Dagblaðið Vísir - DV - 19.06.1991, Síða 12

12
Spumingin
MIÐVIKUDAGUR 19. JÚNÍ 1991.
Ferð þú oft út að borða?
Elín Böðvarsdóttir sölumaður: Nei,
allt of sjaldan, ég fór síðast í byrjun
maí.
Gunnar Rúnarsson nemi: Frekar
sjaldan, svona einu sinni í viku. Ég
fer aðallega á skyndibitastáði.
Birna Gyða Björnsdóttir sölumaður:
Svona einu sinni til tvisvar í mánuði.
Fjalar Jörundsson nemi: Nei, voða-
lega sjaldan, svona fjórum sinnum á
ári.
Guðbjörg Pálsdóttir myndlistarmað-
ur: Nei, mjög sjaldan, svona einu
sinni í mánuði.
Guðbjörg Gylfadóttir samfélags
þjálfi: Já, mjög oft, að minnsta kost
einu sinni í viku.
Lesendur i>v
Meiri fræðslu
í stað ofbeldis
Stefán Stefánsson skrifar:'
Ástand það sem skapast hefur í höf-
uðborginni er vægast sagt orðið
áhyggjuefni. Það er staðreynd að á
ferli er fólk, sem tilbúið er til þess
að beita náungann oíbeldi hvenær
sem er og nánast hvar sem er. Mér
er kunnugt um margt fullorðiö fólk
sem hugsar sig tvisvar um áður en
það tekur sér ferð á hendur um borg-
ina aö kvöldlagi vegna þessa. Slíkt
ástand er óviðunandi.
Og raunar er máliö miklu alvar-
legra en þetta. Ég var að ljúka viö
að lesa frétt í DV um ungan mann
sem barinn var til óbóta af þrem
mönnum sem hann telur að leigðir
Kristinn hringdi:
Mig langar að biðja Dagblaðið Vísi
um að koma fyrirspurn á framfæri
fyrir mig. Þannig er mál með vexti
að undanfarna daga hef ég séð Davíð
Oddsson forsætisráðherra og borgar-
stjóra aka um á einni af embættisbif-
reiðum borgarinnar. Þetta væri ekki
í frásögur færandi ef hann væri ekki
nýbúinn að gefa út tilkynningu þess
efnis að hann væri nú kominn í sum-
arleyfi sem borgarstjóri.
Bjarni Jónsson skrifar:
Þeir eru margir sem haldnir eru á-
kafri veiðidellu. Sumrin eru þá lögð
undir, að meira eða minna leyti.
Menn kaupa sér veiðileyfi og fara á
milli áa þar sem von er um fisk. Þeir
verða auðvitað að eiga tilheyrandi
hafl verið til verksins. Ef fómar-
lambið hefur rétt fyrir sér hafa máhn
tekið mun verri stefnu en nokkum
óraöi fyrir. Þá em menn beinlínis
farnir að vinna skipulega að því að
fremja ofbeldisverk gegn einhverri
þóknun.
Nú verður að taka í taumana og
það tafarlaust. Það verður að herða
löggæsluna og refsa þeim sem mis-
þyrma öðrum. Það verður að koma
á viðurlögum sem koma í veg fyrir
að menn gangi í skrokk hver á öör-
um. Það verður að refsa oíbeldis-
seggjunum þannig að menn hugsi sig
tvisvar um áður en þeir leggja hönd
á næsta mann.
Nú er það svo, þegar starfsmenn
borgarinnar fara í sumarfrí, að þeim
er gert að skila inn bílum þeim sem
eru í eigu borgarinnar. Með öðrum
orðum. Það er ekki ætlast til þess að
þeir séu að rússa um á borgarbílun-
um þegar þeir eru í fríi. Nú spyr ég:
Er borgarstjóri undanþeginn þessum
skilyrðum? Mér skilst nú að hann sé
í fullu starfi hjá ríkinu. Því ekur
hann þá um á bifreiö frá borginni pg
lætur borgarbúa borga brúsann? Ég
búnað sem er rándýr. Það dugir ekki
að vera meö eitthvert fúskaradót í
farteskinu þegar farið er í lax.
En staðreyndin er bara sú að lax-
veiðin er alltof dýrt sport. Látum
vera þótt fólk kaupi sér græjur fyrir
tugi eða hundruð þúsunda. Þetta eru
Raunar las ég líka í sama blaði að
nú ætti að fara að kenna unglingum
í grunnskólum jákvæð samskipti.
Með þessu er stefnt að því að þeir
kunni aö segja nei þegar þeirra er
freistað. Einnig á þetta að hjálpa
þeim til þess að fóta sig betur úti í
þjóðfélaginu.
Þessi umrædda kennslugrein er
allra góðra gjalda verð. Þaö hefði
bara þurft að taka hana miklu fyrr
inn í grunnskólana. Þá væri þjóðfé-
lagið kannski svolítið öðruvísi held-
ur en nú er. Staðreyndin er nefnilega
sú að námið er upphaf alls. Ungur
nemur, gamall temur, segir máltæk-
ið. Það er alltaf og alls staðar í gildi.
greiði mitt útsvar til ríkisins og mér
finnst satt að segja ansi hart að þurfa
sem Reykvíkingur einnig að greiða
bensínið fyrir starfsmenn þess. Það
væri fróðlegt að vita hvort þetta fyr-
irkomulag á að vara allan þann tíma
sem borgarstjóri Reykjavíkur verður
í sumarleyfi. Það er, satt að segja,
leiðinlegt að þurfa að horfa upp á
slíkt hjá nýkjömum forsætisráð-
herra landsins.
hlutir sem endast árum saman sé vel
farið með þá.
