Dagblaðið Vísir - DV - 27.10.1984, Side 26

62
DV. LAUGARDAGUR 27. OKTÖBER1984.
Helgarvísur
Helgarvísur
Helgarvísur
Helgarvísur
Eins og ég gat um í síöasta þætti, hefur tals-
vert hlaöizt upp af lesendabréfum hjá mér. Því
veröa lesendur, sem bréf senda, að vera þolin-
móöir og bíða þess rólegir aö ég veiti þeim svör
eða birti vísur og botna frá þeim.
Eg geröi bréfi frá Halldóri Kristjánssyni lítil
skil í síðasta þætti, en bréf hans er svo langt og
botnamir margir, að ég verð aö treina sumt af
því, er hann sendir, til seinni þátta. Halldór
botnar:
Kvedum sveinar, kvedum fljód,
kœtum Braga-vini.
Hér skal listin helg og gód
höfd ad gfirskini.
Drykkju hœttum, núer nótt,
núer mál ad hátta,
bezt er um sig ad hafa hljótt
hérna utangátta.
Sá mun ekki sofa rótt,
er syndir miklar plaga,
illar fylgjur ad hafa sótt
allt eins nœtur og daga.
Fyrrum oft með svönnum sat,
saup á vískí fínu.
Ófullur ég ekkert gat
ort að gamni mínu.
Ekki er sú list mér léð
að leyna fýsnum mínum.
Ég vildi sœll á Sjafnar-beð
sofa í örmum þínum.
Nú fer vor að ganga í garð,
gleðjast munu lýðir.
Harpa söng og Vetur varð
varnarlaus um síðir.
Svífa fgrir sjónum mér
sœlar bernskustundir.
En illa gigtarfjandinn fer
með fólk um þessar mundir.
Harla fátt ég annað á
utan drauma mína,
en ég get illa etið þá,
svo ég mun holdum týna.
Ég hef staðið ströngu í,
stritað allan daginn,
því karlinn fór á fyllirí
og flýtti sér í bœinn.
Gleðja mundi göfgan hal
gœfustundir eiga
og hress í lund í Súlnasal
sötra glundur veiga.
Þótt við gluggann þjóti enn,
þýðan óm ég greini,
þegar leika listamenn
lög úr Skugga-Sveini.
Guðríður lýkur bréfi sínu með stöku:
Enn er ég að yrkja dellu, —
endalaust ég reykinn veð, —
er neðan við alla hellu,
engu skiptir, — þetta er skeð.
Fleiri konur mættu taka sér Guðríði til fyrir-
myndar, — lítið hefur komið í þáttinn frá kon-
um, síðan hann hóf göngu sína á ný.
Friðrik Sigfússon: „Við lestur fyrri þátta”:
Þ6 að Jón sé beztur við að baka
og breyti Skúli ,,drullukökum ”hans,
á meðan fœðist frísk og
glaðbeitt staka,
er fátt sem raskað getur
hugró manns.
Og Friðrik kveður þessa ágætu vísu, sem
margir mættu taka hliðs jón af:
Á því finnst mér oft nú bera,
þótt óðarperlum tíðum skarti:
Ýmsir botnar ekki vera
áframhald af fyrriparti.
Friðrik botnar:
Kröfur gerir þjökuð þjóð,
þegar hausta tekur,
og,, Jakinn ” þáí jötunmóð
jarmar ogpontu skekur.
Þótt skitið dœmi skrum og krass
Skúli gagna-rýnir,
falla eins og flís við rass
flestir botnar mínir.
Heykjast menn og hrökkva í kút,
hauðurs gjalla tindar,
þegar byljir brjótast út
beggja megin þindar.
M. segir sig vanti höfund að þessari „fögru
blómavísu”:
Fífill hár og fjóla smá
fagna í tárablöðum,
daggargárar glitra á
grænum smárablöðum. . .
Enn segir M.:
Gleði flestum getur veitt
góð og hnyttin staka,
af ’henni getur aftur leitt
önnur fleyg til baka,
M. (Margrét?) botnar:
Þó að núna skin og skúr
skiptist á hér víða,
um náttúrunnar nœgtabúr
nöðrur álvers skríða.
