Alþýðublaðið - 05.08.1967, Qupperneq 7

Eggert Guðmundsson listmálari:
HUGMYNDASNAUÐUST
HEIMSSÝNINGIN í Monitreal
mun vera ein sú stórkostlegasta,
sem hefur verið haldin til þessa.
Sýningarsvæðið er að mestu
byggt upp á tveimur eyjum, sem
hafa verið toyggðar upp úti í
St. Lawrence-fljótinu, framan
við miðborgina. Bygging eyj-
anna er talin vera verkfræðilegt
afrek, það verða aðrir að fræða
ykkur um þá hlið málsins. Sýn-
ingin er sérstaklega vel skipu-
lögð og gestum gert létt að kom
ast um sýpingarsvæðið, og er
hún Montreal og Kanadaþjóð-
inni til mikils sóma. Það er
gert ráð fyrir að milli 35 — 45
milljónir manna muni heim-
sækja sýninguna. Daglega koma
250 — 500 þúsúnd gestir. Öllum,
sem þess óska, er gefinn kostur
á að kaupá passa, sem gildir fyr.
ir fleiri daga. Sýningin verður
ekki skoðuð 'á einum degi, það
ætti enginn að ætla sér að sjá
toana á minna en 10 — 20 dögum
og er þá hratt farið yfir.
Öllu sýningarsvæðinu er hald-
ið hreinlegu, maður hefur vart
kastað sígarettu frá sér, að hún
sé ekki fjarlægð samstundis af
hreinsunardeildinni. — Ég hef
aldrei séð sýningarsvæði jafn
hreinlegt og sama má um borg-
ina segja, hún er íbúum sínum
til sóma. Fólkið er viðfeldið,
Rurteist og allir virðast vera
reiðubúnir að gréiða götu
manns.
Þjóðarbrotin, sem hér búa,
eru mörg, þó munu Frakkar vera
í algerum meirihluta eða tveir
þriðju allra borgarbúa, enda er
meira töluð frönsk tunga en
■enska. Götunöfn og auglýsingar
eru í meirihluta á frönsku. Þó
virðast alljr toér lifa í sátt og
samlyndi. Það er sama frá hvaða
heimshorni maðurinn kemur, öll
um virðist það sameiginlegt að
elska og virða toorgina sína.
Þegar maður heimsækir skandi
naviska sýningarhúsið, sér mað-
ur 5 fána Norðurlandanna tolakta
við hún. ísland hefur hlotið mið
sætið í fánaborginni. Annars er
húsið þunglamalegt og allir gest
ir færðir upp á færiböndum eins
og notuð eru í fiskvinnsluhúsum.
— Eftir að hafa skoðað allar
sýningardeildir, finnst mér hlut
Finnlands bera toæst. Annars
eru allar deildir þessara frænd-
og bræðraþjóða, að minum dómi,
þunglamalegar og hugmynda-
snauðar. Það er fátt, sem lýsir
menningu norrænna manna. —
Látum fjórar deildir eiga sig.
Ég ætla aðeins að tala um ís-
lenzku deildina. Að mínum dómi
og ég veit margra annarra, mun
hún vera hugmyndasnauðasta
og minnst segjandi allra sýning-
ardeilda Heimssýningarinnar. —
Það gullna tækifæri, sem ís-
landi gafst á að fræða milljón-
ir manna um tilveru sína, er
alls ekki notað. Það ber mest á
nokkrum mislitum hrauns^ein-
um, eins og þeir eigi að tákna
menningu okkar þjóðar. Þar eru
einnig nokkrar ruglingslegar
svart- og tovítmyndir, sem virð-
ast vera bland af teikningum
og ljósmynd.um. Þeim er ætlað
að lýsa sögu okkar og fegurð
landsins. Að mínum dómi eru
allar myndirnar misheppnaðar
og fálmkenndar, tilraun til þess
að þjóna duttlungum einhvers
tjáningarforms, sem því miður,
hefur algjörlega misst marks.
Ef þjóðin hefur ráð á því að
‘henda milljónum í peningum í
þennan kostnað, ber henni einn-
ig að fela verklegar framkvæmd
ir og skipulag í hendur list-
fengra og hugmyndaríkra
manna, en þar skortir á. Það
þýðir ekki að hylja sannleik-
ann og reyna að telja okkur trú
um það, að sýningardeildin ís-
lenzka hafi vakið hrifningu gest-
ÖMMUUÓÐ
/ II
HOFN
HAMINGJAN er litlar, bleik-
ar rækjur, sagði „fallegasta
amma í heimi“, þegar hún kom
til Kaupmannahafnar á laug-
ardaginn. — Marlene Dietrich
kom beinustu leið frá heims-
sýningunni í Montreal, — en
mörgum finnst, að það ætti að
hafa hana sjálfa til sýnis þar
í glerbúri, — svo kóstulega ung
leg og falleg sem hún er. Mar-
lene sagði við komuna til Hafn
ar, að hún væri kannski alls
ekki eins gömul og menn
toéldu. Hún væri nefnilega.á-
kaflega ung í anda og lifði
fyrir dpttur sína, barnatoörnin
og einstöku sinnum fyrir söng-
inn.
Hún ætlar að syngja þetta
fræga „Sagt mir wo die Blu-
men sind“ fyrir Kaupmanna-
hafnarbúa og hún hló, þegar
liún var að því spurð, hvað
henni fyndist um stuttu pilsin.
„Ég var með pilsin uppi á lær
um áður en þér fæddust“,
sagði hún með blómvönd í
fanginu og pilsið á hnénu. •
anna. Því miður tókst mér ekki
á þeim tíma, sem ég dvaldi á
Heimssýningunni að hitta einn
einasta mann, sem hreifst af
íslandsdeildinni. Eftir að ég yf-
irgaf sýningardeild íslands var
ekki frítt við að ég, hreint sagt,
skammaðist mín fyrir að vera
íslendingur, hver var valdur að
því að saga, sem skapaði tilveru
þjóðar okkar, var svo rækilega
falin. — Ég ihélt beint inn á sýn-
ingarsvæði Afríku-ríkja. Þar
sótti ég mikinn fróðleik um sögu
og toaráttu undirokaðra þjóða.
Það get ég eihnig sagt eftir
heimsókn í skála Indíánanna —
merkileg sýningardeild, sem
skýrt og skorinort lýsir bar-
áttu þessara þjóða við 'hinn hvíta
mann í sínu eigin landi.
í listasafni Heimsýningarinn-
ar gefur að líta mörg þekktustu
nöfn listamanna frá öllum þjóð-
um heims. Því mátti ekki sýna
þar nokkur verk eftir íslenzka
listamenn, til dæmis Ásgrím
Jónsson, Jón Stefánsson og Ein-
ar Jónsson, myndhöggvara. Eft-
ir því sem ég næst komst, var
þess óskað frá forstöðumönnum
Heimssýningarinnar, en einhver
daufheyrzt við þeim óskum —
okkar íslenzku þjóð til mikils
skaða.
GJAFABREF
prA 5unolaucarsjúO)
SKÍLATÚHSHCIUILI5INS
ÞETTA ERÉF ER KVITTUN, EN PÖ MIKLU
FREMUR VIDURKENNING FTRIR STUDN-
ING VIÐ GOTT MÁIEFNI.
BttKJAVlK, Þ. 1t.
r.h. tundlauganiöit UVeXnhalnltilM
KR._________
AUGLÝSIÐ
í Alþýðublaðinu
ÍSLENZKA DEILDIN
5. ágúst 1967
ALÞÝÐUBLAÐIÐ 7