Dagur - 15.11.1985, Blaðsíða 6

6 - DAGUR - 15. nóvember 1985
mannlíí
„ Grafa tebt stór bíll“
- Nemendur Oddeyrarskóla í umferðarkönnun
Það var alvörugefinn hópur ungsfólks sem stóð
á gatnamótum Kaupvangsstrœtis og Glerárgötu
rétt upp úr hádeginu á þriðjudaginn. Þar voru
nemendur úr Oddeyrarskólanum í sínum skóla-
tíma og gerðu umferðarkönnun.
„Við teljum alla umferð,“ sögðu þessir krakkar sem
voru að telja. „Við skiptum okkur ekki af því þó einhver
fari yfir á rauðu, eða gefi ekki stefnuljós. Við eigum ekki
að gera það. Þetta er hluti af samfélagsfræði sem við lær-
um í skólanum.“
Blaðamaður átti fullt í fangi með að tala við krakkana
því svo alvarlega tóku þau könnunina að enginn mátti
sleppa framhjá án þess að merkt væri við. Gangandi fólk
lenti líka á blaðið. „Það er allt talið.“ Nú kom stór drátt-
arbíll með jarðýtu á pallinum. Þá var spurt hvernig þessi
væri talinn. „Hann fer í hóp stórra bíla og ýtan líka. Þessi
grafa fer í sama flokk,“ var sagt um leið og starfsmaður
bæjarins átti leið hjá á traktorsgröfu.
- Er þetta gaman?
„Já þetta er mjög gaman. En það er líka kalt.“ Ljós-
myndarinn átti í erfiðleikum með að fá liðið til að stilla
sér upp til myndatöku, svo mikil var samviskusemin.
- Þurfið þið að vera svona nákvæm á talningunni? var
spurt þegar verið var að reyna að taka myndina.
„Auðvitað, ef talningin tekst vel þá látum við lögaregl-
una fá niðurstöðurnar. Við eru nefnilega fleiri að telja.
Það eru þrír aðrir hópar í Miðbænum fyrir utan okkur.“
- Hvað þurfið þið að vera lengi?
„Við byrjuðum kl. 13.07 og verðum til kl. 14.30.
- Nákvæmt skal það vera. Er mikil umferð?
„Já. Ég tel að það hafi verið nokkuð mikil umferð
þennan tíma sem við höfum verið hér,“ sagði einn strák-
urinn spekingslega. Krakkarnir sem þarna voru við taln-
inguna heita Sigurgeir Benjamínsson, Ása Arnaldsdótt-
ir, Brynjar Sigurðarson, Hafdís Hreiðarsdóttir og Bjarki
Hreinsson. gej-

Ása, Sigurgeir, Bjarki, Hafdís og Brynjar voru búin að merkja við þá bfla sem stóðu við umferðarljósin. Þess vegna gátu þau
gefið sér tíma til að líta upp úr skráningunni. Mynd: KGA
^sendibréf til
Sæl Sigurlína.
Ég komst í bréfin, sem
gengið hafa á milli ykkar
Guðrúnar að undanförnu.
Satt best að segja átti ég
von á þeim gáfulegri, eins
og ykkur er nú tamt að
vera gáfulegar. Það eina
sem virðist komast að í
ykkar ferkantaða haus er
sultugerð og barnaupp-
eldi. Það eru ykkar ær og
kýr. Samt þykist þið vera
baráttukonur fyrir aukinni
„velsæld“ kvenna. Heyr
á endemi. En það má
svo sem segja ykkur til
hróss, að þið eruð svo
sem hvorki verri né betri
heldur en mussukerling-
arnar ( Alþýðubandalag-
inu, sem allt vita helmingi
betur en allir aörir. Þrátt
fyrir þaö fer það þeim
best, að þjóna sínum
herrum. Þeirra staður er
heima, við eldhúsvaskinn,
bleyjuþvott, skúringar og
sigurlínu____________
önnur gagnleg verk.
Og svo segir þú frá því,
án þess að roðna, að þið
kerlingarnar í sveitinni
hafið riðið inn í gangna-
mannakofa, með nokkrar
niðursuðudósir I fartesk-
inu, á sjálfan kvenna-
frídaginn. Það sem ykkur
dettur ekki í hug um há-
vetur. Hræddur er ég um
að kútur bónda þíns hafi
ekki farið varhluta af
þessu ferðalagi. Og svo
segir þú að þiö hafið
sungið. Það hefði nú verið
helvíti gaman að vera
með ykkur, því eins og
máltækið segir: Hóflega
drukkin kona, gleður
mannsins hjarta.
Ég sá svo sem hvert
stefndi hjá ykkur Guðrúnu
þegar þið unnuð hjá Sam-
bandsverksmiðjunum, ó-
lofaðar. Það eina sem þið
hugsuðuö um voru strák-
ar, peningar, föt og
skemmtanir um helgar.
Vinnan alla hina dagana
var algert aukaatriði.
