Dagblaðið Vísir - DV - 07.07.1984, Blaðsíða 23

DV. LAUGARDAGUR 7. JULl 1984.
23
„ÉG ER EKKERT
SÉRSTAKUR TROMMARI”
- NOKKUR TILSVOR TROMMULEIKARA ROLLING STONES,
CHARLIE WATTS, ÚR NÝLEGU VIÐTALI
Það er ekkJ oft sem
trommuleikarar stórsveita fá at-
hygli fjölmiðla nema fyrirbœrið sé
þeim mun sérstakara, cins og tii
dæmis Keith heitinn Moon var. Einn
af þessum hljóðu og lítillátu kjuða-
berum er Charlie Watts sem barið
hefur húðir í hljómsveitinni Rolling
Stones hálfa ævina. Sumir segja að
Watts sé kjölfestan l Stones. En satt
best að segja hefur farið afskaplega
lítið fyrir bonum utan æfinga og tón-
leika enda kann hann vist best við sig
í faðmi fjöiskyldunnar. Eftirfarandi
er útdráttur úr vlðtali við Watts sem
birtist i ameriska tímaritinu
Musician fyrir skömmu. Viðtaiið tók
ánnar frægur trommari, Max
Welnbcrg, trommari E Street Band
Springsteens, og er það vist hluti af
viðtaiabók hans sem gefin var út ný-
verið. Tekið skal fram að viðtalið er
sundurslitið og skrumskælt af neðan-
skráðum.
Weinberg: Ef svo ber undir, á hvaða
timaskeiði sögunnar kysir þú helst
að berja húðlrnar?
'Watts: Fyrst þú minnist á þetta þá
svara ég því til að mest hefði mig
langað til að vera á sveimi þegar;
djassið var upp á sitt besta, þegar
idjassaramir voru stjörnumar. Þá
hlýtur að hafa verið stórkostlegt að
lifa. Nú á dögum eru djassbúllumar
háiftómar. Ég gæfi mikið fyrir að s já
Gene Kmpa taka Let Me Off Uptown
með Roy Eldridge á trompetinn á
árinul941.
Weinberg: Hvernig komu Banda-
ríHc þsr fyrir sjónir þegar þú komst
þangað fyrst?
Watts: Fyrir mér vom Bandaríkin
aðeins New York framan af og ég
var svo heppinn að ná í Birdland-
djassklúbbinn rétt áður en honum var
lokað. Þar sá ég Charles Mingus með
þrettán manna bandi og Sonny
Rollins sem ósjaldan tók feikna
langa einleiki. Þetta var Ameríka í
minumaugum.
Weinberg: Einhvers staðar ias ég að
þú vildir helst vera þeldökkur
ameriskur trommudjassari?
Watts: Þetta var mín heitasta ósk til
skammstíma.
Weinberg: Hvaða trommara tókstu
þér til fyrirmyndar í upphafi?
Watts: I rauninni engan sérstakan.
Ef ég á aö nefna nöfn vil ég telja upp
Tony Williams og Buddy Rich sem er
efaiitið einn albesti trommari sem
um getur. Enda leikið með lista-
mönnum allt frá Ravi Shankar til
Charlie Parker. Hins vegar var ég
aldrei ýkja hrifinn af áslætti Krupa,
hann var alltof ofsafenginn og
bægslagangurinn var ekki fyrir minn
smekk.
Weinberg: Þú minnist á Charlie
Parker sem lengi hefur verlð þitt
uppáhald, þú skrifaðir meira að
segja bók um hann.
Watts: Það var nú reyndar barnabók
um litinn fugl en sá fugl var í raun-
inni Charlie Parker. Ætli ég hafi ekki
verið um tvítugt. Bókin hvarf alger-
lega í skuggann af bók Lennons, In
His Own Write, sem kom út á sama
tíma.
Weinberg: Hvemig hófst trommu-
feriil þinn?
Watts: Tónlistarferill minn hófst
með ban jóleik en fingrasetningarnar
urðu mér ofviða. Svo tók ég strengina
einfaldlega af og lamdi kassann með
burstum. Fyrsta settið fékk ég þegar
ég var f jórtán ára. Ég er s jálflærður,
lærði mest á því að hlusta á aðra og
fylgjastmeð.
Weinberg:Og hvemig hófst spila-
mennskan?
Watts: Á meðan ég vann í lista-
smiðjunni lék ég aöeins djass um
helgar en fljótlega fór maður að taka
aö sér fleiri verkefni. Til dæmis
spilaði ég einu sinni í gyðinglegu
brúökaupi. Mikil lífsreynsla!
Weinberg: Siðan liggur leiðin inn í
blúslíf Lundúna á fyrstu áram 7. ára-
tugarlns...
Watts: Ég lék þar á litlum kaffibar
tvisvar í viku og þar bar f undum okk-
ar Alexis Korners fyrst saman. Hann
var faöir r&b i Bretlandi. Þama var
náungi aö nafni Ginger Baker einnig
tíður gestur.
Weinberg: Ginger var stórkostlegur
trommari með Cream síðar. Hvemig
var hann á þessum árum?
Watts: Hann var frábær djassari og
fyigdi aiitaf bestu böndunum. Hann
lék á heimasmíðað sett sem var
sannarlega einstakt i sinni röð. Ég
komst einu sinni í það og það var
líkast martröð. En Ginger kunni á
þvílagiö.
Weinberg: Hvemig komu Jagger og
Rlchards fyrst lnn i þina mynd?
