Dagblaðið Vísir - DV - 16.12.1983, Blaðsíða 36

44
E
DV. FÖSTUDAGUR16. DESEMBER1983.
IJÓHANN HELGASONl
— EINN: |
í nýróman-
tískum
búningi
Jóhann Helgason er búinn að vera
alllengi á ferli og tekur á sig hinar
ýmsu tónlistarlegu myndir. Nú hefur
hann smeygt sér í últra-nýrómantísk-
an búning og stefnir ótrauöur á er-
lendan markaö meö þriöju sólóafurð
sína, Einn. Síöasta plata Jóhanns,
Tass, var aö mér fannst nokkuð glúrin
plata og lagið Take Your Time eins og
það birtist þar fannst mér afbragös-
gott. Hann haföi þá sýnilega mátaö
nýrómantíska úníformið og fór þaö ei
illa. En síöan skipti hann snarlega um
búning og hellti sér út í meginlands-
diskó af svæsnustu gerö, ásamt henni
Helgu, og haslaði sér nokkurn völl í
Japan. En nú er semsagt aftur horfiö á
vit nýrómantíkurinnar.
Hér eru á ferðinni níu lög eftir
Jóhann, sex þeirra í samvinnu viö
John nokkurn Lang sem ég kann engin
deili á (ekki einu sinni tiltekinn í frétta-
tilkynningu sem fylgdi). Lögin eru
misjöfn eins og gengur en sum hver
ansi þekkileg þótt vart teljist þau
frumleg í miðri nýrómantísku holskefl-
unni. Fyrst ber auðvitað aö nefna Take
Your Time sem birtist í nýrri útsetn-
ingu og undir spilar á öll hljóðfæri
einskonar hirðgestur Steinars í
Lundúnum, Louis Jardin (bregöur
einnig fyrir á nýju Mezzo og Gasi
Baraflokksins). Eg kann engan veginn
viö lagið í þessum búningi þótt ég efist
ekki um aö þaö gangi betur í tjallann
en sú viökunnanlega mynd sem þaö
hefur á Tass (þaö hefur raunar náö
nokkrum vinsældum á dansgólfum
enskra). Af öörum lögum vil ég nefna
lögin Talk Of The Town sem er einna
best laga plötunnar og Slow Train To
Cairo.
Um hljóöfæraleik er óþarfi aö fjöl-
yröa. Hann er í höndum pottþéttra
stúdíómanna erlendra. Utsetningar
eru sem fyrr sagöi fyrst og fremst
nýrómantískar; hljóðgervlar og takt-
fastir trommuheilar áberandi. Jóhann
sjálfur sér um söng (utan bakradda)
og gerir þaö skammlaust. Mjúk rödd
hans á þó í ójafnri baráttu viö hvell og
skerandi hljóöfærin þannig aö oft á
tíðum er sem hann hreint og beint
týnistíöllusaman.
Aö öllu leyti er platan Einn mjög
dæmigerö fyrir þaö sem er aö gerast í
evrópskri dægurtónlist þessi misserin.
Af þeim sökum er ég hræddur um aö
hún sem slik nái ekki aö skapa sér
nafn. Hitt er annað mál að á plötunni
eru sæmilega efnilegar hitflugur og
þegar svo er getur allt gerst. Samt sem
áöur held ég aö Jóhanni takist ekki þaö
sem eflaust hefur veriö stefnt aö: aö
slá í gegn, eins og einhver sagði. -TT.
er retti
tíminn
til að lesa
Desemberheftið komið út:
Skop
• ••
Kartöflur—fæðuvon
framtíöarinnar
• ••
Jólasveinninn
í sjálfum mér
• ••
F’eröin til Jerúsalem
• ••
Hvers vegna
endast hjónabönd?
• ••
Viö viljum lifa
• ••
Birta ræöur frjósemi
• ••
Hús kærleikans
• ••
Heiöraðu land þitt
• ••
Baráttan um
yfirráðin í geimnum
• ••
Barniö sem
indíánarnir rændu
Nakinn sannleikur
• ••
Upp á kant við kerfið
• ••
Hlauptu—höndlaöu
hamingjuna
• ••
Okunnir snillingar
• ••
Hugsun í orðum
• ••
Bara húsmóöir
• ••
Detroit stefnir
mót hækkandi sól
• ••
Munaðarnes
• ••
Úrvalsljóö
• ••
AIDS
sjúkdómurinn skelfilegi
• ••
Goösagnir um geimverur
• ••
Aðgerðin sem
fiestir karlar óttast
Gleðileg jól!
