Alþýðublaðið - 25.07.1968, Síða 15

mHAmi
TREYSTM
AÍMElVl
EKKM
Á\

SCjÖilloh:
8.
HLUTI
daguirLrui virtist verða mjög
heitur.
Svo datt honum í hiuig hest-
ur, semienn var ótamjnn. Stór,
silíurgrár, villtur foli og
skömmu seinna var liann
kominn út til að temja hann.
ÞaS var samt erfitt, því að
dýrið barðist á móti en um
síðir tó'kst Símoni að koma
hnakknum á hann.
Hesturiinn stakk af, en Sím-
on hélt fast o:g hesturinn
næstum dró hann yfir hlað-
ið, en Símon viidi ekíki sleppa
takinu. Jafnvel þó að þessi
barátta milli hests og manns
hefði nú staðið alllanga stund, .
var ekki hægt að segja um
það, hvor yrði sigurvegarinn.
Símon greip tækifærið, þeg
ar það gafst og allt í einu
stökk hann upp, þannig að’
hann sat í bnakknum með fæl£
urna í ístöðunUm og hendurn
ar áx taumiumum.
Fyrst í stað varð folinn of
lundrandi til að hreyiía 'Si'g;
hann stóð aðeins og fnæsti, en
bvo setti hann upp kryppu og
snerist í hringi og reyndi að
henda Simoni af baki.
Símon hélt sér dauðahaldi.
Nú skaitu ekki sleppa, hvæsti
hann.
Það kom upp mikil reykský,
en SímO'ii vairð alltaf öruggari
og öruggari og næstum sann-
færður um að hann myndi
sigra, þegar folinn hentist allt
í einu upp í loftið, velti sér
um á bakið og néri sér upp
úr rykinu svo að Símoni rétt
tókst að stökkva af baki í
tíma.
Um leið heyrði hann mikinn
hlátur.
Ailsa sat á girðingunni með
stóra kúrekahattinn á höfðinu
og granna fætuma í reiðstíg-
vélum meðan hestur hennar
beið bundinn í nágrenninu.
— Núna tókst það næsturn,
Símon! hrópaði hún.
Hann burstaði af sér rykið
og horfði á folann stökkva urn
í girðingunni. Hann verkjaði í
allan líkamann en ©nn meira
var stolt hans sært.
— Sæl, Ailsa, sagði hann
þungbúinm. — Hvað ertu að
gena hérna?
— Mér datt í hug að koma,
því að ég hafði ekkert að gera,
svaraði hún. — Ég ætlaði.upp
að húsinu og til Mammy
Brown, þegar ég sá þig úti
við. Hún leit á folann. — Ned
liefði þegið að eiga þennan.
— Jafnvel bróðir þinn gæti
ekki tamið ihann, sagði Símon.
Það leið stouiggi 'yfir andlit
Ailsu. - Einiu isinni gat Ned
tamið hvaða hest isem var,
Símon.
— En þeir dagar eru liðn-
ir. Hvar er bróðir þinn núna?
— Hann fór snemma í gær,
isjálfsagt til að drekka sig full
an í Boravilie. Nú stökk hún
niður af giirðingunni og til
hans. — Þarnnig hefur hann
verið síðan ILelen dó, sagði
hún í trúnaði.
Hann leit hvasst á hana. —
V.ið hvað áttu?
— Enga heimsku, Símon. Þú
veizt, að hann elskaði Helen.
Hann gerði -aldrei tilraun til
að leyna því. Hann hefur tek-
ið það mjög nærri sér þegar
hún dó en hann) Ihlýtur að
jafna sig með tímanum, sagði
'hún og yppti öxlum og benti
yfir að folapum. — Ætlarðu
að reyna aftur?
— Nei. Þetta er nóg í
Hún brosli stríðnislega. —
Það á aldrei að láta það bíða
til morguns.... eins og þú
veizt og það kenndi Ned mér
um hesta. Þegar þeir sjá, að
maður gefst upp, vita þeir að
þeir eru húsbædnurnir. Nú
skulum við sjá, hvað ég get.
Hún ætlaði að ganga að hest
inum, en Símon greip um hand
leg ghennar og hélt aftur af
henni. — Gerðu það ekki,
Ailsa, sagði hann aðvarandi.
