Dagblaðið Vísir - DV - 12.02.1983, Blaðsíða 13

12
DV. LAUGARDAGUR12. FEBRÚAR1983.
DV. LAUGARDAGUR12. FEBRUAR1983.
—T, , ———T ~ ;-

13

verdlaunagripir
Á myndinni eru það Sören Larsen og Sigrún Ó. Einarsdóttir sem gera verðlaunagripi DV fyrir árið 1982.
DV-mynd GVA.

Eins og öllum Iesendum DV er ef-
laust kunnugt, afhenti blaðið sl.
fimmtudag menningarverðlaun sín
fyrir afrek í hinum ýmsu listum sem
unnin voru á árinu 1982. Eru þetta jafn-
framt einu verðlaun sinnar tegundar
sem veitt eru á landinu.
Gefur auga leið að verölaun til lista-
manna verða að vera listræn í hæsta
máta og því fékk blaöiö til liðs við sig
sæmdarhjónin Sigrúnu 0. Einarsdótt-
ur og Sören Larsen sem hafa sérhæft
sig í glerblæstri uppi á Kjalarnesi. Það
var engin tilviljun, né heldur nýjunga-
girnin ein sem réöi því vali, því æ síðan
þau Sigrún og Sören settust að á Is-
landi fyrir tæpum þrem árum hafa
stööugt borist fréttir af listfengi
þeirra, góðir dómar um sýningar
þeirra erlendis og annað lof. I sjálfu
sér þurfti það ekki til því gripir þeirra
á samsýningum hér heima mæltu með
sér sjálfir.
Er þau Sigrún og Sören höfðu fallist
á að taka að sér gerð verðlaunagrip-
anna fyrir DV og fylgt þannig í fót-
spor Jónínu Guðnadóttur, Hauks Dór,
Kolbrúnar Björgólfsdóttur og Sigrúnar
Guðjónsdóttur (Rúnu), fengu þau nán-
ast sjálfdæmi frá blaðsins hendi. Einu
kröfur DV voru þær að sama svipmót
yrði með gripunum sex en samt að
hver gripur gæti staðið einn og sér sem
sjálfstætt verk, „úník”, — og að á
þessa gripi mætti letra nöfn verðlauna-
hafa. Aö öðru leyti skyldi listafólkiö
ráða útliti.
Þau Sigrún og Sören eru metnaðar-
fullt fólk og lögðu á sig gífurlega vinnu
til að fá fram nákvæmlega þau form og
þá skreytingu sem þeim líkaði. Að
þeirri törn lokinni lágu eftir þau um 50
gripir sem afskrifaðir höfðu verið — og
sjö undurfalleg stykki sem komust
næst því markmiði sem þau settu sér í
upphafi.
Mjög fljótt höfðu Sigrún og Sören
farið að hugsa um kringlótt grunnform
fyrir verðlaunagripina, enda er það
form sjálfsagt flestum glerlistamönn-
um afar hugstætt. Gripirnir urðu eins
og stór greipaldin í laginu, tútnuðu í
ýmsar áttir, fengu á sig stúta og
hnúða, misstu þá svo aftur. Að lokum
var endanlegt útlit á hreinu. Hið
hvelfda ávaxtaform skyldi halda sér að
mestu, nema hvað það var flatt út að
ofan og þar skyldi vera op með litlum
stút. Breytingar í litatónum og annarri
skreytingu héldust vitaskuld í hendur
við formbreytingar.
I stað þess að búa til óhlutbundin
tákn fyrir hinar ýmsu listgreinar,
ákváðu Sigrún og Sören að hafa skreyt-
inguna fígúratifa og eins auðlæsilega
og mögulegt er — en þess má geta að
fígúratífar skreytingar eru afar sjald-
gæfar í nútímagleri. Fígúrurnar r
hverjum grip, sem Sigrún kallar
reyndar ,,mynd á kringlóttu formi”,
halda á hinum ýmsum verkfærum sem
tilheyra hverri listgrein. Auk þess hafa
litbrigöi á hverjum grip ákveðna tákn-
ræna merkingu a jn.k. í hugum þéirra
Sigrúnar og Sörens.
Hvað eigum við svo að kalla þessa
gripi? Höfundum er fremur í nöp við
orðin ,^kál” og „vasi” þar sem þau
hafa viðtekna notagildismerkingu.
Gripir þeirra Sigrúnar og Sörens eru
ekki ætlaöir fyrir blóm, kerti eða neitt
annaö, heldur til augnayndis og hand-
fjötlunar.
AI