Dagur - Tíminn Reykjavík - 27.03.1997, Blaðsíða 2

14 - Fimmtudagur 27. mars 1997
Jktgur-3Jtmmn
L í F I Ð í
L A N D I N U
Lét drauminn rætast
Lóa
Aldísardóttir
skrifar
„Hann Ivar Larson stal
skítakamrinum sem var
niðri við vatnið. Ég hafði
minnstu áhyggjur af þessu
og fannst þetta fyndið en
fjöldi þorpsbúa hringdi í
mig (Svíar eru svo hrifnir af
skítakömrum úti á grasi).
Svo komu nokkrir 17 ára
strákar til mín á mótorhjóli
eitt kvöldið og sögðw
Heyrðu við getum stolið
skítakamrinum aftur fyrir
þig... “ Sigrún hafnaði góðu
boði en daginn eftir voru
haldnir tónleikar á landi
hennar, sem hún hafði veitt
þorpsbúum leyfi fyrir, og
mœta þeir þá ekki með ný-
smíðaðan skítakamar og
gefa henni!
sem hún stautaði sig fram úr og
reyndist vera auglýsing á lán-
um til kvenna í fyrir-
tækjarekstri, afborgunarlaus til
2ja ára og vaxtalaus 4 fyrstu
árin. Sigrún hringdi og bablaði
á sinni nýlærðu sænsku. „Svo
daginn eftir er ég að mála hús-
in gul, þau voru grá, þá kemur
einhver maður keyrandi og vill
tala við mig.“ Sigrún var frem-
ur pirruð yfir trufluninni, hélt
að maðurinn væri frá trygging-
unum eða bæjarfélaginu. Dag-
inn eftir hringdi bankastjórinn
furðu lostinn í Sigrúnu, spurði
hvað hún hefði gert manninum,
því hann ætlaði að lána henni
1,5 milljón án trygginga eða
veða.
Sigrún dreif sig þá í að
kaupa nokkur hús til viðbótar
við þau fimm sem fyrir voru á
svæðinu og kaupa ýmislegt sem
vantaði til reksturins auk þess
sem hún tók til hendinni sjálf,
smíðaði sólpalla o.fl. Hún er nú
langt komin með ævintýrabúð-
irnar sínar fyrir 13-16 ára ung-
linga og tekur á móti fyrsta
hópnum þann 6. júní.
Staðnað
bændasamfélag
Lýsingar Sigrúnar á þorpinu
Munkbysjön minna einna helst
á Smálöndin hans Emils. „Þetta
er bænda-
samfé-
seg
Mynd: GVA
ir Sigrún og á
þar við örh'tið
þorpið Munk-
bysjö2n sem
stendur hinum
megin við vatn-
ið. „Þaö er eins
og koma 30 ár
aftur í tímann."
Nágrannar
og þorpsbúar
hafa verið iðnir
við að færa
henni kökur og
brauð við vinn-
una þótt menn
hafi ekki orðið
ýkja hrifnir í
fyrstu þegar
kvisaðist út að
búðirnar hefðu
verið seldar út-
lendingi á slikk
enda kostaði
það bæjarfélag-
ið milljónir að
byggja búðirn-
ar upp. En þær
fóru á hausinn.
„Það hvarflaði
ekki að þeim
að það þurfi að sýna einhverja
drift í að reka þetta. Ivar Lar-
son lét byggja þetta allt upp á
dýrasta máta en svo var ekkert
gert til að koma þessu á fram-
færi.
Þannig að þorpsbúar skiptast
í tvennt; þeir sem elska Ivar
Larson og hata Ivar Larson."
Þrautaganga
á geðveikraspít-
ala
Fimm manna íslenskt
starfslið verður í ævin-
týrabúðunum hennar
Sigrúnar, Safarí í Sví-
þjóð, sem Úrval-Útsýn
selur. 30 unglingar koma
í hverri ferð og dvelur
hópurinn í 2 vikur á staðn-
um. En ekki í letikasti. Ó, nei.
oigrún er búin að setja upp
stútfulla dagskrá af ævintýra-
legum ferðum. „Við förum ri-
ver-rafting, heilsdags kanóa-
ferðir, reiðtúr, sjóskíði og veiði-
ferð,“ segir Sigrún en bætir því
við að suma dagana sé ekki
skipulögð dagskrá og þá geti
krakkarnir látið skutla sér á
nærliggjandi golfvöll eða annað
sem hugurinn girnist.
Einn daginn hjólar hópurinn
í svokallaða BodaBorg. „Það er
gamall geðveikraspítali sem
nokkrir ævintýramenn fengu
gefins frá rfldnu með því skil-
yrði að gera eitthvað úr því.
Þeir eru búnir að innrétta
þetta þannig að þú kemur
og ferð inní herbergi þar
sem þú verður að leysa
þraut, sem getur verið
líkamleg eða andleg.
