Dagblaðið Vísir - DV - 07.12.1991, Side 15

MÁNUDAGUR 9. DESEMBER 1991.
15
Ameríski draumurinn
Ég hef lengi verið svolítið veikur
fyrir amerískum bílum. Þetta á sér
sennilega rætur allt til bernsku
eins og svo margt annað. Þannig
var að foreldrar mínir áttu Fólks-
vagn sem raunar er ekki í frásögur
færandi. Dag einn síðsumars héldu
þau með okkur krakkana í beija-
mó. Það var frekar þröngt í bílnum
en við létum það ekki á okkur fá.
Á miðri leið í beijamóinn rýmkað-
ist þó heldur um okkur. Faðir okk-
ar skipti Fólksvagninum upp í doll-
aragrín af Sévrólett-gerð. Eg minn-
ist þess enn hve rúmt var um rassa
aftur í dollaragríninu og lappir
gátu teygst að vild.
í harðri lífsbaráttunni hef ég þó
aðeins abð þennan ameríska
draum með mér og lítið gert í mál-
inu. Þegar ég kynntist konuefninu
átti hún einmitt Fólksvagn en ég
engan enda fátækur skólapiltur.
Þessi Fólksvagn var kominn til ára
sinna en ágætur samt. Hann var
að vísu þeirrar náttúru að ef ekið
var ofan í holu og sveigja kom á
bohnn þá opnuðust báðar bílhurð-
irnar. Eitthvað var búkur bílsins
farinn að gefa sig af ryði en þessu
mátti vel venjast.
Gulur Jarúzelski
í áranna rás hef ég, svona rétt
eins og hver annar Mörlandi, eign-
ast nokkra bíia. Þar hefur öhu ægt
saman. Eitt sinn átti ég Kortínu.
Þannig bílar eru víst ekki fram-
leiddir lengur. Þá hefur nokkra jap-
anska sparibauka rekið á mínar
fjörur og á meðan við hjónin vorum
að koma þaki yfir höfuðið áttum
við pólskan Fíat. Kært var meö mér
og þeim pólska þótt hann væri ekki
við alþýðuskap. Meðan ég átti hann
þurfti ég bæði að skipta um hjarta
og lungu í vagninum. Allt innvols
var ónýtt. Hann hafði verið sóleyj-
argulur þegar verkamenn Sam-
stöðu ýttu honum af færibandinu
en var nú tekinn að dökkna nokkuð
af ryði. Það var því ekki nóg með
það að innrætið væri undarlegt;
útlitið var einnig svart. Ég varð því
að gefa honum eina gula yfirferð.
Sá pólski naut þó fuhrar virðingar
á mínu heimili og var gjarnan kall-
aður Jarúzelski í höfuðið á leiðtoga
pólska Kommúnistaflokksins. Þeir
heyra nú sögunni til Ukt og sá sól-
eyjarguli. Eg losnaði við þann
pólska er ég hitti mann sem var að
leita sér að reiðhjóU. Ég sannfærði
manninn um ágæti bílsins. Ein-
hverra hluta vegna borgaði hann
aldrei síðasta vrnlinn.
Stéttarvitund
þess pólska
Eitt má þó gulur minn eiga. Hann
er eiginlega undirstaða stéttarinn-
ar á bílastæðinu heima hjá okkur
hjónakomunum. Það atvikaðist
þannig að stór dreki frá steypustöð
ók á nefiö á gul þar sem hann beið
þegjandi og hljóðalaus eftir frúnni.
Hún sá það af hyggjuviti sínu að
beyglan á nefi Jarúzelskis mátti
eiga sig. Hún samdi því við eigend-
ur steypudrekans og fékk steyptar
hellur á planið í sárabætur fyrir
andUtslýti þess pólska.
Jarpureðalvagn
Ameríkubakterían lifði þó þrátt
fyrir skrautlega útgerð. Og eitt sinn
tókst mér að komast yfir sUkan
glæsivagn. Hann var rauður og af
Ford-gerð. Mér er það minnisstætt
að vagninn var sjálfskiptur og eftir
þvi þægilegur. Ég var alsæU. Kon-
an var þó aldrei hrifin. Hún hafði
ekki fengið þessa hakteríu. Hún
taldi bUinn hinn mesta bensínhák.
Verra var þó að hún sagði húddið
á honum svo langt að útilokað
væri að sjá fram fyrir þessi ósköp.
Ég uggði þó ekki að mér. Taldi
máUð í höfn þar sem ég fékk sam-
þykki fyrir kaupunum. Konan
sagði síðar að hún hefði ekki haft
bijóst í sér til að stöðva gjörninginn
eftir að ég sá bílinn. Hún lýsti eigin-
manni sínum eins og Utlum dreng
sem fær stóran, harðan pakka í
jólagjöf. Ég mun lítt hafa tyllt í
tæmar rétt á meðan á þessu stóð.
Laugardagspistill
Jónas Haraldsson
fréttastjóri
Símhringing
Ég var því óviðbúinn þegar konan
hringdi eitt sinn til mín í vinnuna.
Sá rauði stóð stífbónaður fyrir ut-
an. Konan var mjúk á manninn í
símanum. Boðskapnum kom hún
þó til skUa. Þú verður, góði minn,
sagði hún, að selja þennan langa
hensíndreka þinn. Ég fór í morgun,
hætti hún við, upp í Mazda-umboð.
