Alþýðublaðið - 11.02.1967, Blaðsíða 13

Ást um víða veröld
ítölsk stórmynd í litum o? cine-
mascope. ,
Sýnd ki. 9.
Bönnuð börnum.
Leðurblakan
Blað'aummæli:
Leðurblakan í Bæjarbíó er kvik-
mynd sem óhætt er að -.næla
með.
Mbl. Ó. Sigur'ðsson.
PALLADIUM præsenteter:
'MUSEM
- árets féstligste farvefilm
Sýnd kl. 7.
Mynd fyrir alla fjölskylduna.
Síðasta sinn.
STRÆTISVAGNINN
Gamanmyndin íræga með Dirch
Passer.
Sýnd kl. 5
Balletkvikmyndin
— RÓMEO og JÚLÍA —.
Konunglegi brezki balletinn dans
ar í aðalhlutverkunum.
Sýnd kl. 9
Síöasta sinn.
— IIJÁLP —
með Bítlunum,
Sýnd kl. 5 og 7.
SMURT BRAUÐ
SNITTUR
BRAUÐSTOFAN
Vesturgötu 25.
Sími 16012.
Opið frá kl. 9-23.30.
AuglýsiS í álþýðublaðinu
Fmmhaldssaga eftir Molly Lillis:
GILDRAN ÖSÝNILFGA
virtist nú ljóma af innri eldi.
— Þér eruö afar fögin', Sara,
sagði liann og notaði nú skírnar-
nafn hennar í fyrsta skipti.
Hún leit undan aðdáunar-
augnaráði hans og drafandi rödd
sagði: — Það er nú bara ein
hliðin, gamli vinur!
— Sæll, Allan, sagði Sara við
nýkomna manninn. — Ég var
hætt að vonast eftir þér.
Hún leit á Keith og sagði
lágt:. — Þakka yður fyrir
skemmtunina.
— -Mér finnst leitt að slíta
ykkur sundur, sagði Allan, —
en ég er hræddur um að við
verðum að fara heim, elskan.
— Af hverju? spurði Sara og
undraðist leiða sinn yfir komu
hans.
— Það sprakk á bílnum hjá
mér og ég gleymdi að taka með
mér varahjól, svo við verðum að
ganga.
— Ég get ekið yður og manni
yðar, sagði Keith og leit vand-
ræðalega á þau.
— Þetta er ekki maðurinn
minn, hló Sara. — Þetta er vin-
ur minn, Allan Johnson. Hún
kynnti mennina tvo.
— Tilboðið stendur enn, sagði
Keith, sem i*eýndi af fremsta
megni að leyna þeirri undrun,
sem orð Söru ollu.
— Þakka yður fyrir, ég hef
gott af að ganga, svaraði Alan.
— Ég get fengið lánað sendils-
hjólið hjá henni Söru.
— Sendillinn er stúlka, benti
Sara honum á. En þú getur vel
fengið hjólið lánað. Ég kem eft-
ir augnablik Alan. Hún fór inn
í forstofuna til að sælcja kápu
sína.
— Viljið þér ekki fremur að
ég aki yður heim, spurði Keith
og reyndi að vera kurteis þó
liann gæti ekki þolað þennan
mann.
— Nei alls ekki. Alan fitlaði
við ljóst yfirskeggið. — Hvern-
ig haldið þér að ég líti út á
kvenmannshjóli?
Keith svaraði engu. Hann
starði inn í blá augu Söru, sem
gekk til þeirra. Augnaráð hans
sagði Söru að Keith Lavalle
væri langt þvi frá ónæmur fyrir
aðdráttarafli hennar.
2. KAFLI,
Keith fór aftuv inn í reyk-
mettaðan salinn.
— Kemur ekki týndi sonur-
inn, sagði Laurie í kveðjuskyni.
— Við héldum að þú hefðir yf-
irgefið okkur, sagði hún og tók
um hönd hans.
— Ég þurfti að fá mér frískt
loft og við frú Newman fórum
út í garðinn.
— Hittirðu kjölturakkann
hennar Söru? Laurie glotti.
— Hún kynnti mig fyrir ein-
hverjum hr. Johnson.
— Það er hann Alan. Laurie
flissaði heimskulega.
— Er manninum hennar al-
veg sama — eða er hann
kannske einn af þessum um-
burðarlyndu eiginmönnum
spurði Keith.
Einliver slökkti á plötuspil-
aranum og Poppy leit upp. —
Gerðir þú þetta? spurði hún.
— Hvað? Keith lyfti augnar-
brúnunum spyrjandi.
— Þú þarft ekki að hugsa um
Poppy, hún er gargandi full,
flýtti Laurie sér að segja.
Bill tók engan þátt í hlátr-
inum sem á eftir kom heldur
leit á Keith og sagði rólega: —,
Sara er ekkja. Eiginmaðui |
hennar lézt fyrir ári.
2
— Mér finnst það leitt. . .
ég vissi ekki. . . sagði Keith
með mikilli samúð.
— Eric var stórkostlegur
maður, sagði Bill hlýlega. —
Hann gerði mikið fyrir verzl-
unina í High Street.
— Sara vann hjá Eric áður
en þau giftust, skaut Laurie
inn í.
— Þau elskuðust mjög heitt.
Það var sorglegt að Eric skildi
fá lömunarveiki, sagði Bill. —
Þá höfðu þau aðeins verið gift
í hálft ár, það fékk mikið á
veslings Söru. Bill hóstaði til
að leyna því hve hræðrur hann
var.
— O, Sara virðist hafa jafn-
að sig, sagði Laurie rólega. —
Og verzlunin gengur vel.
