Alþýðublaðið - 16.06.1968, Blaðsíða 8

Mary Wilson
BRÚNIJÆRÐA konan, sem ók
gegnum garðshliðið að Buck-
ingham-höll bar sig eins og
drottning — en hún var ber-
sýnilega töluvert taugaóstyrk.
Það var heldur engin furða.
Þetta var föstudaginn 16. okt.
1964 og frú Mary Wilson stóð
andspænis tímahvörfum í lífi
sínu. Elizabeth Englandsdrottn-
ing hafði kvatt mann hennar
á sinn fund til að fela honum
myndun nýrrar ríkisstjórnar.
Það var að vísu ekki venjan,
að eiginkona og börn fylgdu
eiginmanninum og föðurnum
við slíkt tækifæri — en eins
og Mary Wilson- sagði síðar:
„Harold hefði aldrei dottið
annað í hug.“ Hún og synir
þeirra biðu svo í hliðarher-
bergi meðan Harold Wilson
steig inn á svið sögunnar.
Mary Wilson var að vísu að
nokkru undir það búin, sem
nú var í aðsigi, en engu að
síður var þessari fyrrverandi
skrifstofustúlku, sem gift hafði
verið háskólakennaranum Har
old Wilson síðustu tuttugu- og
fjögur ár, órótt innanbrjósts,
er hún hugsaði til þess, að
maðurinn hennar væri á leið-
inni að verða forsætisráðherra
— og hún forsætisráðherrafrú,
Nóttina eftir þingkosning-
arnar höfðu þau hjónin verið
í Liverpool og fylgzt' með eftir
væntingu og áhuga með úr-
slitum kosninganna í kjör-
dæmi Wilsons, Huyton, og
reyndar öðrum hlutum lands-
ins líka. Þegar ljóst var orðið,
að Verkamannaflokkurinn
hafði farið með sigur af hólmi
— naumlega þó — héldu þau
rakleitt áleiðis til London.
Þau ferðuðusl með járn-
brautarlest, eins og þau voru
vön, en þegar frú Wilson
komst að raun um, að lögreglu
vörður var um klefann þeirra,
var sem rynni upp fyrir henni
ljós. Og hún gekk einskis dul-
in, eftir að þau voru setzt að
borðum í matvagninum. Sjálf
lýsir hún þessu þannig: „Ljós^
myndavélar voru keyrðar alveg
ofan í okkur. Það var hrylli-
legt. Þeir voru alltaf að biðja
Harold að vera svona eða
hinsegin, en hann brást reið-
ur við og bað um að fá að
borða í friði.“
Þegar þau loks komu til
London, fréttu þau brátt, að
Sir Alec Douglas-Home, forsæt
isráðherra íhaldsflokksins,
væri þegar farinn til hallar
drotlningar — líklega til að
leggja fram lausnarbeiðni
sína.
Jafnvel þegar flokkssendill
einn kom heim til frú Wilson
til að sækja kjólföt Harolds,
lá við að forsetafrúin tilvon-
andi, ruglaðist í ríminu. Hún
var varla enn búin að átta
sig á öllu þessu tilstandi. En
samt fór hún sjálf með fötin
til aðalbækistöðva flokksins í
Transport House, þar sem mað-
ur hennar hafði skrifstofu —
og þegar hún sá leynilögreglu-
mennina á staðnum, setti að
henni ónotalega kennd. ,,Mér
snöggkólnaði og lá við ég
fengj í magann.11
Ekki eins og hún
hugði.
ÞAÐ var ekki fyrr en mánuði
eftir að Harold Wilson var
skipaður forsætisráðherra, að
hann og fjölskylda hans tóku
sér opinbert heimilisfang í því
fræga Downing Street. ,,Ég
kærði mig ekkert um, að
Douglas - Home - fjölskyldan
hrektist þaðan burtu með ein-
hverju qfforsi,“ segir Mary Wil-
son. „Það hefði verið megn-
asta ókurteisi að vera að herða
á þeim.“
En jafnvel þótti Douglas-
Home dveldist alls ekki leng-
ur í Downing Streel en nauð-
synlegt mátti telja, gaf Wilson
sér góðan tíma til að flytjast
búferlum. Þetta voru örlaga-
rík og íhugunarverð umskipti
fyrir Wilson-fjölskylduna. í
sextán hamingjusöm ár hafði
fjölskyldan búið í rólegu,
fjögurra herbergja smáhúsi,
þar sem allir veggir voru
bókum þaktir, þar sem komið
var fyrir þægilegum hæginda-
stólum og þar sem tveir röskir
strákar böðluðust um með
íþróttaáhöld, viðleguútbúnað
og annað það sem hraustum
drengjum fylgir.
Wilson-fjölskyldan lifði frið-
sömu og hlédrægu lífi. Þegar
hún einu sinni var að því
spurð, hvenær hún hefði notið
mestrar hamingju, svaraði hún
eftir nokkra umhugsun á þá
leið, að líklega hefði það verið
á kyrrlátu vetrarkvöldunum
heima í Hampstead, þegar lagt
hafði verið á teborðið, glugga-
tjöldin dregin niður og eldur-
inn snarkaði þægilega í arn-
inum. Hún beið sonanna
tveggja, Gjles, þess yngri sem
væntanlegur var eftir hálf
tíma og Robins, þess eldra,
sem vænzt var innan klukku-
stundar. Þetta var ósköp venju
legt kvold — en gætt þeirri
rósemd og hlýju sem slík
kvöld hafa gjarna til að bera.
— „Svo opnuðust dyrnar,

