Dagur - 12.11.1981, Blaðsíða 7

Engir, Comet, Geislar, Nafn-
leysingjar, Treflar og Bassar.
Ailt eru þetta nöfn á gömlum og
góðum (að sumra mati) hljóm-
sveitum. Hljómsveitarmeðlim-
irnir voru flestir snyrtilegir ung-
ir menn, vel klipptir með lakk-
rísbindi í háhæluðum bítlaskóm.
Fullorðna fólkið hristi höfuðið
yfir þessum peyjum — rétt eins
og fullorðna fólkið er margt
hvert ekki yfir sig hrifið af æsk-
unni í dag.
Hvar eru þessir gæjar, sem
heilluðu ungu stúlkurnar upp úr
skónum? Þessi spurning vakn-
aði hjá Dagsmönnum þegar þeir
komust yfir bækling, frá árinu
1965, en á forsíðu hans stóð
stórum stöfum: Bítlatónleikar í
Nýjabíói. { bæklingnum, eða
dagskrá tónleikanna öllu heldur,
voru myndir af fimm hljóm-
sveitum, sem tóku þátt í gamn-
inu og þar má sjá ýmsa mæta
menn. Einn þeirra hefur gert
tónlist að ævistarfi, en það er
Kári Gestsson, fyrrv. skólastjóri
Tónlistarskóla Dalvíkur.
Og þá var komið að því að
finna fyrrverandi bítla. Vísifing-
ur blaðamannsins staðnæmdist
við mynd af Árna Þorvaldssyni,
afgreiðslumanni í Teppadeild
KEA. Árni var í Nafnleysingj-
um.
„Stólpagrúbba“ var Saló-
monsdómur blaðamannsins og
hringdi í Árna, sem reyndist til-
búinn til að mæta f yfirheyrslu.
Þegar hann kom nokkrum dög-
um seinna hafði hann með sér til
trausts og halds Kristján nokk-
urn Gunnarsson, sem einnig var
í þessari hljómsveit, sem var á
margan hátt dæmigerð fyrir þær
hljómsveitir sem spruttu upp um
miðjan síðasta áratug.
Nafn-
leysingjar
og Johnny!
En auðvitað spiluðu allar
hljómsveitirnar og áheyrendur
greiddu atkvæði um hver væri
best. Niðurstaðan varð sú að
Engir höfnuðu í 1. sæti, Comet í 2.
sæti og Nafnleysingjar voru í 3.
sæti. Samt höfðu þeir í Nafnleys-
ingjunum að skipa frábærum
söngvara, Jóni Stefánssyni
„Johnny“ sem hafði mun betri
framburð á enska tungu en flestir
ef ekki allir hinir söngvararnir.
Hann hafði alist upp við ensku og
■var því fljótur að ná enskum
textum. Það hefur e.t.v. ráðið úr-
slitum að í salnum voru nokkrar
„grúbbur“ sem kusu sina menn
hvað svo sem á dundi.
Nú er svo komið að á Akureyri
starfa varla fleiri en 3-4 hljóm-
sveitir og þar af eru a.m.k. tvær
þeirra í föstu starfi í veitingahús-
um bæjarins. Ástæðurnar fyrir
þessari hnignun eru vafalaust
margar, og sögðu þeir félagar að á
þessum tíma hefðu sunnlenskar
atvinnuhljómsveitir lagt leið sína
norður yfir fjöll og sveitamenn-
irnir á Akureyri og í nágrenni
uppgötvuðu að til voru miklu
betri hljómsveitir. Fóru sem sagt
að gera kröfur til sinna manna
sem þeir gátu tæpast staðið undir.
„Annars man ég ekki eftir nema
einni hljómsveit sem gat virkilega
staðið undir nafni og það voru
Hljómar," sagði Ámi. „Til að
standast samkeppnina þurfti líka
betri hljóðfæri og þau voru svo
dýr að enginn okkar a.m.k. hafði
efni á slíku.“
Þetta voru ekta hljómlcikar. Fólkið stóð upp og veinaði og ef vel er að góð má sjá trefla á lofti. Að sjálfsögðu voru það aðdáendur hljómsveitarinnar Treflar
sem voru þar á ferð. -
Jörundur
sagði brand-
ara 1966
Auðvitað dreif ýmislegt á daga
Nafnleysingja og fleiri störfuðu í
þeim. Menn voru ekki alltaf á eitt
sáttir og eitt sinn var trommaran-
um sparkað og inn kom Jörundur
Guðmundsson, sem þá bjó við
Eyrarveg. „Hann var alltaf að
segja brandara. Það má kannski
segja að hann hafi sinnt þeim
miklu meira en að spila — mátti
varla vera að því að æfa, en það
var ekki fyrr en mörgum árum
síðar að hann varð frægur brand-
arakarl. Það er sjálfsagt að
nokkru leyti okkur að þakka því
hann notaði okkur sem tilrauna-
dýr.“ Og Kristján hlær.
Jörundur kom til sögunnar á
dansleik sem Nafnleysingjar
héldu í Lóni — sem nú heitir
Dynheimar. Þetta var á margan
hátt fremur gott ball og það var
haldið um áramót. Krakkarnir í
4. bekk í Gagnfræðaskólanum
fjölmenntu á ballið og vildu ekki
sjá sitt eigið i skólanum. Sverrir
Pálsson, skólastjóri, fór í Lón og
ávarpaði samkomugesti og skor-
aði á samkomugesti úr 4. bekk að
koma hið fyrsta upp í skóla. Fáir
létu til leiðast. Þarna var dansað
frá 10 til 04 og menn skemmtu sér
konunglega — sumir að vísu með
aðstoð Bakkusar. Tómar flöskur
daginn eftir báru þess glöggt
vitni. „Við nefnum éngin nöfn.
