Alþýðublaðið - 05.08.1967, Qupperneq 13

KOP.av<q.cSBÍO
Nábúarnir
Snilldar vel gerð ný, dönsk
gamanmynd í sérflokki.
John Price
Ebbe Rode
Sýnd kl_ 5, 7 og 9.
Að kála konu sinni
AmeiHsk gamanmynd í litum.
með íslenzkum texta.
Jack Lemmon.
Sýnd kl. 5 og 9.
Ofnkranar,
Tengikranar,
Slöngukranar,
Blöndunartæki.
Burstafell
bygglngavöruverzlun
Réttarholtsvegl 3.
Síml 3 88 40.
VELTUSUNDI 1
Sími 18722,
Ávallt fyrtrliggandl
LOFTNET ogr
XOFTNETSKERFT
FYRIR
FJÖLBÝLISHtS.
HemlaviSgerðir
Kcnnum bremsuskálar.
Límum á bremsuborða.
Slípum bremsudælur.
Hemalstilling.
Súðavogi 14
Sími: 30135."
Hvert viljið þér fara?
Nefnið Qtaðinn. Vió flytjum
yður, jljótast og þœgilegast.
Hafið saraband
viö ferðaskrifstofurnar cða
f APtf AMERIOARÍ
Hafnarslræti 19 — sími 102'75
— Ég get það ekki.
— Það er ómögulegt-
Þau fóru í taugarnar á mér.
Olívulit andlit þeiira og bláir
skuggar undir dökkum augum
voru of lík.
— Ef ég fer geri ég það með
slaemri samvizku og launalaust.
Vinir hafa unnið hjá svona fólki.
Þau eru eiskuleg en ákveðin.
Allt staðnæmist við þetta ,,en“.
Ríkir menn vilja ráða. Kvik-
myndaleikarar vilja ráða meiru
en ríkir menn.
Ég reifst. Þau neituðu að trúa
orði af því, sem ég sagði. Vand-
inn var enginn í mínum augum-
Frænka hennar. þarfnaðist henn-
ar, vinnuveitendur hennar skuld
uðu henni peninga. Hún átti að
segja upp og hirða kaupið sitt.
Lúcíana og Marcello vissu bet-
ur. Ég yppti þreytulega öxlum
Það var hringt ofan af lofti
og Lúcíana fór út, tautandi eitt-
hv.að um að þjónninn sæist
aldrei þegar hans væri þörf.
Hún kom aftur með umslag, sem
hún rétti mér. Það var skeyti.
Það fór um mig gamaldags
hrollur, þegar ég opnaði um-
slagið. Skildu þetta vera vondar
fréttir?
„Kem til Isola þriðjudag. Pant
aðu herbergi. Kveðja, pabbi,
Ég las það upphátt.
— Hvað skildi hann vilja?
sagði ég og horfði á skeytið og
steingleymdi vandamálum Lúcí-
önu yfir mínum eigin.
— Þig, sagði Lúcíana.
Ég roðnaði.
— Allir foreldrar þrá börnin
sín fyrr eða síðar. Þú hefur ver
ið lengi að heiman. Of lengi
fyrir föður með eina ógifta dótt
ur.
— Hún fer til Dover, sagði
Márcello og það lifnaði yfir hon-
um.
— Ég bý ekki í Dover, sagði ég
og skellti upp úr.
Ég ók niður að höfninni í
vagninum, sem Lúcíana hafði
kennt mér að stjórna fáum vik
um áður- Þegar ég sagði Trish
fréttirnar, leyfði hún mér að
taka á móti föður mínum. Hún
bauð honum líka í mat. Mig
langaði til að segja að ég yrði
að spyrja ’hann fyrst, en þá sá
ég svipinn á andliti hennar. Svo
ég þagði.
Sólin var enn að baki skýjanna
þegar ég kom niður að höfninni
og mér leiddist það vegna þess
að nú sá pabbi ekki eyjuna eins
og hún var fegurst. Án sólarinn-
ar var hún litlaus og lítil að sjá.
Pabbi var sá fyrsti, sem gekk
í land, fólkið rýmdi fyrir hon-
um þcgar hann hraðaði sér til
mín.
- Pabbi!
— Dóttir mín!
Ég stökk í fangið á honum og
hann faðmaði mig að sér og
kyssti mig. Augu mín fylltust
tárum, þó að ég skildi ekki hvers
vegna það var.
— Leyfðu mér að líta á litlu
telpuna mína! Má ég sjá þig.
Allt of brún fyrir minn smekk.
Þú líkist útlendingi. Þreytuleg.
Hvað liefurðu verið að gera?
— Vinna.
— Á ég að taka bíl? Hann
veifaði til leigubílstjórans sem
l'll Suzanne Ebel,- rhpÁ
u 40 0( IkKA ÁST
kinkaði kolli og gaf merki um
að hann myndi bíða.
— Nei, ég keyri okkur þangað
pabbi. Roberto bíður.
Pabba fannst’ Roberto skemmti
legur og vagninn enn skemmti-
legri. Ég óskaði þess, að hann
hlægi ekki svona hátt. Roberto
var alls ekki virðulegur sjálfur
en hann var í góðu skapi, því að
ég hafði gefið honum epli og
hann gekk upp hæðina. Ég hélt
í taumana og pabbi sat teinrétt-
ur. Ég var orðin svo vön silki-
fötum James og grönnum leik-
araspírum í skringilegum fötum
að mér kom búningur pabba á
óvart. En hve tvídfötin hans voru
hlýleg! Hann var fallegur og
traustvekjandi og horfði sífellt
á mig þegar hann talaði við mig.