En það eru veiðileyfin, eða öllu
heldur verðið á þeim, sem ganga frá
pyngjum áhugafólks um veiðiskap.
Þau eru óhóflega dýr og fara síhækk-
andi. Vissulega er hægt að velja á
milli staða sem eru á mismunandi
verðlagi. Það er meira að segja hægt
að renna fyrir silung fyrir sáralítið
gjald. En veiðivonin er mest í dýr-
ustu ánum og þess vegna langar alla
að eiga að minnsta kosti hálfan dag
í einhverri þeirra. En það er bara
ekki á allra færi.
Það eru útlendingarnir sem
sprengja veröið á veiðileyfunum upp.
Þeir kaupa bestu árnar upp á aðal-
veiðitímanum og virðast vera tilbún-
ir að borga það sem upp er sett fyrir
daginn. Þetta standast þeir sem ráöa
ánum ekki og selja leyfin á okur-
verði.
Það er allt í lagi að láta útlending-
ana borga. En íslenskir veiðimenn
ættu að njóta þess aö vera íslending-
ar og fá leyfin á lægra verði. Þetta
fyrirkomulag myndi auðvelda mörg-
um laxveiðimanninum að eyða stund
í draumaánni sinni, án þess að það
kostaði hann vikulaunin.
Uðunígöröum:
Erekkitil
önnur leið?
Nanna hringdi:
Þessa dagana má víða sjá á
grindverkum garða í borginni
þessa óvhisælu miða sem gera
fólki viðvart um að nýlega sé
búið að úða með eiturefni. Ég á
tvö lítil böm sem eru farin aö
fara ferða sinna um nágrennið.
Óneitanlega óttast ég alltaf að þau
fari inn í eitraða garða og komi
eitrinu einhvern veginn ofan í
sig. Það þarf ekki annaö en að þau
taki á grein eða blómi og setji svo
höndina upp í sig.
Auk þessa hlýtur að stafa
mengun af því þegar menn
sprauta meö öflugum úðaspraut-
um allan liölangan daginn. Það
getur ekkert komið í veg fyrir aö
eitrið berist með vindinum, þótt
því sé auðvitað ætlaö að lenda á
tijánum.
Er ekki einhver önnur leiö til
þess að verjast tjámaðkinum?
Rekiðekki
hrossin
Utanbæjarmaður skrifar:
Ég á oft leið um þjóðvegi lands-
ins, einkum suðvestanlands.
Þessa dagana eru hestamenn
mjög áberandi á þessum leiðum.
Þeir fara þá um með heilu hjarð-
irnar því að þeir eru að sleppa
hrossum sínum í sumarbeit og
fara gjaman ríðandi, í stað þess
að láta keyra þá.
Þetta er nú allt gott og blessaö
nema að einu leyti. Ferðalang-
arnir grípa nefnilega oft til þess
ráðs að reka hrossin en teyma
þau ekki. Oft kemur það fyrir að
einn og einn hestur tekur sig út
úr hópnum og hleypur upp á veg-
inn. Auðvitaö er af þessu stór-
kostleg slysahætta. "
Ég vil beina þeim tilmælum til
hestamannanna að þeir teymi
reiðskjóta sína þegar þeir eru á
ferð í þéttbýli.
Fleiri blóm
íborgina
Elín Magnúsdóttir hringdi:
Ef það er eitthvað sem gleöur
augað þá eru það fallegir litir.
Blóm í öllum regnbogans litum
eru til mikillar prýði. Við ættum
að feta í fótspor íbúa nágranna-
landanna og hafa fleiri blóm í
kerjum á götum úti, í blómahill-
um fyrir neðan gluggana á hús-
um okkar og svo framvegis.
Þaö heyrist stundum sagt að
blómarækt af þessu tagi sé ekki
framkvæmanleg. Hér sé alltof
kalt og vindasamt. Þetta er tómur
fyrirsláttur. Það má sem hægast
búa þannig um blómakassana aö
þeir séu í skjóli. Þá dafna blómin
vel.
Aðalatriðið er að þeir fái að
vera í friði fyrir skemmdarvörg-
um. Þá er þetta vel framkvæman-
legt.
Fleiri fréttir af
landsbyggðmni
Austfirðingur hringdi:
Alltaf finnst mér hallað á lands-
byggðina þegar um er aö ræða
fréttaflutning fjölmiölaima. Á
þetta við um þá alla. Það er eins
og nafii alheimsins sé í Reykja-
vík. Aðrir landshlutar virðast
tæpast vera til á landakorti
fréttamanna.
Þetta er ákaflega hvimleitt fyrir
okkur landsbyggðarfólk. Ekki
það að viö viljum endilega fréttir
út eigin héruðum. En við viljum
gjarnan vita hvaö er að gerast i
öðrum sveitum landsins. Við vilj-
um ekki bara sjá fréttir um slæmt
atvinnuástand og fyrirtæki sem
eru á hausnum. Við vfijum líka
eitthvað jákvætt.
íslendingar ættu aö njóta betri kjara heldur en útlendingar í bestu laxveiði-
ám landsins.
Það er fræðslan, fyrst og síðast, sem kemur í veg fyrir ofbeldi, segir bréfritari.
«
Hver á að borga bensínið?
Laxveiðar eru alltof dýr af þreying