Dagblaðið Vísir - DV - 12.07.1986, Blaðsíða 16

16
LAUGARDAGUR 12. JÚLÍ 1986.
Aðalvík á Hornströndum:
Flakkandi
og fljúgandi
nyru
amma
„Þetta land er engu líkt,“ segja
þau Peter og Fiona Rauh þegar þau
koma upp orði fyrir dýfum og velt-
ingi um borð í Venna frá Hnífsdal.
Ferðinni er heitið til Aðalvíkur á
Homströndum en það er vægast
sagt lítið kyrrt í sjóinn þetta kvöld-
ið - einkum þó þegar farið er fyrir
Rituna. Það var ekki fært fyrr um
daginn og því sætt lagi þegar
kvöldaði.
Brúðkaupsferð í óbyggðir
Peter og Fiona eru í brúðkaups-
ferð, því þau giftu sig vikuna áður
og óskadraumurinn var að komast
til Islands. Burt frá fátæktinni,
reyknum, eiturlyfjunum og ömur-
leikanum heima íyrir. Þau búa í
London, Fiona er framkvæmda-
stjóri fyrir heilsuræktarstöð og
kafari að auki en Peter kennir
hjálp í viðlögum.
„Héma er fólk svo vingjarnlegt,
allir hjálpsamir og hlýir. Þetta er
ekki eins og að vera ferðamaður
til dæmis í Grikklandi. Og landið
er ægifagurt," segir Fiona.
Og Peter bætir við: „Þegar við
komum til Isafjarðar með bækling
um Hornstrandaferðir í höndunum
kom í ljós að þær hefjast ekki fyrr
en við erum farin burtu. Og mig
hafði dreymt um að komast þetta
í mörg ár - lengi gengið með fsland
í maganum."
Orgel og alvöruprestar
„En þetta var ekkert mál, alltaf
sama hjálpsemin í Islendingunum.
Leitað var að manni sem vildi fara
með okkur á Homstrandir og
hérna erum við á fullri ferð þang-
að.“
Lausnarinn er skipstjórinn á
Venna, Jósef Vernharðsson, sem
ættaður er úr Aðalvíkinni. Hann
fer þangað til fundar við ættingj-
ana úr Sléttuhreppsfélögunum - en
þeir em önnum kafnir við málun
gömlu kirkjunnar á Stað. Þar skal
messað með orgeli og alvömprest-
um laugardaginn sem þetta birtist.
Aðalvíkin fór í eyði 1952 en ennþá
halda menn tryggð við átthagana
og margir koma þama á hverju
sumri. Gömlu býlin em flest í notk-
un yfir sumartímann og húsum vel
við haldið. Núna stóð yfir málun
kirkjunnar á Stað því ráðgerð er
Texti og myndir:
Borghildur Anna
guðsþjónusta þar sem félagar í
Sléttuhreppsfélögunum fyrir sunn-
an og vestan mæta hver sem betur
getur. Orgelið er sérstaklega flutt
á staðinn fyrir athöfnina, farið er
sjóleiðina frá fsafirði og þegar
landi er náð er löng leið inn eftir
Aðaldalnum eftir - hugsanlegt
kannski að nota Bílinn - með stór-
um staf - við flutningana. Hann
er eina farartækið af þeirri gerð-
inni á þessum eyðistað - Willys
árgerð ’46 - en víkin fór ekki í eyði
fyrr en ’52. Þegar ljósmóðirin og
læknirinn fluttu urðu menn að gef-
ast upp, að sögn Aðalvíkinga.
Presturinn var farinn fyrir nokkm
en það breytti ekki svo miklu
bæta afkomendumir við - guð-
ræknin vafðist ekki svo mjög fyrir
heimamönnum fyrr á ámm.
Amman svífur í dreka
Homstrendingar em með hress-
ari landsmönnum og ætlunin er að
hitta einn þeirra að máli - Her-
borgu Vernharðsdóttur úr Fljóta-
víkinni. Hún er núna búsett á
ísafirði og er ættmóðirin í „fjöl-
skyldunni fljúgandi" eins og ís-
firðingar orða það. Oft kennd við
fyrirtækið Pólinn vegna þess að þar
vinna þau flestöll - em heilamir á
bak við heilana í tölvuvogunum
landsþekktu.
„Þau fljúga öll og eiginmaðurinn,
synir og tengdasonur nota til þess
flugvél," segja gámngamir. „Af-
inn, sem er á áttræðisaldri, fékk
ekki réttindi vegna sjóndepru. Her-
borg hins vegar byrjaði á því að
sauma svifdreka fyrir elsta soninn
eftir ljósmynd í blaði og flaug hon-
um síðan sjálf fram af einu fjallinu
héma. Hún er eina amman á
landinu sem svífur í dreka.“
Þegar blaðamaður DV kom til
ísafjarðar vom fuglarnir allir
flognir, nokkrir í sólina suður á
bóginn, aðrir til Danmerkur með
tölvuvogimar á sýningu í Bella
Center en amman var, sem áður
sagði, í Aðalvík á Ströndum.