M G. RÚNAR JULÍUSSON - SÍDBÚIN KVEÐJA: B
ROLLING STONES - UNDERCOVER:
Áriö 1974 settist Hardin aö í Englandi
og kom sjaldan fram eftú- þaö. Hardin
fékkst í upphafi viö blústónlist en sneri
sér síöan i auknum mæli aö þjóölaga-
tónlist og rokki. Hardin sendi frá sér
allmargar plötur og heimild sú sem ég
styöst við (nær til 1977) telur þær 10.
Hardin mun hafa samið allmörg
þekkileg lög en af þeim sem eru á plötu
Rúnars kannast ég aöeins við eitt,
Don’t Make Promises. Af því má ráöa
aö Rúnar hefur haft allfrjálsar hendur
varöandi útsetningar laganna. Annars
kann ég vel viö útsetningamar, hér er
á ferðinni létt og melódískt þjóö-
rokk meö kántríívafi og flutningur er
er meö ágætum. Rúnar syngur með
nefi (og miklum hreim) og skilar sínu
meöprýöi. Lögin eru flest hver stutt og
platan tekur aöeins tæpar 20 mínútur í
spilun.
Sem sagt góö (og nokkuð óvænt)
sending frá Rúnari Júl. -TT
Aöalsprauta The Models er Martha
Davis og það er ekki nóg meö aö hún
syngi og leiki á gítar, heldur hefur hún
samið öll lngin níu á plötunni, annaö-
hvort ein eöa í samstarfi viö aöra.
Meöal samstarfsmanna hennar í laga-
gerö má nefna þann ágæta textahöfund
Bernie Taupin.
Þessi léttrokkaöa tónlist The Models
lætur vel í eyrum, góöar melódíur og
vel flutt hjá þeim í heild þótt aö sjálf-
sögöu sé mest áberandi söngur Mörthu
David. Ekki gat ég samt varist þeirri
tilfinningu aö lík þótti mér tónlist The
Models og hjá Quarterflash, annarri
léttrokkaðri bandarískri hljómsveit.
Báöar eiga þaö sameiginlegt að hafa
innanborös einn kvenmann sem er í
aðalhlutverki. Hjá Quarterflash er þaö
Rindy Scott sem hefur þaó sér til á-
gætis aö fyrir utan að syngja leikur
hún ágætlega á saxófón. Sérstaklega
er áberandi samlíkingin í þeim lögum
sem Marty Jourard, hljómborðs- og
saxófónleikari The Models, þenur
lúöur sinn.
Þaö eru nokkuð lög á Little Robbers
sem aö mínum dómi bera af öörum og
svo einkennilega vill til aö þaö eru lög
sem Martha David hefur samið ein og
viröist mér henni takast betur til viö
lagagerð þegar hún semur viö eigin
texta. Fyrir utan Suddenly Last
Summer eru bestu lögin Where Do We
Go From Here (Nothing Secret) og
titillagiö Little Robbers. Bæöi lögin eru
vel flutt og melódíurnar auölæröar.
-HK.
Rolling Stones.
Góð og óvænt sending
Þreytumerkjum fjölgar
sig betri fætinum og sent frá sér sína
aöra breiðskífu (sú fyrsta kom út fyrir
7 árum) sem heitir Síöbúin kveöja.
Kveðjan er til látins tónlistarmanns,
bandarísks aö uppruna, sem hét Tim
Hardin en nafniö telst tæpast til hinna
þekktari í poppheiminum, í þaö
minnsta ekki hér á landi. Af þeim sök-'
um hlýtur útgáfan aö vekja nokkra
undrun. Kannski að Rúnar hafi talið
ófært aö Islendingar kynntust ekki
verkum Hardins og því, minnugur
málsháttarins betra er seint en aldrei,
ráöist í þessa útgáfu. í fréttatilkynn-
ingu frá útgáfunni sem plötunni fylgdi
segir aö lög Hardins eigi eftir aö verða
klassísk eins og öll góö verk. Víst eru
lög Hardins eins og þau birtast á plöt-
unni mjög viðkunnanleg og geðþekk
frá fyrstu hlustun. Hins vegar held ég
að lög þessi veröi ekki fremur klassísk
heldur en fjöldamörg önnur af sama
meiði. Ekki þar fyrir aö lögin eiga von-
andi eftir aö berast komandi kynslóö-
um til eyma, þaö eiga þau fyllilega
skilið.
Hafi þaö veriö ætlun Rúnars aö
vekja athygli á Tim Hardin heföi mér
þótt nauösynlegt að kynna hann, þó
ekki væri nema lítillega, á plötu-
umslaginu því hann er sem fyrr sagöi
ekki þekkt nafn hér á landi. Hins vegar
koma engar upplýsingar fram á plötu-
hulstrinu. Þótt ekki sé ætlun mín aö
bæta þar um má þó eftirfarandi koma
fram: Hardin fæddist í Bandaríkjun-
um áriö 1940 og lést 40 árum síðar
vegna ofneyslu vímuefna. Hann vakti
fyrst athygli á austurströnd
Bandaríkjanna skömmu eftir 1960 en
meö fyrstu breiðskífu sinni (hét bara
Tim Hardin og kom út 1966) náöi hann
verulegu fylgi í því sem nefnt er undir-
heimamúsíkbransinn í henni Ameríku.
