Dagur - 04.09.1987, Blaðsíða 11

4. september 1987 - DAGUR - 11
) er hraustur
mir funi
Dla á SKarði
leba Pálsdóttir dóttir Hallveigar, Torfi Ólafsson og Tinna Pálsdóttir dóttir
víburana Ólaf og Helga syni Torfa og Guðbjargar Helgadóttur Bergs konu
ði fyrr í sumar.
mér leyfisbréf í morgun. Það sé
skilyrði fyrir að hún fari í hjóna-
band að jörðin sé sjálfseignarjörð
sem hún búi á. Því hún eigi íbúð
í Reykjavík og ætli ekki að vera
leigjandi í Skagafirði. Ef verði
ekki hægt að ganga frá þessu
strax sé búið með að ég geti geng-
ið í hjónaband í dag. „Ja, hvað er
að heyra og hvað er hægt að
gera,“ sagði karlinn. Jú, þá er
bara að afla pappíranna sem
Hermann þarf að skrifa undir,
sagði ég. Friðgeir geymdi síðan
peningana og lét mig fara með
eintök af pappírunum á fund
Hermanns. Svo lét ég bílstjórann
keyra mig á Tjarnargötu þar sem
ráðherrabústaðurinn var, því ég
vissi ekki hvar í andsk... flokks-
þingið var haldið.
Eg var búinn að ganga um gólf
í klukkutíma þegar Hermann
kom akandi f hlað klukkan að
ganga eitt. Hann varð alveg hissa
að sjá mig og sagði. „Hvað ert þú
eiginlega að gera hér Ólafur?"
Ég bíð eftir Hermanni að skrifa
hérna nafnið sitt, sagði ég.
„Hvað meinar þú maður? Dettur
þér í hug maður, að ég geri það
þótt ég skreppi heim í matinn og
það í eins störfum og ég er í þessa
stundina.“ Þá brást ég illa við og
sagði: Ég bjóst nú ekki við þess-
um svörum frá þér. Ég hef nú
gert annað eins fyrir þessa
andsk... framsóknarmenn nótt og
dag og það er fremur líklegra að
ég eigi eitthvað inni hjá
flokknum. Þá sagði Hermann:
„Jæja Ólafur komdu þá hérna inn
á skrifstofuna." Þar settist hann á
stól og skrifaði undir plöggin.
Svo labbaði ég alsæll á braut,
hóaði í bílstjórann og hélt til
hádegisverðar.
Þegar ég kom í ráðuneytið aft-
ur til Friðgeirs karlsins, varð
hann rasandi í fyrstu. Síðan lét
hann mig fá kaupbréfið alveg
frágengið og þegar ég hafði feng-
ið það kvaddi ég hann með mestu
virktum. Svo þegar ég er kominn
| fram í dyrnar sagði ég: Jæja þá
stíg ég nú yfir fyrsta þröskuldinn
sem óðalsbóndi, en hart hefur
það verið sótt að ná þessu marki.
„Ha!, það er ekkert að sjá á
pappírunum," sagði karlinn. Ja,
Krókurinn átti þetta lofað, sagði
ég. „Hvað hafa mennirnir gert.
Ef bærinn hefur átt þetta lofað,
þá bera pappírarnir allt annað
með sér og ég óska þér bara enn
frekar til hamingju hafi það verið
hart sótt að ná þessu. Síðan hélt
ég á braut og klukkan 6 um dag-
inn giftum við okkur í Laugar-
neskirkju. Þannig varð Skarð að
sjálfseignarbýli.
Albert, Waldheim og ég
En svona þarf að haga til í lífinu.
Þetta hefði aldrei gerst nema ég
hefði verið oddviti og hrepp-
stjóri. Það er margt skrýtið í
þessari tilveru, þ.á m. það að ef
maður er kominn í forystu er ýmis-
legt hægt. En ég hef aldrei verið
sakaður af nokkrum um hlut-
drægni, eða sýnt á mér neitt ein-
asta snið að ég væri fyrirmaður í
minni sveit, en ég hef svarað full-
um hálsi á uppboðum og við ýmis
önnur tækifæri, ef mér hefur ver-
ið svarað af skætingi. Þá hef ég
látið þá vita hvaða maður ég
væri. Ég hef aldrei látið troða
neitt á mér svoleiðis.
Þegar fólk hefur undrast á
þessum múg sem hefur safnast að
Albert, Waldheinr og þessum
körlum, þá er það ekkert annað
en það sem hefur gerst hérna
heima í Skarðshrepp. Það mátti
enginn gera neitt nema ég og mér
var algjörlega sýndur hlutur í
öllu, hafði ekkert vit á þessu og
var nótt og dag að vinna í þessu í
mínum einstæðingsskap. Ég var
einn, með stafsetningarbókina í
annarri hendinni og gerði upp-
kastið með hinni. Engu einasta
einasta plaggi henti ég af upp-
kasti, hvað stutt sem það var.
