Dagblaðið Vísir - DV - 19.03.1983, Blaðsíða 12

12
DV. LAUGARDAGUR19. MARS1983
Löngun manna til ad klífa fjöll, sigra þau og
hreykja sér á hœsta tindi, hefur sjálfsagt verid
svo lengi til sem mennirnir hafa gengid upp-
réttir. Pau eru fá, efþau eru þá einhver, fjöllin
á jördinni sem menn hafa ekki klifið. Eins og
gefur að skilja freista hœstu fjöllin mest. Það
sem stendur hoest yfir sjávarmáli í álfunni
Afríku nefnist Kilimanjaro. Það er staðsett í
ríkinu Tanzaníu við austurströnd Afríku og
hœsti tindur þess telst vera rétt tœpir sex
þúsund metrar á hceð.
Það fjall kleif Gunnar Leví Gissurarson
síðastliðið sumar. Hann hefur búið í Tanzaníu
síðastliðin þrjú ár ásamt fjölskyldu sinni,
Huldu Kristinsdóttur og börnunum Kristni Má
og Gissuri Erni. Gunnar Leví, sem er tcekni-
frceðingur að mennt, starfar þar við samnor-
rœnt þróunarverkefni,, The Nordic Project For
Co-operative And Rural Development In
Tanzania”. Þetta verkefni er fjármagnað af öll-
um Norðurlöndunum fimm en er undir stjórn
Danida, deildar í danska utanríkisráðuneyt-
inu.
Borgin sem fjölskylda Gunnars býr í, nefnist
Iringa. Hún er byggð upp á mikilli hásléttu inni
í miðri Tanzaníu í rúmlega fimmtán hundruð
metra liaeð. Þar býr, að sögn Gunnars, þjóð-
flokkur sem nefnist Wahete, miklir stríðsmenn
og eru þeir frœgastir fyrir harða og öfluga mót-
spyrnu gegn Þjóðverjum um síðastliðin alda-
rnót, þegar nýlenduveldi þeirra stóð sem hœst.
Það var á þjóðhátíðardegi fslendinga,
sautjánda júní, í hófi sem íslendingar í
Tanzaníu héldu, að Gunnar ákvað að klífa Kili-
manjaro. Guðrún Stefánsdóttir, sem einnig var
stödd í þessu hófi, hreifst af hugtnynd Gunnars
og ákvað að skella sér með honum. Ferðasaga
þeirra upp á hcesta fjall Afríku fer hér á eftir í
máli og myndum.
— hæsta ffjuil Afríku klifið með þeim Gunn
eg Guðrúnu Stet
Burðarkarlarnir þurftu að bera um fjörutiu kílóa byrði þá fimm daga sem fjallgangan tók. Hér sjást tveir þeirra
með byrðar sinar.
A toppnum. Gunnar Leví Gissurarson ásamt tveimur
leiðsögumönnum á Gilmans Pont á Kilimanjaro. Hæðin
er fimm þúsund sex hundruð áttatíu og fimm metrar yfir
sjávarmáli, vindhraðinn um átta stig, hitastigið um
fimmtán gráðu frost — og súrefnið að anda að sér frá-
leitt mikið.
Feröin frá Iringa hófst þann tuttug-
asta og annan júní 1982. Borgin Iringa
er í um þúsund kíómetra f jarlægö frá
fjallinu mikla, yfir slæma vegi og veg-
leysur að fara og str jálbýl og frumstæð
landsvæði. Eftir dags keyrslu komum
við til höfuðborgar landsins, Dodoma.
Fyrir nokkrum árum var ákveðið að
gera Dodoma að höfuöborg landsins en
borgin er með þeim ósköpum gerð að
vatn og rafmagn finnst þar varla og
telst til munaðar. Þar er vatn jafnvel
selst á svartamarkaðsverði. Þar liggja
líka fínir vegir út í eyðimörkina þar
sem byggja á ráðuneyti, sendiráö og
aðrar stjórnarbyggingar en enginn af
þessum aðilum hefur ennþá lagt út í
framkvæmdir.