Hardin sendi frá sér allmargar plötur
á 7. áratugnum og varö frægur er
söngvarinn Bobby Darin sló í gegn
meö lagi hans If I Were a Carpenter,
sem er eitt laganna á Síöbúinni kveðju.
brunninum í áraraöir og koma sjaldan
núoröiö með óvæntan glaöning. Þó er
titillagið áöumefnda ansi kraftmikiö
lag og þá ekki síður annaö lagið á A-
hliöinni, She Was Hot. Það sver sig í
ætt við gömlu Stoneslögin eins og þau
geröust best. Röff og töff.
Fyrsta lagiö á seinni hliöinni er líka
eftirminnilegt, Too Much Blood, þó aö
því sé ekki aö leyna aö heldur þyki
manni hugmyndabankinn gjaldþrota-
legur hvað textann áhrærir. Þarna er
komin sama gamla glæpasagan og
Stranglers notaöi í tillag plötu sinnar,
La Folie.
Það sem helst má frnna aö Under-
cover skrifast á reikning lagasmið-
anna. Lögin eru einfaldlega mörg hver
gömluö og lítt spennandi. Hins vegar
er hljóöfæraleikur meö því allra besta
sem heyrst hefur frá Rollingunum og
Keith Richard og Charlie Watts fara á'
kostum. Ivið meiri áhersla hefur verið
lögö í umgjörö laganna en áöur hefur
tíökast hjá Rollmgunum, aukahljóð-
færi mörg, meðal annars mikill blást-
ur, og útsetnúigar oft mjög í anda
yngri hljómsveita.
-Gsal
Þaö gerist ekki oft hér á Islandi aö
gefin er út plata í minningu látúina
dægurlagasöngvara utan úr heimi.
Ekki einu súini Lennon hefur fengiö
slíka plötu (aðeins eitt lag frá Bubba).
Nú hefur G. Rúnar Júl. brugöiö undir
THE MODELS—
ILTTLE ROBBERS
Hún er gömul en geröi sitt gagn og
malaði gott kaffi — var einhverju sinni
sagt um gamla kaffikvöm. Þaö sama
gildir um Stones. Hljómsveitin flytur
enn góöa tónlist og ber aldurinn vel.
Raunar má merkilegt heita hversu
vel Rollingarnir halda viröingu sinni
og vinsældum, búnir aö leika saman
nær samfleytt í tvo áratugi. Auðvitaö
veröa þreytumerkin æ fleiri meö
hverri plötunni sem frá þeún kemur en
Rollingarnir hafa þaö fram yfir flest-
allar hljómsveitir frá sjöunda áratugn-
um aö reyna að foröast endurtekningu.
Þess vegna hefur hljómsveitin einlægt
tekið mið af tískustraumum í rokki og
meö þeim hætti fylgt takti tímans.
Emotional Rescue er ef til vill gleggsta
dæmiö en nýja platan, Undercover, er
þessu marki brennd einnegin. Hlustiö
bara á byrjunúia á titillaginu, Under-
cover Of the Night, — svona byrja lög á
níunda áratugnum!
En þrátt fyrir svona nýtískulegar
rispur eru Undercover mestanpart
ósvikúi Stonestónlist, orðin dálítiö lúrn
í aðra röndúia en ótrúlega töff og
hressileg á köflum. Jagger og Rich-
ard hafa ausiö upp úr sama laga-
Einsgóðog
léttrokkuð
tónlistgetur
orðið
Undanfamar vikur hefur lagiö
Suddenly Last Summer heyrst nokkuð
títt á öldum ljósvakans enda er um aö
ræöa grípandi og skemmtilegt lag. Þaö
er bandarísk hljómsveit The Models
sem flytur lagið og mest áberandi er
mjög svo þokkaleg rödd söngkonu
hljómsveitarinnar, Martha Davis, en
hún er söngkona The Models og grípur
í gítar-inn á milli þess sem hún syngur.
Það verður aö viðurkennast aö lítið
vissi ég um The Models annaö en aö
hafa heyrt til hennar af og til í útvarpi
þegar mér barst nýjasta plata hljóm-
sveitarinnar Little Robbers í hendur,
og þótt ég viti nú litlu meira um sögu
þessarar hljómsveitar hef ég þó heyrt
aö þarna er á feröinni hrn ágætasta
hljómsveit er spilar léttrokkuö lög.
Nýjar
plötur