Dagur - 22.12.1965, Síða 35

JÓLA'BLAÐ D A G S
35
beint tib mín. >Þegar eftir var sem
svarar 20 faðmar/þorði ég ekki að
bíða, en sendi herini banaskot.
Veslingurinn. Ævinlega fer um
mig einhver tómleikakennd, blaiid-
iri sektartilfinningu þegar ég hef
fellt grenlægju, en mannkindin er
riú svona forhert, að engin við-
kvæmni má konjast að, þegar tófan
er annars vegar, en falleg verk eru
þetta ekki. Nú va;i' sólin komin upp
Og hraðaði ég itfér til félaga míns,
og nú heyri ég: engar hrotur, en
æði frosin virtigt.mér augu hans,
þótt veður væri.hlýtt-. Sagði ég hon-
um að nú skyldihann sofa tihkl. 5,
en leggja þá af staÖV og koma með
mat og drykk, ertdara þá upp með
hrauninu, sem var íjiorðvestur frá
greninu og taka vél eftir öllú, Þeg-
ar hann er fariíin athuga ég gren-
munnann vandlega, og kalla lágt
matargagg. í næstu andrá kemur
yrðlingur frá evinstri fyrir gat-
ið, lítur út, en vjrðist illa una sólar-
birtunni og hverftir til hægri. Síðan
kemur annar og.þriðji og haga sér
að öllu leyti eins ;og sá fyrsti. Þrír,
já, þeir eru ekkiinema þrír, mátu-
lega stálpaðir til dð gegna kalli, en
aðstaða er hreint fráleit og braut ég
nokkra stund heilánn um, hvernig
ég skyldi fanga þá. Loks fann ég
aðferð, sem vert væri að reyna þeg-
ar þar að kæmi. Brá ég mér niður
fyrir brúnina á hæðinni ef ske
kynni að Rebbi hefði séð til féiaga
rúíns, er hann hir héim, því oft
kemur þa fyrir að þeir nálgast gren-
ið. Áður en ég fór breiddi ég jjoka
fyrir grenmtmnann til vondra vara.
Rorraði ég nú þarna til kl. 8, en
nú syfjaði mig allmikið eftir að fór
að hitna, enda taldi ég nti engar
líkur fyrir að húsbóndinn kæmi úr
þessu fyrr en með kvöldinu. Lædd-
ist ég nú heim á grenið, en þar var
allt með kyrrum kjörum og lét ég
umbúnaðinn vera, en fann mér hag
stæðan stað og var sofnaður eftir
litla stund. Kl. öýó kom félagi rninn
tneð allskonar gó'ðgerðir og nóg að
drekka. Ennfremur kom hann með
þær fréttir frá oddvita, að fyrir
tveimum sólarhringum hefði verið
skotinn refur nokkuð langt frá.
Giskaði ég á, að það mundi hafa
verið refurinn frá þessu greni, og
ef við yrðum ekki varir við refinn
í nótt, skyldum við koma heim á
morgun þegar við hefðum náð
yrðlingunum. Við vöktum báðir
alla nóttina, félagi minn var við
grenið, en ég var á líkum stað og
uóttina áður, en við urðum einskis
varir. Á leið minni heim á grenið
skaut ég kjóa. Opna ég hann og
maka út með innvolsi sínu, svo
hann lyktaði sem mest. Nú sagði ég
félaga mínum ráðagerðina., Hann
átti að skríða undurhægt fram á
klapparbrúnina yfir munnanum,
en ég myndi láta læðuna við gatið,
hafa á henni band ,og draga hana
til mín. Ef hann sæi yrðling konra
út, átti hann að vísa þumalfingri
hægri handar upp, en þaðan, sem
ég ætlaði að vera gat ég ekki séð
neitt ofan í bollann við grenið. Ef
hann gæfi mér merkið ætlaði ég að
draga tófuna upp tir bollanum, og
ef bragð mitt heppnaðist, myndu
yrðlingarnir elta, og þegar sá síð-
asti færi upp úr bollanum átti liann
að demba sér niður og byrgja gatið
með sjálfum sér og gætum við þá
gripið þá. i
Tók ég} nú> kjóann, ^etti lianrtrí
. ginl tófunnarog batt ör.uggilega með
spotta,i svo harth ifæri rekki, þt. 4r
hen-ni i þó yrðlingarnir kipptu ! í
hann. Þár næst batt ég líingui bandi
um háls dýrsins, lÆddist ofán í boll-
ann og lét tæfu tæpan faðm frá
gatinu og rakti hönkina til baka.
Nú gaf ég félaga mínum merki um
að vera vel á verði, því næst hermdi
ég eftir tófu, sem er með bráð í
kjaftinum og rétt á eftir sé ég að
félagí nrinn snýr upp á puttann og
stefnir honum til lofts. Þá tók ég
að draga bandið og nú kernur lraus-
inn upp fyrir brúnina og ég sé einn
yrðling reyna að ná í kjóann, og í
sömu andrá annan, þá tekur félagi
minn viðbragð, en nti fór í verra.
Félagi minn var svo búinn, að hann
var í stórri, síðri kuldaúlpu, en er
hann skreið fram á brúnina, gætti
hann þess ekki, að hann lá með
hnén ofan á jaðrinum að neðan. I
stað þess að svífa léttilega niður,
þá snérisl hann við.og kom niður
á höfuðið og herðarnar, en fæturn-
ir, sem voru í gúmmístígvélum,
slengdust síðast til jarðar, með
helvíta miklu bomsi, en við aðfarir
þessar.brá ýrðlingunum svo, að þeir
létu kj(ia vera, en endasentust í átt
til holunnar, ég á lappir og lukk-
aðist að ná einum á bollabarmin-
um, en annar var þá að smjúga und
ir kvið félaga míns, sem var alveg
ruglaður og kominn á fjéjrar fæur,
en sá þriðji, sem ég sá aldrei, var
kominn inn. Ég spann og bölvaði
hroðalega. Þctta, sem ætlaði, að
verða svo einstaklega auðvelt, var
allt farið í handaskol. Farið það
bölvað. En þá brá fyrir hugskot
mitt myndinni af félaganum, þegar
hann slengdist, Og ég fór að hlæja.
Já, ég hló hverja rokuna eftir aðra,
en þeir, sem áttu fótum sínum fjör
að launa hlóu víst ekki. Þýðingar-
laust mundi að reyna við þá fyrr
en eftir 1—2 sólarhringa og greyin
væru orðriir„uógúi hungráðir. Við
i byrgðuni; gatið vandlega imeð stein-
jum-'dg héldinní síðnir hoim. Eftir
tvœ dágajfórtimivið aftur og- náðum
þeirri þá auðvéldlega. . i .. n i
n iÞessm sögukornii en Jokið og má
segja að vel haff farið eftir atvikum,
þar sem sumt reiknaðist rétt en
annað skakkt og aldrei verður lært
til fulls í bók hvað gera skal hverju
sinni, því dýrin eru misvitur eins
og mennirnir, en við skrifum síður
niður sögur, sem fara illa, manni
misleggjast hendur og veðurfarið
snýst jafnvel dýrunum í hag, en
þær .sögur eru líka til.