Dagur - 26.08.2000, Blaðsíða 17

Xfc^wr.
LAUGARDAGUR 26. ÁGÚST
2000 - 33
LÍFíÐ í LANDINU
\
Gunnhildur Hauksdóttir,
Ing/björg Magnadóttir og
Unnar Örn Auðarson fyrir
framan Ijósmynd aflista-
mönnunum sem síðast
sýndu í Gula húsinu.
mynd: ingó.
Gult hús gegn
hvítum veggjum
í byrjun febrúar, um það
leyti sem dagskrá menning-
arborgarinnar var að hefj-
ast, réðst hópur ungra lista-
manna til inngöngu í mann-
laust hús við Lindargötu.
Síðan hefur farið fram öflug
menningarstarfsemi í Gula
húsinu.
Gula húsið stendur eitt og svolítið yf-
irgefið á hornlóð á mótum Lindargötu
og Frakkastígs. Næst húsinu er lítill
garður með háu grasi og rauðum sófa.
Austan við það eru nýjar blokkarbygg-
ingar við Skúlagötu og Tónmennta-
skóii Reykjavíkur, en hinum megin
götunnar er gamla ríkið. Handan lóð-
arinnar sem er auð sést í bensínstöð,
en þegar horft er í norður af tröppun-
um við innganginn sést út í Viðey og
yfir Esjuna. Annars er Gula húsið ekki
lengur gult, heldur mosagrænt. Það
var málað í upphafi sumars þegar
hópurinn sem tók húsið á sitt vald eitt
kalt miðvikudagskvöld i byrjun febrúr-
ar, ákvað að fá nokkra þekkta mynd-
listarmenn til að hressa upp á máln-
inguna. Birgir And- résson myndlist-
armaður valdi útilitinn og Ráðhildur
Ingadóttir setti bláan lit á veggi íyrstu
hæðar. Þar sitjum við með Unnari
Erni Auðarsyni, Ingibjörgu Magna-
dóttur og Gunnhildi Hauksdóttur.
Þau hafa haldið utan um starfsemi
Gula hússins frá upphafi ásamt Mel-
korku Huldudóttur, Berglindi Agúsls-
dóttur og Darra Lorenzen.
Engin tilviljun
Ingibjörg, sem er betur þekkt undir
gælunafninu Imma, segir að þau hafi
viljað aðra liti á veggina en þennan
hvíta sem tröllríður öllum sýningar-
sölum. Við sitjum í tveimur sófum í
aðal vistarveru hússins á lyrstu hæð
umkring þessum bláa lit. Húsið er á
tveimur hæðum og með kjallara, en
það varla hægt að kalla það stórt. Á
fyrstu hæðinni er gengið inn í forstofu
og þaðan Iiggja Ieiðir inn L-laga stofu
og eldhúskrók í henni miðri. Ur for-
stofunni liggja líka stigar, annar upp á
gult loft Ásmundar Ásmundssonar,
sem er hálft undir súð, og hinn niður
í kjallara með litlu herbergi, enn
minni gangi og klósettum.
Sófarnir eru búnir að vera þarna frá
því kvöldið sem þau brutust inn. „Við
fórum inn um þennan glugga,“ segja
þau og benda á litla rúðu með rauðu
límbandi. „Hann var opinn." Þau
segja ákvörðunina um að fara inn í
húsið ekki hafa verið tekna í neinu
bríaríi. „Við vorum orðin hundleið á
ástandinu og langaði til að finna ein-
hvern stað þar sem við gætum verið.
Þetta hús var alltaf inn í myndinni og
eftir að hafa rætt þetta í hópnum var
ákveðið að hittast hér lyrir utan eitt
kvöldið." Hópurinn stóð reyndar í
þeirri trú að borgin ætti húsið og það
var engin tilviljun að það var tekið um
svipað Ieyti og dagskrá menningar-
borgarinnar var að hefjast.
í eigu Eimskipa
Þegar þau voru komin inn var úti-
hurðin tekin úr lás og hengilás settur í
staðinn. Þau töldu það samt enga
tryggingu fyrir að vera ekki hent út og
ruku heim að sækja húsgögn. Atburð-
urinn hafði verið myndaður í bak og
fyrir með ljósmynda- og myndband-
stökuvélum svo um kvöldið var ákveð-
ið að opna sýningu á myndunum strax
á laugardeginum. En þau voru ekki
ein um mynda atburðinn. Ljósmynd-
ari frá Morgunblaðinu kom á staðinn
og tveimur dögum síðar birtist mynd
af þeim í blaðinu að skríða inn um
gluggann.