Markmiöið var að ná sér í
bærilegan gaur, hlaða
niður börnum og stofna
heimili, svo þið gætuð
hætt í verksmiðjunum.
Þið eruð ef til vill farnar að
sjá núna, að lífið getur
verið annað og meira.
Þetta er svo sem gott
og blessað. En ég held að
þetta kvenrembutal ykkar
sé mælt til að tolla í tísk-
unni. Þiö getið tæpast lát-
ið það um ykkur spyrjast,
að þið séuð bara réttar og
sléttar heimavinnandi
húsmæður. Nei, það veit
ég. Það finnst ykkur
„lummó". En það á þó að
vera stolt allra kvenna, að
búa börnum sínum og
bónda falleg heimili. Við
karlarnir megum hafa frið
með okkar vígi. Að vísu
erum við því hliðhollir, að
fallegustu konurnar verði
úti á vinnumarkaðinum, til
að sinna þeim störfum
sem okkur leiðast.
Jæja, Sigurlína mín. Ég
vona að þú takir nú orð
mín til athugunar. Ég náði
mér aldrei í konu, eins og
þú veist. Mér er því með
öllu óskiljanlegt, að mér
skyldi ekki takast að
krækja í eina, eins og ég
er myndarlegur, fjáður,
víðsýnn og vel upplýstur
um kvennamálefni, eins
og þú sérð af þessu bréf-
korni. Konuleysið plagar
mig ögn, því það er nú
alltaf svo notalegt að hafa
ykkur, þessar elskur, að
minnsta kosti í hófi. Þó
veit ég um marga gifta
kynbræður mína, sem
öfunda mig. Hvernig getur
staðið á því?
Margblessuð.
Þinn frændi, Sigurliði.
Hákon Aðalsteinsson.
Á bœrinn logarann
eöa á togarirm bceim?
Togarinn Kolbeinsey ÞH hefur verið mikið í fréttum
að undanförnu, sakir þess að skipið fór á nauðungar-
uppboð vegna vanskila. Skuldirnar voru miklar og
reyndust þær útgerð togarans óviðráðanlegar.
Hákon Aðalsteinsson, hagyrðingur með meiru,
hefur mér vitanlega ekki verið talinn til spámanna, en
meðfylgjandi gamanbragur hans er ögn spámannslega
gerður. Hann er nefnilega ortur á þeim tíma, sem
völundar Slippstöðvarinnar voru að smíða Kolbeins-
ey. Þá voru að vísu til „úrtölumenn“, sem töldu
vonlaust að skipið gæti veitt upp í vexti og afborganir
af smíðaverðinu. Aðrir töldu að útgerðin hlyti að
bjargast, rétt eins og útgerð á íslandi hefði bjargast
fram að því. Hákon flutti braginn á skemmtun í Fé-
lagsheimili Húsavíkur á sínum tíma. En nú hefur
bragurinn öðlast nýtt gildi.
Pííu taka á sálina togarakaup
til þess þarf heilmikla krafta.
Til þess þarf vinnu og heilmikil hlaup
og helvíti sniðuga kjafta.
Nota þarf frekju og fláræði í senn
á fjölda manns verður að snúa
til þess þarf hyggna og heilsteypta menn
harðari en Þórshafnarbúa.
Húsvískir áræðnir athafnamenn
eiga nú togara í smíðum
það flaggskip mun koma í flotann senn
oþ fiska á höfunum víðum.
Vandræðin hafa menn flest burtu flæint
fagnar hver einasti maður.
„Reddarinn“ sjálfur fékk sjóðina tæmt
en Silli varð ekki neitt glaður.
Kristján í Landsbankann galvaskur gekk
að gá eftir pening þar inni.
Ákveðin svörin hann fljótlega fékk
„þú færð ekki meira að sinni“.
Kiddi varð argur og óstillt hans geð
áfram varð smíðina að keyra.
En Silli var þrjóskur nú vantaði hann veð
og vildi ekki lána honum meira.
Og Kiddi hann veðsetti byggðir og bú
bátana í höfninni flesta.
Hann veðsetti skólann og Búðarárbrú
beljur og kindur og hesta.
Hann veðsetti eignir hvers vinnandi manns
hann veðsetti fátæka og ríka.
Hann veðsetti Torfa og verustað hans
hann veðsetti pósthúsið líka.
Nú fékk hann pening og nýsmíðin gekk
og nú fékk hann tvöfaldan móðinn
en þrátt fyrir allt þetta fé sem hann fékk
þá fannst honum vanta í sjóðinn.
Þá rak hann augun í geistlegan grip
það grunsemd í huga minn lokkar,
því hann stóð um daginn með hugsandi svip
og horfði á kirkjuna okkar!
Fjármálaviskan hjá Kidda er kæn
og kirkjan er pottþétt að veði.
Ingvar er smeykur og Björn er á bæn
og bágt verður mörgum í geði.
Víst munu spurningar vakna hér senn
það verður að koma á daginn
hvort bærinn má togarann eigna sér enn
eða á kannski togarinn bæinn?
Hákon Aðalsteinsson.