Dagblaðið Vísir - DV - 11.08.1987, Blaðsíða 15

ÞRIÐJUDAGUR 11. ÁGÚST 1987.
15
Landbún-
Fyrrverandi ríkisstjórn gerði
stóran landbúnaðarsamning við
sauðfjár- og kúabændur rétt fyrir
kosningar.
Þessum bændum eru tryggðir 28
milljarðar króna næstu 4 árin eða
7 milljarðar ár hvert sem eru um
15% fjárlaga fyrir árið 1986. Bænd-
ur eru smakvæmt gamalli hefð fyrst
og fremst framleiðendur á sviði
matvæla.
Þeir bændur, sem stunda hænsna-
og svínabúskap, laxeldi, skógrækt
og refabúskap eru þó ekki á svona
sérsamningi frá Alþingi. hér er
launamisrétti meðal bænda lög-
verndað af Alþingi þrátt fyrir lög
um sömu laun fyrir sömu vinnu.
Jafnrétti er fyrir borð borið vegna
lagasetningar frá fulltrúum þjóðar-
innar sem gæta eiga hagsmuna
allra án tillits til stéttar, tekna,
kyns, trúar eða aldurs.
Stefna Jóns í Seglbúðum
Lagasetning Jóns Helgasonar
heftir bændur í átthagafjötra. Þeir
verða að búa áfram og hafa í sig
og á ef þeir hafa búmarki á að
skipa. Öll hagræðing og heilbrigð
samkeppni er óþörf meðal sauðfjár-
og kúabænda, þeir fá alltaf sitt frá
hinu opinbera og aðrir bændur
bera því skertan hlut frá borði. Hið
opinbera heldur landbúnaði í of-
framleiðslu sem er að drepa niður
bændastéttina sem sjálfstæða stétt.
Hinir opinberu sjóðir eru oft gal-
KjáHarinn
„Líklega drepur sauðkindin sjálf landbúnað í landinu þegar landið verður ein uppblásin auðn.“
Kolbrún S.
Ingólfsdóttir
húsmóðir á Seltjarnarnesi
þessi stefna gera alla bændur að
láglaunastétt og er þá verr af stað
farið en heima setið.
Spara með sóun
Landbúnaður á erfitt uppdráttar
í allri Evrópu. Niðurgreidd land-
búnaðarstefna er ríkjandi sem
atkvæðasmölun stjórnmálaflokka.
Stjórnmálamenn nútímans
vernda landbúnað langt umfram
velsæmismörk og hervæðast um
„Öll Evrópa er að verða að kjötfjalli,
smjörfjalli og haugamat á meðan milljón-
ir svelta í þriðja heiminum.“
opnir fyrir alls konar fyrirgreiðsl-
um og styrkjum sem aðrir bera
síðan kostnaðinn af og nægir að
nefna kjarnfóðurskatt svína- og
kjúklingabænda til sauðfjár- og
kúabænda. Til lengri tíma mun
leið og þeir safna matarforða eins
og til nokkurra ára stríðs.
Öll Evrópa er að verða að kjöt-
fjalli, smjörfjalli og haugamat á
meðan milljónir svelta í þriðja
heiminum.
Opinber aðstoð vegna landbún-
aðarstefnu vestrænna þjóða er að
fara úr böndum því að hún kostar
skattborgarana sífellt meira. Smá-
býlin skrimta varla en stórbýlin
vaxa og fá mest til sín auk allra
milliliðanna sem eru tengdir land-
búnaðarstefnunni. Þeir eru með
sitt á þurru. íslendingar selja
refabúum nautahakk á 5 kr. kílóið
og Japönum lambakjöt á 50 kr.
hvert kíló. Kevrsla matvæla á
haugana „sparar“hinu opinbera í
ár um 300 milljónir króna. í hnot-
skurn má henda öllum matvælum
í landinu til að spara sem mest.
