Dagblaðið Vísir - DV - 09.10.1982, Síða 20

Wíilter Pichler, fæddur 1936 i Sudur Tyrol, byr i St Martin i Austurriki
og hefur siðustu tiu arin unnid að tilbeiðslulikum uppsetningum a byli
sinu þar. Þessi verk voru sett upp á Biennalinum. Myndin er af innihaldi
huss með buk og hauskupu fra St Martin
Cocmos og Gravity, munur spegilmyndar frá hlið og að neðan? Steinar sem • *ki efnisins, en varp
speglanna sem ummyndun þess? Táknum þess að bæði hugtokin eru sam nii.u,ni... •»*» nun
andi sjónarhorni? A sýningarskrá Jóns standa orðin Earth, Sun, Gravity, Cosmos, en hvert um sig a sér
otal merkingar. Oröið ,,endurvarp" gæti túlkað tengsl hugtakanna sin á milli og jafnframt skyrt efnis
meðferð Jóns. Þyngd steinsins og létt endurvarp hans, sami hlutur myndast i speglinum og yfir honum,
hvor gæti verið endurvarp hins, þyngd myndar steinsins i speglinum endurvarpast ut i rumið i mynd
svifandi efnisins. Margfoldun hugmyndarinnar eykur tilfinninguna fyrir rymi og gildi viðfangsefnisins
Lugi Mainolfi fæddist 1948 og býr i Torino. Veggmyndir hans eru sam
settar ur rauðum leirflógum. Stórar myndirnar minna nokkuð a upp
hleyptar myndir frá endurreisnartimabilinu eða austurlenzkar tuss
myndir. Hvaða gildi þær hafa utan skreytingargildi er mer oljost
Hinn tékkneskt fæddi Jiri Georg Dokupil, f. 1954, byr i Koln og er með
limur i hinni „villtu" klíku ,,Mulheimar frelsi' i Koln. Heitið ,,hinir
villtu" skyldi annars notað með varúð. ,,Les Fauves" (hinir villtu) var
notað um listmálarahóp i Frakklandi á siðari hluta síðustu aldar og var sa
hópur litt oprúðmannlegur að sögn. Nafnið ,,hinir nýju villtu" hefur
einnig verið notað áður þá um listsýningu i Aachen 1980, og kom þá
enginn sá nærri sem nú er talinn ,,villtur".
I i. iyf 1 af visindaléga unnum
í taðr ‘vndum um nátúrufyrirbæri,
þær útfærðar á myndrænan og
þar með skiljanlegan hátt. I stað
flókinna útskýringa nægir ein
myndræn tjáning. Verk Kristjáns
er sannfærandi i einfaldri grunn
hugmynd sinni og rokrétt i upp
byggingu. Mork nætur og dags,
birtu og myrkurs, fyllni og toms
felast i mörkum svarts og hvits i
verkinu Einstakar linur sameinast
i eina heild i fjarlægð en skiljast
að og afmarkast er nær dregur
Samræmi sem hofðar til
skilnings.
C.irlo Maria Mariani, f 1931, byr i Rom Myndstil sinn sækir hann aftur
til 18. aldar þott innihald frásagnar se yngra. Myndin er af verki hans
..Castore e Polluce".
DV. LAUGARDAGUR 9. OKTOBER1962.
Elnhver helsta listsýnlng heints:
Biennal Feneyja heimsóttur
Texti og myndir: Björgvin Gylfi Snorrason
Feneyjar og myndræn reynsla eru
svo samofin aö ætla skyldi aö litlum
erfiðleikum væri bundið að finna
myndlist í þeirri borg. Svo reyndist þó
vera þegar leitaö var einnar þekktustu
sýningar nútima myndlistar, Biennal-
ins, nú í sumar. Ekki aðeins ævintýra-
ljómi borgarinnar, síkin, hallirnar eöa
kirkjumar, heldur einnig mauramergð
ferðamanna og skeytingarleysi eyja-
skeggja um upplýsingastarfsemi gera
þeim erfitt fyrir sem koma gagngert á
sýninguna.
Gamatt og Irfseigt
Þeir sem voru svo beppnir, meöan á
sýningunni stóð, að sleppa út úr túr-
istaþvögunni á Markúsartorgi, og reik-
uðu niður að gondólahöfninni gátu
barið augum lengra inn meö ströndinni
griðarmikla stálgrindarbyggingu sem
Utið átti sameiginlegt með gömlum
húsbyggingastíl umhverfisins. Þessi
grind, samsett úr kúbiskum einingum
með ífelldum glampandi stálseglum,
verk Venezuelamannsins Alejandro
Otero, var hið eina sem gaf til kynna
að í borginni væri að leita þessarar
hefðbundnustu og jafnframt einnar
umfangsmestu sýningar nútima
myndlistar.
Hinir feneysku Biennalar byrjuðu
tveggja ára takt sinn 1882 og eiga þvi
nú 100 ára stofnunarafmæli. 1 sumar
var fertugasti Biennalinn opnaður.
Þrátt fyrir strið og kreppur og innri
kreppu 1974, er sýning féll niður, hefur
aldurinn sem sagt ekki enn megnað að
stinga líftóruna úr fyrirbærinu. Sögu-
sagnir ganga vissulega um E vrópu þar
sem spáð er endalokum þess en þeir
hrakspámenn taka sjálfsagt lítt tiflit
til viöleitni Itala til staðfestu í mynd-
listinni og hvað við ætti að taka til full-
nægingar þeirri þörf.
Skipulag
Ákaflega erfitt er að henda reiður á
skipulagi sýningarinnar. Á aðalsýning-
arsvæöinu ræður hver þjóð fyrir sig
yfir eigin sýningarskálum heflu höflun-
um þegar um stórmenningarþjóðirnar
eraðræða.
Italskur léttleiki hvílir yfir, snotur
húsin standa mifli trjálunda, jafnvel
má heyra f uglatist. Iraun hefur svæðið
yfir sér brag helgistaðar með blótstöö-
um. Flest húsin virðast reist á fyrri
hluta aldarinnar og því á verstu árum
þjóðemisóra og sjálfumgleði álfunnar.
Hver þjóð hefur heimtað útrás mikil-
mennskusinnar.
Þessi uppsetning, sem heist minnir á
menningarólympiuleika þjóðanna, úti-
lokar að vissu leyti alþjóðahyggju,
bindur listrænan anda á óraunlæga
bása og er til hindrunar raunhæf ri sýn-
ingaruppsetningu.
Best takast þau sýningarpláss, þar
sem einum listamanni er faflö aö koma
fram fyrir þjóð sina, svo sem Walter
Pichler frá Austurríki, fyrmefiidur
Alejandro Otero frá Venezuela, Dieter
Rotii fyrir Sviss eða Eva Sörensen frá
Danmörku.
Islenska sýningarframlagiö hefur
auðvitað sérstöðu fyrir íslenskan sýn-
ingargest og verður það því sérstak-
lega meðhöndlað.