Sumar sem voru þarna og hopp-
uðu hæst eru nú virðulegar hús-
mæður hér í bæ.“
„Á þessu balli spiluðum við
nærri stanslaust frá því klukkan
10 um kvöldið til klukkan 4. Ég
efast um að nokkrar hljómsveitir
geri þetta í dag nema fá góðar
pásur á milli. Við fórum í pásur til
skiptis svo fólk gæti haldið áfram
að dansa og skemmta sér. Þetta
gerði lítið til eftir klukkan 12 því
þá var bróðurparti samkomu-
gesta orðið nokkuð sama um
hljómlistina." Kristján samsinnir
þessum orðum Árna. „Þetta var
eina ballið, held ég, þar sem við
höfðum þó nokkra peninga út úr
öllu saman. Við tókum húsið á
leigu með sælgætissölu og öllu
saman. Þetta var ógurleg vinna.
Tilvonandi eiginkonur og kær-
ustur unnu í sjoppunni, en Matt-
hías Einarsson og bróðir hans
stóðu við dyrnar og gættu þeirra.
Þetta varum áramótin 1965-1966.
Um vorið hættum við og hvorug-
ur okkar hefur nokkru sinni
komið nálægt hljómsveitarstússi
á nýjan leik.“
fóru auramir í áfengi því Nafn-
leysingjar voru svo gott sem
templarar og fundu snemma út
að áfengi og spilamennska áttu
illa saman. „Ef þú skoðar dagskrá
tónleikanna í Nýja bíói sérðu að
þar er auglýsing frá JMJ. Þar
stendur að Nafnleysingjar séu í
fötum frá JMJ. Vestin glitruðu og
við vorum í svörtum fallegum
buxum. Til að fullkomna verkið
vorum við í blúnduskyrtum. Vil-
helm var á þessum tíma innan-
búðarmaður hjá JMJ og það var
hann sem sá fötin og sagði okkur
Unglingarnir
görguðu
og öskruðu
0 „Stemningin í húsinu var al-
veg sérstaklega skemmtileg og
það var mikið öskrað“ sagði
Haraldur Sigurðsson, en hann
var cinn þeirra manna sein
höfðu veg og vanda af bítla-
hljómleikunum f Nýjabiói fyrir
hönd KA.
0 „Það var alveg sérstaklega
gaman að standa í þessu, enda
hef ég alltaf haft mjög gaman af
að vera innan um ungt fólk.
Þarna slepptu unglingarnir fram
af sér bcislinu i smástund, görg-
uðu og öskruðu og brutu reynd-
ar einnig nokkra stóla. Ég man
að Oddur apótekari varð leiður
yfir því“
# „Það var fastur liður hjá KA
á þcssum árum að halda eitt-
hvað í likingu við þessa tónleika
þegar komið var tómahljóð í
kassann. Hallbjörg Bjarnadóttir
kom mjög oft og bitlastrákarnir
unnu þctta af áliuga og tóku
ekki krónu fyrir. Þetta er ekki
hægt i dag. Núna er ekki hægt að
fá neinn, sem ekki hefur komið
fram áður, til þess að gera það
án þess að til komi greiðsla.“
eins og pönkarar gera í dag.
Bindið og greiðslan eru a.m.k.
svipað og hjá þeim.
Tími sveitaballa er liðinn —
næstum því. Þegar bítlahljóm-
sveitirnar við Eyjafjörðinn áttu
sem mestri velgengni að fagna var
algengt að dansað væri á þremur
stöðum í nágrenni bæjarins, í
Freyvangi, í Laugaborg og í Ár-
skógi. Það var ódýrt að fara á ball
og menn misstu ekki heyrnina við
að standa nálægt senunni. „Þetta
var bara tíst miðað við hávaðann í
dag,“ sagði Kristján. Ágóði af
dansleikjum var sjaldnast mikiíl,
ef hann var þá nokkur, en opin-
ber yfirvöld voru á þeirri skoðun
að þetta væri mikil gróðalind og
siðspillandi og það varð sífellt
erfiðara fyrir hljómsveitirnar að
fá leyfi fyrir dansleikjunum. Op-
inberir starfsmenn gerðu þeim
erfitt fyrir og Árni minntist þess
að eitt sinn var ófært í Laugaborg
á laugardegi. Gifurlegur snjór var
á þjóðveginum, en veður var
annars mjög gott, sól og hiti. Það
varð að aflýsa ballinu og hljóm-
sveitarmeðlimir örkuðu niður á
pósthús og ætluðu að senda skeyti
til auglýsingadeildar útvarpsins.
Símadaman neitaði þeim um að
segja í skeytinu að ballinu væri
aflýst vegna ófærðar, nei, vegna
veðurs og þar við sat. Og Nafn-
leysingjar voru ekki nógu frægir
til þess að tekið væri mark á
mótmælum þeirra.
Var gaman að vera poppari?
Kristján sagði svo vera. „Þaö var
oft erfitt að standa í þessu, en við
vorum ungir og hvað er ekki hægt
þegar viljinn er fyrir hendi?
(fötum frá
JMJ
Og hvert rann ágóðinn af ára-
mótadansleiknum. Þeir félagar
hugsuðu stíft og rifjuðu upp. Ekki
frá þeim. Þau voru dýr og ágóð-
inn af áramótaballinu fór i að
greiða þau.“
Þegar öllu er á botninn hvolft
þá virðast þeir félagar í Nafn-
leysingjum — og raunar í fleiri
góðum hljómsveitum hafa litið út
PÁyHst &
12. n'óvembér l S81- DAGUR - T