Alþýðublaðið - 01.09.1968, Blaðsíða 15

— Mér fannst nauðsynlegt'
að skrökva því að þeim! Það
gæti hugsazt, að Bradshaw
hefði þegar myrt Kabúla. Ef
hinir innfæddu álíta að þú sért
konan hans drepa þeir þig og
það ekki á neinn þægilegan
máta. Þess vegna neyddist ég
til að segja ímalí, að ég ætti
þig, en að Bradshaw hefði rænt
þér frá mér.
— Ég hef aldrei heyrt annað
eins! Rödd Jean titraði og hún
skalf öll bæði af hneykslun og
einhverju öðru, sem hún þorði
ekki að horfast í augu við núna.
— Ég skal svei mér leiðrétta
þetta! sagði hún öskuvond og
ætlaði að þrífa bambustjaldið
frá dyrunum. En Bruce greip
um handlegg hennar.
— Ég myndi ekki gera þetta
/ í þínum sporum, sagði hann
alvarlega. — Það væri það
sama og að þú undirritaöir
þinn eigin dauðadóm.
Glampinn í gráum augum
hans gerði það að verkum að
Jean svimaði og henni fannst
hún varnarlaus, þegar hann
greip hana í faðm sér. Rödd
hans var djúp og mild en full.
komlega róleg, þegar hann
sagði:
BARNALEIKTÆKI
ÍÞRÓTTATÆKI
Vélavericstæði
Bernharðs Hanness.,
Suðurlandsbraut 12.
Sími 35810.
— Ég á' þig, elsku Jean og
ég hef alltaf átt þig, jafnvel
þó að þú sért of blind til að
skilja það.
Vjarir hains snertu hennar
heitar og kröfuharðar og hún
endurgalt koss hans. Andartak,
sem virtist' eilífð, gleymdi Jean
öllu á' jarðríki nema honum.
En svo gat hún aftur hugs-
að. Hún sleit sig lausa og
skömm og reiði komu henni
til að roðna og hún hvíslaði
móð:
— Hvernig geturðu verið
svona grimmur, Bruce? þú
veizt, að ég elska Don.
Hún þrýsti liöndunum að
gagnaugunum og skömmin sem
hún hafði fundið til áður varð
að fyrirlitningu, þegar hún
minntist Söru. Hún andaði
djúpt og sagði:
— Það er Sara, sem ....
— Hvað um Söru? spurðí
Bruce og nú var andlit hans
aftur lokuð, svipbrigðalaus
gríma, en hendur hans titruðu
þegar hann kveikti sér £ síga
rettu.
— Ég ætlaði að segja þér
það fyrr, sagði Jean óhamingju.
söm, — en það hefur svo margt
annað komið fyrir. Sara er dáin.
Hún var myrt með rýtingi í
herberginu mjnu. Ég er sann-
færð um, að Nikalí myrti hana,
en Don heldur því fram, að
Nikalí sé ekki á eyjunni.
— Hamingjan hjálpi mér!
Bruce var orðinn náfölur og
tekinn af reiði og sjálfsá’sök-
unum. En hann leit samt ekki
út eins og maður, sem hefur
orðið fyrir persónulegri sorg.
— Hamingjan hjálpi mér! end.
urtók hann. — Það er mín sök!
Hún hefur komið hingað til að
finna mig og gengið beint í
gildruna. Veslings barnið ....
— Hún bað mig fyrir skila-
boð til þín, sagði Jean og virti
tekið, sólbrúnt andlit hans
gaumgæfilega fyrir sér, þvf að
nú hlaut hann aff sýna einhver
svipbrigði. — Hún bað mig um
að segja þér, að þú yrðir að
lita eftir syni hennar — og
ÞÍN — litla Bruce.
— Syni mínum? Aldrei hafffi
hún búizt við því að sjá ann-
an eins undrunarsvip á andliti
Bruce og hún hugsaði með
sjálfri sér, að hann væri meira
en lítið leikaraefni.
— Já, sonur ÞINN, hrópaði
hún reið og æst. — Sara sagði
mér frá honum og lét mig fá
myndina ....
