Alþýðublaðið - 12.05.1967, Síða 16

V-
£mgmíMMsm>
Að ganga í nærbuxum
Einn sólríkan sumardag ákvað
ég að skreppa niður í miðbæ. En
vegna hins gífurlega hita, sem
úti var, klæddist ég síðum nær
buxum einum fata. (Það skal tek
ið fram, að það voru ekki prjóna
nærbuxur). Hélt ég síðan leiðar
minnar niður Laugaveginn og nið
ur Bankastrætið. Ég tók fljótlega
éftir því, að fólk horfði einkenni
lega á mig. Flestir snarstönzuðu
og litu á eftir mér eins og ég væri
eitt'hvert viðundur. Ég hélt þó að
fólk vaéri alvánt að sjá menn í nær
buxum.
Þegar ég ,kem niður í Austur
stræti, sé ég hvar maður stendur
á miðri gangstéttinni og horfir
furðu lostinn á mig. Þegar ég er
kominn alveg að honum, hnippir
hann í mig og segir:
— Heyrðu vinur, þú ert í nær
buxum.
— Já, er nokkuð einkennilegt við
það? Gengur þú ekki líka í nær
buxum?
— Jú,ú, svarar hann dræmt, en.
—En hvað?
Svo ranka ég við mér:
—Já þú gengur náttúrlega í
stuttum nærbuxum. Sí'ðar erU'víst
of gamaldags eða hvað?
Það er engu líkara en mann
greyið missi andlitið. Síðan er
eins og hann vakni við vondan
draum og hraðar sér í burtu hið
skjótasta.
Ég held áfram leiðar minnar,
en tek þá eftir því, að mikil um
ferðarteppa hefur myndazt. Fólk
hefur hópast í kringum mig og
gónir á mig eins og naut á ný
virki. Bílarnir hafa einnig stanz
að og ökumennirnir og farþegarn
ir hafa skrúfað niður rúðurnar til
að geta virt mig betur fyrir sér
Allt þetta fólk starir á mig eins
og í leiðslu. Nú fer ég að gerast
ergilegur, mér er alís ekki um
þetta gefið. Fyrst reyni ég að
ryðjast gegnum fólksmergðina,
gefst síðan upp við það og hrópa
út yfir mannfjöldann:
— Hvað er þetta, hafið þið aldr
ei séð mann í síðum nærbuxum?
Ekkert svar.
—Þær eru kannski komnar úr
tízku, bæti ég við. Þið gangið
kannski öll í næfurþunnum nælon
nærbuxum, þar sem allt sést í
gegn.
Áfram held ég göngu minni og
kem við í nærliggjandi veitinga
stað. Þar fæ ég mér sæti og bíð
eftir að þjónustan komi. Hún
kemur von bráðar, og það er
sama sagan með hana og alla aðra
hún horfir á mig furðu lostin.
— Ég ætla að fá einn bolla of
kaffi, segi ég.
— Já, — — já, einmitt það. . .
segir hún hikandi.
— Er nokkuð athugavert við
það? segi ég.
GOÐ FÆRÐ
Færðin er orðin fyrirtak,
hvort farartækið er bíll eða hestur,
aka og ríða má afturábak
og áfram bæði norður og vestur,
Þó kynni að finnast þar og hér
þokkaleg útgáfa af holu eða skurði,
og því væri hentugt að hafa með sér
svo sem hálft annað skippund af ofaníburði.
\
(>
(»
(»
\
(»
(»

—Nei — — nei, alls ekki, seg
ir hún, hikandi sem áður, en hverf
ur svo.
Um leið og hún er að færa mér
kaffið koma tveir vaskir lögreglu
þjónar. Þeir ganga rakleiðis að
borði mínu og hvessa á mig aug
un.
— Hvað á það að þýða að ganga
svona til fara á almannafæri?
segir annar þeirra byrstur.
— Nú er mönnum ekki heimilt
að ganga í nærbuxum? svara ég.
—Enga útúrsnúninga, segir þá
hinn og er jafnvel ennþá grimm
ax-i á svipinn. Bætir svo við:
Heyrðu Palli, við skulum fara
með hann niður á stöð.
Áður en ég kem fyrir mig orði,
hafa þeir tekið sitt undir hvorn
handlegginn á mér og leiða mig út
í áttina að lögreglustöðinni. Ég
reyni að mótmæla þessu og spyr
hvað þetta eigi að þýða. Mér er
ekki ansað og von bráðar erum
við komnir niður á lögreglustöð.
Þar tekur á móti okkur virðuleg
ur lögregluþjónn, fýldur á svip.
Af svipnum að dæma, gæti hann
verið háttsettur embættismaður
hjá lögreglunni.
Síðan byrja spurningarnar aft
ur og ég er spurður að því, hver
sé eiginlega meiningin með því
að ganga í síðum nærbuxum, ein
um fata, niður í miðbæ,
Ég svara:
— Afi minn klæddist aðeins síð
um prjónanærbuxum, þegar hann
var önnum kafinn við heyjannir
og heitt var í veðri. Þá þótti dóna
skapur ef kenfólk sýndi bera kálf
ana. Nú þykir enginn kvenmaður
með kvenmönnum nema hún gangi
pilsi, sem nær rétt niður fyrir
mjaðmir. Samkvæmt því ætti ég að
sýna mig á almannafæri í stuttum
nærbuxum.
Mér var sleppt.
; \FÖT

degum viff biffja yffur aff slíta yff ur frá sjónvarpinu svo aff prestur-
inn geti heyrt svar yffar?
Þaff er ekki víst, aff náin
tengsl unglinganna milli
kynja séu þeim neítt skaff-
leg.
Morgunblaffið.
Nú þurfa Framsóknamenn i
Reykjavík ekki lengur aff
vera í vafa um hvaff þeir eiga
aff kjósa. Þaff er kominn
sveitabóndi í framboð í liöf-
uðstaðnum. . .

Kallinn sagffi þegar hann si
vetrareinkunnirnar mrnar;
„Þaff er ekki von þiff læriff
neitt í þessum skólum nú til
dags. í mínu ungdæmi var
lærdómurinn barinn ínn i
okkur inn um hinn endann“.
Mér skilst aff þaff megi vel
segja meiningu sína ennþá í
Grikklandi — aff minnsta
kosti um veffriff. . .