Dagblaðið Vísir - DV - 28.12.1991, Qupperneq 22

22
LAUGARDAGUR 28. DESEMBER 1991.
Sérstæð sakamál
Þau voru þijú í
fjölskyldmmi...
Nágrannarnir töldu þau vera
hamingjusöm. Þaö voru þýsku
hjónin Vera og Walter Griiter líka
þá. Mætti eitthvað að þeim finna
var það helst aö þau áttu of fáar
frístundir og nánast engin áhuga-
mál utan litla drengsins, Michaels,
sem þau áttu. En dag einn var hann
ekki lengur hjá þeim og þá breytt-
ist hjónabandið og varð óþekkjan-
legt frá þvi sem verið hafði.
Slysið
- Vöruflutningar voru það sem
Giinter lagði fyrir sig af miklu
kappi eftir að hann gekk í hjóna-
bandið. Hann stofnaði fyrirtæki,
keypti flutningabíla og vann
myrkranna á milli og stundum
lengur til að afla því viöskiptavina
og tekna. Og honum miðaði vel.
Ætlunin var að koma upp fyrirtæki
sem fjölskyldan gæti treyst á síðar
meir og gengi loks til sonarins Mic-
haels.
Það má því teljast kaldhæðni ör-
laganna að það skyldi einmitt verða
einn af hans eigin flutningabílum
sem tók frá honum það sem honum
var kærast, Michael.
Á hverjum morgni fór Vera
Griiter með son sinn á dagheimili
áður en hún fór í vinnuna. Árið
1984 var hann fjögurra ára. í ágúst-
mánuði það ár fór hún morgun
einn með hann að vanda og leiddi
hann eins og hún var alltaf vön að
gera. Þegar þau voru næstum alveg
komin að dagheimihnu og áttu að-
eins nokkra metra ófarna að hhð-
inu kom Michael skyndilega auga
á vin sinn sem var hinum megin
við götuna. Hann reif sig lausan frá
móður sinni og hljóp í átt th vinar-
ins. Hún hrópaði aðvörunarorð til
hans en allt kom fyrir ekki. Hann
komst aldrei nema út yfir miðja
götuna því hann lenti fyrir einum
vörubíla foður hans sem bar þar
að rétt í þessu þótt ökumaðurinn
gerði allt sem í hans valdi stóð th
aö hemla í tæka tíð.
Vera hlóp til sonarins eftir slysið
en um leið og hún leit í augu hans
sá hún að hann var látinn.
Lifandi dauði
Nokkru áður en slysið varð hafði
Vera haft orð á því við mann sinn
að hann yrði að eignast áhugamál.
Lífið væri of thbreytingarhtið fyrir
hann. Hann samsinnti því þótt
hann, sem fyrr, hefði orð á því að
svo mikið væri aö gera í fyrirtæk-
inu að hann hefði vart nokkum
tíma aflögu. Hann sagði þó að sér
htist vel á að reyna fyrir sér á skot-
veiöum og því keypti hann sér
veiðibyssu. Þaö fór lúns vegar svo
að hann fór aldrei á veiðar og stóð
byssan í skáp á heimilinu og safn-
aði ryki.
Eftir slysið drógu Walter og Vera
sig í hié og heimsóttu sjaldan
nokkra. Og þegar þau gerðu þaö
fóm þau sitt í hvoru lagi og stóðu
aldrei lengi við. Áður fyrr höfðu
þau verið óaðskiljanleg en nú sáust
þau aldrei saman. Ætti einhver af-
mæh í ættinni eða gifti sig, þannig
að þeim bæri nánast skylda th að
sýna sig höfðu þau sama hátt á og
í öðmm thvikum. Fór aðeins annað
þeirra og stóð stutt við. Þeir sem
best þekktu th þeirra sögðu að þau
hefðu aldrei sést saman utan heim-
Michael litli með frænda sínum
sumarleyfi.
Walter Griiter.
Vera Griiter.
Endalokin.
ihsins eftir þann örlagaríka dag
áriö 1984 er sonur þeirra dó.
„Tíminn læknar
öll sár"
Þetta var spakmæh sem ættingj-
ar þeirra tóku sér í munn en eftir
því sem frá leið var sem þeim yrði
ljóst að spekin ætti ekki við um þau
hjón, Walter og Vem. Ekki varð
þaö til að auka líkumar á aö þau
fyndu hamingjuna á ný er í ljós
kom að Vera gat ekki eignast fleiri
böm.
Árin tóku nú að hða en Walter
og Vera sátu ætíð ein heima og létu
nær hvergi sjá sig utan vinnutíma.
Eldri bróðir Walters, Wolfgang, fór
nú að hafa miklar áhyggjur og taldi
að í algert óefni stefndi því Walter
var farinn að vanrækja fyrirtækið.
Og þegar bróðir hans spurði hann
að því hvers vegna hann gerði það
svaraði hann því th að það skipti
engu. Michael væri dáinn og eng-
inn th að taka við því síðar meir.
Þegar Walter kom heim frá vinnu
fór hann ahtaf eins að. Hann
kveikti á sjónvarpinu, settist fyrir
framan það og sat svo og horfði á
það tómlegum augum uns honum
fannst tími kominn th að fara aö
hátta.
Vera horfði hka á sjónvarp en fór
yfirleitt að hátta á undan manni
sínum.
