Dagblaðið Vísir - DV - 02.07.1994, Qupperneq 22

22
LAUGARDAGUR 2. JÚLÍ 1994
Sérstæð sakamál
Daemdur til dauða
Eftir að hafa verið á dauðadeildinni
í flóra mánuði var hann búinn að
missa allan áhuga á því sem var
að gerast umhverfis hann og von-
leysið skein úr svip hans. Þá gerð-
ist það síðdegi eitt að fangelsisstjór-
inn kom inn í klefann.
„Ég er með góðar fréttir handa
þér, Blount,“ sagði hann. „Dauðar-
efsingunni hefur veriö breytt í lífst-
íðardóm."
„Ég þakka fyrir að þú skulir hafa
komið til að segja mér þetta," sagði
fanginn, „en í raun hefði verið
betra að vera leiddur aö gálganum
og fá að ljúka þessu.“
„Þér liður illa núna,“ sagði fang-
elsisstjórinn, „en það kemur að því
að það færist meiri friður og ró
yfir þig og þá kemstu að því að jafn-
vel líf í fangelsi er betra en dauð-
inn.“
„Já, það gæti verið, hefði ég gert
það sem ég var dæmdur fyrir,“
svaraði Blount, biturlega. „En ég
myrti ekki konu mína og barn. Þau
eru einhvers staöar á lífi. Ég er
viss um það. Enda get ég svarið að
ég myrti þau ekki.“
13 ára aldursmunur
Það sem að ofan er lýst gerðist í
Ástralíu árið 1958 en þá var dauða-
refsing í gildi í landinu. En sagan
hófst árið 1946, tólf árum áður, þeg-
ar Frederick Blount, þá þijátíu og
tveggja ára, kynntist Carol Franks
í jólasamkvæmi í Darwin. Carol
var lagleg stúlka og þótt aldurs-
munurinn væri þrettán ár tók hún
því vel þegar Frederick fór að sýna
henni áhuga. Hann kom svo í heim-
sókn til hennar á bæ foreldra henn-
ar sem var um flörutíu kílómetra
frá borginni.
Frederick átti bflaverkstæði og
gekk rekstur þess vel. Sjálfur bjó
hann í litlu húsi í útborg Darwins
svo að hann hafði í raun allt sem
þurfti til að sjá vel fyrir konu og
börnum.
Er þau Frederick og Carol höfðu
þekkst um nokkurt skeið bað hann
hennar og játaðist hún honum. Þau
gengu í hjónaband í júlí 1947 og í
maí 1949 eignuöust þau son sem var
skírður Harold. En nokkru eftir
fæðinguna varð breyting á Carol.
Hún hafði þá fengið að vita að hún
gæti ekki átt fleiri börn. Var breyt-
ingin sem á henni varð almennt
talin því að kenna því að ekki varð
séð að neitt amaði að henni að öðru
leyti.
Kaldlyndi
Á skömmum tíma var sem Carol
missti allan áhuga á heimilinu.
Frederick var heimilismqöur og
naut þess að vera heima að loknum
vinnudegi og fara í ökuferðir með
konu sinni og drengnum á sunnu-
dögum. Þar kom svo nokkru síðar
að enn varð breyting á Carol en
nú fór hún að að leita út fyrir heim-
ilið og sátu skemmtanir í fyrirrúmi.
í febrúar 1950 var Frederick sagt
frá því að sá orðrómur gengi að
kona hans hitti aðra menn og var
haft eftir henni að hún hefði eitt
sinn lýst yfir því að maður hennar
væri ekki faðir Harolds litla. Fred-
erick reyndi að láta þessar sögur
sem minnst á sig fá en þar kom í
desember 1953 að hann gekk á konu
sína og spurði hana hvort hann
væri faðir drengsins.
„Reyndu að geta þér til um það,
gamli karl,“ sagði Carol þá á þann
hátt að vel mátti skilja að faðirinn
væri einhver allt annar maöur.
„Ég var heimsk að giftast þér,“
bætti hún svo við. „Þú ert of gam-
all og leiðinlegur fyrir mig. Ég held
að ég vilji losna úr þessu hjóna-
Carol með Harold.
bandi og lifa lífmu eins og mér
hentar."
Hvarfió
Um það sem næst gerðist á heim-
ilinu var Frederick einn til frásagn-
ar. Og saga hans var á þessa leið:
„Ég kom heim úr vinnunni og sá
að enginn var heima. Ég svipaðist
um en sá hvorki Carol né dreng-
inn. Hvergi var nein skflaboð að
finna. Þegar ég fór að líta í skápa
og skúffur sá ég að sitthvað vantaði
af fótum á þau bæði. Fátt eitt hafði
þó verið tekið og hélt ég því að
Carol hefði farið heim til foreldra
sinna. Ég fór þangaö en þau höfðu
ekki komið þangaö og vissu tengda-
foreldrar mínir ekkert um þau. Þá
leiddu fyrirspurnir hjá vinafólki
ekkert í ljós um dvalarstað þeirra."
Næsta dag sagðist Frederick hafa
setið heima fram að hádegi í þeirri
von að hann heyrði frá konu sinni.
Þegar hann hafði ekkert heyrt frá
henni gerði hann lögreglunni að-
vart. Hófst fljótlega leit en lögregl-
una undraði að það var sem jörðin
hefði gleypt konuna og drenginn.
Hvergi fannst neinn sem hafði séð
til þeirra. Einkennilegast þótti að
konan skyldi hvorki hafa haft sam-
band við foreldra sína né vinafólk
hefði hún ætlað sér í ferðalag.
Grunsemdir
Lögreglan komst brátt að því að
ekki hafði allt gengið vel í hjóna-
bandi þeirra Fredericks og Carol.
