Dagblaðið Vísir - DV - 07.07.1984, Blaðsíða 19

Sérstæð sakamál
?.,v ♦.Tr. v’ /V, Wi'QTiA 1 ,'if;
DV. LAUGARDAGUR 7. JULl 1984.
báöir karlmennimir virtust vera ráö-
settir og komnir vel yfir miöjan aldur.
Stúlkan sem var meö öörum þeirra var
miklu yngri og hann taldi hana vera
dóttur mannsins.
Aðkoma
Becker var nú raunar innan viö hálf-
tíma aö aka til Saarbuecken til aö ná í
eiginkonu sína og snúa aftur á sama
staö. Þegar hann kom uppgötvaöi hann
sér til furðu aö viðskiptavinirnir voru
horfnir. Hann haföi ekki rukkað þá fyr-
irfram enda er siður í krám sem þess-
um aö borga fyrir sig þegar þeir fara.
Hann taldi sig því hafa veriö svikinn
um andviröi þriggja bjóra. Þrátt fyrir
þaö gekk hann að borðinu og þar sá
hann aö borgunin lá á borðinu við hliö-
ina á b jórkollunum.
Becker og kona hans komu inn um
bakdyrnar og fóru um ganginn mjóa
milli eldhúss og baöherbergis. Hann
heyrði konu sína þusa fyrir aftan sig
þar sem hún haföi staönæmst viö. Það
virtust vera einhver óhreinindi á gólf-
inu. Þar sem þau höfðu ekki kveikt ljós
þegar þau komu inn sá hún ekki hvað
þaðvar.
Þegar Becker kom aftur til hennar
eftir aö hafa náö í peninginn hjá
glösiuium kveikti hann. Hann sá sér til
ótía og furðu að það voru bióöpoliar á
gólfinu.
Þau hjónin voru skelfingu lostin og
rugluð. Þau gátu ekki ímyndað sér
hvaö gat hafa gerst og héldu helst að
þarna hefði orðið hræðilegt slys. Þau
hlupu um staöinn og frú Becker var
svo óheppin að opna hurðina inn í eld-
hús. Þar sá hún stúlku liggjandi á
gólfinu i blóði sínu.
Becker kom hlaupandi og leit á
stúlkuna. Hann tók klút og hugöist
stilla bióörás hennar en gafst fljótlega
upp á því þar sem stúlkan var greini-
legalátin.
Stungin
Hann var nær frávita af hræöslu
og öskraöi á konu sína aö kalla á hjálp
frá lögreglu.
Eins og er á mörgum stöðum annars

staöar í Evrópu er Saabruecken og
umhverfi með eitt neyöamúmer þar
sem hægt er að hringja á sjúkrabíl,
lögreglu og slökkviliö. Frú Becker
sagði samhengislaust í símann frá því
sem haföi gerst.Sjúkrabíll og lögregla
komu á staöinn innan fárra mínútna.
Einn lögreglumannanna leit á líkið
og annar kallaöi á stöðina aö þarna
virtist sem framiö heföi verið morö.
Þeir sem voru á vakt á morö-
deildinni lögöu samstundis af staö.
Stjómandi var Klaus Frieden, stór-
skorinn maöur, sem trúöi mjög á þaö
aö maður gæti annaðhvort gert hluti
hratt eöa vel, ekki hvort tveggja.
Aöstoöarmaður hans var Peter
Leinauer, yngri maöur og því ákaf-
lyndari. Hann var þó ekki fyrir að
flana aö neinu heldur. I hópnum voru
auk þeirra einn lögreglumaöur og lög-
reglulæknir. Það reyndi ekki mikið á
hæfni læknisins þegar ákvarða átti
hvaö hafði gerst og hvað haföi valdið
dauöa stúlkunnar. Hann sagöi að
stúlkan heföi verið stungin þrisvar í
hálsinn meö fremur mjóum hnífi. Hún
hafði dáiö af blóðmissinum nokkrum
mínútum eftir það. Hún haföi dáiö
næstu klukkustund á undan eða svo.