„Við höfum ekki enn fengið að vita
hvernig Mogginn komst í málið, en
þegar við töluðum við blaðamann
þeirra komumst við að því að Eimskip
eiga húsið, eldd borgin. Blaðamannin-
um fannst við greinilega vera algjörir
fávitar og sagði að svona gerði maður
ekld,“ segir Imma. Hann lét þau samt
fá símanúmerið hjá forstjóra Eim-
skips. „Forstjórinn var auðvitað hissa
þegar við hringdum og sögðumst vera
í húsinu. En þó hann væri greinilega
ckkcrt alltof hrifinn sagði hann strax
að okkur yrði ekki hent út.“
Þau buðu yfirmönnum Eimskipafé-
lagsins á fyrstu sýninguna, en sáu
engan frá iyrirtækinu (ýrr en nokkru
síðar. „Það kom kona, Iíklega kynning-
arfulltrúi frá Eimskipum, og talaði við
Beggu. Hún var víst mjög almennileg
en okkur var samt gert Ijóst að þau
gætu sparkað okkur út hvenær sem
er.“ Þau eiga erfitt með að leyna
hrifningu sinni á viðbrögðum Eim-
skipa, sem bauðst meira að segja til
að greiða rafmagnsreikninginn. „1 vor
höfðu þeir aftur samband og sögðu að
við skyldum eldd plana neitt lengur en
út júní. Síðan höfum við ekkert heyrt
frá þeim,“ segir Unnar.
Kaótískt skipulag
Það er ekki ofsögum sagt að Gula
húsið hafi fengið milda athygli strax í
byrjun og ekki Iiðu margir mánuðir
þar til fyrsta gagnrýnin á sýningu í
húsinu birtist í Morgunblaðinu. „Það
er alltaf eitthvað um að vera í húsinu
um helgar og opnanir aðra til þriðja
hverja helgi.“ Sýningar og aðrar uppá-
komur eru yfirleitt ekki ákveðnar
nema með viku fyrirvara í hæsta lagi.
„Það má ekki vera of mikið skipulag á
svona stað. Við erum átta sem höfum
verið hér meira og minna viðloðandi,
en aðrir hafa líka komið að þessu.
Þegar menn verða þreyttir fara þeir út
og aðrir taka við. Þannig hefur fólk
alltaf áhuga á því sem það er að gera,“
segir Unnar og kallar fyrirkomulagið
„kaótískt skipulag".
Kjarninn í hópnum, sem sumir vilja
kalla hústökuhópinn, skipuleggur því
alls ekki allar þær sýningar og uppá-
komur sem fram fara í skjóli Gula
hússins. Fólk sem langar til að sýna,
halda tónleika, dansa eða vera með
Ieiksýningar og gjörninga hefur ósjald-
an frumkvæðið. Sumir eru ungir lista-
mcnn, tiltölulega nýskriðnir úr skóla,
aðrir eru eldri og viðurkenndir. Einu
sinni voru sýndar kvikmyndir franskra
listaskólanema, hljómsveitin Sigurrós
átti húsið eina helgi, þá voru Lomo
ljósmyndir sýndar og að einni sýning-
unni stóðu unglingar. Nú er þar
óvenjuleg sýning á myndum frá hús-
gagnaversluninni Góði hirðirinn, sem
fær vörur sínar frá Soipu og Islands-
ferð Goethe stofnunarinnar, með inn-
sendum verkum frá Þýskalandi.
„Ahugi fólks hefur komið okkur á
óvart því raunverulega er þetta ekki
neitt nema hús. Og auðvitað fólk. En
af því enginn á húsið finnst öllum
sem koma hér inn að þeir eigi stað-
inn.“
Ekkert réttara en hitt
Þegar hópurinn er spurður að því
hvað þau muni gera þegar Eimskip
ákveða að losa sig við þau úr húsinu,
sem stendur til að rífa, segjast þau
bara fara eitthvað annað. „Það er mik-
ilvægt fýrir myndlistarmenn að til sé
mikið af ólíkum stöðum til að sýna á.
Það þykir prófessjónalt að sýna á cle-
an stað með allt rosalega skipulagt, en
það er ekkert réttara en hitt, þar sem
allt er skítugt og óskipulagt," segir
Unnar. Imma bendir á að þau séu
ekkert í aðstöðu til að hafa hlutina
skipulagða, enda sé það ekkert mark-
miðið. „Þetta er líka okkar framlag til
menningarborgarinnar og örugglega
það ódýrasta."
Óreiðustig hópsins hef’ur verið í lág-
marki síðasta ldukkutímann og ekki
nokkur leið að koma í veg fýrir að það
nái aftur hámarki sínu. Hópurinn
splundrast. Unnar fer að hjálpa Góða
hirðinum að hengja upp myndir,
Imma og Helga Rafnsdóttir, leiklistar-
nemi tölta yfir í Hangsið á Nýló en
Gunnhildur hverfur út í húm kvölds-
ins. Innan úr húsinu berast hamars-
högg út á götu og í hverjum glugga
skín ljós. Gula húsið virðist hreint
ekki jafn einmana og áðan svona eitt
á horninu. MEÓ.
Gula húsið við Lindargötu áður en það var málað.
Danssýning á loftinu.
Særún Stefánsdóttir myndlistarmaður þeytir skífum í maraþoni.
fngólfur Arnarsson horfir á.