Dagblaðið Vísir - DV - 07.07.1984, Blaðsíða 14

14
DV.
18''r V'í.r v ; \
LAUGARDAGUR 7. JÚLl 1984.
Fyrirliggjandi í birgðastöð
Stál 37.2 og 42 DIN 17100
Þykktir 2-50 mm.Ýmsar stærðir, m.a.
1000x2000 mm
1500x3000 mm
1500x5000 mm
1500x6000 mm
1800x6000 mm
2000x6000 mm
STALHF
Borgartúni 31 sími 27222
„EG FANN MIG
í FLUGUNUM!”
SEGIR CLAUDE Q'JIDORT BÝFLUGNABÓNDI
flugnanet á höföi og hanska á höndum.
Þaö var greinilegt að hann haföi lært
sitthvað frá því hann hóf búskap því
handtökin voru róleg og yfirveguö.
Fyrst pumpaöi hann reyk inn í búiö.
„Eg er að láta þær vita aö ég sé
kominn,” sagði hann kankvís. En
þegar hann sá hvaö viðmælandinn
varð toginleitur útskýrði hann raun-
verulegu ástæðuna. Flugumar skynja
reykinn sem hættu og fyrstu viðbrögö
þeirra eru að belgja sig út af hunangi
því aö útivistin getur orðið löng. En um
leið dregur úr árásargimi þeirra og
röskunin verður minni í búinu. Eftir
að hafa hinkraö stundarkom opnaði
Claude kassann og tók upp eina of
mörgum vaxplötum sem innihalda
hunangiö. Smellt var af, síðan setti
hann plötuna aftur ofán í kassann og
lokaöi vandlega.
Merkjamál
„Sérðu þessar tvær?” spuröi
Claude og benti á tvær flugur sem
stóðu á brúninni við op kassans, börðu
vængjum ört og sveifluðu aftur-
endanum í sífellu. „Þær eru að gefa
merki um að hættan sé liðin hjá. Þær
gefa frá sér sérstaka lykt sem gefur
burtf lognum flugum til kynna aö allt sé
nú í lagi. Þessar þarna við opið eru
„dyraverðir”, þær fylgjast með að
engar utanaðkomandi býflugur geri
sig heimakomnar í búinu þeirra. Að-
eins „rétt” lyktandi fluga fær að fara
inn.” Það var eins og hann þekkti
hverja flugu persónulega og hann
greindi frá öllu með þekkingu líf-
fræðingsins og skarpskyggni fjár-
bóndans.
1 samfélagi býflugnanna ríkir eins
og kunnugt er ákaflega flókið en full-
komið skipulag sem bæði virðist
bygg jast á næmu lyktarskyni þeirra og
ótrúlegrí getu í staðarákvörðun miðað
við sól. I því sambandi nægir að minna
á „býflugnadansinn” fræga en með
honum gefa býflugurnar til kynna
stærð, stefnu og f jarlægð blómabreiöu.
I hverju búi ríkir ein frjó kvenfluga,
drottningin, yfir hundruðum ófrjórra
kvenflugna sem hefur sínu ákveðna
hlutverki aö gegna, safna forða, búa til
vaxhólf, hreinsa til, verja búið og svo
frv. En hvað gera karlagreyin? Hlut-
verk þessara fáu, sem eru í hverju
búi, felst aðeins i einu: aö skemmta
drottningunni.
„Þær eru alveg ótrúlega iðnar,
greyin. Sem dæmi um dugnaðinn í
þeim má nefna aö talið er að til
söfnunar á einu kílói hunangs leggi
býflugan að baki um fjörutíu þúsund
kilómetra eða eins og eina hnattferð! ”
segir Claude og horfir hreykinn á
flugurnar sínar þar sem þær iða i
sólskininu.
Fjallabeit
Talið barst nú að skilyrðum til
býflugnaræktar í Provence. „Þau
verða víst að teljast nokkuð góð.
Ovinir okkar býflugnabænda eru
einkum tveir. Annars vegar þurrkur-
inn hér á sumrum sem veldur því að
stór hluti blómanna skrælnar og drepst
um mitt sumar. Hins vegar er það
eitrið sem bændur bera á akra sína í
baráttunni við illgresið,” útskýrir
Claude.
Til að forðast sumarhitana fer hann
með flugumar til fjaBa (Lágalpanna)
og „beitir” þeim á fjallagróöurinn.
Afrakstur slíkrar beitar mun vera sér-
deilis ljúffengt hunang.
Úr raftækni í flugur
Þegar undirritaður renndi í hlað á
dögunum lá vel á býflugnabóndanum
því að þetta var fyrsti dagurinn í
langan tima sem sást til sólar. „Þær
Flugnamorgð. Iðandi vaxplötur með hunangi.
Quidort vígalegur með tvær
fallegar plötur.
ættu þá að geta viðrað sig aðeins,
greyin,” sagði hann og meinti bý-
flugurnar. Það var augljóst að honum
þótti vænt um býflugumar sínar og
þess vegna lá beint við að spyrja
manninn hvort hann hefði verið alinn
upp við slíkar aðstæður. „Nei,
blessaður vertu,” skellihló hann,” það
er nú öðru nær. Ég er tæknifræðingur
að mennt og starfaði um árabil í raf-
eindaiðnaðinum. En mér fannst ég
ekki finna mig í því starfi og var svona
hálfpartinn að þreifa fyrir mér með
ýmislegt annað. Svo gerðist það árið
1975 að hún móðir mín rauk til og
keypti býflugnakassa og stillti honum í
brekkuna hér fyrir neðan. Síðan
keyptum við okkur bækur um þetta
efni og fórum að lesa okkur til. Þannig
stunduöum við býflugnaræktina í
frístundum og smájukum við okkur allt
fram til ársbyrjunar 1982. Þá sagði ég
upp í verksmiðjunni og sneri mér
alfarið að býflugnabúskapnum. Og sé
ekkieftirþví.”
Búsýsl
Ymsir gætu haldiö að býflugnabú-
skapur útheimti litla vinnu en Claude er
fljótur aö leiðrétta þá fásinnu. Fylgjast
þarf reglulega með þessum 300 kössum
sem hann er með því að bæði veður og
dýr geta gert þar usla, hagamýs eru til
dæmis mestu sælkerar og hunangsunn-
endur. Svo þarf að dytta að kössunum,
fylgjast með hitastiginu í þeim og vaka
á allan hátt yfir velferð og sálarró
flugnanna. „Já, þær eru með sál og
vita sínu viti,” fullyrðir Claude um leið
og hann opnar einn kassanna undir
kvíðnu augnaráöi undirritaðs. En
bóndinn fullyrðir að allt sé í góöu lagi,
flugurnar spakar og við vel varðir með
„Þetta byrjaði nú ekki ýkja gæfu-
lega hjá mér. I fyrsta skiptiö sem ég
opnaöi kassa kom allt heila gerið á
móti mér og þrátt fyrir að ég forðaði
mér á hlaupum fékk ég einar tuttugu
stungur í andlitið!” Sá sem svo segir
frá heitir Claude Quidort og er bóndi,
dálitið sérstakur bóndi þó því að þessi
stóri og mikli maöur stundar búskap
með fremur smágerðan búfénað:
flugur. Claude þessi býr ásamt fjöl-
skyldu sinni og foreldrum í snotru
múrsteinshúsi skammt frá smábænum
Pertuis í Provencehéraði miðju.