Dagur - 22.12.1965, Síða 32

32
JÓLABLAÐ DAGS
IÐNUM
) Ö C, U M
ÞEGAR hlé verður á hinu daglega
bjástri og brauðstriti leitar hugur-
inn inn á lönd minninganna, Jáetta
virðist mér ágerast eí'tir því sem ald
urinn færist yfir og maður verður
ónýtari til þéirra verka, sem léku
í höndum okkar fyrr á ævinni. Fer
það að líkum, að minningarnar eru
á þeirri bylgjulengd, sem við erum
innstemmd á og jrví er jrað svo, að
mér verður lielzt hugsað til refa-
veiða, sem ég stundaði um nokk-
urt skeið. Það er næstum merkilegt
hve gliiggt ég man veiðiferðir mjii-
ar, staðhæfti, veðurlag', litbrisrði,
jafnvel nákvæma' afstöðu kríu frá
spóa, eða hið snögga „bí“ frá lóu,
sem maður þekkir svo vel og j)ær
gefa frá sér er þær verða varar við
Jiættu. Jjað gelur manni oft til
kynna hvar lágfóta er að nálgast og
hve langt frá. Já, Jrað' er eins og
kvikmyndafilma renni gegnum sýn-
ingarvél á tjaldi hugarheimsins,
ekki glefsur innan úr, heldur að-
dragandi og frá u’pphafi til enda,
Joótt nú muni ég ekki hvar ég lagði
gleraugun mín eða lét frá mér vett-
lingana.
Fyrir þá, sem gaman hafa af veið-
um, eru á svipaðri bylgjulengd og
geta fallizt á að hægt sé að segja
veiðisögu, án Jress að Ijúga, ætla ég
að hripa niður eina minningamynd
af veiðum mínum, því ef ég kemst
sjálfur í færi við írásögur í blöðum
eða bókum um svipað efni er mér
það hnossgæti, líkt og þá er ég'' var
drengur og var gefið •rúsínubrauð
í lólann.
Það var vorið 1957. Fg liafði far-
ið snemma morguns á sjó með hand
færi og kom að landi kl. langt geng-
in (i. Beið þá oddvitinn úr V.hreppi
heima, þeirra erinda, hvort ég væri
fáanlegur til að koma og leggjast á
svonelnt Kríkagren, sem fundizt
hafði þá um daginn með íbúum.
Fg var að vísu nokkuð illa fyrir-
kallaður, lúinn og ekki of vel sof-
inn, en hvað um Jsað, það var sem
þreyta og deyfð hryndi af mér í
svipan og spurningarnar þustu út
f'rá mér. Klukkan hvað fannst gren-
ið? Um kl. y>. Fr maður á greninu?
Já. Uefur liann byssu? Já, allgóð
skytta en óvanur gfenjum. Iivað er
langt á grenið frá bílfærum vegi?
Röskur klukkutíma gangur. Fr mað
urinn vel búinn og hefur eitthvað
að nærast á? Já, Jrað hélt hann. Nú,
])á var að taka til dót sitt, fylla vel
á sig mat og kaffi og útbúa bita
fyrir næsta sólarhring. Að Jrví btinu
kvaddi ég konu og krakka og sett-
ist upp í bíl oddvitans, er ók síðan
eins og nefið horfði þar til við vor-
um í næstu afstöðu við grenið, þá
lögðum við ;i hesta postulanna. Þeg
ar við höfðum gengið rúmlega
hálfa leið, sé ég mann á gangi uppi
á háu holti, spígsporar hann Jrar
fram og aftur og skyggnir hönd fyr-
ir augu. Mér verður illt við og spyr
samferðamann minn hvcr J^etta
muni vera. Hann segir þetta vera
mann þann, er vakta átti grenið.
Það er ekki of sagt að fokið hafi í
mig og greikka ég nú sporið til
muna unz fundum okkar ber sam-
an og spyr ég hann þá formálalaust
hvern fjandan hann sé að llækjast
hér uppi á hæstu tröntum, hvort