Fylgdi þeim sögum frásögnin af því
þegar Carol átti að hafa lýst því
yfir að maður hennar væri ekki
faðir Harolds.
Rannsóknarlögreglumenn héldu
áfram leitinni að mæðginunum en
hún bar engan árangur. Fóru þeir
nú að velta því fyrir sér hvort Fred-
erick hefði myrt konu sína og son.
Hann var handtekinn og yfirheyrð-
ur en neitaði allri vitneskju um
hvað orðið hefði um þau. Engar
sannanir voru til gegn honum og
var honum sleppt.
Þremur árum síðar fannst gröf í
Arnhem, um sextíu kílómetra frá
Darwin. Meinafræðingar voru
fengnir til að skoða líkamsleifamar
og komust þeir að þeirri niöurstöðu
að þar hefði verið jarðsett kona, á
aldrinum tuttugu til tuttugu og
fimm ára, og flögurra tfl fimm ára
gamalt barn. Ekki var hægt að
ganga úr skugga um hver dánaror-
sökin var en áverki á rifi konunnar
benti til að hún hefði verið stungin
til bana.
Handtaka
og réttarhöld
Frederick Blount var handtekinn
þegar þessi niðurstaða sérfræöing-
anna lá fyrir. Allir vissu að kona
hans hefði verið honum ótrú og því
hefði hann haft ástæðu til að ráða
hana af dögum. Hefði hann gert það
nóttina áður en hann sagöi hana
hafa horfið hefði hann haft nægan
tíma til að koma líkunum burt og
jarðsetja þau í Arnhem.
Ákæra var gefin út og þegar
Frederick kom fyrir rétt voru fáir
í vafa um hver yrðu örlög hans.
Dómarinn var samviskusamur
maður og lagði á það áherslu við
kviðdómendur að þeir yrðu að vera
vissir um að Frederick Blount væri
sekur ætluðu þeir sér aö sakfella
hann.
Kviðdómendur sátu á rökstólum
í fimmtíu og fimm mínútur en að
því búnu var tilkynnt að ákærði
hefði verið sekur fundinn. Þá varð
dómarinn að gera það sem lög
buðu. Hann dæmdi hinn sakfellda
til dauða.
Á öndverðum meiði
Verjandi Fredericks, Donald
Merry, var í þeim fámenna hópi
sem taldi að saklaus maður hefði
verið dæmdur til lífláts. Allt frá því
að hann hafði kynnt sér málavexti
og kynnst Frederick hafði hann
verið þeirra skoðunar að hann
hefði ekki banað konu sinni og
syni. Væri allt önnur skýring á
hvarfi þeirra. Hann ákvað því að
halda áfram að reyna að sanna sak-
leysi skjólstæðings síns, en stóri
vandinn var sá að innan tíðar yrði
hann tekinn af lifi. Fyrsta verk
Merrys var því að taka upp baráttu
fyrir því að dóminum yrði breytt.
Og það tókst honum. Það var svo
fangelsisstjórinn, sem færði Fred-
erick fréttina, eins og fyrr segir.
Er hér var komiö fór Merry að
reyna að komast að því hvað hefði
í raun gerst. Hann byrjaði á því að
auglýsa eftir Carol Blount í blöðum
víðs vegar í Ástralíu. Það bar ár-
angur. Kona í Sydney, frú Mallow,
skrifaði honum og sagði frá því aö
maður hennar hefði farið frá henni
með konu sem hefði verið með barn
og hefðu þau líklega farið til Eng-
lands. Maður frú Mallow, John, var
sölumaður og fór í ferðir. Tókst að
upplýsa að hann haíði verið í
Darwin á þeim tíma þegar Carol
hvarf með bam sitt.
Málið upplýst
Merry fór til lögreglunnar þegar
hann hafði fengið staðfestingu á
veru Johns Mallow í borginni.
Ástralska lögreglan sá nú ástæðu
til að efast um að Frederick Blount
hefði réttilega verið fundinn sekur.
Var ákveðið að leita tfl Scotland
Yard í London. Var hafin leit að
Mallow á Englandi og fannst hann.
Hann bjó með konu, Carol Blount,
og syni hennar, Harold. Við yfir-
heyrslu skýrði hún svo frá að hefði
hún vitað um ákæruna á hendur
manni sínum hefði hún vissulega
látið í sér heyra. Hún sæi hins veg-
ar aldrei áströlsk blöð. Frederick
Blount var þegar í stað látinn laus.
Greiddu yfirvöld honum tíu þús-
und ástralska dali í bætur.
Meinafræðingamir tveir, sem
komist höfðu að þeirri niðurstöðu
aö líkamsleifarnar, sem þeim voru
sýndar, væm af ungri hvítri konu
og ungu hvítu barni áttu erfitt með
að útskýra mistök sín. Voru beina-
grindumar teknar til rannsóknar
að nýju. Þeir sem þær skoðuðu nú
lýstu því fljótlega yfir að þær væru
alls ekki af hvítri konu og hvítu
barni heldur af frumbyggjakonu
og barni hennar. Væri það augljóst
því beinabygging frumbyggjanna
væri allt önnur en hvítra manna.
Þegar Frederick Blount hafði
verið látinn laus kom blaöamaður
á fund hans til að ræða við hann
um lífsreynslu hans. Þá sagði Fred-
erick meðal annars:
„Ég vona að menn hafi lært eitt-
hvað af þessu máli. Hvað hefðu
yfirvöld gert hefði ég verið hengdur
og svo hefði komið í ljós að kona
mín og barn vom á lífi? Ég var
áður fylgjandi dauðarefsingu en ég
er það ekki lengur.“