Dagur - 22.12.1965, Blaðsíða 38

38
JÓLABLÁÐ DAGS
Skipsliundurinn,
Lönguniýrar-Jarpur
og fl eiri frásagnir
Qu&munJar Blönclals
VIÐ HÖFUM áður rætt við Guð-
mund Blöridal fulltrua ;í Skatt-
stöfu Norðurlands og skrað nokkr-
ar frásagnir að vestan. Enn sitjum
við Guðmundur yfir kaffibolla og
hann segir frá.
SKIPSHUNDURINN
Knapó var liann nefndur og lík-
astur tigrisdýri á litinn. Hann var
á stærð við' kálf og mjög loðinn.
Páll frændi minn á Borðeyri fékk
hann hjá mönnum af erlendu skipi
og var hundurinn talinn skozkur
að ætt, þótt ekki væri hann neitt
líkur jreim skozku fjárhundum, sem
frægir eru. Páll hafði ekkert með
hund að gera og gaf ‘mér hánn. Við
urðum góðir vinir og l'ylgdi líafnn
mér hvert sem ég fór. Og svo var
hann trygglyndur, að hann lá
marga daga við svefnherbergisdyr
mínar, eftir að ég var farinn í skóla
í Hjarðarholti og var hann þá dap-
ur í bragði.
Ég hafði m. a. þann starfa að
smala haust og vor í hlíðinni milli
Ólafsdals og Stórholts, scm er há,
brött og klettótt. Þetta mun vera
um 10 km. langt svæði og tókst mér
að finna færa leið framan í klett-
um. Við jrað sparaði ég mér að
þurfa upp og niður hlíðina, en
víða var mjótt á syllunum og mátti
ekki vegur jressi tæpari vera. Knapó
fylgdi ihér jafrian fen þó vai' honum
alltaf íllá' við þesiá' 'Ielð;:iéiris ’bg
hanri Væri' hálf loftltrri-d'diir. 'enda
váf hánn 1 e'kkí liðlbga 'vaxlnn1 þó
dkki'vantaðf stærðírtá!' : *• ‘ •
’ ’Eiriu 'sihni Sehi‘/ÖPtaf'Váé ég!að
ganga eftir þessari leið minni. Ann-
ar maður var neðar og gaf hann
mér nú merki um, að kindur væru
á stalli nokkru neðar en ég var þá
staddur. Stökk ég jiá fram af stalli,
axlarháum, og niður á næsta stall.
En Jrar fyrir neðan var hengiflug.
Knapó var með mér eins og fyrri
daginn. Hann stökk á eftir mér en
Var ckki eins heppinn, jiví hann
fótaði sig ^ekki á stallinum og
stakkst fram af. Mér datt ekki arin-
að í hug en að hann myndi stein-
drepast. Nokkru síðar sá ég hann
haltra heim og leit hann ekki upp
þótt á hann væri kallað. Ilann var
óbrotinn og hafði mjúk torfa á
klettasnös tekið af honum mesta
fallið. F.n upp frá Jiessu fylgdi hann
mér aldrei, ekki svo mikið sem út
á tún, hvað þá lengra. Lét ég jiá
fjármanninn hafa hann og áttu jjeir
nokkurra ára góða samveru.
Knapó yarð lieldur illa liðinn
fjárhundur. Hann átti Jrað til að
bítáj en'"sá"ináðúr- Var ekki eihri á
ÍEt$j sém slíkán. húrid hafði'fneð
f-ér. 'lúi'’ hehar 'óttuðúst Kn'apó
ihé'ifa''éri aðia 'Úurida, endú voru
þéir' Éét'ðúgt viðfárigsefrii fýrif Slík-
an stólpagrip. Harin beit í liæla'og
tagl og hestarnir þurftu jafnvel
ekki meira en heyra kallað á Knapó,
þá tóku þeir sprettinn.
Einu sinni siguðum við Knapó á
mannýgan tarf, sem var að glettast
við okkur á túninu. Þar mættust riú
stálin stinn og vildi hvorugur und-
an láta. A endanum náði Knapó í
• ;•
hálanri á bola.' Við það ærðist boli,
tók uridir sig' stökk mikið og svo
hvert af öðru í áftrria heim að fjósi.
En Jrá skeði !það furðulega, að
hundurinn gat ekki sleppt. Hala-
hárin voru föst ' f tönnum hans.
Urðu Jiarna mikif og einkennileg
loftköst, sem við áttákarnir hlógum
óspart að. ’ '■
i • ■ ?«’'
RAUÐI IIOLI
Boli sá, sem að-ffaman getur, var
víst kominn á þfiðja árið og gekk
laus með kúnúm. Hann var rauður
á lit, liriýflótfúr, stór og orðinn
voridur.1 Ilanri var oft að1 glettast
við okkur á túniriu/ korirtil ókkár
bolvaridi' og rótaði úpþ jorðirini, óg
lét öllum illum látum." Leiddist
okkur Jietta og hugsuðum honum
oft þegjandi jjörfiira: Svo var Joað
dag nokkurn sumarið 1919, að
fóstri minn fór að heiman en við
strákar ókum grjóti í húsgrunn á
tveim hestkerrum. í hvert sinn er
við komum heim með grjótið og
settum það við grunninn, kom boli
og var í versta skapi, Jjótt: liann réð-
ist ekki beinlínis á okkur. Hvort