Reykingar og vín-
drykkja skorín niður
Næsta dagleið er frá Dodoma til
Arusha. Á leiðinni yfir hinar víðáttu-
miklu og heillandi Masai-sléttur tapast
hljóökútur og púströr undan Land
Rovernum og demparagúmmí gefa
sig. Borgin Arusha var valin sem aðal-
stöðvar Austur-Afríkubandalagsins og
þá byggðar miklar hótel- og ráðstefnu-
hallir. Nú, eftir aö sá bandalags-
draumur rann út í sandinn, eru þessar
byggingar mest notaöar af ferðamönn-
um sem þangað koma að skoða ein-
hverja stærstu og fegurstu þjóðgarða í
Afríku og eitthvert fjölskrúðugasta
dýralíf í heimi.
Næstu dagar eru notaðir til af-
slöppunar og undirbúnings undir fjall-
gönguna. Meðal undirbúnings-
ráðstafana voru sígarettureykingar
skomar niður úr tveimur og hálfum
pakka á dag í einn pakka og vín-
drykkja niður í tvo bjóra og eitt
viskíglas á dag. Sökum sjálfselsku og
leti tókst ekki að hefja neinar líkams-
æfingar fyrir fjallgönguna og þær látn-
ar bíða þar til á hólminn var komið.
Hafði röit ófáar
ferðir upp á fjaiiið_________
Þann tuttugasta og sjötta júní var
svo ekiö fá Arusha til Moshi, en borgin
Moshi stendur við rætur Kilimanjaro.
Þar var gist á Marangu-hóteli sem ber
keim af gömlu nýlendutímunum. Eftir
að hafa ráðiö allan þann mannskap og
útvegað vistir og annan útbúnað, sem
til ferðarinnar þurfti, fórum við til
fundar við ævagamla þýska konu. Mér
datt strax í hug antik þegar við hitt-
umst en sú gamla vissi sínu viti og var
auðheyrt aö hún hafði rölt ófáar ferðir
upp á f jalliö. Hún var mjög elskuleg og
hélt fyrirlestur um fjalliö bæöi í máli
og myndum og gaf okkur holl ráð. Árla
morguns hinn tuttugasta og sjöunda
júní kemur sú gamla og yfirfer allan
okkar útbúnaö og skipuleggur pökkun.
Fyrst er pakkað í koddaver, síðan í
hveitipoka, þar næst í plastpoka og
loks í strigapoka. Hver poki vegur
fjörutíu kíló. Gamla konan segir okkur
af tveimur Norðmönnum sem eru að
leggja á fjallið þennan sama morgun
og við ákveðum að vera í samfloti.
Okkur brá heldur í brún er viö sáum
svo Norðmennina, því þeir voru báðir
stórir og stæltir og þaulvanir fjall-
göngumenn með nýtískulegan útbún-
að. Mér varð þá hugsað til skældu
gönguskónna, götóttu síðu nær-
buxnanna, gatslitnu ullarsokkanna og
gömlu bresku hermannaklæðanna frá
fyrri heimsstyrjöldinni sem engan
veginn pössuöu mér — og jafnvel var
ekki búiö að gera við kúlnagötin á.
Þessi föt höföum við leigt hjá þeirri
gömlu því hér um slóðir á enginn hlý
föt.
Eftir að allri skriffinnsku og öörum
formsatriöum er fullnægt er lagt af
stað.
Fársjúkur maður
______með fjaiiaveikina_________
Við erum fjórir fjallgöngumenn sem
leggjum af stað með þrjá
leiðsögumenn og tíu burðarkarla. Hver
þeirra ber sinn fjörutíu kílógramma
strigapoka á hausnum með mat, föt-
um, svefnpokum, teppum, matar-
áhöldum, steinolíu og lömpum. Við
göngugarpamir fjórir berum hins veg-
ar lítinn bakpoka hver, um fimm kíló-
gramma þungan, meö klósettpappír,