Dagblaðið Vísir - DV - 07.07.1984, Blaðsíða 22

22
DV. LAUGARDAGUR 7. JULI1984.
Helgarvísur Helgarvísur Helgarvísur Helgarvísur
MJÖG ER SKAMMT FRÁ LIST TIL LEIRS
88. þáttur
Hörður Haraldsson skrifar þættinum langt og
skilmerkilegt bréf. Hann vill íáta vísu Sigurðar
Norlands byrja svo: „Þurfti loft og þráði loft.”
Þarna er ég honum ekki sammála, — ég hef
alltaf heyrt fyrstu ljóölínuna: „Þráöi loft og
þurfti loft.” Seint verður úr því skorið, hvor
okkar hefur rétt fyrir sér.
En Hörður kemur nokkrum vísum á fram-
færi, fyrst eru árstíðavísur:
Haustar að og hrímgast lauf,
himins opnast gáttin.
Fölna strá í klettaklauf,
köld er norðanáttin.
Eykst nú mœða mjiig um sinn,
mjöllu klœðist jörðin.
Vindur glæðisl, víst ég finn
vetur nœða um skörðin.
Komið er alll á kaf i snjó,
krakkar fara á skíði.
Ar og læki, lind og mó
leggur velrarhýði.
Létt um móa la-kur niðar,
leysir snjóa, úli erþraut.
Vellir spói, vindur kliðar,
vetrar hró er flúið hraut.
Og Hörður kveður:
Sigur að lokum víst mun vís,
en vit og ráðin þrotna,
þvíendileysu eftir ,,sís"
ekki er hœgt að botna.
Guðrún Brynjúlfsdóttir gaf út ljóöabók, er hún
nefnir „Ýlustrá”. Þar í eru þessar vísur:
Elsku Þóra, ást og traust
alla þína skreyti vegi.
Vetur, sumar, vor og haust
vonirþinar rœtast megi.
Lifðu heil við Ijós og yt,
lífsins heilla gnóttir.
Stattu afþér storma og él,
Stella Halldórsdóttir.
RÁÐAGERÐl
Gott var a‘ að gista hér
góðu hjá henni Sveinu.
Síðast hefði hún synjað mér
sœtabrauðs og kleinu.
Sá, erþunga byrði bar,
brákað þrek og meinin,
kœrast var að koma þar,
hvíla lúin beinin.
HNÍFILYRÐI
IAfs á sjóþitt fríða fley
flýtur engu betur,
við náungann þó segir svei,
sem þú hjálpað getur.
ÆSKAN OG LÍFSINS LEII)
Erfið er mín lífsins leið,
löngum nœrri grandi.
Sagt er að ei sé gatan greið
að guðdóms tignarlandi.
Vilhjálmur Hinrik Ivarsson, Merkinesi Höfn-
um í Gullbringusýslu, er 85 ára, en lætur það
ekki aftra sér og skrifar mér langt og fróölegt
bréf. Ekki get ég birt allan þann fróðleik, sem
bréfið hefur aö geyma í þessum þætti, en tek
fyrir þaö, sem hendi er næst. Vonandi gefst mér
tími og rúm síðar til þess að gera bréfi hans
betri skil.
Vilhjálmur segir kveikjuna aö skrifum sinum
vera, að í DV 21. jan. sé spurzt fyrir um vísuna
„Allt bar að í einu þar”. Og Vilhjálmur segir
orðrétt: Byrjunin er brengluð og ofrímuð, nema
prentvilla sé. öll er vísan svona rétt.
Margt bar að í einu þar,
opnuðust kviðarríkin;
Konan fœddi, kýrin bar,
kötturinn gaut og tíkin.
Og höfundurinn var Magnús Teitsson, Brún á
Stokkseyri.
Ég mun síðar birta meira úr bréfi Vilhjálms,
þótt það sé í rauninni að miklu leyti þáttur af
Magnúsi Teitssyni.
Hermann Daníelsson, Langholtsvegi 80,
sendirþessa vísu:
Nú er klíku- og kjaftaöld,
kreppur þjóðir pína.
Kaninn er að krœkja í völd
með kjarnorkuna sína.
