Alþýðublaðið - 12.05.1967, Blaðsíða 4

ÍMMMÐ
Ritstjóri: Benodikt GrSndal. Símar 14900—14903. — Auglýsingasíml:
14906. — ASsetur: Alliýöuhúsið við Hveríisgötu, Rvík. — Prentsmiðja
Alþýðublaðsins. Sími 14905. — Áskriftargjald kr. 105.00. — í lausa-
8ölu kr. 7.00 eintakiö. — Útgefandl: Alþýðuflokkurinn.
Alþýðubandalagið klofið
KOMMÚNISTAR hafa á undanförnum fjórum ára-
tugum þrívegis beitt sér fyrir klofningi í Alþýðu-
flokknum. í fyrsta skipti gerðist það, þegar Kommún-
istaflokkur íslands var stofnaður 1930. Sjö árum síð
ar tókst þessum flokki með naumindum að fá mann
'kjörinn í Reykjavík, og fylgdu honum tveir uppbótar
menn inn í þingið. Ekki aðeins Alþýðuflokkurinn
veiktist, heldur einnig verkalýðshreyfingin. Komm-
únistar töldu Alþýðuflokkinn höfuðstoð og styttu
burgeisastéttarinnar, og lögðu meiri áherzlu á áróð-
ur gegn honum en hinum flokkunum. Starfsemi
Kommúnistaflokksins átti verulegan þátt í því, að
samstarf fyrstu vinstri stjórnarinnar, sem mynduð
hafði verið 1937, rofnaði, og Sjálfstæðisflokkurinn
fékk valdaaðstöðu eftir að hafa verið um það bil
óratug utan stjórnar.
í annað skipti tókst kommúnistum að kljúfa Alþýðu
flokkinn 1938, er verulegur hluti Alþýðuflokksins,
undir forystu Héðins Valdimarssonar og Sigfúsar Sig
urhjartarsonar, gekk til samstarfs við kommúnista
og myndaði Sósíalistaflokkinn með þeim. En ekki leið
á löngu, þar til Héðinn sá, að með kommúnistum var
ekki hægt að starfa. Því miður leitaði hann ekki aft-
ur inn í Alþýðuflokkinn. Hann var sár og vonsvikinn,
og hætti afskiptum af stjórnmálum.
í þriðja skiptið tókst kommúnistunum að kljúfa
nokkurn hóp manna út úr Alþýðuflokknum 1956. Nú
voru það Hannibal Valdimarsson og Alfreð Gísla-
son, sem létu blekkjast, og stofnuðu þeir Alþýðu-
bandalagið með kommúnistum. Það tók þá tíu ár að
sjá það, sem Héðinn Valdimarsson lærði á tveim
árum. En það má Hannibal Valdimarsson eiga, að
hann dregur sig ekki í hlé, eins og Héðinn sálugi á
sínum tíma. Hannibal klýfur nú Alþýðubandalagið,
eirs og kommúnistarnir klufu Alþýðuflokkinn áður.
Þótt Hannibal og félagar hans bjóði lista sinn fram
í nafni Alþýðubandalagsins og vilji fá hann viður-
kenndan sem slíkan, dettur engum annað í hug en
að Alþýðubandalagið sé endanlega klofið. Hvort sem
Hannibal fær skoðun sína á eðli listans viðurkennda
eða ekki, getur Alþýðubandalagið aldrei orðið ein
heild íramar. Alþýðan stendur því nú sundraðri en
•nok.kru sinni fyrr. Það er klofningshugarfarið hjá
kommúnistum og Hannibal, sem þessu veldur. Alþýðu
flokkurinn er nú stærsta og samhentasta baráttutæk-
ið, sem íslenzk alþýða á. í honum eiga allir íslenzkir
jafnaðarmenn að sameinast. Kommúnistar eiga þang
að ekkert erindi. En þangað til allir íslenzkir jafnað-
armenn eru orðnir stuðningsmenn Alþýðuflokksins,
verða áhrif þeirra ekki þau, sem þau þurfa og eiga að
tvera.
4 12. maí 1967 - ALÞÝÐUBLAÐIÐ
f'ElBTfi:
KE7DAKJ0T 1
STEIKl’ EIF
i lanbnísii
0 //Orðsending til húsmóður: Kjötiðnaðar-^,.#
®/vstöð KEA á Akureyri hefur þá ánægju að
'jf kynna yður nýjar niðursuðuvörur, sem eruV®
’ i sérstökum gæðaflokki, framleiddar í nýtízku \\
vélum og nýjum húsakynnum. Óþarfi er að
fjölyrða um gæði vörunnar —dómur yðar verður
KJOTIÐNAÐARSTOÐ
krossgötum
★ ALLT HRISTIST SUNDUR.
Kunningi okkar, sem átti erindi á
ritstjórnina fyrir nokkrum dögum bað okkur að
koma því á framfæri, hvorl' ekki væri hægt að
hraða gatnaviðgerðunum í höfuðborginni eitthvað
svolitið. Hann sagðist hafa fengið sér nýjan bíl
í vetur, og vera búinn að aka honum tæplega
þrjú þúsund kílómetra, og aldrei farið á honum
út úr bænum, — ekki einu sinni nýja veginn
suður til Keflavíkur. Nú væri svo komið, sagði
hann, að bíllinn væri farinn að skrölta talsvert,
og var hann að sjálfsögðu ekkért ánægður með
það. En liann minnti á, að það hefði til þessa
verið í tízku að segja, að íslenzku þjóðvegirnir
hristu í sundur hvern einasta bíl, sem eftir þeim
æki. Nú væri svo sannarlega óhætt að bæta því
við, sagði hann, að það gerðu malbikuöu göturn-
ar í borginni líka og kannski verr en malarveg-
irnir.
★ SUMAR GÖTUR NÁNAST
ÓFÆRAR.
Það er varla hægt annað en að
vera honum sammála um það sem hann segir
um ástand gatnanna í borginni. Þær eru vægast
sagt í hroðalegu ásigkomulagi, og þótt eitthvað
sé byrjað á viðgerðum, virðist sú starfsemi óneit-
anlega ganga undrahægt fyrir sig.
Bókstaflega talað má heita, að
sumar götur í borginni hafi verið ófærar undan-
farið, þótt malbikaðar séu, þar hefur verið hola
við holu, og er ekki að furða, þótt ný og dýr
farartæki hristist í sundur á því sem yfirvöld
Reykjavíkurborgar kalla götur og virðast telja
fullgott handa okkur að aka og ganga á.
Áreiðanlegt er, að það hefur
ekki verið rannsakað eins og með þyrfti hverjar
eru orsakir hinna miklu malbiksskemmda, sem
hér hafa orðið í vetur. Hvort það eru snjóbarð-
arnir með nöglunum, sem valda þessu, eða bara
það, að verkið er ekki nægilega vel unnið í upp-
hafi. Þeir, sem borga gatnagerðina, þ. e. borgar-
búar eiga sannarlega heimtingu á að fjármun-
um þeirra sé vel og skynsamlega varið jafnt í
þessum efnum sem öðrum. Það leynir sér ekki,
að þarna er ekki allt eins og það á að rera og
brýna nauðsyn ber til að komast að kjarna máls-
ins og gera þá bragarbót, sem nauðsynleg er og
óhjákvæmileg. — K a r I. |