Dagur - 11.03.1998, Blaðsíða 9

1
MIÐVIKUDAGUR 11. MARS 1998 - 9
i

laust hefur hver gert það í sínu
hljóði en ekki upphátt."
- Hvernig var tilfinningin þegar
þið heyrðuð í vélsleðanum?
„Hún var frábær - ólýsanleg.
Mig Iangar að nota tækifærið og
þakka öllum þeim Ijölda manna
sem stóð sig frábærlega í þessari
björgun. Þetta eru hetjur!“
- Hvaða lærdóm má draga af
þessari för?
„Eflaust einhvem, en við eig-
um eftir að fara yfir það.“
Ótrúlega gott ástand
Stefán Gunnarsson er einn þre-
menninganna sem brutust niður
í Stóradal í Djúpadal £ fyrradag.
Hann fór með snjóbílnum til að
lóðsa leitarmenn og honum var
mjög létt að sjá að ekkert amaði
að þeim. „Auðvitað vissi maður
ekkert hvernig ástandið væri. Það
hafði liðið langur tími frá því að
við fórum frá þeim og menn
höfðu auðvitað áhyggjur. Það má
í raun segja að ástand þeirra hafi
verið ótrúlega gott miðað við það
sem búast mátti við.“
„Við gerðum mistök“
- Hvað olli því að svo fór sem fór?
„Það má segja að það hafi verið
mistök hjá okkur að hafa ekki tal-
stöð meðferðis. Hún hefði senni-
lega náðst þarna en GSM-síminn
kom ekki að notum. Svo fórum
við lítillega út fyrir ferðaáætlun
sem var varasamt þar sem veður-
spáin var vond. Hins vegar versn-
aði veðrið mun fyrr en við höfð-
um átt von á. Annars vil ég eins
og Birkir skila þakklæti til þeirra
Ijölmörgu sem tóku þátt í þessu
ævintýri sem endaði vel. Mér
virðist sem stjórn aðgerða hafi
gengið vel fyrir sig og kerfið virk-
að eins og vel smurð vél.“
Aðstandendur drífur að til að
ikominn með snjóbílnum á Öxnadalsheiði en þaðan var honum og félögum ekið á sjúkrahús. - myndir: bös
fagna görpunum sem heimtir eru
úr helju. Aður en þeir setjast upp
í hlýja bílana og keyra heim til
góðrar hvíldar, þá kveðjast þeir
með snertingu og Iátbragði sem
ber keim af því að hremmingarn-
ar hafi eflt vináttu þeirra þannig
að aldrei gleymist. Hitt er sýnt að
þótt sagan hafi fengið farsælan
endi, hefði vanbúnaður ferða-
langanna sem allir starfa sjálfir í
Jón Gauti Jónsson, einn skíðagöngu-
mannanna sem lögðu upp í vonskuveðri
í fyrrakvöld. Um 100 manns aðstoðuðu
við leitina.
björgunarsveitum, getað haft
hrikalegar afleiðingar f för með
sér. Þeir sleppa með skrekkinn en
ljóst er að Islendingar verða að
fara varlegar á íjöllum á þessum
árstíma. Eins og kunnugur íjalla-
maður orðaði það við blaðamann:
„Þarna er eitt versta veðravíti
landsins og menn mega ekki við
því að taka neina áhaettu."
Sjá einnig bls. 22 í Lífinu í
landinu, „Faðirvor á fjöllum".
„Nei, í rauninni ekki.“
- Hvernig var búnaðurinn?
„Ja, þú sérð það. Við erum allir
heilir á húfi eftir allan þennan
tíma.“
- Hvað með vistir?
„Við vorum komnir í smá vand-
ræði vegna þess að við höfðum
lítinn vökva. Við bræddum snjó í
plastflösku, en það gekk ekki allt
of vel.“
- Hvernig drápu þeir tímann?
„Með þvf að halda hvor á öðr-
um hita. Hrista okkur og svoleið-
is.“
- Sváfuð þið?
„Já, við skiptumst á að sofa.“
- Fóru þeir einhvern tíma út úr
snjóhúsinu?
„Nei. veðrið bauð ekki upp á
það.“
- Af hverju urðu þeir eftir þegar
hinir fóru?
„Við tókum meðal annars tillit
til skóbúnaðarins þegar það var
ákveðið."
Ólýsanleg tilfinning
- Hvað með sálfræðilegu hliðina?
„Hún var ágæt.“
- Fóru menn með bænir?
„Við ræddum það aldrei. Jú, ef-
Enn með hroll að lok/nni læknisskaðun á Fjórðungssjúkrahúsinu á Akureyri, en furðu hressir þrátt fyrir allt. Fimmmenningarnir búa
sig til langþráðrar heimferðar og hlýrrar sængur.

inngan<
r
i