Alþýðublaðið - 22.07.1967, Blaðsíða 8

sú trú almenn, að Emmy gaeti
skyggnzt inn í framtíðina. Fólkið
í þorpinu kallaði hana norn, iivíta
norn, af því að hún var ekki vond.
Vísindamenn rannsökuðu hana og
blaðamenn víðs vegar að reyndu
að koma upp um hana sem svik-
ara.
Emmy tók aldrei við peningum
af neinum. Og hún neitaði oft
að segja fólki það sem hún sá,
Einu sinni heimsóttu hana tveir
fréttamenn frá dagblaði í Lond-
on og þeir ætiuðu að skrifa grein
um iiana og koma upp um svik
hjá henni, en hún neitaði að taka
á móti þeim. Þeir hæddu hana og
hrópuðu ókvæðisorð til hennar til
að fá að tala við hana.
Loks bauð hún þeim inn í litlu
stofuna sína, þar sem nokkrir gest
ir voru í miðdegistei.
— Þið hafið beðið um að fá að
hitta mig ,sagði hún, en ég vildi
það ekki. Ég hef engu að leyna.
Ég tek ekki við peningum af ykk-
ur eða nokkrum öðrum. Ég hef
ekkert að selja, en ástæðan fyrir
því, að ég neitaði að tala við ykk-
ur var sú, að ég neita oft að
tala við fólk, vegna þess að ég
gæti séð margt, sem ykkur myndi
ekki líka að heyra. Og ef ég hef
séð eitthvað, þá verð ég að segja
frá því.
★ Slysið.
— Hvað sjáið þér i sambandi
við okkur? spurði annar blaðamað-
urinn, imgur maður, sem hét Bob
Pearson.
— Viljið þér að ég segi það?
spurði Emmy.
— Ég krefst þess, sagði Pearson
og glotti.
— Jæja, ég sé yður liggja dá-
inn í bíl, þér sitjið fast klemmd-
i'.r og ég sé brunaliðsmenn losa
yður úr flakinu. Þér eruð látinn.
Ég sé vin yðar líka þarna, mikið
slasaðan.
Blaðamönnunum var allbrugð-
ið, en þeir reyndu þó að hlæja
að þessu. Stuttu seinna héldu þeir
til London. Koikkrum stundum
seinna lentu þeir í árekstri við
stóran flutningabíl. — Pearson
klemmdist við stýrið og brunaliðs
menn urðu að aðstoða við að losa
hann. Hinn blaðamaðurinn hafði
slengzt gegnum framrúðuna og
var mikið slasaður.
Lengi eftir þetta neitaði Emmy
að spá fyrir nokkrum öðrum en
fjölskyldumeðlimum sínum. Hún
sagði eitt sinn við tengdason sinn,
Thomas Mann, að hún sæi hann
þakinn gulli.
— Þú færð óvænta gjöf yfir haf
ið, frá stað, sem er langt í burtu.
Og gjöfin er frá einhverjum, sem
þú þekkir ekki, ságði Emmy.
Nokkrum vikum seinna fékk
Mann bréf frá lögfræðifyrirtæki i
London og var (hann beðinn að
koma til viðtais. Þar var honum
sagt, að frændi hans, Edward
HÚN VAR KÖLLUÐ HVÍTA NORIS
SÍÐDEGIS þann 10. júní í fyrra
var dr. Stephen Shaw í sjúkra-
heimsókn hjá Emmy Cox sem þá
var áttræð að aldri. Hann rann-
sakaði hana og skrifaði lyfseðil..
Meðalið við vægri inflúenzu. feau
ræddu saman nokkra stund og
læknirinn sagði, að Emmy væri
stálhraust fyrir utan inflúenzuna,
og hann bætti við, að sennilega
yrði hún hundrað 'ára.