Þegar lausnin er
fundin detturðu inn í
næsta herbergi."
Þá hljómar 2ja
daga ferðin í
steinaldarbúð-
irnar ekki síður
spennandi. Þar
gengur fölk inn í
skóg þar sem búið
er að byggja hús úr
birkitrjám, að mörg
þúsunda ára gamalli
fyrirmynd, setja upp
kotrur (samatjöld), og alls-
herjar dvalarstað að hætti
14 ára sonur Sigrúnar verður með henni yfir sumarið og ætlar að slá fyrir hana þessa fjóra
hektara lands. Vatnið liggur að safarísumarbúðunum.
steinaldarmanna. „Svo kemur
kona þarna, sami með svart sítt
hár, með einhver 9 börn og
yngstu trítlandi berrössuð.
Þetta byggði hún upp með styrk
frá ríkinu og svo veit enginn af
þessu. Meining-
in hjá henni er
að fólk komi
þarna í hópum,
skilji klukkuna
eftir og svo tek-
ur hún við. Hún
kennir fólki á
náttúruna, að
sækja rætur,
sveppi og ber,
búa til liti og
búa til úr skinni
og elda við op-
inn eld.“
Endalaus
læti
En hver er
þessi fram-
kvæmdakona?
Hún er rétt
skriðin yfir fer-
tugt, hefur
starfað sem
skíðaþjálfari
alla tíð, í Aust-
urríki, Banda-
ríkjunum og á íslandi, og ber
því engan kvíðboga fyrir því að
taka á móti 30 Iífsþyrstum ung-
lingum, ásamt fleiru. Miklu
fleiru. „Ég rak skíðaskálann á
ísafirði á tímabili, hef verið til
sjós, myndaðist við að flytja inn
afríska listmuni sem gekk nú
ekki of vel, seldi fisk til China
Town í San Fransisco, prufaði
smá atvinnurekstur, hef verið
með bókhald
hjá tölvu- og
tækniþjónustu
mannsins
míns, átti og
rak Hótel Jörð
í Reykjavík í 5
ár. Þegar ég
var búin að
selja hótelið þá
fór ég í skóla
því ég hafði nú
enga menntun
þrátt fyrir öll
þessi læti. Ég
lærði rafvirkj-
un en var þar
bara í eitt ár.
Ég sá fyrir mér
að þetta yrði
alltof langt
nám. Enda er
ég ekki mann-
eskja til að
vinna fyrir
aðra. Ég hef
oft komið við í
sportvöruversl-
unum og slíku.
En ég kann ekki að fara í mat
og kaffi, vinn allt öðruvísi og
liugsa allt öðruvísi en hinir.“
lóa
Sigrún þurfti byggingarleyfi fyrir nýju húsunum sem hún setti á jörðina. í
fyrstu leitaði hún til landslagsarkítekts, sem virtist álíta að hún væri heldur
loðin um lófana og fór að senda henni himinháa reikninga. Sigrún tók þá
málið í sínar hendur, settist fyrir framan tölvuna og teiknaði þar inn land,
hús og grill. Bróðir hennar sagði teikningarnar fráleitar og þær yrðu aldrei
samþykktar enda væru húsin minni en grillin! En Sigrún fékk byggingar-
leyfið...
~W^að þarf ekki að sitja
m M lengi með Sigrúnu
Æ. Grímsdóttur til að
skilja hvers vegna hún hríf-
ur alla með sér og fram-
kvœmir það sem henni
dettur í hug. Maður einfald-
lega öfundar þessa konu
(sem kann ekki að fara í
mat og kajfi) af orkunni...
Síðasta sumar spjallaði ísfirð-
ingurinn Sigrún Grímsdóttir við
mann sem sagðist eiga búgarð
staðsettan í ægifögru landslagi
Mið-Svíþjóðar sem hann vildi
selja. Það hafði lengi verið
draumur Sigrúnar að komast
yfir húsnæði til að setja upp
sumarbúðarekstur og skellti
hún sér því út til að kanna að-
stæður. Búgarðurinn reyndist
hreysi inn í miðjum skógi,
vatns-, rafmagns- og klósett-
laus.
Það var ljóst að draumurinn
myndi ekki rætast í þessum hí-
býlum en þorpsbúar í Munkby-
sjön sögðu henni frá því að til
sölu væru nokkrir sumarbú-
staðir á 4 hektara landi hinum
megin við vatnið. Ásett verð var
4 milljónir íslenskar. Sigrún
heillaðist og kannaði ýmsa
möguleika til að íjármagna
dæmið. Á endanum komst hún
að samkomulagi við þrotabúið,
um að hún greiddi út 800.000
kr. (sem var hagnaður af sölu
íbúðar sem Sigrún hafði keypt
á uppboði og gert upp hér
heima) og fékk restina að láni
með 10% vöxtum.
í einni af mörgum ferð-
um sínum í bankann
rak Sigrún aug-
un í plak-
at