Þegar foringinn var búinn aö hlusta
á skýrslu hans sneri hann sér aö
Beckers hjónunum og bjóst við aö þau
hefðu verið vitni eða áhorfendur aö því
sem gerst hafði. Hann var meira en
lítið undrandi begar hann komst aö því
aö hvorugt þeirra haföi veriö viðstatt
þegar atburöirnir höföu átt sér staö.
Frú Becker haföi ekki hugmynd um
máliö á nokkurn hátt og herra Becker
gat einungis hjálpaö þeim við aö
ákvaröa hvenær dauöa stúlkunnar
hefði borið að. Hann gat ekki einu sinni
gefiö sæmilega lýsingu á mönnunum
sem höföu verið meö stúlkunni á
bamum þegar hann fór.
Fólkið
„Þeir voru báðir á svipuðum
aldri,” sagöi hann. „Þeir voru milli
fimmtugs og sextugs. Sá sem hún var
með var lágvaxinn, frekar laglegur
meö grátt hár og fremur vel klæddur.
Hann og stúlkan komu inn um níuleytið.
Þau sátu við borö þama viö vegginn.
Hinn náunginn kom inn um þaö bil
hálfum tíma síðar. Hann var há-
vaxnari og ekki meö svona mikið grátt
hár og ef til vill ögn yngri. Hann sat við
næsta borö en ég held aö hann hafi ekki
þekkt þetta fólk. Hann talaði að
minnsta kosti ekki við það.”
. „Voru þau eina fólkiö á staðnum?”
■spuröi foringinn og: „Eru viöskiptin
alltaf svona léleg hjá þér?”
Becker hristi höfuðið. „Þetta var
bara lélegt kvöld,” svaraöi hann. „Þaö
hafði veriö slatti af fólki fyrr um
kvöldið en þaö var fariö.”
„Fór þaö áöur en maöurinn og
stúlkan komu? Þekktirðu manninn og
stúlíuna?”
„Eg veit ekki hvert þetta fólk var en
ég þekkti fólkiö sem var á undan. Þaö
fór út rétt eftir að þetta fólk var
komiö.”
„Er ekki óvenjulegt að þú fáir
ókunnugt fólk á krána þína?” spurði
foringinn. „Eg hélt að maður þekkti
næstum alia í svona litlum plássum.”
„Eg þekki flesta,” svaraöi Becker.
Lögreglan fór nú aö reyna að hafa
upp á fólkinu sem Becker þekkti og
sem hafði verið á kránni fyrr um
kvöldið. Einnig var leitað aö fingra-
förum á allri kránni. Lögregluforing-
inn velti fyrir sér hvernig samband
þessa fólks sem á kránni haföi síöast
veriö gat verið háttaö. Stúlkan gat ekki
verið mikiö yfir tvítugt að áliti
læknisins. Haföi maöurinn sem hún
var með verið faðir hennar? Haföi
hann myrt hana? Var hann ef til vill
bálreiður yfir hegðan hennar og haföi
misststjórnásér?
Vangaveltur
Þetta virtist ekki líkleg skýring.
Reiður faöir heföi getað lamiö dóttur
sína eða jafnvel slegiö hana meö bjór-
kollu í höfuöiö en aö stinga hana meö
hnífi!!?
Hvemig hnífur haföi þetta verið?
Eftir lýsingum að dæma virtist þetta
vera fjaðurhnífur sem hægt var aö
skjóta út úr skaftinu með einu hand-
taki. Þetta var ekki hnífur af því tæi
sem menn á sextugsaldri ganga meö í
vasanum og nota þegar þeir spjalla við
dætursínar.
Hvaö meö seinni manninn?
Tengdist hann þessu máli á einhvem
hátt eöa haföi hann einungis verið vitni
og síðan stungið af til þess að sleppa
við aö blandast inn í morömál? Þaö
var auðvitað mögulegt aö hann heföi
lokið viö bjórinn sinn og heföi farið
áður en til átakanna kom.