98. þáttur:
ÓFULLUR ÉG EKKERT GET
ORT A» GAMNIMÍNU
Eða:
Fargaði bœði frelsi og mat
fyrir baugalinu.
Nú að stunda rupl og rán
reynist gróðavegur mesti,
þó að háðung, hneisu og smán
hafi menn í veganesti.
Núna brúka bítlarnir
bœði hass og ,,dísur”,
tónfœranna trítlarnir
tœla heimskar skvísur.
Ein er báran aldrei stök,
eins og dœmin sanna,
rökfrœðin þó reynist slök
reglur þœr að kanna.
Vaða um bœinn vitlidýr,
viti firrt með hróp og sköll.
oss eru ei að baki brýr,
berjumst nú við skrímslin öll.
Bragakaffið bœtir allt,
betur ekkert hressir,
vitja fyrir vístþú skalt,
viljans stál það hvessir.
Ýta marga Kaaber kœtir,
kaffið bœtir heilsu manns,
og þú sér, ef að þú gœtir,
ánœgjan er nauðsyn hans.
Og Halldór lýkur bréfi sínu með þessari
stöku:
Enn er ég að yrkja dellu,
endalaust ég reykinn veð.
Ráðafár við bragabrellu
betur en þetta aldrei kveð.
Það er enn mjög margt frá Halldóri í hirzlum
mínum og verður það að bíða aö sinni.
Eg gerði bréfi Eysteins í Skálaeyjum nokkur
skil í síðasta þætti, en nú skal bætt um betur.
Eysteinn botnar:
Margt er það, sem léttir lund,
litið sé til baka.
ímínum huga marga stund
minningarnar vaka.
Eftir er nú aðeins hrat,
ef ég llt á kroppinn.
Hann er ónýtt apparat,
orðinn sljór og loppinn.
Sýndu andans þrek ogþrótt,
þótt á bátinn gefi
og landið herji hettusótt
með hálsbólgu og kvefi.
Að mœta Evu t aldingarði
allir „normal" karlarþrá.
Slíkt er meyjar mœlikvardi
manndómsþroska drengja á.
Ennþá drekk ég, enda þótt
eftirköstin þekki,
og drabba skal ég dag og nótt,
efdropann þrýtur ekki.
Ynqismeyjum oft ég hef
yljað kaldar nœtur,
hálfan daginn síðan sef
og síðla rts á fœtur.
Endileysu í óðarskrá
ei kann rímið fela.
Meistari Jakob, — má ég fá
mjólkurlögg á pela ?
Efþú hefur ekki neitt
upp úrþínu striti,
finnst þér allt svo Ijótt og leitt
og lítið gert af viti.
Fyrst Eysteinn hefur þann háttinn á aö skrifa
sjaldan og yrkja þó fjöbnarga botna, verð ég
enn að geyma allmikið frá honum til næsta þátt-
ar.
Nú hefur kona orðið. Guðríður Brynjólfsdóttir,
Neðribyggð 9, Garðabæ, sendir botna:
Hlut minn þér ég legg í Ijóði,
launin mérþú greiðir síðar.
Bergjum mjöð úr Sjafnarsjóði,
sœlusundir verða tíðar.
Kveðum sveinar, kveðum fljóð,
kœtum Braga-vini.
Öll við skulum yrkja Ijóð
um íslands góðu syni.
Drykkju hœttum, nú er nótt,
nú er mál að hátta.
Erþó tœpast eftirsótt
ástin slíkra nátta.
Sá mun ekki sofa rótt,
er syndir miklar plaga
Sœkir á um svala nótt
samvizkan að naga.
Fyrrum oft með svönnum sat,
saup á viskí fínu;
er nú löngu orðinn frat
í augum Möggu og Stínu.
Núna brúka bítlarnir
bœði hass og,,dísur ”.
Tœpast duga tittlarnir
til að botna vísur.
Ein er báran ekki stök,
eins og dœmin löngum sanna,
Margir, sem i verjast vök,
vilja betri leiðir kanna.
Vaða um bœinn villidýr,
viti firrt með hróp og köll.