Slíka fásinnu er vart hægt að
bera á borð sæmilega vel gefinnar
þjóðar sem íslendingar telja sig
Landauðn
Fólk í kaupstöðum. kauptúnum.
þorpum og í borginni er hvatt til
skógræktar og uppgræðslu lands
og hið opinbera dreifir áburði ár
hvert fyrir tugi milljóna króna af
ríkisgárlögum.
Landið er þó þinglesin eign
bænda og þeir sem eiga landið
mega eyða því og þeirra er að
græða landið upp aftur ef vilji er
fyrir hendi. Sauðkindin þekkir eng-
in landamæri nema gróðurmarkið
og ef halda á landinu í byggð þarf
gróður. Það virðist þurfa að taka
allt land eignarnámi ef það á ekki
að vera óbyggilegt eftir 100 ár eða
svo ef landbúnaðarstefna stjórn-
valda heldur áfram sem hingað til.
Þjóðargjöfinni er hreinlega kast-
að á glæ og til lítils að hvetja
almenning til að græða upp land
fyrir bændur sem eyða því jafnóð-
um með bestu hakkavél landsins.
Líklega drepur sauðkindin sjálf
allan landbúnað í landinu þegar
landið verður ein uppblásin auðn.
Þannig er landbúnaðarstefna
stjórnmálamanna sem nota lög til
að vernda sauðkindina umfram eft-
irspurn og eyða landinu markvisst
með fálmkenndum ákvörðunum í
landbúnaði og landvernd.
Kolbrún S. Ingólfsdóttir
aður og
landauðn
I kjallaragrein Vilhjálms Egilsson-
ar, sem birtist í DV 4/8 sl„ veitist
hann að stjómarandstöðunni og per-
sónu Alberts Guðmundssonar, sem
hann telur vondan mann. Þetta er
þema greinarinnar og jafnframt tel-
ur höfundur að stjómarandstaðan
sé í fýlu i stað þess að leggja fram
raunhæfar tillögur til að bæta efna-
hagsvanda þjóðarinnar. En em
þessar fullyrðingar réttar? Við skul-
um kanna málið og reyna að fá
niðurstöðu.
Stjórn í andhverfu sinni
Eg þekki fjöldann allan af mönn-
um og konum úr öllum flokkum sem
stunda störf á öllum sviðum þjóðlífs-
ins og mér vitanlega eru þau ekki í
fylu. En þessu fólki er það sameigin-
legt að það óttast skattagleði
núverandi ríkisstjórnar og það lítur
svo á að þessar stjórnunaraðgerðir
séu ekki lausn á efnahagsvanda okk-
ar, heldur miklu fremur gerræðis-
verk sem koma muni fjölda
einstaklinga, heimila og fyrirtækja
á kaldan klaka.
Á þetta hefur fólk bent úr öllum
flokkum, einstaklingar, atvinnurek-
endur, forráðamenn stéttarfélaga og
ASÍ, leiðarahöfundar dagblaða og
nú síðast Verslunarráð íslands. Og
manna á milli hefur aðgerðum ríkis-
stjórnarinnar verið líkt við fr;mi-
kvæmdagleði Bakkabræðra, en eins
og kunnugt er af sögunni snerist
allt í höndum þeirra bræðra í and-
hverfu sína vegna skammsýni og
heimsku. Og enginn óskar þess að
það hendi þessa stjóm. Og þess
Allir í fylu
KjáUaiirm
Sigurður
Arngrímsson
framkvæmdastjóri
stjórn ætlar að sitja lengrn- en til
haustsins þá verði hún að kúvenda
og gefa sér nýjar forsendur til lausn-
ar efnahagsvandans. En Vilhjálmur
getur ekki ætlast til þess í alvöru
að almenningur eigi að finna raun-
hæfar lausnir og segja stjórninni
fvrir verkum. Það eina sem við get-
um gert er að benda á veilurnar. En
þeirra er að stjórna samkvæmt um-
boði sínu.