— Jean! Bruce rétti fram
höndina, en hún hörfaði frá
honum og augu hans urðu
dimm, þegar hann sagði útskýr.
andi: — Drengurinn er ekki
sonur minn, þó að hann hafi
verið látinn heita í höfuðið á
mér. Sara bað um leyfi til þess
og ég vildi ekki neita henni um
það. Faðir drengsins var hvít-
ur maður, sem Sara óskaði eft-
ir að gleyma.
Jean kipraði fyrirlitslega
saman varirnar. — Ég sá á
myndinni, að hann var sonur
hvfts manns, en hvaða maður
ætti það svo sem að vera?
Bruce Ieit beint í augun á
heinni. — Vitanlega Don Brad.
shaw. iEiginmaðurinn, sem þú
þráir svo mjög!
Jean sló hann utan undir.
Hún gerði þaff alveg án þess
aff hugsa. Bruce stóð grafkyrr
og farið eftir höggið sveið ’á
kinn hans. Um stund leiftruðu
augu hans og allur líkami hans
varð spenntur. En Jean leit f
augu hans án þess að blikna og
augu hennar voru þrungin fyr-
irlitningu.
—- Blinda flónið mitt, sagði
hann loksins og leit undan.
Rödd hans var hranaleg, þegar
hann bætti vlð: — Leggstu og
sofnaðu á teppinu þvi ama.
Vertu bara róleg! Ég skal ekki
leita á þig!
— Þökk fyrir! sagði Jean
kuldalega og gekk yfir að tepp-
inu. Hún lagðist' niffiu* og snéri
bakinu í Brude og vonaði að
hann tæki ekki eftir þvi, að hún
skalf öll og nötraði.
Löngu eftir að hún heyrði
á andardrátti Bruce að hann
var sofnaður, lá Jean vakandl
og liugsaði. Hún skildi ekki
Bruce, sem henni fannst svo
heiðarlegur og ærukær. Hvern
ig gat hann logið svo svívirði.
lega á Don og Söru?
Það vald, sem hann hafði yfir
henni, gerði það að verkum,
að Jean næstum hataði hann!
Hún stakk höndunum í kjól-
vasana og kreppti hnefana. —
Svo fann hún að hún var með
eitthvað í vasanum. Hún vissi,
hvað það var! Svefnlyfið, sem
hún hafði ætlað með til Kabúla,
þegar Don hafði komið! Þær
voru sex talsins og mjög sterk-
ar. Ein var nægileg til að svæfa
fullorðinn mann. Jean fór að
velta dálitlu fyrjr ,sér ....
Hún vaknaði viff það að sól-
argeisli féll framan í hana. — i
Fyrir utan heyrði hún Bruce
hlæja. Hann var að tala við
hina innfæddu og hún skildi
nægilega mikið í máli þeirra
til að vita, að hann lét þá
enn halda, að þau væru elsk-
endur. Jean vissi að hann gerði
þeitta sem öryggisástæðu, en
samt var hún skelfd. Hvað gátu
þau lengi haldið áfram þessum
leikaraskap meðan Bruce girnt
ist hana jafn mikið og hann
liafði gert kvöldið áður?
— Ég verð að komast héðan'
.... áður en það er of seint,
hugsaði hún örvæntingarfull.
Svo heyrði hún Ímalí segja:
— En ef Túan Bradshaw geng.
ur að skilmálum okkar — for-
ingja okkar fyrir hvítu kon-'
una — hvað þá?
Bruce hló. — Hann vill áreið
anlega helzt halda þeim báðum
og ég efast ekki um að hann,
muni beita brögðum, ef hann
getur. En við leikum á hann.
Frk. Jean snýr aldrei aftur til
hans um það skal ég sjá.
Jean snerti plastöskjuna með
fingurbroddunum og herpti
saman varirnar ....
11. KAFLI
Jean strauk þreytulega hár.
ið frá enninu. Fæturnir skulfu
undir henni af þreytu og hún
megnaði naumast að ganga eitt
skref til viðbótar. En hún neydd
ist til þess. Hún varð að vara
manninn, sem hún elskaði við
óvinum sínum.
Umhverfis hana ríkti rökkur
frumskógarins. Hún hafði bú-
ist við því, að henni veittist
auðvelt að rata til þorpsins.