m
w
%

Sunnudags
OPNftN
SKRIFSTOFUSl
SEM VARÐ t
drengirnir mínir komu bros-
andi inn í stofuna og hvað
gat ég annað gert en brosað
líka . . .“
Það var ekki gestkvæmt á
heimili Wilson-hjónanna og
þau tóku lítinn þátt í opin-
beru lífi. Þau unnu heimili
sínu öðru fremur. Þau afþökk-
uðu kokkteil-boð, hádegisverð
arboð, leikhúsboð og flest
önnur slík boð. Þau vildu
miklu fremur una við arininn
heima. Það kallaði Wilson „að
lifa rólega en hugsa margt.“
Honum gazt fátt betur en að
smeygja sér í inniskó og varpa
sér síðan niður í einhvern
hinna mörgu hægindastóla
með ævisögu eða sögulegan
fróðleik í hendi. Endrum og
eins féll hann fyrir þeirri
freistingu að líta í skáldsögu.
Svo settist hann niður „með-
Ef svo vildi til — sem sjald-
an koma fyrir — að hún fór
út á kvöldin, var það oftast í
einum og sama tilgangi: að
sækja kóræfingu í kirkjunni
sinni.
En svo rann upp hinn örlaga
þrungni dagur, er Wilson-fjöl-
skyldan varð nauðug viljug að
breyta lifnaðarháttum sínum
og ganga fram fyrir sviðsljós-
in.
Nýja heimilið hennar varð
sex-herbergja íbúðin í Down-
ing Street 10 — yfir móttöku
herbergjum og fundaherbergi
ríkisstjórnarinnar.
Mary Wilson gat af með-
fæddri einlægni ekki orða
bundizt, er blaðamaður nokk-
ur spurði um álit hennar á
nýja heimilinu:
— „Þetta er allt öðru vísi
en ég hugði. Ég hélt ég kæmi
Mary og' Harold Wilson.
an strákarnir djöfluðust á
plötuspilaranum sínum“ og
skrifaði ræðu, sem hann þurfti
að halda.
Mary var einnig lestrar-
hestur hinn mesti. Einkum las
hún söguleg verk, ævisögúr
og skáldsögur. Hún gerði
einnig dálítið að því að yrkja
Þegar hún fór með manni sín-
um, forsætisráðherranum, í
opinbera heimsókn til Moskvu
á dögunum, var til dæmis birt
eftir hana brot úr kvæði í
sovézku blaði. Það hefst á' þessa
leið:
,,Er sprengjan hefur fallið,
er síðasti gráturinn er
hljóðnaður,
er jörðin er orðin að
öskuhaug,
sem þyrlast um himin , . .“
til með að búa í húsi, en okk-
ur hefur verið úthlutuð íbúð
í skrifstofubákni. Mér finnst
ég búa á kontór . . .“
Fimmtudaginn 12. nóvem-
ber klukkan fimm síðdegis
skrifaði Mary Wilson í dagbók
sína:
,,Þá erum við loks flult í
Downing Street 10, Ég hef stillt
upp öllum pottaplöntunur/
mínum í dagstofunni og hengt
upp nokkrar myndir. Þegar
bækurnar eru líka komnar í
hillurnar, fer þetta að líkjast
meira heimili, en ekki hótel-
herbergi, eins og Harold sagði.
Ég fékk indælan blómvönd
frá fólkinu hér á númer tíu
— notalega kveðju. Giles kom
heim í te og er nú byrjaður að
glugga í lexíurnar sínar . . .“
3 16. júní 1968
ALÞÝÐUBLAÐIÐ