Hermann segist hafa unnið sem gervismiöur
með faglærðum mönnum og lítils metinn af
þeim, sem „bréfin” höföu. Hann kvað:
Góð er sérhver stétt sem slík,
en stolt er engin hefðarflík.
Rík er okkar Reykjavík
af ranglœti og pólitík.
Rætt var um galla náungans, og sagðist þá
einn í hópnum engan galla hafa. Þá kvað
Hermann:
Hann sem varta vamm sér vann,
vanda allan brýtur.
Engan galla hefur hann,
hann er mjallahvítur.
Hermann yrkir „að gefnu tilefni”:
Þrekið bresta þig ég fann,
það of skammtþú treinir.
Það er bezt að þekkja mann,
þegar mest á reynir.
Guðrún Benónýsdóttir á Hvammstanga kvað:
Sífellt mœtir sorgin mér,
samt ei grœt né kvarta.
Henni sœti œtlað er
innst við rœtur hjarta.
Haraldur Hjálmarsson kvað:
Byrðar lífsins ber ég hátt,
brattan stika halla.
Reyni að sýna með því mátt,
meðan ég er að falla.
Helgi Hóseasson trésmiður sendi mér nýlega
nokkrar vísur eftir Pétur Jóhannesson frá Litla-
Bakka í Miðfirði. Hér fara nokkrar þeirra á
eftir:
Lygin gruggar hreinan hug,
hryggð en gott ei vekur,
varpar skugga á dáð og dug,
drengskap brottu hrekur.
Deyja lömb á bóndans bœ.
Breiðist snjór um keldur.
Frost og hríð um miöjan maí
miklu tjóni veldur.
Guð mun stjórna alheims víðu veldi.
Víkjum nú í trú og bœn til hans
með að forða oss frá ís og eldi,
yfirgangi og kúgun valdhafans.
(Kveðið undir Danastjórn)
Loki Laufeyjarson segir, að frænka sín, Mar-
grét að nafni, hafi skorað á sig að semja nokkra
fyrriparta, sem hún ætlaöi að nota á skemmtun
Allaballa. Þar átti að veita verðlaun eða viður-
kenningu fyrir bezta botninn. Loki segist eiga
mjög erfitt að yrkja eftir pöntun, en þó hafi hann
látið til leiðast. Að því loknu kvað Loki:
Það er afar erfitt mér
að yrkja samkvœmt boði.
Ennþá nauðgar Magga mér
manni smám i roði.
Á öldurhúsi fyrir nokkru vék sér að mér
maður og kvað svo til mín:
Skúli minn. ískorti vísna
skenki ég þér upphaf á
einni, sem ég orti býsna
ölvaður á drykkjukrá.
Og síðar bætti hann við:
Sótti að mér sorti fýsna,
samvizkan var lögzt í dá.
------000-------
Hér koma botnar frá Valdimar Lárussyni:
Margt er það, sem léttir lund,
litið sé til baka.
Eftir margan meyjarfund
mátti ég sprettinn taka.
Eftir ernú aðeins hrat,
er ég lít á kroppinn.
Ósköp slitinn, gat við gat,
gegnum kaldur, loppinn.
Eldinn forðast barnið brennt,
af bitru oft má lœra,
þótt margan hafi manninn hent
að monta sig og stœra.
Haraldur Jónsson, Nesbala 21, botnar:
Að mœta Evu í aldingarði
allir normal karlarþrá.
En freistinguna fyrr en varði
forboðnu hún sýnirþá.
Ennþá drekk ég, enda þótt
eftirköstin þekki:
að timburmaður tekur fljótt
til við sína hrekki.
J.E. (JónErlendsson) sendir botna:
Margt erþað, sem léttir lund,
litið sé til baka.
Sértu i nœði stutta stund,
streitan nœr ei þjaka.
Við örlögunum enginn má.
Allter beztíhófi.
Ærlegur þar hangir hjá
hylltum listaþjófi.
Friðrik Sigfússon sendir enn botna.
Eldinn forðast barnið brennt
af bitru má oft lcera.
En ýmsum verður aldrei kennt
öðrum ráð að fvera.
