Dagblaðið Vísir - DV - 28.12.1991, Side 30

38 LAUGARDAGUR 28. DESEMBER 1991.
m Eftir H. C. Andersen Teikning eftir Thormod Kidde
Farþeg-
amir tólf
Þaö marraði í snjónum. Stóri
. póstvagninnvaraðkomaogíhon-
um voru tólf manns. Fleiri komust
ekki í hann þvi setið var í hverju
sæti.
Það var hörkufrost, stjömubjart
ogblæjalogn. „Búms!“ Keilu var
slegið á hurð. „Pjaff!“ Þarna voru
þeir að skjóta inn nýja árið. Það
var gamlárskvöld og nú sló klukk-
antólf.
„Trateratra!" Það heyrðist marr
í snjónum. Stóri póstvagninn stað-
næmdistfyrir framan borgarhlið-
ið. Með honum vora tólf manns en
fleiri komust ekki í hann því setið
x varíhveijusæti.
„Húrra! Húrra!“ var hrópað inni
í húsunum þar sem fólk hélt upp á
•gamlárskvöld. Það var einmitt ný-
búið að rísa á fætur með fyllt glös
og drakk skál nýja ársins.
„Heilbrigði á nýja árinu," sagði
það. „Eiginkonu! Nægilegt fé! Og
enda á öll vandræði!"
Já, þessa óskaði fólk sér og staup-
um var khngt - og póstvagninn stóð
fyrir framan borgarhliðið með
gestina ókunnu, ferðamennina tólf.
Hvaða fólk var þetta? Það var
með vegabréf og farangur og gjafir
til þín og mín og reyndar alfra í
borginni. Hverjir voru þeir
ókunnu? Hvað vildu þeir og hvað
var það sem þeir höfðu meðferðis?
„Góðan daginn!" sögðu þeir við
varðmanninn við hhðið.
„Góðan daginn!" sagði hann því
klukkan var búin að slá tólf.
„Hvað heitir þú? Hver er þín
stétt?" spurði varðmaðurinn þegar
sá fyrsti steig út úr vagninum.
„Líttu í vegabréfið!" sagði maður-
inn. „Þetta er ég!“ Þetta var hka
mektarmaður, klæddur bjarnar-
skinnspels og í ekilsstígvélum. „Ég
er sá sem svo margir setja vonir
sínar á. Koniirðu á morgun skaltu
fá nýtt ár! Ég kasta skildingum og
dölum til fólks, heiðra það og færi
því dansleiki, já, reyndar þrjátíu
og einn, því fieiri nætur get ég ekki
gefið. Skip mín hggja föst í ís í höfn
en þaö er hlýtt á skrifstofunni
minni. Ég er heildsah og heiti Jan-
úar. Það eina sem ég hef með mér
erureikningar."
Svo kom sá næsti. Hann skemmti
fólki því hann stjórnaði gaman-
leikjunum, grímudansleikjunum
Jólasaga nr. 5
og öllum öðrum skemmtunum sem
hægt var að hugsa sér. Farangur
hans var stór timna.
„Á fóstuinnganginum sláum við
annað og meira úr henni en kött,“
sagði hann. „Ég ætla að láta Andre
og mér nægja stystu ævina í ahri
fjölskyldunni. Ég verð bara tuttugu
og átta! Jú, hugsanlega bætist einn
dagur við, en það skiptir ekki
miklu. Húrra!“
„Þú mátt ekki hrópa svona hátt,“
sagði varðmaðurinn.
„ Jú, víst má ég það,“ sagði maö-
urinn. „Ég er prins kjötkveðjuhá-
tíðarinnar og heiti Febrúaríus."
Nú kom sá þriðji. Hann leit út
eins og hann heföi fastað en var
mikill á lofti því hann var í ætt við
„fjörutíu riddara" og veðurspá-
maður. En það var ekki feitt emb-
ætti. Þess vegna lofaði hann fost-
una. Skraut hans var fjólur í
hnappagatinu en þær voru afar litl-
ar.
„Mars, komdu þér af stað!“ hróp-
aði sá fjórði og ýtti við þeim þriðja.
„Mars, komdu þér af stað. Hér
er púns að fá! Ég finn það á lykt-
inni. En það var ekki satt. Hann
vildi láta hann hlaupa apríl. Þannig
byriaði sá fjórði. Hann leit út fyrir
að vera sprækur. Hann gerði ekki
mikið en hélt marga daga hátíð-
lega. „Það gengur upp og niður með
skapið!" sagði hann. „Regn og sól-
skin skiptast á! Ég er líka flutninga-
stjóri og boðunarmaður. Ég get
bæði hlegið og grátið. Ég er með
sumarfót í ferðatöskunni en það
væri rangt að fara í þau. Hérna er
ég! Daglega geng ég í silkisokkum
og er með handskjól."
Nú steig kona út úr vagninum.
„Ungfrú Maí!“ sagði hún. Hún
var í sumarfótum, blaðgrænu-
grænum silkikjól, með skógarsól-
eyjar í hárinu. Og hún hmaði af
skógarmerkjum svo að varðniað-
urinn hnerraði. „Guð velsigni þig!“
sagði hún. Það var kveðja hennar.
Hún var indæl! Og söngkona var
hún. Hún söng ekki í tjöldunum,
nei heldur í fagurgrænum skógin-
um þar sem hún gekk um sér th
ánægju. Hún hafði í saumapokan-
um sínum „Tréskurðarmyndir"
Christian Winters sem eru eins og
beykiskógurinn sjálfur og „Smá-
ljóð eftir Richard" sem eru eins og
skógarmerkin.
„Nú kemur frúin, unga frúin!"
hrópuðu þau sem sátu inni í vagn-
inum og svo kom frúin, ung og fal-
leg, hreykin og indæl. Hún var