Einn möguleiki í viöbót var aö hann
hefði líka veriö stunginn og heföi tekist
að komast út úr kránni þrátt fyrir þaö.
Þessar hugsanir fóru um huga lög-
reglumannsins á meöan hann skoöaöi1
krána.
Fljótlega kom í ljós aö lítið var
byggjandi á fingraförum sem tókst aö
finna í kránni. Rannsókn á blóðinu.
leiddi þaö í ljós að stúlkan hafði aö
öllum líkindum veriö stungin viö
borðið þar sem hún sat, á klósettinu og
í eldhúsinu.
Rannsóknir stóöu enn yfir þegar
lögreglumaöur kom sem tekist haföi að
fá upplýsingar um hver konan var frá
fólki sem haföi setið á kránni fyrr um
kvöldið.
„Hún heitir Annemarie Schenk,”
sagöi hann. „Hún var tvítug. Fólkið
sagöi aö hún heföi komið hingað frá
Klarental og maðurinn meö henni.
Þeir segja aö hún sé fræg á þeim slóð-
um og uppnefnd Lolita.
Hún viröist hafa gert það aö sér-
grein sinni að taka eldri menn á löpp,
sagöi lögreglumaðurinn. „Hún á aö
hafa eyðilagt flest hjónabönd í Klaren-
thaL Líklega ýkjur en þær gefa samt
góða hugmynd um hvemig hún hefur
veriö.”
Vergjörn
Það geröi þaö svo sannarlega en
því miöur virtist vera of mikill sann-
leikur í þeim orörómi sem um hana
gekk. Lögregluforinginn taldi aö eina
sem fyrir lægi í málinu væri aö
komast aö því hver hefði verið elsk-
hugi hennar fyrir moröiö eða sá sem
hún heföi síðast vísað á bug. Hann
sendi hóp óeinkennisklæddra lögreglu-
manna til Klarenthal daginn eftir til aö
komast aö því með hverjum
Annemarie heföi veriö síðast.
Þeir komu meö langan lista til baka
og þá vitneskju aö víðar þyrfti að leita
en bara í KlarenthaL Hún hafði fariö
töluvert um í leit sinni að elskhugum.
Listinn yfir elskhuga hennar, eöa
eftir vill frekar fómarlömb, var ákaf-
lega langur. Hún hafði byrjaö fimmtán
ára gömul aö taka fulloröna menn á
löpp og þaö var ekki vitað til að hún
hefði nokkurn tímann komið nálægt
manni sem var neitt nálægt henni að
aldri.
Hún haföi aö sögn skipt ákaflega ört
umvini.
Þeir sem hún haföi verið meö
undanfarin sex ár vom nær allir giftir
og hún haföi veriö fljót aö eyðileggja
hjónabönd þeirra. Hún haföi líka skipt
um þá eins og sokka og var oft mjög
grimm þegar hún var aö hverfa úr
einum faðminum í annan. Þegar rann-
sókn lauk var það ljóst að þaö var aö
minnsta kosti tylft manna í
Saarbruecken sem höföu æmar ástæð-
ur til aö bera haturshug til hennar.
„Það er eiginlega furðulegast aö
þessi stúlka hafi náö því að veröa
tvítug,” sagöi lögregluforinginn í al-
vöru. „Það hefði mátt búast við að hún
yröi myrt mörgum ámm fyrr. En eftir
því sem ég kemst næst þá hafði hún
ekki einu sinni fengið glóðarauga fram
að þessu.”