Margt erþað, sem léttir lund,
litið sé til baka.
Við áttum marga unaðsstund
og oft þá fœddist staka.
Eða:
Og víst í huga er vinafund
vert að endurtaka.
Ekki dugar úldin skreið
útflytjendum lengur.
Ef ekki finnst nú önnur leið
illa kerfið gengur.
Brandur, Vestur-Islendingurinn, segir:
Náungi nokkur var mikill matmaöur, samt var
hann grindhoraður:
Eftir er nú aðeins hrat,
er ég lít á kroppinn.
Enginn hefur meiri mat
misst ofan í koppinn.
Helztu fréttir héðan, segir Brandur, eru þær,
að forsætisráðherrann okkar beiddi upp þann
29. febr. og fylgifiskar hans eru eins stefnulausir
og hálshöggnir hanar:
Þegar róðurþgngjast fer,
þegna hljóða setur.
Vegamóðir vingla ’ á sker
vegna þjóðin brengluð er.
Brandur segir: Þann 17. desember birtir þú
vísuna „Helgarvísnahöfundurinn” og segir
svo:
Mjög er skammt frá list til leirs.
Lttt má við þvígera;
yrkingar hans Aðalgeirs
um það vitni bera.
Eg breyti þessu agnarögn, segir Brandur:
Svo er skammt frá list til leirs,
að liggur við menn skitni;
yrkingar hans Aðalgeirs
um það bera vitni.
Hörður Haraldsson botnar:
Margt erþað, sem léttir lund,
litið sé til baka.
Oft var glatt á góðri stund,
gott að njóta og vaka.
Endileysu i óðarskrá
ei kann rímið fela.
Bull og dellu botna má,
bjóðist vín á pela.
Eftir er nú aðeins hrat,
er ég lít á kroppinn.
Allri vökvun, öllum mat
celi ég i koppinn.
Eldinn forðast barnið brennt,
afbitru oft má lœra.
Oft er svikul sumra mennt,
sálina þarf að nœra.
Heilum vagni heim að aka
held ég gagni öllum bezt.
Höldar fagna, fangbrögð taka,
frískir bragnar geta flest.
Bragð er að þá barnið finnur,
betra satt en logið er.
Hik er tap, en vogun vinnur,
vondir Ijúga og bjarga sér.
Ekki dugar úldin skreið
útflytjendum lengur.
Eflaust bjargar oss frá neyð
aukinn loðnufengur.
Okkar stand er allt í hönk,
aukast vandamálin.
Stjórnin fjandi fávís, blönk,
fúl og andlaus sálin.
Sýndu andans þol og þrótt,
þó á bátinn gefi.
Löngum hef ég sjóinn sótt,
sjaldan guggnað hefi.
Að mceta Evu í aldingarði
allir ,,normal" karlar þrá.
Adam forðum frekar starði,
fáklcedd var hún Eva þá.
Ennþá drekk ég, enda þótt
eftirköstin þekki.
En þó ég eina þjóri nótt,
þreytast mun ég ekki.
Eins og lesendur sjá, er Höröur mjög vel hag-
mæltur og hugmyndaríkur. Þess vegna kom
mér það mjög á óvart, að sumar vísur hans eru
rangt stuðlaðar. Þeim ýmist sleppi ég eöa laga,
þar sem aðeins þarf að hnika til oröum, svo að
rétt sé stuðlað. Þetta bið ég Hörð að taka til at-
hugunar, því að lítið vantar á aö hann sé full-
numa í braglistinni.
Og svo koma nýir fyrripartar. Soffía
Jóhannesdóttir, Blönduósi:
Hef ég staðið ströngu í,
striðað allan daginn.
Haraldur Jónsson:
Gleðja mundi göfgan hal
gcefustundir eiga.
Haraldur Guðbergsson:
Þótt við gluggann þjóti enn,
þýðan óm ég greini.
Og „sís”:
Syfja tekur mœddan mig,
mál er að fara ’ í háttinn.
Ekkimeiraaðsinni.
Skúli Ben.
Helgarvísur,
pósthólf 66,
220 Hafnarfjörður.