Dagur - 18.12.1980, Blaðsíða 19

og ég vafraði út á gólfið og hugðist dansa, en ég komst ekki langt, ekki
lengra en að síðustu stólunum, þá datt ég og allt hvarf mér um stund.
En svo vaknaði ég við það að lögreglan var að drösla mér út úr bílnum
og heim að húsi foreldra minna. Einn lögregluþjónanna hafði farið á
undan upp að húsinu og var búinn að banka á dyrnar. Foreldrar mínir
komu bæði til dyra á náttklæðunum, þar sem svo ákaft var barið á svo
ókristilegum tíma. Lögregluþjónarnir komu mér upp að dyrunum og létu
mig þar í hendur föður míns sem varð vandræðalegur við, en hafði þó
rænu á því að þakka þeim fyrir. Svo dró hann mig inn í húsið og lokaði
dyrunum. Þegar inn ganginn kom, þá tók hann um handleggi mína og leit
svo með fyrirlitningu á mig, löðrungaði mig svo tvisvar á hvorn vangann
og sleppti mér svo, svo að ég hneig niður á gölfið. Móðir mín hafði fylgst
með þessu, dauðhrædd, en nú steig hún fram og kraup á kné við hlið mér
og tók utan um mig. Svo sagði hún reiðilega við föður minn, þér væri
heldur nær að skammast þin en að fara svona með þinn eiginn son. Son
minn, svaraði faðir minn hæðnislega, má ég leiðrétta þig, hann var sonur
minn einu sinni. En þennan drykkjuræfil og þetta lítilmenni vil ég ekki
eiga fyrir son, og að svo mæltu gekk hann upp stigann og inn í svefnher-
bergið og skellti á eftir sér hurðinni. Það komu tár í augu móður minnar,
en hún harkaði af sér og spurði mig blíðlega hvort ég gæti ekki staðið upp,
og einhvern veginn tókst henni að reisa mig á fætur og koma mér upp
stigann og upp í herbergið mitt. Þar klæddi hún mig úr og kom mér í rúmið
og hlúði þar að mér. Svo dró hún stól að rúminu mínu og settist og tók um
hönd mína. Ég var farinn að ranka við mér og það mikið að ég skammaðist
mín, en svo reyndi ég að byrja að afsaka mig. En hún þaggaði niður í mér
og sagði svo blíðlega.
Reynir minn, ég veit að þú hefur þína galla og eins þína kosti en þú ert
ungur og átt lífið framundan og getur þess vegna vanið þig af þessari
óreglu. Nei, þú þarft ekki að lofa mér neinu, ég veit að loforð duga skammt
og eru hverful. En ég veit að þú átt nóg viljaþrek til að hætta þessu og ég
vona að þú gerir það, þín vegna. Svo kyssti hún mig á ennið og breiddi
betur ofan á mig, slökkti ljósið og gekk út.
Og nú brá svo við, að ég þessi harði gæi, sem alltaf stóð fremstur i öllurn
barnabrekum og óknyttum, var farinn að gráta. Já ég grét, grét af skömm
og reiði. Mig langaði til að öskra, en ég gat það ekki, til þess var ég of
máttfarinn. Svo seig svefninn á brár mínar og ég sofnaði þungum svefni.
Um hádegi, daginn eftir, vaknaði ég við þennan hræðilega höfuðverk og
tungan var eins og sandpappír í óbragðinu í munni mér. Svo þurfti ég að
kasta upp og skreið fram í baðherbergið. í speglinum þar mætti mér heldur
óhrjáleg ásjóna, með úfið hár, svarta bauga undir augum og með annan
vangann bólginn eftir löðrunga föður míns.
Ég beygði mig niður að vaskinum og svolgraði í mig vatnið úr krananum
og lét það leika um andlit mitt. Svo þerraði ég andlit mitt og hendur og
gekk síðan niður í eldhús til að finna eitthvað við höfuðverknum. Þar sat
faðir minn við borðið og starði tómlega út í loftið. Hann virtist ekki heyra
til mín, þegar ég spurði hann hvort eitthvað væri að. Hann sat bara þarna
en allt í einu fóru kippir um axlir hans, og hann grét þarna niður á borðið.
Faðir minn hann grét, ég trúði þessu ekki, hann þessi stóri og sterki maður.
Og hvar var móðir mín? En svo virtist hann gera sér grein fyrir því að ég
væri þarna, og hann snéri sér þunglega að mér og leit á mig tómlegu
augnaráði. Og svo sagði hann þessi orð. Móðir þín er dáin Reynir, hún dó
í nótt, Reynir hún er dáin.
