Dagblaðið Vísir - DV - 31.08.1989, Page 15

FIMMTUDAGUR 31. ÁGOST 1989.
15
Er siðleysi stefnan í
íslenskum stjórnmálum?
„Eg hef ekki heyrt minnst á það upp á
síðkastið að Olafur Ragnar Grímsson
heimti að ríkisstjórnin segi af sér.“
Þaö er kunnara en frá þurfi aö segja
að flestir ef ekki allir íslendingar
kannast við aö þegar draga fer að
Kosningum fara stiómmálamenn
að lofa upp í sína löngu ermi. Þegar
svo kosninganóttin er liðin hafa
aliir gleynit þessum fögru loforð-
um.
Er ekki kominn tími til að við
snúum við blaðinu og forum að
meina það sem við segjum?
Þó svo aö virðurkenndar kann-
anir, sem gerðar eru af sprenglærð-
um prelátum, sýni okkur á prenti
að við íslendingar séum ánægðasta
og hamingjusamasta þjóð í heimi
hljótum við að fara að hugsa okkur
tvisvar um hvað við erum að kjósa
yfir okkur.
Gleymt eða hvað!
Varðandi það siðleysi, sem við-
gengst í íslenskri pólitík, skulum
við rifja upp nokkur gefin og
gleymd loforð. Fyrir fáum mánuð-
um talaði heimsfriðarpostulinn Ó.
Grímsson um að sú ríkisstjórn, sem
þá sat við völd, ætti að sjá sóma
sinn í því að segja af sér og leyfa
öðrum og hæfari mönnum að kom-
ast í ráöherrastólana góðu. Þessi
ósk var fram borin meðal annars
KjaUariim
Steindór Karvelsson
varaformaður
FUJ í Hafnarfirði
vegna þess aö það stefndi í tölu-
verðan halla á ríkissjóði.
Viti menn, drengurinn fékk ósk
sína uppfyllta!
Þegar þetta er skrifað situr sá
hinn sami maður (sem áður óskaði
sér) við ríkiskassann og stoppar í
götin á honum af miklum móð og
dugnaði. Ekki lánast þó viðgerðin
betur en svo að aldrei fyrr hefur
halhnn á ríkissjóöi verið meiri. Ég
hef ekki heyrt minnst á það núna
upp á síðkastið að Ólafur Ragnar
Grímsson heimti að ríkisstjórnin
segi af sér.
Tökum annað dæmi:
í síðustu kosningabaráttu steig á
stokk vaskur frambjóðandi og veif-
aði til lýðsins reku einni mikilh og
brosti. En hvað skyldi hanh hafa
ætlað að gera við reku þessa? Það
stóð ekki á svarinu. Hana átti sko
að nota th að moka einn stærsta
flór sem pilturinn vissi um á landi
hér. Flór þennan nefndi drengur-
inn „Framsóknarflórinn".
En svo bregðast krosstré sem
önnur tré. Nú eru liðnir nokkuð
margir mánuðir síðan þetta var,
skóflan góða löngu týnd og fjósa-
maðurinn sokkinn upp fyrir haus
í sístækkandi mykjuhauginn.
Ég hef sterkan grun um að það
væri betur komið fyrir okkur ís-
lendingum ef fjósamaðurinn hefði
haft skynsemi til að halda í réttan
enda á skóflunni þegar hann hófst
handa við moksturinn foröum.
Einn er þó sá íslendingur sem
slær báða þessa þokkapilta út hvað
varðar gleymsku á gefnum loforð-
um. En það skiptir hvort eð er ekki
máh þótt hans loforð gleymist enda
er hann sjálfur búinn að gleyma
þeim fyrstur manna og það þykir
víst bara eðlhegt.
En um leið og þessi sami öðhngur
birtist, með bros á vör, í fjölmiðlum
landsmanna og biður verkafólk
þessa lands áð herða nú sultarólina
um eitt gat kemur fram í sömu fjöl-
miðlum að Steingrímur Her-
mannssonar hafi eytt eins og ein-
um árslaunum verkamanns á þrjá-
tíu dögum í sumar við laxveiðar.
Sveiattan, ef þetta er ekki sið-
laust!
Mig skal ekki undra þótt fólk sé
orðið þreytt og leitt á íslenskum
stjórnmálamönnum ef þeir haga
sér svona.
Hvað ertil ráða?