Þegar ég var búinn að fá rétta
stafsetningu var ekki verið að
eyðileggja þetta. Þá var ég fljótur
að skrifa auglýsinguna og nú get
ég þó skrifað nafnið mitt þótt ég
hafi oft þurft að flýta mér að
skrifa það. Ef maður lifir sig inn í
þetta kemur það, þá þarf ekki
skólamenntun. En það gengur
ekkert annað en skólamenntun
nú til dags ef á að komast eitt-
hvað. En við búskapinn, það geta
allir draslað við hann.
Ég fékk með konunni litla
stúlku sem var á fyrsta árinu. Síð-
an átti ég eftir 2 ár dreng með
henni og það er þessi Torfi stóri,
sem er alltaf í skólum. Það er
alveg öfugt við mig, þennan litla
sem var aldrei í skóla,“ og nú læt-
ur Óli sposka svipinn ekki duga,
heldur hlær líka. „Hann hefur
stundað hér heyskapinn, en er
aldrei hérna heima að vetrinum.
Hefur alltaf stundað skólalíf og
er náttúrlega orðinn fjölskyldu-
maður núna í Reykjavík. Hann
var á Króknum 2 undanfarin ár
en flutti suður í haust og fór þá í
Tækniskólann. Hann var samt
búinn að vera í Háskólanum í
nokkur ár, í viðskiptafræðinni.
Stúlkan heitir Hallveig, kölluð
Halla. Maðurinn hennar Páll
Pétursson forstjóri hjá Icelandic
Seafood er bróðursonur minn.
Það finnst sumum þetta vera
skrýtið og skylt, en það er það
ekki. Þær höfðu bara svipaðan
smekk mæðgurnar, önnur vildi
eiga stjúpföðurinn og hin bróður-
soninn. Þau koma á hverju ári,
Halla á hverju einasta surnri ineð
stelpurnar. Hér voru þau í 2 næt-
ur í júlí í sumar sem leið. Þá var
eldri stelpan hennar fermd
hérna. Athöfnin þótti merkileg,
því hún fór fram í kirkjunni litlu
á Sjávarborg. Þau vildu endilega
að hún væri fermd þar og Hjálm-
ari þótti það alveg sjálfsagt. Það
komu um 50 manns og þetta var
ákaflega hátíðlegt alltsaman.
Hér í Skarði hefur enginn
búskapur verið rekinn að ráði.
Ég hafði mest 12 kýr og 150 kind-
ur og þá stundaði minn strákur
bara nám hérna í Króknum, í
barna-, gagnfræða- og iðnskóla.
Svo pegar hann fór suður í MH
varð ég að hætta með kýrnar, því
hann flutti alltaf mjólkina og
héðan var engin rúta. Hann fór
með mjólkina niður eftir þegar
hann fór í skólann. Mér datt í
hug fyrst ég var svona balllegur
að halda áfram með kindurnar og
gerði það í 2 ár, en fékk þá blóð-
spýting. Enginn vissi af hverju
hann stafaði og það þurfti bara
að láta mig fá hvíld niðri á spít-
ala. Þá voru húsin orðin full af
lambám og enginn gróður kominn
á túnin. En það var heppni að
hann var í seinasta prófinu og
kom heim nóttina eftir.“
- Þú varst fyrsti mjólkurinn-
leggjandinn í bæði samlögin?
„Já það hittist svona á, að í
síðara skiptið þegar nýja samlag-
ið var tekið í notkun, komst til-
kynningin hvenær flutningurinn
færi fram ekki til mín. Mér var
fagnað óskaplega í stórafmæli
mjólkursamlagsins fyrir stuttu.
Við vorum aðalgestirnir, for-
maður mjólkursamsölunnar
Skafti Öskars fyrsti samlagsstjór-
inn og ég. Þetta var rosaveisla.“
Það var orðið áliðið dags og
við Óli höfðum spjallað um
margt. Bæði um gleði og sorg í
hans lífi og alltaf var öldungurinn
eins, léttur og kátur, sama hvert
umræðuefnið var. Hér í lokin
kemur vísa sem ort var Óla til
heiðurs þegar hann var í bænda-
för fyrir nokkrum árum. í þessari
bændaför sem farin var til Noregs
varð hann 75 ára. Þegar hann var
á heimleið og var staddur á
Keflavíkurflugvelli, var honum
afhentur miði þar sem á var skrif-
uð þessi vísa. Ekki náði Óli að
komast fyrir um höfundinn.
ÓIi í Skarði er alltaf svo kátur
það ómar um rútuna dillandi hlátur
þegar konurnar kyss’ann með
smell.
Úr hálsliðnum fór hann íheyskap á
túni
cn andinn er hraustur þó limimir
fúni
hann á Tindastól tignasta fell.
-þá
Jórunn Sigurðardóttir
Njarðvík kona Ólafs í
Skarði lést 25. júlí sl. og af
þeim sökum hefur orðið
dráttur á að þetta viðtal
birtist. Viðtalið hafði verið
lesið fyrir Jórunni og hún
gert sínar athugasemdir
semtekið var tillit til. Bless-
uð sé minning Jórunnar í
Skarði.
Óli í bæjardyrunum á Skarði.