„Ég ætlaði“
„Jú, jú, það er rétt. Við fljúgum
og strákarnir fljúga svifdreka
líka,“ segir Herborg Vemharðs-
dóttir. „Þeir eru tveir með einka-
flugmanninn og einn með
atvinnuflugmanninn. Sá síðasti er
núna byrjaður að læra ásamt
tengdasyninum. En ég þarf ekkert
á flugréttindum að halda sjálf, eig-
inmaðurinn og synimir em dugleg-
ir að skjóta mér - til dæmis hérna
yfir fjörðinn f Fljótavíkina. Þeir
eiga núna nýja flugvél saman en
sú gamla var orðin hrörleg - módel
’58 og hafði einkennisstafina BGH.
Það var sagt skammstöfun fyrir
blessað gamla hróið.
Svifdrekann smíðaði svo sonur
minn en ég sá um tjaldið fyrir hann.
Gerðum þetta eftir viskíauglýsingu
Farartæki brottfloginna Aðalvíkinga er ekki af verri endanum - glamp-
andi góður Willys ’46.
í erlendu blaði. Og svo langaði mig
að prófa að svífa líka.
Þegar við vomm að fara af stað
átti að hræða mig til þess að hætta
við. Allt sem við vomm að gera var
það „hinsta“ í þessu lífi. Reykti i
hinsta sinn, sagði hinstu orðin og
svo framvegis. En þetta hafði ekki
áhrif á mig - ég ætlaði. Er senni-
lega of vitlaus til þess að vera
hrædd - eða kannski að forlagatrú-
in hjálpi? Trúi bara á guð og
lukkuna, eins og sagt er, og ætla
bara að taka því sem mér er ætlað."
Ægilega gaman
„Við fómm í loftið við Hallinn,
úr efri iyftunni, svifum nokkra
hringi og lendingin gekk vel. Það
var ægilega gaman og ég hefði far-
ið miklu oftar en þeir mega ekki
vera að því. Nóg af strákum sem
þarf að koma á kreik.
Núna em þeir allir út og suður
en væntanlegir fljótlega. Það er
líka rétt að þeir vinna allir við
tölvuvogimar, eiginmaðurinn og
synimir fjórir. Og þeir sinna oft
viðgerðarþjónustu flugleiðis. Sjálf
vinn ég við að gera heilana, byrj-
aði á því eftir að bömin vom komin
á legg. Það sagði einu sinni kona
sem sá hvað ég var að gera: „Ég
hélt að þetta væri bara gert í Jap-
an.“ Fannst þetta svo smágerð
vinna.“
Fyrsta kirkjuferöin
Það er þoka og úði í Aðalvíkinni
en léttir til með deginum - um tíma
sýnir sú gamla gula sól sitt rétta
andlit á himninum. En það stendur
stutt yfir.
Félagar í átthagafélaginu eru
önnum kafnir við endurgerð gömlu
kirkjunnar á Stað, hún er máluð
utan sem innan, hurðir eru nýjar
og sama má segja um koparstjörn-
urnar sem festar em í hvelfinguna.
„Hérna var ég fermd og kom þá
í fyrsta skipti í kirkju,” segir Her-
borg. „Það sýnir kannski ekki
mikla trúrækni en pabbi söng þó
alltaf Passíusálmana. Á þessum
stað er eitthvað sem togar í mann
- er með þessa svokölluðu Fljóta-
víkurbakteríu og kem hingað á
hverju sumri. Þetta er ólæknandi.”
Flakkandi jólatré og nýru
Á leið aftur til baka hefur veður
aðeins skánað - örlítið. Brúðhjónin
lögð af stað fótgangandi yfir fjöll
og kletta til næsta fjarðar en átt-
hagafélagar mála án afláts. Venni
skríður þetta ömgglega eftir haf-
fletinum og á móts við Rituna siglir
jólatré hátignarlega fram hjá - orð-
ið barrlítið enda nokkuð um liðið
frá jólum.
„Áthugaðu hvort það em ekki
ömgglega pakkar undir trénu,“
segir skipperinn áhugasamur og
horfir um stund þegjandi á hvernig
farþeginn hoppar og skoppar í helj-
arbrúnni - í takt við dýfurnar.
„Ertu annars nokkuð slæm i nýr-
um?“ Hann bíður varla eftir svari
en bætir hæglátlega við: „... þau
eiga það til að losna.“
- II 1
Eins konar stóiræfla? „Þessir vegglampar skulu
gylltir."
Herborg Vemharösdóttir stjórnar úr stólnum.
Gullna hliðið nýja á Stað er af glæsilegu gerðinni og vandlega lakkað
rauðbrúnt. Verkamennirnir í þessum afskekkta víngarði drottins eru
Snorri Hermannsson og Arnór Stigsson.