Alþýðublaðið - 22.07.1967, Blaðsíða 13

Vitskert veröld
(It is a mad mad world).
Heimsfræg og snilldar vel gerð
amerísk gamanmynd í litum og
panavision.
Endursýnd kl. 5 og 9.
ÍSLENZKUR TEXTI.
Tálbeitan
Ný ensk stórmynd í litum með
íslenzkum texta.
SEAN CONNERY.
GINA LOLLOBRIGIDA.
Sýnd kl. 5 og 9.
ÖKUMENN!
Látið stilla í tíma.
Hjólastillingar
Mótorstillingar
Ljósastillingar
Fljót og örugg þjón-
usta.
BÍLASKOÐUN &
SIILLING
Skúlagötu 32
Sími 13-100.
ÓTTAR YNGVASON, hdl.
BLÖNDUHLfO 1, SfMl 21296
VIÐTALST. KL. 4—6
MÁLFLUTNINGUR LÖGFRÆÐISTÖRF
T rúlof unarhrlngar
Sendum gegn póstkröfu.
Fljót afgreiðsla.
Guðm. Þorsteinsson
gullsmlður
Bankastrætl 13.
AUGLÝSIÐ
1
í Alþýðublaðinu
Klædd í gyltan kjól með keðju
í beltisstað og minkaslá á' öðrum
handleggnum.
— Eftirlætisblómin mín.
Þetta var Midge.
Ég leit við og á svipstundu
var ég umvafin af beinaberum
handleggjum, kinn sem ilmaði
lagðist við mína. Ég var komin
til London aftur!
— Midge! Hvernig í ósköp-
unum. .. Enginn minntist á. ..
— Enginn vissi það, elskan.
Ekki einu sinni ég. Ég hitti mann
fyrir viku í Kenilworth og hann
sagði mér, að hann væri á leið
lil Rómar og ég fékk að sitja
í. Ég á við, að hann var hvort
eð er ekki með heila flugvél á
leigu svo ég stóðst ekki freist-
inguna. Ég kom til ísóla fyrir
tíu mínútum, skipti um föt og
hringdi í Trish, sem sagði mér
frá boðinu. Glæsilegt, finnst
þér ekki? Maðurinn heitir Giles
Ward og hann er einn af þeim
og hann útvegaði mér herbergi
á' Caesario, þó ég skilji ekki
hvernig.
Hún leit sigri hrósandi á
mig. Hún hafði leikið annan leik
í eilífu refskákinni, sem hún
lék án afláls. Ég minntist þess
að allt hjá Midge þurfti að
hefjast með óyfirstíganlegum
erfiðleikum og hún varð að
sigrast á því með því að þekkja
áhrifaríka menn, eða með glæsi-
leik sínum. Hún togaði niður
pilsið og rétti fram mjóa legg-
ina og sagði glaðlega: — Jæja,
leyfðu mér að skoða þig! Þú
hefur lagazt.
- Ég er nákvæmlega eins.
— Alls ekki. Þú ert itölsk.
Hvítur kjóll og brúnt andlit fer
vel saman. Ég sé á sniðinu ná-
kvæmlega hvar þú keyptir hann.
Þú ert alltaf jafneyðslusöm.
Midge andaði að sér reyknunx.
Ég sagði þér að Jaijxes og Trish
myndu henta þér vel. Þú átt
heima innan um þekkt fólk og
leikara, elskan.
Ég þekkti tónblæinn í rödd
hennar, það var sama röddin og
hún notaðj við Peter og hund-
inn og stelpurnar, sem heim-
sóttu hana og drukku gin í eld-
húsinu. Með því að vinna hjá
vinum liennar var ég meðlimur
í klúbbnum.
Hún ætlaði einmitt að hefja
frásögnina af ferðalaginu, þegar
Trish sveif inn. Já, ég segi sveif
inn því kjóllinn sveiflaðist um
fætur hennar, hvítt net skreytt
með svörtum borðum, kjóll úr
sorgarleik.
— Midge!
— Trish!
Þær svifu hvor til móts við
aðra, réttu franx handleggina
eins og dansmeyjar, föðmuðust
og þrýstu kinn að kinn. Svo
horfðu þær hvor á aðra og
hlógu. Þær voru mjög líkar.
— Hvernig stóð á því að þú
flaugst hingað með Giles? Mér
var sagt að hann hefði sagt upp
og ætlaði að gerast sjónvarps-
maður í Ástralíu, sagði Trish
hlægjandi.
— Þú heldur þó ekki að Gil-
es gæti lifað án þess, svaraði
Midge hressilega. Ég heyrði
ekki lok setningarinnar, því
dyrabjallan hringdi, en ég
heyrði Trish hlægja íiált og
lengi. Hún tók um hönd Mid-
ge. Eg hafði aldrei fyrr séð
hana snerta konu.
Dyrabjallan hringdi aftur.
Veizlan var hafin. Herbergið
fylltist af fólki. Þjónninn til-
kynnti gestina um leið og þeir
komu og James gekk fram til
að taka í hönd þeirra þrunginn
gestrisni. Hlátur Trish og smell-
ir í kampavínstöppum.
Það var auðvelt fyrir mig að
þekkja leikarana, yngra fólkið,
sem mér var skipað að skemmta.
Mennirnir voru síðhærðir eins
og bítlar, kinnfiskasognir og
svíradigrir. Þeir voru í þunn-
um, þröngum buxum, léttum
strigaskóm og rómantískum
skyrtum opnum í hálsinn. Þeir
neituðu að þeir væru stjörnur
en sögðu að James væri það.
