Dagur - 22.12.1965, Qupperneq 47

Jól-ablað dags
47'
\
staðnum. Samt fékk ég hann þó af
stað með mér, og síðar komu svo
til.okkar tveir unglingar, sem voru
vel kunnugir á þessum slóðum. Við
byrjuðum þyi leitina samtals sjö
manns.
Efst fjallshlíðinni i clalskvompu,
sem er að miklu leyti hulin af fram
hruni, í svonefndri Skálabrún, fann
ég loks nokkur einstök, laus stykki
af steingerðu tré (Birki?), svörtu að
innan, en með hvítri veðrunar-
himnu að utan.
Þetta fjall er annars að mestu
gert af víxllögum af gulgráu mó-
bergi (Vakke) og sumpart mjög
liörðu og þéttu stallabergi.
Þannig varð ég fí annað skipti
fyrir vonbrigðum í þessari ferð, og
kom að lokum um klukkan 6 næsta
morgun að Saurbæjarprestssetri. —
Þannig lýkur Jónas kolaleitar-
sögu sinni, sárgramur ylir því, að
hafa verið gabbaður þannig af
fávizku fólksins. Varla hafa þetta
þó verið minni vonbrigði fyrir
Stefán Thorarensen, sem efalaust
hefur dreymt um mikla kola-
vinnslu á þessum stað og mikil auð-
ævi því fylgjandi. Er heldur ekki
ósennilegt að hann hafi keypt jiirð-
ina í því skyni að öðlast þar námu-
réttindin.
Þess má geta að lokum, að kolin
svonefndu á Ulfá, eru sennilega
það sem nú er kallað biksteinn,
(hrafntinnubróðir) en það er sviirt
steintegund, skyld hrafntinnu. Er
biksteinninn algengur fylgifiskur
ljósgrýtis (líparíts), en ljósgrýti er
einmitt víða í Torfufelli, og senni-
lega er það eitt slíkt lag, sem Jónas
lýsir og segir liggja ofan á kolun-
um.
Að biksteinn væri á fyrri tímum
tekinn fyrir steinkol var ekkert
einsdæmi, enda útlitið oft mjög
líkt. Þar við bætist og, að sum af-
brigði biksteins (perlusteinn) geta
umbreytzt mjög í eldi, líkt og efnið
brenni, enda getur Eggert Jress, að
kolin á Úlfá geti brunnið, og álykt-
ar af því að Jrau séu eins konar
surtarbrandur (surtarbrandur
blandaður við gróðurmold).
Elelztu heimildir: Ferðabók Egg-.
erts Olafssonar Rvík 1944, og Rit-.
safn Jónasar Hallgrímssonar Rvík
1930. H. Hg.

n
ver er
ég?
Leikinn „Hver er ég?“ kannast allir við úr útvarp-
imi, en hann er'alltaf jafnskemmtilegur. Hann má hafa
á ymsa vcgu, ■ eo þó ætíð þannig, að einn Jrátttakenda
segist vcra einliver þckkt persóna úr sögunni eða sam-
tímanum. Oft-ast cr einn látinn spyrja, en þó mælir
ckkert gegn Jrví, að fleiri spyrji, jafnvel allir viðstadd-
ir. Spurninga'rriar þurfa að vcra ótvíræðar, heízt þann-
ig, að unnt sé að svara þeim nteð „já“ og „nei“, en þó
mega svöritvgjarnan vera lengri.
Samtalið gíeti verið eitthvað f þessa áttiriav 1 ' ’
þ . ■ ■i_íj Ert\i 'énri' á líf'i?11 1 1 * - >>.' . . o
'Nei,: ég ér’'dáinn; 1 ■' 1 ii' 'u. '■"■
■'l ■ — 'Ká'uhiifdður? • » : 1 1 .11 nn. s'.| u
— Já. ■ 1 1 »«:'n ' i / (u
f - 'LæHiiri víð um Jrig í 'skóÁnum? ’ J' 1 ' :
1 — 'Já', a. nt! k. held ég,1'að ég'liljóti að 'vera eitthvað
ncfndur í flestum skólum.
— Þú ert íslenzkur, ekki satt?
— Jú, jú, alíslenzkur.
— Kannske stjórnmálarriaður?
— Nei, |tað lield ég enginn mundi segja.
— Fornaldarmaður?
— Nei, nei, blessaður vertu.
— \7arstu uppi á 19. öldinni?
— Já, meiri hluta ævi minnar.
— Lærður maður?
— Já, ætli ég verði ekki að teljast til lærðra manna,
þó að frægð mín byggist nú ekki beinlínis á lærdómi.
— Prestur?
— Já, þar hittirðu naglann á höfuðið.
— Nú, varstu kannske biskup?
— Nei, nei. Eg held engum hafi nokkurn tíma dottið
t hdg að geta mjg að bískupi. 1
1 Svo að fraégð þín byggist ekki á starfi þínu iririán
kirkjunnar?
— Nei, a. iú. k. alls ekki beinlínis, kannske svolítið
óbéirilíhis: ' '
— Óbeinlíriis? 'Varstu skáld?
— Já, ég orti talsvert.
— Prestur og skáld, sem lifði meiri hluta ævinnar
á 19. (ild. Áttirðu heima á Akureyri?
— Já, nokkra áratugi.
— Þetta er þó ekki Matthías Jochumsson, sem ég er
að tala við?
— Jú, einmitt. Sá er maðurinn. Komdu blessaður.
Gleður mig að kynnast þér.
'/'Awyvw'/s