Við fórum inn í forstofuna þar
sem ég hafði setið ásamt Bob
Lane góðveðursmorgun fyrir
iöngu. Pabbi settist enn í tága
stólinn og það brakaði háskalega
í honum, þegar hann hallaði sér
aftur á bak.
— Segðu mér frá Kanada.
pabbi.
— Það er ekkert að segja. Ég
lauk við mín störf. Skemmtilegt
iand, slæmt þú skyldir ekki
með. Ég bauð þér. Ágætis strák
ar á skrifstofunni líka. En ég
kom hingað til að tala um þig.
Hvað ætlarðu eiginlega að vera
hérna lengi?
- Ég er ekkert að „vera”
hérna. Ég fæ einstaklega góð
laun, mun betri en hægt er að
fá í London eða Manchester.
Hann lét þetta ekki á sig fá.
— Þú ert alltof horuð, sagði
hann.
Ég talaði og taiaði, sagði lion-
um frá Alexenderhjónunum,
starfi mínu, Lúcíönu og lífinu á
eyjunni. Ég byrjaði á veru minni
hjá Midge og endaði á verkinu,
sem ég hafði leyst af hendi fyrir
James kvöldið áður. Ég minntist
á Bob Lane og sagði frá torgar-
ævintýrinu. Pabbi lagði frá sér
glasið, þegar ég var búinn að
ljitka sígu minni og sagði:
— Svo það er svona.
— Ég vona, að þú hafir ekki
komið til Ítalíu, pabbi í þeirri
heimskulegu trú að ég færi með
þér heim. Þau þarfnast mín hér.
Ég hef nóg að gera ég fæ gott
kaup, ég kann vel við mig. Þú átt
eftir að kynnast Alexanderhjón-
unum þau buðu mér að borða
með sér i kvöld. Þá skilurðu mig.
Hann klóraði sér í nefinu.
— Þú getur ekki sagt mér.
að starf mitt. .. sagt ég.
— Ég sagði ekkert vinan. Ég
verð liér í nokkra daga og við
sjáum til.
Hann fylgdi mér út í vagninn
og kyssti mig í kveðjuskyni og
við ákváðum að hittast eftir mat-
inn. Ég lofaði að sýna honum
eyjuna, en hann virtist engan á-
huga hafa á því. í þess stað sagði
hann: — Viltu að ég sé í þess-
um íötum í kvöld?
— Áttu ekki þynnri föt, pabbi?
Hann leit á tvítfötin eins og
hann hefði aldrei séð þau fyrr.
— Það er sönn ánægja að hitta
yður, sagði pabbi og tók þéttings
fast í höndina á Trish. Hún var
svartklædd og kjóllinn mjög flag
með demantsnælu á öxlinni.
Hún brosti blíðlega til hans
og sagðist þakka honum fyrir
að liafa lánað sér Júlíu.
Pabbi sótti st’ól og settist við
hlið hennar og studdi höndum
á hnén. Þau töluðu fyrst um ítal
íu og svo um Kanada. Trish kom
eins fram við hann og hún hafði
komið fram við mig, þegar ég
kom, en pabbi lét það ekki á sig
fá. Hann virtist njóta þess. Og
þetta breyttist ekki, þegar James
kom. Af og til sögðu þau eitthvað
fallegt um mig og hrósuðu mér,
en pabbi lét hrósyrðin ekki á sig
fá heldur. Hann sagði:
— Hún er ekki sem verst.
Það er hægt að nota hana.
Hann var kurteis en fremur
stríðnislegur gagnvart Trish en
þannig var hann einnig við ná-
grannana heima. Liljurnar og
speglarnir, hallarbragurinn virk-
uðu ekki á hann.
Meðan við vorum að borða
skildi ég ekki hvers vegna aldrei
var minnst á kvikmyndina um
Jason gullna reyfið. Eða Edin-
borg... Skildi James ekki hafa
rætt um það við Trish enn? Ég
beið allan daginn eftir að hann
kæmi að tala við mig, en hann
lét ekki sjá sig. Mér fannst þetta
allt fremur dularfullt. Mér virt-
ust allir forðast að ræða um fram
tíðina eftir beztu getu. Enginn
sagði, „Við ætlum” eða „Við
höfum ákveðið”. Ég þekkti þau
og mér fannst ég vera að tala
við fólk, sem hafði ákveðið að
fremja sjálfsmorð.
,Pabbi var glaður og hrifinn. Ég
óskaði þess, að hann sæti ekki
við hlið Jamesar. Blá augu hans
og undirhaka í veizlufötum jöfn
uðust ekki við göfugmannlegt og
kraftalegt fas húsbónda míns,
sem var klæddur í hvít silkiföt.
Var James og alúðlegur? Vap
Trish og elskuleg? Þarna sat hún
og bragðaði ekki á matnum og
leit ekki við James.
Ég virti hana fyrir mér eins
vel og ég gat. Hún le.it út eins
og einhver hefði nýlega hrósað
fegurð hennar. Kannske Bob
væri kominn. Kinnar hennar
voru rjóðar og hún daðraði við
pabba. Af hverju var hún að gera
sig til fyrir mann, sem var aðeins
einn af almenningi sem borgaði
fimmtíu krónur fyrir að horfa
á manninn hennar á tjaldinu.
En Trish gaf bros sitt þeim sem
hún vildi.
Það tekur ítölsku kokkana 4 stund-
ir, en yður aðeins 15 mínútur að
iaga ekta ítalska spaghettisósu, •(
þér notið sósuduftið frá
SMURSTÖÐIN
Sæfúni 4 — Sími 1Ö-2-27
Billiim er smurSnr fljfilt ng teU
SeUum allar tégnaflir tf lönorolítÉ
— ALÞÝÐUBI.AÐIÐ 13
5. ágúst 1967