Þegar stórt er spurt verður oft
fátt um svör. Það verður þó að telj-
ast mikhvægt verkefni að koma því
svo fyrir að stjómmálamenn á ís-
landi standi og falli með sinni sann-
færingu en séu ekki í eilífum
hrossakaupum og jafnvel seljandi
sannfæringu sína hæstbjóðanda
fyrir fina stóla. Það á að ghda jafnt
um stjómmála- og embættismenn
að þeir eiga að standa ábyrgir gerða
sinna gagnvart þegnum þessa
lands.
En th þess að eitthvað sé hægt
að gera af viti í þessu landi held
ég að viö íslendingar verðum að
taka okkur saman í andlitinu og
hjálpast að við að moka þennan hla
lyktandi Framsóknarflór svo að
ekki skjóti upp í honum fleiri
gagnslausum gorkúlum.
Steindór Karvelsson
Hreinn meirihluti
- hvað er nú það?
Það var engin smáfyrirsögn sem
prýddi forsíðu DV 25. ágúst eftir
skoðancikönnun um fylgi stjórn-
málaflokkanna. Þar stóð svart á
hvítu: Sjálfstæðisflokkurinn kom-
inn í hreinan meirihluta.
Kannski hefðu nú einhverjir
hugsað sem svo: Ja, svart er það -
ef þeir hefðu tekið þetta bókstaf-
lega. En mér skhst að þessi fyrir-
sögn hafl sáralítið átt skylt við stað-
reyndir, þar sem fjórir af hverjum
tíu, sem spurðir vom, svöruðu
ekki.
Varla trúi ég að Sjálfstæðisflokk-
urinn þurfi að hafa fyrir því að telja
sér jafnmörg atkvæði þar hlutfahs-
lega sem í hinum hópnum. En víst
er það svo að undraverðan meðbyr
hefur Sjálfstæðisflokkurinn fengið
í skoðanakönnunum nær óslitið
síðan hann sigldi öllu í strand með
nýfrjálshyggjunni og gafst upp á
rólunum. Það sýnir reyndar betur
en flest annað hvað aumingja þjóð-
arsáhn er gleymin og rugluð nú um
stimdir.
Pólitískir vindgapar
Þessi andlega kröm þjóðarsálar-
innar hefir hka orsakað ómældan
fógnuð ýmissa pólitískra vindgapa.
Aumingja Ingi Björn Albertsson,
sem varla kemst á blaö í könnun-
inni, fagnar ákaft þessu stór-
streymi th hægri og hefur ákveðið
að lýsa yfir vantrausti á ríkis-
stjómina strax í byrjun þings...
Góður sonur pabba síns!
Og Júlíus Sólnes, sem var með
eitthvert óþægðarbrölt og „strögl“
viö vin htla mannsins áður en hann
fór th Parísar, er nú „sæh í sínu
hjarta" ... ætlar að vera góður
strákur, fylgja Inga Bimi og styðja
vantraustið þó að hann viti bara
hreint ekkert hvað hann gerir
nema það að hann er reiðubúinn
að tala við hvem sem er... hvar
KjaUaiinn
Aðalheiður Jónsdóttir
verslunarmaður
sem er... hvenær sem er... nánast
um hvað sem er.
Þá ætti nú ekki að gleyma bless-
uðum kvennalistakonunum tveim-
ur: Guðrúnu Agnarsdóttur, sem
þótti mjög trúlegt að Kvennalistinn
styddi vantrauststillöguna, og Dan-
fríði Skarphéðinsdóttur, sem ég
má segja að tekið hafi í sama streng
og hafi sannfærst um nokkuð stöð-
ugt fylgi Kvennalistans sem hafði
fengið 30% fylgi í könnunum þegar
velgengnin var mest en fékk nú
11,9%. Svona fólk hefur þó við það
að gera að vera í póhtík!
Og síðast en ekki síst, sjálfur höf-
uðpaur stjórnarandstööunnar,
Þorsteinn Pálsson. Hann er dauð-
hneykslaður á því að ríkisstjómin
er ekki þegar búin að ganga mihi
bols og höfuðs á „ófreskjunni“ sem
hann og félagar hans höfðu fætt af
sér í fyrri ríkisstjórn, þó að hann
reyndar fagni því jafnframt að slíkt
skyldi ekki takast og vhdi skhyrð-
islaust kosningar í haust.
Allur er
varinn góður
Að sjálfsögðu er það mjög eðlhegt
viðhorf hjá honum að vhja kosn-
ingar sem fyrst. Því að þjóðarhagur
er eitt og flokkshagsmunir allt ann-
að eins og formaður Sjálfstæðis-
flokksins veit manna best. Og ahur
er varinn góður. Aldrei að vita
nema þjóðarsál, sem ýmist er í
dauðadái eða með óráðsrugl, fari
að sjá í gegnum pólitískan loddara-
leik þó að fátt virðist reyndar benda
th þess nú um stundir.