Til fróðleiks levfi ég mér að taka
tvö sláandi dæmi imi andhverfa
stjómunarhætti. en því miður em
dæmin mörg og fleiri. Annað dæmið
er imi aukinn nevsluskatt á nauð-
þurftir og þjónustu. Allir hljóta að
sjá að þessi skattur er verðbólgu-
hvetjandi og vixlverkandi og hann
bitnar harðast á'þeim sem minnst
hafa handa á milli. Seinna dæmið
er um hugmvndir stjómarinnar til
„..það gengur ekki að fá alla upp á móti
sér eins og þessi stjórn hefur þegar gert.
Og ef það er að vera í fýlu þá erum við öll
í fýlu“.
vegna em menn og konur að tjá sig
því það er nú einu sinni svo í þessu
lífi að það gengur ekki að fá alla
upp á móti sér eins og þessi stjórn
hefur þegar gert. Og ef það er að
vera í fylu þá erum við öll í fýlu.
Margir hafa bent á að ef þessi
að draga úr þenslu, þ.e.a.s. skattur
á erlent lánsfé sem nota á til upp-
byggingar á nýjum atvinnufyrir-
tækjum og til eflingar eldri í bæ og
byggð. Þessi skattur er víxlverkandi
blóðtaka sem velt verður út í verð-
lagið hjá þeim fyrirtækjum sem
staifsemi sinnar vegna neyðast til
að taka lán á þessum ofurkjörum.
Hin hlið þessa máls er sú að fram-
kvæmdamenn í bæjum og sveitum
landsins nnmu halda að sér höndum
á meðan þessi reglugerð er í gildi í
stað þess að bvggja upp nýjar at-
vinnugreinar og styrkja eldri. Fjöldi
atvinnutækifæra num glatast og rík-
ið verður af margvíslegum tekjimi
sem það annai’s hefði haft af erlendu
áhættufjármagni sem skapar óvem-
lega þenslu hjá okkur.
Lítið er minnst á niðurskurð. að-
liald og sparnað í stjórnarsáttmálan-
um. En það hlýtur að vera krafa
okkar að ríkisstjómir haldi fiái'-
strevmi úr hirslum sínum innan
þeirra marka sem Alþingi setur
hverju sinni í fjárlögum. Og þó að
það sé löglegt er það í meira lagi
siðlaust þegar verið er að ávísa á
tóma kassa fjármálaráðuneytis. að
ekki sé nú minnst á þegar þetta er
gert án samþykkis ríkisstjórnarinn-
ar.
Lokaorð
Skætingur greinarhöfundar um
persónu Alberts Guðmundssonar er
orðinn leiðigjöm og gömul lumma
sem ekki er svara verð. En mikið er
þetta vondur löstur hjá okkur og
þeir em vissulega ekki öfundsverðir
sem hafa engin önnur rök fram að
færa en þau..að draga andstæðinga
sína niður í svaðið. Ég hefði miklu
fremur kosið að Vilhjálmur í grein
sinni hefði sameinast með okkur í
þeim skilningi að líf í þessu landi
mótast af því sem þjóðin aflar og
„Ég hefði miklu fremur kosið að
Vilhjalmur i grein sinni hefði sam-
einast með okkur i þeim skilningi
að lif i þessu landi mótast af þvi
sem þjóðin aflar og skapar sér og
engu öðru.“
skapar sér og engu öðm. Og líf okk-
ar er farsælt þegar skattheimta er
hógvær og réttlát. Og þegar atvinnu-
rekendur og launþegar geta tekið
höndum saman að uppbyggingu fyr-
irtækja sinna og skiptingu arðsins
af erfiði sínu og striti. Og það sjá
allir að þetta em ekki andstæður
heldur hagsmunir sem fara saraan
og þeir efla hag og knýja menn til
dáða til hagsældar fyrir land og lýð.
Og ég leyfi mér að benda á að þetta
er atvinnumálastefha Borgarflokks-
ins í hnotskum.
Með vinsemd og virðingu,
Sigurður Arngrímsson