barn og unglingur en á
fullorðinsárum var ég ekki
kirkjurækin. - En um leið og
þetta gerðist fann ég styrkinn í
trúnni.“
Guðrún Eggertsdóttir sendir frá sér bók fyrir jólin sem getur hjáipað aðstandendum þeirra sem fremja sjálfsv/g. Sonur hennar Eggert Freyr fyrirfór sér fyrir fjórum árum.
myndir: þök.
Fullvissan uni endurfundi
Getur ritgerðin hjúlpað þeim
sem alls ekki trúa?
„Já, ég hugsa það vegna þess
að það eru svo margar tilfinn-
ingar sem ég fjalla um sem
tengjast ekki því hvort þú trúir
eða ekki. - En með trúnni fær
maður fullvissuna um að hinum
látna líður vel, er í faðmi guðs,
og eins vissuna um að maður
komi til með að hitta hann aftur.
Þeir sem ekki hafa slíka trú
þurfa oft að berjast við hugsan-
irnar um að hinn látni sé ein-
hversstaðar svífandi á milli
þessa heims og annars, líði illa
og sé Ieitandi. Og eins þegar
fólk trúir ekki á endurfundi er
tómið mikið, því þá er hinn látni
dáinn, horfinn og það er ekkert
meir.“
Lítið sem ekkert hefur verið
skrifað á íslensku um líðan að-
standenda þeirra einstaklinga
sem ákveða að taka líf sitt. Al-
gengt er að mikil einangrun fylgi
slíkum atburði og oftar en ekki
eru sektarkennd, reiði og
skömm það sem situr eftir.
„Það eru mjög margir sem
ekki hafa fengið neina aðstoð,
það er bara þetta í kringum und-
irbúning jarðarfararinnar en síð-
an ekki meir. Þörfin á umfjöllun
um aðstandendur eftir sjálfsvíg
er því mikil. Sjálfsvíg hefur átt
sér stað en hvað gerist svo?
Nauðsyulegt að þekkja
(ilfiniiingarnar
Eg var heppin, fékk mikinn
stuðning, bæði hjá prestinum
mínum, Ijölskyldu og vinum. Eg
Sonur hennar fyrirfór sér
„Sjálfsvíg er ofbeldi
gagnvart gerandanum
sjálfum og gagnvart eftir-
lifendum, en það er yfir-
leitt ekki framkvæmt
með ofbeldi í hitga. Fólk
sem fyrirfer sér gerir það
vegna þess að því líður
illa og sér enga aðra leið
frá sársaukanum og erf-
iðleikunum. Yfirleitt er
ástæðan ekki sú að það
langi til að særa aðra.“
»Sjálfsvíg hafa jj’lgt
mannkyninu alltfrá ivpp-
haft. Þau finnast í öllum
gerðum samfélaga...
Sums staðar þóttu þau
sjálfsögð og jafnvel skylda
við vissar aðstæður, en
annars staðar brot gegn
Guði og mönnum,
dauðasynd. Gamalmenni
meðal eskimóa létu sig
t.d. verða úti til að létta á
ættflokkum á harðinda-
tímum og ekkjur hindúa
urðu að deyja með eigin-
manni stnum."
„Sorg er sársauki, sárs-
auki vegna missis. Hún
snertir flesta strengi til-
finninga okkar, og birtist
í ýmsum myndum: sökn-
uður, harmttr, einsemd,
örvilnan, grátur, reiði,
depurð.“ Nauðsynlegt er
fyrir alla að gefa sér tírna
til að syrgja, viðurkenna
sorgina og þær tilfinn-
ingar sem hún vekur."
„Við sjálfsvígið ...er eins
og heimurinn hrynji. Að-
standendur eru undrandi
á þvi að allt heldur þó
áfram. Sólin kemur upp
og sest. Fólkfer til ogfrá
vinnu. Hvers vegna t
ósköpunum heldur ver-
öldin áfram að ganga?
Það er eins og viðkom-
andisé allt í einu t heimi
sem er svolttið til hliðar
við, en þó innan þess
heims sem allir aðrir búa
í. Oft vilja aðstandendur
losna úr þessum heimi..."
„Áfall og afneitun
fylgjast að og eru eðlileg
viðbrögð. Afneitun er
vörn sem gerir það að
verkum að viðkomandi
getur haldið áfram og
tekist á við hluti sem
gera þarf. Smátt og
smátt er stðan hægt að
takast á við tilfinning-
amar og missinn eftir
því sem doðinn sem
áfallinu jj'lgir minnkar...
Afneitunin er vöm sem
gerir fólki kleift að við-
urkenna sorgina..."