Þeir eiga svo Utinn og krúttlegan
bíl að ég pantaði einn fyrir okkur.
Ég sé enn eftir þeim jarpa. Ég gat
ekki á mér setið, þegar viö náðum
í nýju pútuna, að segja konunni að
mér þætti saumavélarhljóð í þess-
ari dós. Hún lét þessa athugasemd
mfna sem vind um eyru þjóta.
Sendurtil baka
Síðan hafa árin Uðið. Ég geymdi
með mér ameríska drauminn og
bar mig karlmannlega. Sagði jafn-
vel út á við að gott væri að eiga
þessa sparneytnu bUa. Ég lét á engu
bera og handskipti smábUum mögl-
unarlaust. Draumurinn tók þó
nokkrum breytingum. Nú var ekki
nóg að hafa kaggann amerískan.
Þetta varð helst að vera jeppi og
þá af sæmilegri gerð. Á leiðinni
heim úr vinnunni er bílaumboð
sem býður þessa dreka. Ég gjóaði
stundum augunum á þá þar sem
þeir stóðu gljáfægðir í röðum.
Meira lét ég þó ekki eftir mér. Þar
tíl í haust. Þá prófaði ég einn og
mannaði mig upp í að sýna kon-
unni fákinn. Hún sendi mig með
hann til baka. Ég kom því heim á
mínum japanska sparibauk og bar
harm minn í hljóði.
Að gerast
fjallamaður
Nú sá ég að beita þurfti brögðum
ef árangur ætti að nást. Ég hugsaði
máhð og reyndi að sjá út hvernig
ná mætti tökum á konunni. Ég er
lítUl fjaUamaður og enn minni
skíðamaður. Konan og börnin hafa
aftur á móti öll yndi af skíðaferðum
og konan lúmskan áhuga á hálend-
inu. Þarna sá ég mér leik á borði.
Ég fékk skyndUegan skíðaáhuga og
fjöU og hálendi voru ekkert mál.
Bara að fá sér heppUegt farartæki
til þess að komast þangað. Konan
sá í gegnum þetta. Hún þekkir sinn
mann. Hún veit að hans áhugamál
eru þau helst að Uggja uppi í sófa
og lesa.
Síðasta hálmstráið
Þá var það örþrifaráðið. Beita
börnunum. Standa sameinuð gegn
skynsemi konunnar og heimta fjór-
hjóladrifiö apparat. Það var UtUl
vandi að snúa strákunum. Þeir eru
báðir með bíladeUu og sáu ekkert
nema kostina eina við jeppakaup.
Skítt með milUgjöfina og bensín-
eyðsluna. Það er vandamál pahba
gamla. Eldri dóttirinn fékkst fljót-
lega á band fóður síns. Þá var að-
eins eftir sú dáUtla. Hún er aðeins
tveggja ára og hefur skUjanlega
ekki skipt sér mikið af bílaviðskipt-
um. Nú reið á að fá hana í Uö með
sér. Ég hóf því innrætingu þegar
við feðginin vorum ein saman. Þeg-
ar því var lokið fórum við hjónin í
bUtúr á • okkar fjölskyldubíl og
barnið sat bundið í sinn bUstól. Ég
beið og vonaðist eftir stuðningi úr
aftursætinu. Barnið brást ekki föð-
ur sínum. Þegar við vorum komin
af stað heyrðist prinsessan kalla:
„Pabbi kaupa jeppa!“ Konan leit
undirfurðulega á mann sinn en
hann hélt bara um stýrið eins og
þessi athugasemd barnsins væri
sjálfsagt mál.
Rödd skyn-
seminnar kaffærð
Járnið skaltu hamra heitt, hugs-
aði ég með mér og fór jiegar næsta
morgun á bílasöluna. Eg fékk lykla
að öðrum amerískum jeppa og fékk
að prófa. Annan strákinn fékk ég
með mér. Vissi sem var að þar var
öflugur stuðningsmaöur. Við gef-
um þetta ekki eftir, sagði strákur,
um leið og faðir hans rak jeppann
í fjórhjóladrifið og gaf inn. Við
hlustum ekki á neinn bömmer í
múttu, bætti strákurinn við.
Við fórum heim með trylhtækið,
beittum sameinuðum sannfæring-
arkrafti okkar. Það tók okkur viku
með léttum tækhngum að fá sam-
þykki fyrir kaupunum. Rödd skyn-
seminnar á heimhinu var þó ekki
sannfærð. Hún lét bara undan eins
og þegar sá jarpi fékkst keyptur um
árið. Nú var þaö ekki eingöngu fað-
irinn sem ekki tyhti í tærnar. Nú
höfðu tveir guttar bæst við með
þetta sérkennhega göngulag.
Beðið eftir
símhringingu
Ég er farinn að nota torfærutröh-
ið í vinnuna. Þar stendur það gljá-
fægt og bíður eftir eiganda sínum.
Spurningin er bara sú, hvenær
hringir þessi elska í mig í vinnuna
og segir: Æ, ég sá einn svo agalega
htinn og krúttlegan. Seldu nú snar-
lega þessa löngu bensínhvelju
þína. . .