— Það verð ég ekki, sagði
Emmy og brosti. Ég á eftir ólifaða
nákvæmlega sex mánuði og yfir-
gef þennan 'heim um sólsetur 10,
desember. Dr. Shaw brosti. — Ég
þekki þig, Emmy, sagði hann og
ég hef þekkt þig í þrjátíu ár, feú
hefur hestaheilsu og þjáist hvprki
af hjartabilun né neinu öðru, Ég
held, að ég geti lofað þér því að
þ'ú fáir að vera meðal okkar mörg
ár ennþá.
— Viljið þér veðja, læknir,
spurði Emmy kankvís. — Eigum
við að veðja fimm shillingum?
Dr. Shaw kinkaði kolli. — Það
er veðmál. Eftir tvö eða þrjú ár
er ég viss um að ég sit hérna og
drekk te hjá þér. Og þú lifir vafa-
laust lengur en ég.
Hún hristi höfuðið og brosti.
— Þér þekkið mig, læknir, og vit-
ið allt um mig. Ég veit að ég mun
yfirgefa þennan heim við sólsetur
10. desember í ár, og þér vitið líka
að svo verður. Hjartað mun hætta
að slá og þér skrifið á dánarvott-
orðið að ég hafi -dáið úr blóðtappa.
Já, dr. Shaw þekkti Emmy. Og
það gerðu líka allir í litla þorp-
inu Torton í Worcestershire í Eng
landi. ,en þar bjó Emmy Cox í
litlu húsi,- sem hét „Goldness Cott-
age“. Emmy hafði verið ekkja í
nær fimmtíu ár. Hún og maður
hennar, William, sem var garð-
yrkjumaður, höfðu búið í þessu
sama húsi meðan hann lifði og
Emmy hafði svo búið þar áfram.
Enginn veit,' hvenær þessi dul-
arhæfileiki Emmy kom í ljós.
Emmy sjálf gat ekki svarað því,
en það var einhvern tímann í lok
fyrrj.heimsstyrjaldarinnar. — Þá
kpm .ein frænka manns hennar í
heimsókn. Hún var nýgift og kom
moð. eiginmann sinn með sér og
var hann hermaður. Emmy gaf
þeim te ,og dagurinn leið. En þeg-
ar ungu 'lijónin voru að fara, tók
Emmy frænkuna afsíðis og sagði
við hana:
— Þú verður að vera viðbúin
'hinu versta, sagði hún. Ég vil þó
endilega aðvara þig. Innan mán-
aðar mun maðurinn þinn falla.
Eftir tuttugu og þrjá daga færð
þú tilkynningu um dauða hans.
Stúikan varð óskaplega hrædd,
og manni hennar brá einnig illa
við það sem Emmy sagði, en hún
hélt áfram: — Ég get séð þetta,
sagði hún. Þegar ég sat við borð-
ið og horfði á þig, sá ég að þú
lézt lífið, Johnny. Það er eins gott
að ég segi þér þetta nú, svo að
þú vitir það. Þá getur þú notað
betur þ.ann stutta tíma, sem þú
!átt eftir ólifaðan.
— En ég hef ekki enn verið
sendur á vígstöð, mótmælti ungi
maðurinn og þú ert þegar búin
að láta drepa .mig.
Tveimur dögum seinna fékk
hann Skyndilega skipun um, hvert
'hanrt ætti að fara. Og á 23. degi,
nákvæmlega eins og Emmy hafði
sagt, lézt hann, þegar sprengja
sprakk rétt hjá honum.
Eftir því sem árin liðu, varð
ÞESSI mynd var tekin af Emmy Cox árið’1916, en um það leyti
/ varð hún þess fyrst vör, að hún gæti séð inn í framtíöina.
FRÚ Emmy sést fremst á efri myndinni (í rósóttum kjól). Myndin
var tekin fyrir um fimm árum síðan. Fólk kallaði hana hvítu norn-
ina. — Víst er hún norn, sögðu menn, en hún er indæl og góS,
þess vegna segjum við hvítanornin.
8 22. júlí 1967 — ALÞÝÐUBLAÐIÐ