Það var erfitt að þekkja þá í
sundur, þeir töluðu aðallega
hver við annan og augu þeirra
flöktu til og frá í leit að kvik-
myndastjórum. Ég fékk þá ekki
til að borða bita. Þeir litu grun-
semdaraugum á mat og drykk
eins og það væri óvinur útlits-
ins.
Það heyi'ðist engin hljómlit
út á svalirnar og fólkið var svo
nxargt að ég óttaðist um rósa-
beðin. Fólk var farið að dansa.
— Þarna ertu þá! Hvar hef-
urðu falið þig? Eg leit um öxl
og sá' Bob.
Hann var í hvítum smóking-
jakka eins og fleslir aðrir menn
á Ítalíu og mér fannst hann
stórkostlega fallegur. Ég fékk á-
kafan hjartslátt, þegar hann tók
um handlegg minn og leiddi
mig út á dansgólfið.
Ég kom ekki upp orði. Hér
var nxaðurinn, sem ég hafði
hugsað um í allan dag. Hann
talaði ekki við mig, en þrýsti
mér að sér meðan við dönsuð-
um og loks sagði ég: — Eg
hef verið að hugsa um þig. Ég
var hás.
— Gott.
Hann horfði á mig og brosti.
— Ég þarf að tala við þig
um Davíð. Eg verð að fara til
Rómar á morgun til að tala við
mann og mig langar til að biðja
þig um að gera mér greiða.
— Hvað sem er.
— Elskan, má ég tala við þig
seinna? Eg ætti að heilsa upp
á húsfreyjuna. Hún hringdi í
gærkvöldi. Áhyggjur út af
greininni. Manstu? Eg bjóst við
látum.
— Ætlai-ðu að breyta lxenni?
Mig langaði til að halda honum
hjá mér, en ég vissi ekki hvern-
ig ég átti að fara að þvi.
— Nei.
Hann leit yfir á' svalirnar þar
sem Trish stóð ásamt Midge og
fleira fólki og benti honum að
koma.
Hún liefur séð mig. Ég bjóst
við því. Þú ferð ekki neitt, Júl-
ía?
— Eg verð hér.
— Eg verð íljótur. Þú ert
mjög fögur í kvöld. Hann þrýsti
hönd mína og hljóp upp.
Eg fór að einu borðinu þar
sem Carlo var að hella í glös.
Mér fannst' alltaf furðulegt að
hitta vini mína í þessum veizl-
um, ég næstum bjóst við að
Marcello spilaði á saxófóninn.
— Ertu að vinna eða vera
fín í kvöld? spurði Carlo.
— Auðvitað að vinna, vertu
ekki með þessa leiðindavitleysu.
Hann setti skál með kexi og
aðra með ís á kringlóttan disk
með kavíar í miðjunni. Farðu
og mataðu þau. Þau borða hvort
eð er alltof mikið.
— Ég skil ekki hvers vegna
þú vinnur fyrir þau fyrst þér
leiðast þau, sagði ég og var
fegin að geta slitið augun af
Bob, sem stóð og talaði innilega
við Trish.
— Eg vinn fyrir peningum og
þú líka. Farðu ekki að ímynda
þér að ég vinni af ást. Hann
hellti kampavíni í glas lxanda
stúlku, sem stóð nálægt okkur
og fór svo aftur að tala við
mig.
— Hvað er að, Carlo?
— Ekkert. Hann hikaði. Þú
hefur áliuga fyrir þessum
manni. Það eru mistök. Áður en
ég komst til að svara fór hann
á brott.
James benti mér að koma upp
á svalirnar og ég fór til hans.
Hann var að tala við Terence
de Witt. Þeir brostu báðir og
virtust' fegnir að sjá mig og
Janxes bað mig um að fara fram
í eldhús og hita te.
— Ég veit ekkí hvað við gæt-
um án hennar, Terry, sagði
lxann og eyðilagði svo hrósyrði
mín með því að bæta við: —
Hún er mikilvægasta manneskj-
an lxér.
De Witt leit á mig þessum
stingandi augum sínunx og
spurði mig hvoi’t ég vissi að te
væri gott hressingarlyf. — Eg
roðnaði.
Mér hafa alltaf þótt eldhús
22.
skemmtileg, þegar veizlur eru
haldnar. Þau eru hebnilisleg,
skítug og allt' á öðrum endanum.
En eldhús Lúcíönu var eins
bert og Saxversk kirkja. Á borð-
inu stóð vasi með hvítri peón-
íu. Drottning eldhússins sést'
lxvergi og eldhúsið var einmana-
legt. Eg hitaði teið og bar það
upp.
James og de Witt stóðu enn
kyrrir og þegar ég gaf þeim teið
þökkuðu þeir mér viðutan, sett-
ust niður og sóttu litlar pillur í
vasa sinn.Þeir kyngdu þeim með
teinu.
Eg fór inn í hópinn. Hvar var
Bob? Hvenær kæmi hann aftur
til mín? Eg leit í kringum mig
og sá hann loks í setustofunni hjá
Trish. Þau sátu þétt' saman og
Trish hafði lagt aðra höndina á
handlegg hans. Hún var greini-
Igga að biðja hann um eitthvað'
og Bob brosti.
— Eg horfði enn á þau, þegar
Midge kom til mín.
Heimsins mest selfla sinnep,
og auðvitað kemur það frá
ALUR S.F. - SÍMI: 1 3051
úlí 1967 - ALÞÝÐUBLAÐIÐ |,3