Dagur - 22.12.1965, Síða 40

40
JÖLABLAÐ DAGS
og þann jarpa lét ég stundu síðar í
skiptum iyrir gráan. Nenni ég
ekki að rekja þessi hrossakaup leng-
ur, nema að þetta gekk svona allan
daginn. Tíu hestakaup voru gerð
og ég átti jafn mairga hesta um
kvöldið, sem um morguninn. En
mér taklist svo til, að ég hefði hagn-
ast sem svaraði tæpu hestverði — að
ég hefði þá í raun og veru eignast
Löngumýrar-Jarp eða aðeins vant-
að Í0 krónuf uppá. Og það voru
góð kaup. En L.iingumýrar-Jarpur
hafði komizt í mínar hendur nokkr-
um dögum áður, og með þeim
hætti, sem nú skal greina.
Ég var þá í póstferð í Búðardal.
Pósturinn frá Hrútafirði kom og
Jtangað með nokkra hesta, sem áttu
að fara til SLykkishóIms. Jarpur
hestur var einn Jreirra, fallegur, en
vanskapaður af spiki og var orðiun
uppgefinn. Jón póstur hafði fengið
hann í skiptum fyrir annan hest en
vildi nú losna við hann og bauð
mér hann. Ég var alltaf til í hesta-
kaup og skipti við hann, lét hann
fá í staðinn Ijómandi fallegan fola,
rauðan að lit og gott hestefni.
I)cgar ég fór af stað lagði ég á
Jarp, eh kom honum naúmast úr
sporunum. Batt ég |)á upp á hon-
um taumitm og rak hann með
fausu hestunum og sleppti honum
í haga þegar heim kom. Það var
eitthvað við þennan hest, sem ég
gerði mér ekki fyllilega grein fyrir,
hvað var. En í |ressari fyrstu fcrð
með Jarp, kom [rað atvik fyrir, að
er ég rak hrossin um ltlaðið.á Stað-
arfelli hljóp forstöðukonan, Ingi-
björg frá Löngumýri í Skagafirði til
Jarps, klappaði honum og spurði
mig hvernig á því stæði að Jarpur
sinn væri Jrar kominn. Ekki hafði
ég neina hugmynd um það, aðra en
þá að þessi bykkja hefði verið svik-
in inn á mig í ferðinni og ekki hefði
ég stoíið henni, sagði ég. En ef
henni værí ekki sarna um klárinn,
gæti hún fengið hann fyrir áætlað
sláturverð. Það vildi hún ckki. En
ég sagði henni, að tilboðið stæði
ckki nema Jrá stund sem ég væri á
Staðarfelli. Um veturinn tók ég
Jarp á lu'ts og gerði vel til hans. Fór
ég svo að liðka hann. Eannst mér,
að hér væri kominn annar hestur
en sá, sem ég hafði gengið af um
sumarið og Jtá ckkert komst úr
sporunum. Er skemmst af Jiví að
segja, að hér var viljamikill og fal-
legur góðhestur, reistur töltari óg
hinn ágætasti gripur. Vildu margir
eignast hann. M. a. bauð kunnur
hestamaður, P;íll Sigurðsson, síðar
í Eornahvammi, mér fyrir hann
vindóttan fola, fallegan og tv<) hest-
verð í milligjöf. Mér urðu leiðindi
að ágirnd manna í jre'nnan hest.
Einna vcrst þótti mér, að strax og
ég kom heim með Jarp um sumar-
ið, sagði ég Magnúsi í Bæ frá hon-
um og gaf hann hálfvegis falan. Ég
sá eftir J>ví. Mér snerist alveg hug-
ur og sagði Magnúsi, að Jatpur
væri ekki nógu mikil bykkja handa
(Framhald af bláðsíðu 27.)
ingar eins og títt er um stráka, sem
lcngið liala nýtt reiðhjól. Mitt hjól
var biksvart á lit, ég kallaði það
Blakk. Og sem ég nú er að þessu
hringíóli á hjóJinu kom andinn yf-
ir mig og innan stundar var ég bú-
inn að setja saman vísu. Ég man
hana enn, liún var svona:
Alla lamar landskjálltinn
og leiðurn veldur sálarpínum.
En bJessunin hann Blakkur minn
bætir helzt úr raunum mínum.
Ekki ýkja merkilegur skáldskap-
ur, munu menn segja. Satt er Jaað,
skáldskapurinn er ekki upp á marga
fiska. En vísan hefur 'þó nokkuð til
honum! Skeð gæti, að eittlivað væri
hægt með hann að gera og Jaað
mætti ekki koma fyrir, nema sem
hreint slys, að liann fengi Jrannig
hest! Já, svona var orðbragðið okk-
ar í milli og ekki var Jrað fallegra,
sem Magnús sagði við mig. En við
áttum mörg hestakaupin, bæði fyrr
og síðar. Og það væri synd að segja,
að þeir liestar hafi allir verið gæð-
ingar, sem á milli okkar fóru. En
J)etta var jafnt á báðar hliðar. En
það er frá Jreim jarpa að segja, að
lrann var tekinn í misgripum norð-
ur í Skagafirði, fyrir annan jarpan
og er það önnur saga. En einmitt
vegna Jreirra misgripa komst hann
i mínar hendur. Þetta var einn sá
bezti og skemmtilcgasti hestur, sem
ég hefi nokkru sinni átt, og gaf ég
hann síðar dóttur minni, til áð
losna við nöldur Jreirra, sem vildu
eignast hestinn.
Hann var felldur þegar við flutt-
um hingað norður.
E. D. skráði.
síns gildis: Hún er ofurlítil sam-
tímaheimild um atburð, sem hafði
sterk áhrif á íbúa* byggðarlags og'
mun sein( fyrnast í hugum Jreirra,
sem komnir voru til vits og ára liér
þann ógleymanlega dag 2. júní
1934.
P. S.
Þegar ég sil hér við að skrifa nið-
ur þessar minningar, sem láir eða
engir liafa ritað um mér vitanlega,
tilkynnir útvarpsþulurinn, að á
fimmtudagskvöld verði flutt erindi
á kvöldvökunni um jarðskjálftana
á Dalvík.
Skrýtin tilviljun það.
y £S>*v- vt'rS- ££>'’É vdS- CS>^ v.í't' £í>^~ í i» £2*>- v’i'-S*- ££•
- Þegar jörðin skalf
H. E. Þ.