þeir eru húsbændurnir. Nú
legg • hennar og hélt aitur af
Eg er ekkert irrædd við hest
inn. Snerting hans olli því, að
hjartað barðist nraöar í brjósti
hennar eins og alltaf. — Eg
veit að ég næð við hann,
— Eg veit að þú ert eikki'
hrædd, svaraói hann. — Ég er
hræddur- • •. þín vegna.
Þessi orð hans komiu henni
til að roðna. — Þetta er það
fallegasla, sem þú hefur lengi
sagt við mig, hvislaði hún, en
þegar hann dró höndina til
sín, hló hún. — Ég ætla samt
að reyna.
Hann gekk í veg íyrir hana.
— Vertu ekki svona heimsk,
Folinn 'gæti drepið þig.
Þetta var í tyrsta skipti, sem
hann hafði sýnt, að hann hefði
áhyg-gjur af velierð hennar og
það varð til þess, að Ailsa tók
ákvörðun. Hún vissi, að Símon
dáði hugrekiki meira en nokk
;uð annað og gæti hún ekki
sigrað hann með útlitinu, gat
hún ikannski sigraða hann
svona.
— Við Ned höfum oft tamið
villihesta, sagði hún rólega.
Hann reyndi enn að telja
hana af þessu. — Það gæti
verið, en hvernig heldurðu, að
þú ráðir við hann, þegar ég
geri það ekki?
Hún liafði sært stolt hans. —
ÞaÖ gæti v-erið að ég væri
lagi-n við allt, sem villt er,
sagði hún stríðnislega. — Má
ég reyna, Símön?
— Ef iþig langar til að háls-
brjóta þig, urraöi hann.
Hún gekk hiklaust að fol-
inum, sem stökk undan og
sneri sér við.' Simon horíði á
hana írá grindverkinu hann
dáðist aö hugrekki Ailsiu og
það íékk hann til að haía á-
huga fyrir henni. Hann greip
a-ndann á lofti, þegar hún
stökik eldsnöggt upp á folann.
— Gættu þm, kallaði hann.
En í þetta skipti prjónaði
hesturinn ekki, hann þaut að
eins um hring eftir hring og
. þegar Ai-lsa gr-eip í taumana,
tók hann stefnuna að girðing
unni, stökk yfir haina létti-
lega og þaut út á sléttuna.
Ailsa varð gripin hrifnimgju.
Hún hiafði sýnt manninum,
sem hún elskaði, -að hún átti
þann eiginleika sem hann mat
isvo mikils. Nú fann hún, að
hún hafði fulla stjórn á hest-
inum, sem lét uindan hverri
snertingu hennaar og átaki á
taumana og henni fannst hann
mjóta sigurs hennar.
Ailsa leit um öxl. Símon
hafði stokikið upp á hest og
elti. liama. en hún vissi, aö
hann myndi aldrei -ná þeim.
Kannski var hann órólegur og
hélt, að folinn hefði hlaupizt
á brott með hana og hún vœri
nú í hættu stödd. Hún brosti,
kannsikí var rétta stundin
runn.in upp til að láta hann
fá enn meiri áhuga á henni.
Hún beið þangað til hún
var -komin heldur lenigra út
á sléttuna, þá tók hún mjúk-
lega í taumana og lét hestinn
brokka til að Símon kæmist
nær henni. Þegar henni faiinst
hann komimn nægilega nálægt
gerði hún bragð inokk-uð, sem
bróðir hennar hafði kiennt
henni og oft notað við sýn-
ingar til að hrífa áhorfendur.
Hún tók ainnan fótiim úr ístöð
unum, henti sér úr hnakknium
og féll til jarðar þannig, að
hún meiddi sig ekki. Hins veg
ar iá hiún grafkyrr, saman-
hnipruð og með lokuð augu.
— Ailsa heyrði hún Símon
hrópa og svo fcraup ha-nn við
hlið hennar og lagði höfiuð
hennar í kjöltu sína. — Ailsa.
Hún opnaði a-ugun. — Ég
.... ég meiddi mig ekki, hvísl
aði hún. — Það er ekkert að.
Hanm studdi hana varlega á
fætur en hún lézt vera mátt-
laus. Svo tók harni hana í
fiaðm sér og hélt utan um hana
og eftir smástund leit hún upp
til hans.
— Þetta var heimskuliegt,
-sagði hanin reiðilega.
