Dagblaðið Vísir - DV - 09.06.1983, Qupperneq 38

38
DV. FIMMTUDAGUR 9. JUNI1983.
DÆGRADVÖL
DÆGRADVÖL
DÆGRADVÖL
Hann Ivar í markinu hjá KR varði með prýði og kallaði til sinna manna linnulaust og ákveðið. „Ég er fyrirliði,” sagði
hann, „og mér ber að halda uppi liðsandanum og ná upp kjaftagangi í liðinu — það sagði hann Ögmundur Kristinsson í
DV og hann veit hvað hann syngur.”
Fyrsta
ástin og
portafót
boltinn
Um sælustu stundir æskuáranna
„Sælustu stundir ævi minnar voru
þær sem ég átti í portafótboltanum
meðfélögummínum,” sagðimérgam-
all knattspymumaður sem fyrir löngu
hafði komið fótboltaskónum fyrir ein-
hvers staðar niðri í kjallarageymsl-
unni og lét sér nú nægja að skreppa á
völlinn einstöku sinnum og horfa á
ensku knattspymuna hans Bjarna Fel.
í sjónvarpinu. „Viö gátum alls staðar
leikið fótbolta í þá daga. Við notuðum
snúrustaurana hennar mömmu fyrir
markstengur og þó að sú gamla kæmi
askvaðandi út með rauða spjaldið þeg-
ar við höfðum neglt knettinum af
feikna afli í nýþvegin rúmfötin gátum
við bara ekki á okkur setið stundinni
lengur. Þá voru líka grasi grónir vellir
þar sem nú er Neskirkja og Hagaskóli
og þar rákum við niður spýtur í mold-
ina og lékum listir okkar frá morgni til
kvölds. Það jafnast ekkert á viö porta-
fótboltann. Þetta vom unaðstímar og
þó aö þeir komi aldrei aftur, þá nýt ég
þeirra samt, því aö þeir kvikna til lífs í
minningunni þegar ég sé strákana
mína heillast af knettinum og heyri
þá harðneita að koma inn til að hátta
á kvöldin því aö þeir eiga harma að
hefna á vellinum og þeir vilja eiga síð-
asta orðið.
Þannig mælti nú þessi gamli maður,
ef gamlan skyldi telja, því að hann er
víst ekki nema fjörutíu og tveggja, en
þannig gætu líka tugþúsundir Reykvík-
inga taiað af sinni eigin reynslu. Æsku-
ár og fótbolti — þetta tvennt er svo ger-
samlega óaðskiljanlegt í minningunni
og þó að margskonar dægradvöl önnur
hafi vissulega komið við sögu á þroska-
árunum er það samt fótboltinn sem
ævinlega skipar innsta sætið.
Það eru sjálfsagt áhöld um hvort sé
innilegra í minningu margra, portafót-
boltinn eöa fyrsta ástin, en hvort
tveggja var því miður brennt marki
forgengileikans eins og svo margt sem
er gott í heiminum.
Portafótboltinn haföi líka vissa ann-
marka sem maður sá ekki þá en skilur
hálfu betur síðar. Við ötuðumst í linnu-
lausum kappleik frá morgni til kvölds
og við áttum ekki til orð yfir eigin
fræknleik og þegar við loksins stauluð-
umst heim þegar svo dimmt var orðið
að við glórðum ekki lengur í mark-
stengurnar sofnuðum við nærri sam-
stundis og dreymdi alla nóttina frá-
bærar sendingar utan af hægri kantin-
um sem vafningalaust voru skallaðar í
bláhornið. Eða þá okkur dreymdi
óviðjafnanlegan einleik með boltann
sem hófst á eigin vítateigi og lauk með
stönginni-inn hinum megin.
En staðreyndirnar voru því miður
sjaldnast allsendis samhljóða draum-
unum. Það er eins og fögur listgrein að
iðka portafótbolta en það verður eng-
inn maður snjall knattspymumaður
með því móti einu. Portafótboltinn
styrkir likamann og eykur þrekið en
hann laðar ekki fram þá snerpu,
hraða, samleik og stöðuskyn sem er
svo nauðsynlegt í alvöru knattspymu-
keppni. Þeir voru heppnir sem gengu í
félög, fengu tilsögn og þjálfun kunn-
áttumanna og kepptu við önnur lið á
sunnudagsmorgnum þegar við hinir
sváfum úr okkur harðsperrur portafót-
boltans.
Oveðursbörnin í ham
Knattspyrnuf élögin þroska æskuna
Um síðustu helgi skrapp ég að
morgunlagi að horfa á ungliða knatt-
spymufélaganna etja kappi. Þetta
voru smásveinar um tíu ára aldur,
og hafi einhver áhorfandi fram til
þessa dags efast um þroskandi áhrif
knattspyrnunnar hlaut sá hinn sami
aö sannfærast um ágæti hennar á
þessum drungalega morgnL
Það var nefnilega hreinasta unun
að sjá þessa keppnL Litlu andlitin
loguöu af viljastyrk og einbeitingu og
þegar þeir tóku sprettinn eftir knett-
inum í haröri baráttu við knáan and-
stæðing sá maður gjörla hvílíkt
undraverk hinn markvissi og sann-
gjarni agi knattspyrnunnar hefur
unnið á skapgerð þessara ungu Is-
lendinga. Þeir voru leiknir, þraut-
seigir, stæltir og æðmlausir. Þeir
stilltu gleði sinni í hóf og tóku ósigri
með jafnaðargeðL Þeir lögðu sig alla
fram í leiknum, gáf u lítt eftir í snert-
ingum en sýndu þó jafnan drenglyndi
og kveinkuðu sér hvorki við byltur
néhrindingar.
Osjálfrátt bar ég keppni þessara
þróttmiklu sveina saman viö porta-
fótboltann, sem ég hef fyrir augun-
um hvem einasta dag í Breiðholtinu
og þaö er ekkert um aö villast aö þeir
eiginleikar sem ég hef nefnt eru til
komnir og vonandi samgrónir lyndis-
einkunn sveinanna vegna þeirrar
þroskandi þjálfunar og heilbrigða
aga sem knattspymufélögin veita.
Það væri dónaskapur að fara að
gera upp á milli félaganna, einkum
og sér í lagi þar sem ég sá alls ekki
liö frá öllum þeirra en þó verð ég að
játa að einna mest þótti mér koma til
snerpu og harðfylgi KR-inganna
ungu. I gamla daga voru KR-ingar
stundum kallaðir óveðursbömin
vegna þess að þeir þóttu öðrum lið-
KR-ingur kominn í dauðafæri við ÍR-markið en markvörðurinn var frábær-
lega vel staðsettur og varði rétt eins og Dino Zoff hef ði verið að verki.
um fremri þegar vont var veður. Má
vera að þessi góði eiginleiki forfeðr-
anna hafi varðveist í liöinu, því að
þessa helgi var veðrið heldur rysjótt
með rigningum og kulda en KR-ing-
amir létll hað síst á sig fá og höfðu
löngum sigur.
Nokkrar Ijósmyndir tók ég við
þessi tækifæri af hinum ungu köpp-
um og gefa þær vissa hugmynd um
alvöruleiksins.
Þróttari sækir fram en ungur ÍR-ingur býst til varnar.