Þessi orð, Bjarni minn, man ég ávalit síðan og þeim mun ég aldrei
gleyma. Þessi yndislega kona, móðir mín, hún dó og það var mér að kenna.
Hún hafði ofreynt sig á því að koma mér dauðadrukknum manninum í
rúmið.
Því drekk ég, það er til að reyna að gleyma, til að reyna að drekkja
sorgum mínum. En mér tekst það aldrei.
Eftir jarðarför hennar, var ég svo eirðarlaus, svo hræddur og um hverja
helgi þá fór ég á skemmtistaði, og drakk mig fullan og lét lögregluna keyra
mig heim. Og alltaf datt ég við stigann, á sama stað og móðir mín hafði
ofreynt sig við að fara höndum um mig. Og mér fannst ég skynja návist
hennar og finna hendur hennar fara blíðlega um mig.
En svo um morguninn vaknaði ég við stigann, og fann raunveruleikann
á ný.
Ég reyndi hverja vinnuna á fætur annarri en festi mig aldrei við neitt og
fór úr einum staðnum á annan.
Faðir minn, sem var örvita af sorg skipti sér aldrei neitt af mér, fyrr en
hann sagði mér, að hann hefði í hyggju að flytjast út á land, að hann hefði
fengið læknisembætti í smábæ vestur á fjörðum. Og hann fór.
Ég fór því að leita mér að íbúð og fann þessa hérna, og hér hef ég verið
síðan. Húsmóðirin hefur marg hótað að fleygja mér út, en það hefur hún
ekki gert enn.
En hún fyrirlítur mig, og það gera sömuleiðis vinnufélagar mínir,
vinnuveitandi minn, það fyrirlíta mig allir, jafnvel börnin gera það. En
mér er sama, ég drekk og ég get ekki hætt.
Jæja Bjarni minn, hér hefurðu nú sögu mína í stórum dráttum, og ég bið
þig, ekki byrja að drekka, því að þá geturðu ekki hætt. En nú ætla ég að
biðja þig að fara, því að ég vil ekki að þú þurfir að horfa upp á mig þennan
drykkjumann.
En ungi vinur, þakka þér innilega fyrir hjálpina, og ég met þig mikils því
enginn hefur lagst svo lágt að hjálpa mér. Vertu sæll ungi vinur. Ég stóð
hægt á fætur, tók í hönd hans og gekk út úr herberginu. Þegar út á götuna
kom þá stansaði ég, og leit upp í gluggann. Hann var enn opinn. Svo gekk
ég mína leið.
En nokkrum mánuðum síðar, rakst ég á klausu í blaði þar sem stóð að,
Reynis Sigurðssonar hefði verið saknað í meira en viku, og hefði ekki
fundist. Ég lét hugann reika til samtals okkar og sögu hans og vissi þá að
Reynir væri nú kominn til móður sinnar, og væri laus af áfengisbölinu.
En svo reikaði hugur minn til annarra efna, og ég hvolfdi í mig úr
glasinu, sem ég var að drekka úr og bað um meira. Og það sem ég var að
drekka var .... vín.
Fallhlífahermenn
I
í síðari heimstyrjöldinni þegar
heldur var farið að halla á Breta,
gripu þeir til þess ráðs að auglýsa
eftir sjálfboðaliðum í herinn.
Fengu þessir sjálfboðaliðar æði
oft litla sem enga þjálfun áður en
haldið var á vígstöðvarnar.
Og þannig var ástatt fyrir
fallhlífarhermönnunum í bresku
flugvélinni sem sveimaði yfir
óvinalandinu. Liðþjálfinn var að
gefa mönnunum síðustu fyrir-
mælin: „Strákar, þið stökkvið
bara út og lálið ykkur falla góða
stund. Þá kippið þið í spottann
sem er hérna við bringuna á ykk-
ur. Þá opnast fallhlífin og þið
svífið hljóðlega til jarðar. Ef svo
ólíklega vill til að fallhlífin opnast
ekki þá skuluð þið toga í spottann
sem lafir niður með vinstra
hnénu. Þá opnast varafallhlífin
og þið svífið örugglega til jarðar.
Þar biður ykkar trukkur sem flyt-
urykkur í fremstu víglínu."
Þegar liðþjálfinn hafði þetta
mælt stukku þeir út, hver eftir
annan. Sá síðasti sem stökk lét sig
falla góða stund og kippti svo í
spottann sem lá við bringuna. En
ekkert gerðist. I örvæntingu sinni
þreif hann í spottann við vinstra
hnéð, en spottinn slitnaði bara og
ekkert gerðist.