— Símon, hvíslaði hún og
hélt að hann myndi hrista
hana til, en í þess stað þrýsti
hann vönum sínum að vörum
heninar. Hún þrýsti sér -að hon
-um af ástríðiu, len þetta stóð
aðeins andartak, svo ýtti hann
henni frá sér og spurði reiði-
lega:
— Er allt í lagi?
— Já. Ó.... Sírnon.
En bann kyssti haina ekki
aftur og hún fann að ha-nn
hafði aftur náð stjórn á skapi
sínu og g-eðbrigðum. Koss
hans hafði verið rökrétt af-
leiðing af létti þeim og rieiði,
sem hann fann í hug sér, en
hún (þráði það eitt, að hann
tæki hana aftur í faðm sér.
í þess stað studdi hann ha-na
aö hestiinum.
— Búgairðurinn ykkar er
nær okfcur en „Rauða land“,
sagði hann. -*■ Við föirum þang
að.
Það hentaði Ailsu vel, því
að þá yrðu þau þar ein og
þar gæti allt skeð. Hún hafði
sýnt, -að hún gat komið hon-
um úr jafnvægi og væru all-
ar aðstæður réttar, myndi
hienni takast það aftur og aft-
ur.
— Folinn ratar heim, sagði
hann og virti hann fyrir sér,
þar sem hanin hljóp yfir slétt
una með flaksandi makka og
tagl.
Þau vor,u að koma að Hud
son búgarðinum, þegar Símon.
sagði skyndilega:
— Éig hélt, að þú hieföir/sagt,
að Ned væri ekki heima.
— Hann er það etkki.
— En það rýkur úr reyk-
' háfnum. Hann hlýtur að vara
kominn heim.
Ni| |om Ned út á svalirnar
og töKí á móti þeim og það
var glettnisglampi í augum
ha-ns. — Ég bjóst við, að þú
værir á „Rauða !andi“ Ailsa,
siagði hann, — ég ætlaði sjiálf
ur að ríða þangað. Hann leit
á’ Símon og bætti svo við: —
En ekki vegna þess, að ég sé
velkominn þangað.
Símon gekk orðalaust upp á
svalirnar og fór þar að hjálpa
Ailsiu.
— Éig átti efcki von á þér
næstu vikuna, Ned, sagði hún,
en það mátti greinilega lesa
vonbrigðin í svip hennar. —
Hvað kom fyrir? Eru pening-
arnir búnir?
Bróðir hennar brosti breitt.
— Ég va-r fljótur með þá,
sagði hann og leit aftur á Sím
on. — Þú verður að fá gamla
bílinn til að aka heim, því að
jeppinn er ónýtur.
— Hann getur fengið hest-
inn minn, sagði Ailsa.
Ned glotti. — Nei, hann verð
ur að taka gamla bílinn eða
kerxu-na, því hann hefur fiar-
þega — unga dömu. Nú vék
hann til hliðar, þannig að þau
sáu ungu stúlkuna, sem rétt í
þessu kom út úr húsinu og
Símon starði undrandi beint í
augun á June Fanrow.
Ailsa fékk málið fyrst. —
Hver ef þetta? Svo leit hún
á Símon, sem enn starði á
June. — Þekkir þú hama?
Þegar hann svaraði engu,
rauf June þögnina og rödd
hennar titraði af reiði.
— Vilduð þér ekki isegja
henni, hver ég er, hr. Comnad,
sagði hún.
Hann dró andann djúpt. Það
leið góð stund áðun en hann
hafði jafnað -sig eftir það áfall
að sjá June. Hérna í heima-
■ laimdi sínu hafði hann verið
sannfærður um að hann þyrfti
aldnei að hugsa ium en-sku kór
stúlkuna, en nú stóð hún fyr
ir f-raman hann og horfði á
harin reiðilegum, bláum aug
um.
Það kostaði hann mikið erf
iði, að ná stjórn á sér.
— Þ-etta er ffik. F-arrow, unga
istúlka-n, sem Helen gerði að
fjárhaldsmanni drengsins. Svo
sigraði neiðin. Hann leit ú
BARNALEIKTÆKI
★
ÍÞRÓTTATÆKI
Vélaverkstæði
Bemharðs Hanness.,
Suðurlandsbraait 12.
Sími 35810.
25- júlí 1968 — ALÞÝÐUBLAÐI0 15