Werner
Leitin aö mönnunum sem hún
hafði veriö með á kránni silaðist
áfram. Maðurinn sem hún haföi ekki
verið í fylgd meö var sá sem fyrr
fannst. Hann var giftur og sex bama
faðir. Hann hét Leopold Werner og var
frá litlu þorpi í um þaö bil tíu kílómetra
f jarlægð og sagðist aldrei hafa komiö á
þessa krá áöur á ævi sinni. Hann var
tregur til aö vitna fyrir lögreglunni
þangað til honum var sagt þaö hrein-
skilningslega að honum yröi stungiö
inn í þágu rannsóknar málsins ef hann
segöi ekki f rá öllu sem harrn vissi.
Hann sagðist hafa skotist inn á þessa
krá af tilviljun er hann var á leið heim.
Hann haföi tekiö eftir parinu á
staönum og gefið sér að þarna væri
faðir og dóttir á ferð vegna áberandi
aldursmunar sem á þeim var. Hann
varö því heldur undrandi þegar
stúikan fór að hafa í frammi tilburöi
Annemarie var þekkt undir nafninu Lolita. Hún var mikið fyrir fullorðna
karlmenn.
sem ótvírætt voru ætlaðir til aö vekja
athygli hans á henni. Litli snyrtilegi
maöurinn sem meö henni var virtist
taka þessu ákaflega ilia.
Werner haföi ekki í hyggju aö lenda
í neinum ryskingum og ætlaði aö fara
að yfirgefa staðinn þegar hringt var í
Becker og hann sagði gestunum aö
hann ætlaði að skreppa frá í smátíma.
Hann fór. Annemarie settist upp á borð
og dró upp um sig pilsið. Það var
dropinn sem fyllti mælinn. Litli maöur-
inn haföi sprottið á fætur og stungið
hana meö hnifi. Hann hafði elt hana
þar sem hún skjögraði um og stungið
hana aftur.
Werner sem var engin hetja spratt á
fætur og hljóp út, stökk upp í bíl sinn og
ók heim. Hann var sannfærður um aö
hann hafði veriö vitni aö moröi og vildi
ekki blandast því á nokkurn hátt.
Dærndur
Lýsing Werners og kráreigandans
á þriöja manninum var nú lögö saman
og skipuleg leit hafin eftir myndinni
sem þeir gáfu. Maöurinn fannst. Hann
var frá Altenkessel en haföi ekki fram
að þessu eytt miklum tíma á krám.
Hann haföi verið hamingjusamlega
giftur í lengri tíma og átti fjögur börn.
Hann hét Arno Montag og var eitt af
síöustu fómarlömbum Annemarie.
Konan haföi komist að sambandi
þeirra og var skilin við hann. Hann var
æröur af ást og afbrýði og morðið var
endalokin á löngu stríöi. Hann var ekki
svo vitlaus að hann vissi ekki aö hún
myndi ekki verða hjá honum til fram-
búöar en hins vegar hálfgeðveikur af
afbrýði.
Montag var ekki vanur aö ganga um
með fjaðurhníf. Fyrir rétti sagði
dómarinn: „Fyrst hann var með
fjaðurhníf þetta tiltekna kvöld þá hlaut
þaö að vera til ákveðinna nota. Þeirra
aö myröa viöhald sitt. Auk þess reyndi
hann aö flýja frá glæp sínum.”
Hann var dæmdur fyrir manndráp
en dómurinn var ekki sérlega harður.
4. mars 1983 var hann dæmdur í
tveggja og hálfs árs fangelsi. Þaö var
styttri tími heldur en hann haföi setið
inni fram að því í gæsluvarðhaldi.
Hann tók dómi sínum næstum
glaður. Hann var nýbúinn að komast á
snoðir um aö kona hans hafði fyrir-
gefið honum og myndi bíða hans er
hann kæmi úr fangelsi.
Svona var umhorfs inni á kránni. Fyrir framan frystinn eru blóðblettir.
Annemarie hafði setið við borð með fullorðnum manni að þvi er vitni
hermdu.
Hinn fimmtugi Arno Montag sagði skilið við eiginkonu sina til að fara að
búa með Annemarie. Hann varð viti sinu fjær þegar hún ætíaði að láta
hann róa.