Loks kom þar að Wolfgang bað
bróður sinn að leita th sálfræðings
eða geðlæknis því ástand hans
væri ekki eðlhegt. Walter svaraði
því einu th aö slíkt væri með öllu
óþarft því ekkert væri að.
Meira sjónvarps-
gláp-ogþögn
Þannig gekk lífið hjá Griiters-
hjónunum allt fram á árið 1990. Þá
vom þau fyrir löngu hætt að ræð-
ast við, jafnvel yfir matnum. Þau
horfðu sem fyrr á sjónvarp fram
eftir kvöldinu en Vem fannst þaö
orðið æ erfiðara að eyða þannig
kvöldunum.
Á þeim árum sem hðin vora frá
slysinu höfðu ahir. vinir þeirra
hjóna hætt að hafa samband viö
þau nema einn. Það var gamah
æskuvinur Walters, Manfred
Hunecke. Hann var fráskhinn og
átti eitt bam er hér var komið sögu.
Vera ræddi við hann þegar hann
kom í heimsókn og þar kom að hún
varð ástfangin af honum og hann
af henni.
Kvöld eitt, þegar Walter sat þög-
uh í stól sínum fyrir framan sjón-
varpið að vanda, gekk Vera fram
fyrir hann og tók sér stöðu milh
hans og tækisins.
„Nú fer ég mína leið,“ sagði hún.
„Ég ætla að byija nýtt líf með
Manfred."
Skyndhega var sem Walter tæki
eftir konu sinni og um stund varð
hann líkur sér eins og hann hafði
verið sex árum áður. Hann starði
á konu sína en áður en hann gat
sagt nokkuö bætti hún við:
„Það er aht búið milli okkar. Ég
get ekki grafið mig í sorg lengur."
Hún var afar óstyrk en reyndi að
láta þaö ekki koma fram í rödd
sinni.
„Það sem gerðist var sorglegt,"
sagði hún. „En við höfum brugðist
við á þann hátt að það hefur aðeins
gert allt enn verra og hjónaband
okkar er nú orðið hreinn sorgar-
leikur."
Skilnaður ákveðinn
Um hríð ræddu þau hjón hvernig
þau skyldu leysa þann vanda sem
steðjaði aö þeim. Veru var mikið í
mun að komast frá manni sínum
og vhdi því ekki gera skhnaðinn
erfiðari eða hóknari en vera þyrfti.
Hún bauð Walter því húsið. Hann
gæti haldið því og húsgögnunum
og jafnframt lýsti hún yfir því að
hún færi ekki fram á að hann
greiddi henni neinn framfærslu-
eyri eftir skhnaðinn.
Það sem hún bað um var að hún
fengi um 25.000 mörk, eða jafnghdi
um einnar milljónar króna, svo
hún gæti greitt lausaskuldir sínar
og fariö að búa með Manfred.
„Ég hef enga peninga hér heima,“
sagði Walter þá, tómlegri röddu.
Augnaráð hans var aftur orðið
daufgert en hann hugsaði þó ákaft.
„Farðu þá í bankann á morgun,"
sagi Vera. Síðan hljóp hún hratt
upp stigann upp á efri hæðina, tók
nokkra kjóla og annan fatnað úr
skáp, þeim sama sem rykfallna
veiðibyssan stóð í, en síðan hljóp
hún niður í anddyrið, reif upp úti-
hurðina og hvarf út í kvöldmyrkr-
ið. Walter sat þá enn í stólnum fyr-
ir framan sjónvarpið.
Leikslok
Daginn eftir hringdi Walter til
Veru í vinnuna og sagði að hann
ætlaði að gera það sem hún bæði
um. Hann skyldi fá henni umbeðna
peningaupphæð og myndi koma
með féð. Hann vhdi hins vegar að
hún hitti hann á gangstéttinni fyrir
framan fyrirtækið sem hún vann
í. Hann yrði með peningana á sér.
Starfsfélagar Vem höfðu lengi
sýnt forvitni um hagi þeirra hjóna.
Þeim var ljóst, er hér var komið,
að eitthvað óvenjulegt var á seyði
og þegar Vera fór af skrifstofunni
fylgdist einhver með henni út um
glugga og sá að hún tók sér stöðu
á gangstéttinni fyrir framan húsið.
Nokkm síðar kom Walter þar að
í bíl sínum og steig út. Söfnuðust
þá fleiri starfsfélagar Veru að
glugganum og fylgdust með þeim.
Skyndilega reiddist Vera og tók að
baða út höndunum. Vegfarendur
litu undarlega á þau og tóku sveig
fram hjá þeim því hegðunin var
óvenjuleg.
Aht í einu gekk Walter að bílnum,
opnaði hann og rétti höndina inn
eftir einhverju. Augnabhki síöar
hélt hann á veiðibyssunni gömlu.
Starfsfélagar Veru segja að þetta
hafi gerst svo snöggt að þeir hafi
vart getað áttað sig á því sem var
að gerast. Og augnabliki síðar
kváðu við tveir skothvehir. Vera
féh andvana á gangstéttina. Þá
beindi Walter byssunni að sér og
skaut þriöja skotinu. Féll hann svo
við hhð konu sinnar og var allur.
Mhli þeirra lá byssan sem Vera
hafði forðum hvatt mann sinn til
að kaupa svo hann gæti eignast
áhugamál. Nú hafði hún bundiö
enda á sorgarleikinn sem fylgdi í
kjölfar þess að Michael hth dó.