— Enginn hefði verið betri
til að setja haná inn í viðskipt-
in en Eric, sagði Bill. — Hann
elpkaði forngripi og hann
kenndi Söru allt, sem hún veit.
Keith fann til með þessum
óþekkta manni. Hann langaði
ósegjanlega til að losna við
þessa veizlu og allan þennan
hávaða. Hann hristi höfuðið
þegar Bill bauð honum í glas-
ið og sagði að hann yrði að
fara núna til þess að komást
í rúmið.
Meðan hann ók eftir kyrrlát-
um götunum hugsaði hann um
það, sem hann hafði heyrt.
Hann sá fyrir sér bros Söru
þegar hún kvaddi hann og hann
vissi að liefði hann verið í spor-
um hins óhamingjusama Eric
hefði það verið óbærilegt að
skilja eftir sig jafn yndklega
konu.
:ÍÉíl :
3. KAFLI.
Fyrsta þriðjudag hvers mán-
aðar komu nýjar vörur í forn-
munaverzlunina. Auk fornmun-
anna seldi Sara einnig mikið af
gjafavörum svo sem ölkrúsir og
handskorna trémuni sem seld-
ust mjög fljótt. Jane aðstoðar-
kona Söru elskaði að taka upp.
Það var það eina, sem henni
fannst virkilega skemmtilegt við
vinnuna.
— Þetta er alveg nýtt, hló
hún og rétti fram tréapa.
— Já er hann ekki sætur,
brosti Sara, um leið og hún
virti litla dýrið fyrir sér. —
Æ, ég held það vanti einn kassa.
Hún taldi þá. — Já, það vant-
ar einn. Ég held ég fari niður
á stöðina og sæki hann sjálf.
Ég þarf líka að fara í bankann
við hliðina á. Getur þú hugsað
um verzlunina meðan ég er á
brott?
— Já frú Newman. En er það
í lagi að ég fái heldur lengri
matartíma í dag?
— Ég vona, að þú ætlir ekki
að fara í atvinnuleit, sagði Sara
stríðnislega meðan hún gekk til
dyranna.
Þegar unga stúlkan svaraði
engu leit Sara um öxl .og henni
mætti feimnislegt augnaráð. —
Þér vissuð vel að mig langaði
til að verða frammistöðustúlka
þegar ég réði mig.
— Ég vissi það, Jane. Ertu
kannske búin að fá slíka Vinnu
núna?
Jane kinkaði kolli. — Þá
vantar stúlku á The Oaks.
Stúlku, sem vill læra. Eigand-
inn vill tala við mig, klukkan
tvö í dag.
— Svo ég á von á að þú farir
fyrir jól?
— Ef ég fæ starfið, svaraði
Jane hreinskilnislega.
Sara vissi að hún myndi
sakna ungu stúlkunnar. En hún
hætti að hugsa um Jane þegár
hún nam staðar fyrir framan
bankanna því þar sá hún bregða
fyrir ljósrauðum kjól. Laurie
var í lionum og Keith Lavalle
var með henni.
Sara stóð grafkyrr og hugs-
aði sitt. Þau námu staðar við
gosbrunninn á torginu. Laurie
var óeðlilega hátíðleg á svipinn.
Reiðin tók af henni völdin
og ætiaði að ganga til þeirra,
þegar þau gengu á brott.
Sara hafði aldrei vitað að hún
gæti orðið svona reið. En hve
það var viðurstyggilegt að elt-
ast við unga konu eins og Laur-
ie. Hvaða möguleika hafði Bill,
sem aðeins elskaði konu sína
t
gegn þessum glæsilega óttunna
manni?
En tveir gátu leikið sama leik
inn og Sara var ákveðin .í að
gera allt sem henni var uiint til
að bjarga hjónabandi Bills.
En hún varð að hugsa um
verzlunina fyrst. Það var enn
hrukka milli fagurra augna-
brúna hennar þegar hún gekk
inn í bankann. Og hún velti því
stöðugt fyrir sér livernig hún
ætti að fara að því að loka
Keith frá Laurie þegar hún
gekk inn á stöðina.
Hún opnaði dyrnar og barði
á afgreiðsluborðið til að beina
athygli mannanna að sér.
— Góðan daginn frú New-
man. Mér fannst þetta leitt með
sendinguna. Hr. Lavalle lofaði
að koma henni til skila, sagði
einn afgreiðslumannanna og
gekk til hennar.
— Sæl Sara. Djúp rödd Keith
Lavalle hljómaði að baki henn-
ar. — Bíllinn var rétt farinn
þegar ég sá að einn af kössum
yðar hafði orðið eftir. Ég setti
hann inn í bílinn minn. Ég var
aðeins að bíða eftir sendingu.
Sara kipptist til þegar hún
heyrði rödd hans. Örlögin höfðu
sent henni tsékifærið til að
vinna hann frá Laurie.
GJAFABREF
FRA SUNDLAUOARSJÓOl
SKALATÚ NS HEIMIU8INO
ÞETTA BRÉF ER KVITTUN, EN l>Ó MIKIU
FREMUR VIOURKENNINS FVRIR STUDN-
ING VIÐ OOTT MÁLEFNI.
■HKUV/tt, K V.
t.K tvndf*v»«*/«* Skátoðnih'kUUm
IVíassey
Ferguson
DRÁTTARVÉLA
og GRÖFUEIGENDUR
Nú er rétti tíminn til að
láta yfirfara og gera við
vélamar fyrir vorið.
Massey Ferguson-við-
gerðaþjónustu annast
Vélsmiðja
Eysteins Leifssonar
hf.
Síðumúla 17.
sími 30662.

11. febrúar 1967 — ALÞÝÐUBLAÐIÐ 33