Hún hélt, að hún þyrfti affeins
að fara í áttina, sem hún hafði
séð Bruce og félaga hans ganga
í fyrr um daginn, þegar þeir
fóru af stað til að frelsa höfð-
ingjann, sem þeir virtu pvo
mjög.
Hennar var gætt af fjó^um
innfæddum mönnum. Jean
hafði boðist til að búa til mat.
inn og það var mjög auðvelt að
lauma svefnlyfjunum í matinn,
en það hafði kostað hana mik-
ið átak að bíða þess róleg, að
mennirnir sofnuðu. Einn mann
anna hafði greinilega borðað
minna en hinir, þv{ að hann
var mun lengur að sofna. En
að lokum seig höfuð hans nið-
ur á bringuna og Jear\ vissi
að nú var henni óhætt að fara.
Hún hallaði sér upp að mosa.
grónum trjábol andartak og
reyndi að átta sig á því í hvaða
átt hún átti að fara. Henni
fannst að hún hefði brotizt
óralengi gegnum þéttan frum-
skóginn. Hún þráði ósegjanlega
heitt að leggjast niður og sofna.
Samt hélt hún áfram.
Allt valt á því að hún kæm.
ist í tæka t{ð til Dons, sagði
hún ákveðin við sjálfa sig.
Loksins varð : gróðurinn
minni og hjartað. sló hraðar
í brjósti hennar af feginleik.
Það lá við að hún hlypi síðustu
skrefin yfir runnana. En þá
greip óttinn hana heljartökum,
Það var ekki þorpiff, sen>
blasti við henni, heldur mýrl
sem var vaxin trjám. Óhugn_
anlegt! Svo mundi hún eftir
því, að Bruce hafði sagt hennl
frá mýrinni, sem lægi suður a£
Tarakóaþorpinu og þar sem
hann sagði, að ræktuð væri
„Kamardí“, eiturjurtin. Ein-
hverra hluta vegna hafði hún
gengið umhverfis fjallið og
komið niður röngu megin,
Jean var svo sannarlega
skelfingu Iostin. Bruce hafði
sagt, að þarna væri allt krökkt
af slöngum og krókódílum. En
hún myndi sennilega vilLast,
ef hún reyndi að snúa við.
Svo sá hún stóran kofa handan
við fenin. Þar hlaut einhver að
búa. Þar var fólk, sem gæti
gefið henni mat og fylgt henni
til þorpsins.
Þess vegna beit Jean á jaxi.
inn og hélt áfram að ganga.
En hundrað sinnum næsta
hálfanannan klukkutímann iðr_
aðist hún þessarar ákvörðunar.
Við hvert einasta skref þull.
aði og vall { mýrinni og óþef.
urinn var gífurlegur. Hún hopp
aði af þurrum bletti á annart
þurran blett. Allar þúfurnap
voru þaktar litlum, bláúm blóra
, um, sem gáfu frá sér megnan
og kæfandi ilm, þegar hún steig
á þau. Gat þetta veriff „Kam.
ardíjurtin“, sem Bruce hafði
talað um — jurtin, sem tnni-
hélt hættulegt eitur, sem Bruce
fullyrti að Don ræktaði og seldi
í laumi? t
Nei! Nei! hugsaffi hún. Bruce
laug! Og reiffin gaf hennl kraft
og henni tókst að halda áfram
þangað til að hún kom aff kofan
um. i
Fyrir utan hann var hrúga af
bláu blómunum, sem höfffn ver.
ið þurrkuð. En hún orkaði. ekki
að hugsa um þetta núna. Hún
gat ekkí um annaö hugsaff en
að ná að kofadyrunum áður en
það liði yfir hana.
Hún var næstum þangaff
komin þegar hún heyrði manna
mál að innan.
- Við getum sent vaming.
inn eftir fáeina daga, Sims.
Þetta var Don! Jean greip
andann á lofti af gleði. Hún
þurfti aöeins að opna dymaC
og þá lægi hún í faðmi hans.
En áður en að henni tækist
Orðsending til húsmæðra
Ef yíkkur vantar aukatekjur er tlvalið að
taba að sér útburð á Allþýðúblaðinu. Gott
kaiup.
• ^ . - ■ • • ■ '*•">• . í: ' "** •
j'
1. sept. 1968 - ALÞÝÐUBLAÐtÐ - ^
. ~ wii ,ti p.t.