Watts: Það var í gegnum Alexis en
ég lék með honum á þeim tíma. Eitt
kvöldiö komu Mick og Keith á
æfingu. Mick tók nokkur iög með
okkur og samstarfið hélt áfram um
tíma. Mick var þó óánægöur með út-
komuna og kaas aö stofna eigin
grúppu og leita irn á nýjar slóðir.
Sömuleiðis kynntistógBrian Jones í
gegnum Alexis, harm var forfallinn
blúsari.
Weinberg: Og þú fórst þina ieið með
Mickog Keith?
Watts: Ég fór, já, og Ginger tók mitt
pláss hjá Alexis. En reyndar tók við
óvissutímabii hjá mér því enda þótt
ég léki meö Mick og Keith var ég í
tveimur sveitum öðrum. Ég hætti
hins vegar ekki með Alexis beinlínis
til að byrja í Stones. Það var bara til-
viljun að ég endaði þar. A þeim tima
þótti mér Mick og Keith alls ekki lík-
legri til að ná vinsældum en margir
aðrir. Ég hafði ekkert betra að gera
enaðspila meðþeim.
Weinberg: Ég hef heyrt því fieygt að
Bítlarnir hafi hjálpað Stones af stað.
Erþetta rétt?
Watts: Ég er ekki alveg viss í minni
sök. Mick og Keith þekktu Lennon
vel og ég veit að þar var einhver
samgangur á milli. Ég þekkti John
ekki persónulega, hins vegar
þekktumst við Ringo vel. Lennon lét
þá hafa I Wanna Be Your Man og
lengra held ég aö hjálpin hafi ekki
náð.
Weinberg: Sem djassista fyrst og
fremst, hveraig leið þér í fyrstu
undir stööugu öskri aðdáendanna?
Watts: Satt aö segja skildi ég þaö
aldrei en ég kunni vel við gullhamr-
ana þegar við vorum á sviði. Utan
þess þoldi ég þá ekki. Þé vildi ég fá
að vera í friði. Maður var hvergi
óhultur. Sem betur fer komst ég
betur frá þessu en aðrir.
Weinberg: Eftlr tveggja áratuga
starf í sömu sveit, hvað hefur heist
breyst varðandi Stones á þessum
tíma?
Watts: Ég held að mestar breytingar
liggi i tónleikunum. Sem dæmi má
taka sjötta áratuginn hér í
Bandaríkjunum. Um miðjan áratug-
inn komum við hingað fyrst og lékum
þá að meðaltali i fimmtán minútur á
hljómleikum. Við fengum einfald-
lega ekki meiri tima. Annaöhvort
var prógrammiö svona stift eöa aö
við urðum að hætta vegna óláta viö
sviöið eða á því. I eitt ár náöum við
aldrei að leika heilt prógramm i
gegn. Þremur árum síðar komum
við aftur til Bandarikjanna og þá var
orðin breyting á. Nú vom konsertar
allt að þrir tímar og fólk hlustaði í
stað þess að æpa og veina. Þetta er
dæmigert fyrir þróunina.
Weinberg: Hvað vilt þú segja um þá
fullyrðingu Keith Rlchards að þú
sért hjarta Rolling Stones?
Watts: Þaö er yndislegt! Ég hef
heyrt hann minnast á þennan fíling.
Hins vegar er það svo að minn fíling
má rekja til Keiths. A hljómleikum
er hann sá eini sem ég heyri í og
honum fylgi ég. Ef ég næði honum
ekki týndist ég með það sama.
Weinberg: Hvað kemur þér fyrst i
hug þegar ég nefni titilinn Satisfacti-
on?
Watts: Jack Nitzsche býst ég við.
Hann stóð úti í horni í stúdíóinu og
lék á tamborin. Phil Spector var þar
líka.
Weinberg: Street Fighting Man?
Watts: Púra Mick og Keith, ekkert
annaðkemst að!
Weinberg: Eitt mitt mesta uppáhald
erRocksOff....
Watts: Keith, og enginn annar en
Keith.
Weinberg: Hvað um Beast Of
Burden?
Watts: Líka Keith. Rann út úr
honum, þótt skrýtið sé.
Weinberg: Honky Tonk Women...
Watts: Ég sé Jimmy Miller,
pródúsentinn, spilandi á kúabjöil-
una.
Weinberg: Era meðlimir Stones
mjög nánir vinir?
Watts: Já, ég held ég geti sagt það.
En oft Uða vikur og mánuðir á milU
þess sem við tölum saman. Stundum
erum viö saman öUum stundum en
þegar vinna liggur niðri heyrir
maður kannski ekki frá þeim í
langan tíma. Helst að ég taU við Mick
út af frágangi plötu eða krikketleik.
Ef þetta væri ekki nákvæmlega
svona tilheyröi Stones liðinni tið. Mér
fannst Bítlamir eyöa öUum sínuin
tíma saman. Skyldi það hafa haft
eitthvað að gera með það að þeir
hættu?
Weinberg: Hvar hefur RolUng
Stones haft mest áhrif ?
Watts: Ég held að okkur hafi tekist
aö koma r&b tónUst í þá stöðu sem
húnátti skilið.
Weinberg: Þú segir sjálfur að þú sért
ekki góður trommuleikari. Hvers
vegna?
Watts: Ég held einfaldlega að það
sem ég geri sé ekkert sérstaklega
erfitt. Eg kann vel við það þegar fólk
kemur tU mín og segir: Þetta get ég
gert! Trommuleikur verður fyrst
snúinn þegar komiö er einu skrefi
iengra en ég hef náð. Ef þú kemst
þangað ertu fyrst góður.
-TT.