Og skhjanlegt er að formaðurinn
vilji tryggja flokki sínum sterka
stöðu áður en ef slíkt gerðist. Þá
gæti hann líka fengið gullið tæki-
færi til að blása nýjum lífsanda í
„ófreskjuna" sína, sem núverandi
ríkisstjórn hefir því miður ekki
tekist að koma fyrir kattamef. En
kannski er ekki öh von úti, ef hún
fær starfsfrið og lætur sverfa th
stáls. - Vissulega hefir fjármála-
ráðherra gert heiðarlegar tilraunir
í þá átt og heldur því væntanlega
áfram.
„Stjórnmálamenn þessa lands ættu að
gá að því að þeir hafa skyldur við fleiri
en bændur og landsbyggðina.“
Framlenging búvörusamnings til aldamóta? - „Ég vil ekki trúa því að
stjórnin (ramkvæmi slika óhæfu“, segir m.a. í greininni.
Svikamyllur samtímans
Vonandi heyrir þaö hér eftir að-
eins sögunni th að fyrirtæki geti
lýst sig gjaldþrota, hlaupið í burtu
frá botnlausum skuldasúpum við
ríkið og stofnað ný fyrirtæki undir
nýju nafni án þess að þurfa að hafa
áhyggjur af misferlinu.
Slík fyrirtæki hafa því miður not-
ið sérstakrar verndar sumra
stjórnmálaflokka.
Ýmsir velunnarar fyrirtækjanna
hafa reynt að magna seið gegn fjár-
málaráðherra fyrir harkalegar
innheimtuaðgerðir sem komið hafa
í veg fyrir að hægt væri að starf-
rækja slíka svikamyhu en hafa
væntanlega ekki haft erindi sem
erfiði. Það virðist þessi síðasta
skoðanakönnun sýna, um aukið
fylgi Alþýðubandalagsins.
Þjóðarhagur - það er málið
Nú bíða væntanlega mörg verk-
efni úrlausnar hjá ríkisstjórninni,
þar sem hún getur sýnt hvort hún
verðskuldar lof eða last.
Ef hún framlengir búvörusaming
til aldamóta eins og bændur fara
fram á má hún sannarlega geispa
golunni þó að auðvitaö tæki ekkert
annað betra við. En ég vil ekki trúa
þvi að stjórnin framkvæmi slíka
óhæfu.
Stjómmálaflokkar þessa lands
ættu að gá að því að þeir hafa skyld-
ur við fleiri en bændur og lands-
byggðina þó að þetta sé nokkuð sem
þeir hafa aldrei virst skhja.
Byggðasjónarmið eiga að sjálf-
sögðu rétt á sér að vissu marki en
þegar þau standa orðið í vegi fyrir
velferð stórs hluta þjóðarinnar og
stefna efnahagslegu sjálfstæði
hennar í vonhtla stöðu er nóg kom-
ið.
Að svo mæltu vh ég skora á Al-
þýðubandalagið og landbúnaðar-
ráðherra að láta heilbrigða skyn-
semi og þjóðarhag sitja í fyrirrúmi
en láta ekki þrýstihópa, hverju
nafni sem þeir nefnast, marka
stefnuna.
Stjórnmálamenn hafa því miöur
gert of mikið að því keppa um fylgi
slíkra hópa í kosningum, með yfir-
'boðum og öhu mögulegu, þó að
þeir hafi að sjálfsögðu gert sér fulla
grein fyrir því að stefnan, sem þeh-
hafa mótað á þann hátt, hefir bar-
ist siðlausri baráttu gegn samfélag-
inu, gegn því að hér gæti skapast
raunverulegt velferðarþjóðfélag.
Það eru ekki svona stjórnmála-
menn sem þjóðin þarfnast... gott
væri ef kjörnir fuhtrúar hennar
vildu átta sig á því.
En von mín er sú að ríkisstjórnin
geti setið út kjörtímabilið og fram-
kvæmt eitthvað af loforðunum sem
hún gaf í fyrstu: lækkað vexti, fellt
niður lánskjaravísitölu og komið
böndum á gráa markaðinn svo eitt-
hvað sé nefnt. Varla sýnist ástæða
th að afskrifa hana enn sem komið
er en að loknu kjörtífnabhinu ætti
hún að hafa sýnt hver dugur er í
henni og hvem dóm hún verö-
skuldar.
Aðalheiður Jónsdóttir