Myrkrið þeim í brjósti býr,
björtþau skynja ei sólarfjöll.
Jœja, nú er, stelpur, stundin,
stuðlið nú í D og V.
Kveðið dýrt, þá léttist lundin,
og látið karla í nœturstraff.
V.S. á Skagaströnd (því miður skrifar hann
ekki undir fullu nafni) sendi botna:
/Helgarvísur enn er ort,
alltaf fœðast stökur.
Mörgum þykir mikið sport
aðmalla,, drullukökur ’ ’.
V.S. sendir síðbúinn verðlaunabotn:
Meðan hímir hnipin þjóð
og harðir tímar liða,
margir ríma lítið Ijóð,
loka-glímu bíða.
Loksins brosir sumarsól,
sem við þráðum lengi;
geislar falla á grœnan hól,
grösug tún og engi.
Góður yfirmaður má
mörg í hornin líta,
hefur varla frið að fá
framar til að skíta.
Bundust tryggð á unga aldri,
örlög manns og konu réðust.
Seinna í lífsins svartagaldri
sorgarhrukkur ásýnd léðust.
Missa kjarkinn má ég ekki,
mun um síðir birta til.
Vaða skal í moldarmekki,
meðan ég sé handaskil.
Varla ein mun Ijóðalína
létta allri sorginni,
meðan hrjáir magapína
meyjarnar í borginni.
Gróða fíknin gnœfir yfir
gjörðum manna í Reykjavík.
Meðan nokkur maður lifir,
magnast aura-pólitík.
Nýja stjórnin álpast á
öfga- vegi röngum;
krukkar bara í kaupið hjá
klœðlitlum og svöngum.
Eg þakka V.S. á Skagaströnd góða botna og
þau orð, er hann lét falla í garð Helgarvísna, —
en ég held, að hann geti sér að meinalausu skrif-
að þættinum undir fullu nafni.
Einhver M. (vel gæti ég trúað, að það sé
kona) sendir vísur, en mér er ómögulegt að sjá
af bréfinu, hvað er eftir hana af því, sem hún
sendir. Þessi mun þó eftir hana, en ég verð að
ráða í annað orð 1. ljóðlínu, get bezt trúað að þar
sé um „skrifvillu” aöræða:
Fáir trúi, ég fáist við
fyrriparta mína,
þó að stundum gefi grið
gigt og magapina.
Römm er taugin, Reykjavík
rekka til sín dregur.
Liggur enn á borgarbrík
breiður lastavegur.
J.V. Þ.J. á skuttogaranum Guðbjarti IS send-
ir eftirfarandi botna:
Þegar líður þessi tíð,
þarfað kvíða öngu.
Eilíf blíða ár og síð
eftir stríðin löngu.
íHelgarvísur enn er ort,
alltaf fœðast stökur,
þvi klént er að líða kvœðaskort
kaldar næturvökur.
Kröfur gerir þjökuð þjóð,
þegar hausta tekur.
Ekki kveisið stjórnarstóð
stríðsins brandþá skekur.
Einnig sendir hann þessar vísur:
Gleym ei, þjóð, á gott að trúa,
glepja lát ei fyrirþér.
Drottinn mun þitt bölið brúa,
bœnin heit ef vopnið er.
Kveðju sendir sjómaður
að semja vísur rómaður.
Hér er sá guli gómaður,
hann Guðbjartur fœr nóg, maður.
Eg þakka sérstaklega þessum sjómanni fyrir
vísur og botna, — sjómenn mættu gera meira að
því að senda þættinum vísur, því að ég veit, að
meðal þeirra er margan góðan hagyrðinginn að
finna.
Lesendur geta orðið sér úti um marga fyrri-
parta með því að lesa þennan þátt. En hér fara
fleiri á eftir; „sís” kemur enn til hjálpar:
Ein er kýrin ennþá pissar,
annarri mun verða mál.
Bœði skýrt og skorinort
skylt er þér að tala.
Húktu ’ ekkiþarna á hnjánum,
hissaðu ’ upp brækurnar.
Skúli Ben
Helgarvísur
Pósthólf 131
Hvammstangi531