Þegar kappinn var að falla
framhjá þeim síðustu heyrðist
hann segja: „Bölvuð vitleysa er
þetta, ætli það sé ekki lygi með
trukkinn líka.“
Og hér er önnur saga af sömu
fallhlífarhermönnunum. Þeir
voru komnir aftur heim til föður-
landsins og veitti sannarlega ekki
af að æfa sig betur. í flugvélinni
yfir æfingasvæðinu var liðþjálf-
inn að gefa þeim síðustu fyrir-
mælin: „Strákar, þið stökkvið
bara út og látið ykkur falla góða
stund. Þá kippið þið bara í spott-
ann sem er hérna við bringuna á
ykkur. Þá opnast fallhlífin og þið
svífið hljóðlega til jarðar. Ef svo
ólíklega vill til að fallhlífin opnast
ekki, þá skuluð þið toga í spott-
ann sem lafir niður með vinstra
hnénu. Þá opnast varafallhlífin
og þið svífið örugglega til jarðar.“
Þegar liðþjálfinn hafði þetta
mælt stukku þeir út hver eftir
annan. Sá síðasti sem stökk, lét sig
falla góða stund og kippti svo í
spottann sem lá við bringuna. En
ekkert gerðist. I örvæntingu sinni
þreif hann í spottann við vinstra
hnéð, en spottinn slitnaði bara og
ekkert gerðist.
Þegar kappinn var að falla
framhjá þeim síðustu heyrðist
hann segja: „Úff, það er eins gott
að þetta er bara æfing.“

Loks er hér þriðja sagan af
sömu fallhlífarhermönnunum.
Enn á ný eru þeir á sveimi yfir
óvinalandinu og liðþjálfinn er að
gefa þeim síðustu fyrirmælin:
„Strákar, þið stökkvið bara út og
látið ykkur falla góða stund. Þá
kippið þið í spottann .. .“ „Já, já,
við vitum allt um það“ greip einn
hermaðurinn fram í f.yrir lið-
þjálfanum. „En hvað eigum við
að gera ef hvorug fallhlífin opn-
ast? Nú eru tveir ágætis menn úr
okkar hópi búnir að láta lífið
vegna þess að fallhlífar þeirra
brugðust.“ „Ja, það er nú það.
Hvað eigið þið að gera?, svaraði
liðþjálfinn. „f slíkum tilfellum
verða menn að treysta á Guð. Þið
verðið þá að blaka höndunum
einshratt ogþiðgetiðog segja: Ó,
Gabríel, ó, Gabríel. Þá svífið þið
niður á trúnni einni saman.“
Menn gerðu sig almennt
ánægða með þetta svar liðþjálf-
ans og stukku út við svo búið.
Segirsvo ekki meira af þeim í bili.
En flugvélin sveimaði yfir þeim í
nokkra stund til að sjá hvernig
þeim mundi reiða af. Þegar hún
hafði verið á lofti í tíu mínútur
var allt í einu barið á dyrnar.
Liðþjálfinn hrökk í kút, en opn-
aði loks hurðina með eftirvænt-
ingu. Þar var þá kominn einn af
fallhlífarhermönnunum. Hann
blakaði höndunum sem mest
hann mátti og spurði liðþjálfann í
örvæntingu: „Hvað hét hann aft-
ur þessi náungi sem átti að
ákalla?“

Sópransöngkonan Barbara Vigfús-
son og píanóleikarinn Jóhannes
Vigfússon halda Ijóóatónlcika í
Borgarbíói á Akureyri laugardaginn
27. desember, eða 3ja í jólum, og
hefjast tónleikarnir kl. 17. Tónleik-
amir verða síðan cndurteknir á
Dalvík sunnudagskvöldið 28. dcs-
ember kl. 21.
Barbara lauk einsöngvaraprófi
frá Tónlistarháskólanum í Zúrich
og hefur hlotið margháttaðar við-
urkenningar og styrki. Hún hefur
haldið tónleika í Þvskalandi. sung-
ið í óperum við Óperuhúsið í Zúr-
ich, og sungið fyrir útvarpið bæði í
Köln og Zúrich. Eiginmaður henn-
ar Jóhannes lauk einleikaraprófi á
píanó frá Tónlistarháskólanum í
Zúrich, og er jafnframt doktor í
eðlisfræði. sem hann nam á sama
stað. Jóhannes er Akureyringur að
uppruna og vakti ungur mikla at-
hygli fyrir ágæta námshæfileika og
sérstakan árangur í píanónámi.
Aðgöngumiðasala á Akureyri
verður i Bókabúðinni Huld og
einnig við innganginn.
PAQMP-19