Dagur - 18.12.1987, Qupperneq 7

18. desember 1987 - DAGUR - 7
ur að koma til íslands til keppni.
Því miður gátum við ekki þegið
þetta góða boð og hélt ég þar
með að ísland væri komið af
dagskrá hjá mér fyrir fullt og allt.
En þá eins og upp úr þurru var
mér boðið að koma og þjálfa
Val, þetta var árið 1936. Valur
vann mótið þetta árið og þótti
mér það að vonum ljúft. Ég
stoppaði stutt í þetta fyrsta skipti
en kom aftur að ári liðnu og
þjálfaði Val eins og árið áður og
aftur unnum við íslandsmótið.
Það voru hörkukarlar hjá Val á
þessum árum. Já, ekki má ég
gieyma að segja frá því að á þess-
um árum voru tveir Þjóðverjar
að þjálfa knattspyrnulið hér
heima og var því sigurinn sætari
fyrir bragðið. Þjóðverjarnir voru
alvitlausir út í okkur fyrir að
vinna mótið tvö ár í röð, en þeir
eru nú eins og þeir eru. Þetta
voru fyrstu kynni mín af íslandi.
Stutt stopp yfir sumartímann tvö
ár í röð, stutt stopp sem urðu til
þess að ég tók ævilöngu ástfóstri
við land oe bióð.“
Tók ákvörðun og
stökk um borð
- Hvenær komst þú svo til
íslands til frambúðar?
„Það var árið 1939 rétt áður en
stríðið hófst. Ég átti góðan vin í
Vestmannaeyjum sem sendi mér
símskeyti og spurði mig hvort ég
vildi ekki koma og þjálfa Þór og
Tý. Það vildi svo til að Gullfoss lá
í höfninni í Leith, einmitt um
þetta leyti og hafði ég engar vöfl-
ur á heldur skellti mér um borð
og sigldi til íslands og síðan hefi
ég átt heima á íslandi.“
- Nú komst þú til landsins rétt
í þann mund að stríðið er að
skella á, langaði þig ekki heim?
„Ég ætlaði heim, fór frá Vest-
mannaeyjum til Reykjavíkur og
ætlaði að komast á skip þaðan.
En þannig vildi til að ég kom til
Reykjavíkur 2. september 1939,
daginn áður en Bretar sögðu
Þjóðverjum stríð á hendur. Að
ráðum góðra manna var ég því
um kyrrt hér á íslandi og gegndi
jafnframt herþjónustu fyrir
föðurland mitt hér á landi."
- Hvernig leist þér svo á að
setjast að hér til lengri tíma?
„Þetta leit nú svo sem ekkert
of vel út hjá mér, ég stóð þarna á
hafnarbakkanum í Reykjavík og
átti ekki bót fyrir rassinn. Þá
mundi ég eftir manni sem ég
hafði kynnst á ísafirði, séra Sig-
urgeiri Sigurðssyni prófasti. Þeg-
ar ég varð strandaglópur í Reykja-
vík í byrjun stríðsins þá var hann
orðinn biskup yfir íslandi.. Það
var gott að Ieita til Sigurgeirs og í
góðmennsku sinni rétti hann mér
hjálparhönd. Reyndar þekktust
þeir lítillega Sigurgeir biskup og
faðir minn og kannski hefur það
eitthvað hjálpað mér að þeir
þekktust, en ég hugsaði ekki
neitt um það þá.“
Sigurgeir biskup
________hvatti mig___________
- Hvað varð til þess að þú fórst
að læra guðfræði?
„Það var eiginlega Sigurgeir
biskup sem hvatti mig til að læra
guðfræði á sínum tíma. Ég hef
alla tíð verið trúaður maður og
ætlaði á yngri árum þegar ég var í
háskóla að verða iæknatrúboði.
Það þurfti því ekki mikið að ýta
við mér til að ég færi af stað í
guðfræðinám. En þetta var allt
miklu erfiðara en ég bjóst við og
á ég þar við tungumálið. Ég áleit
mig vera nokkuð góðan í málinu,
en komst fljótlega að því að það
er svolítið annað að tala fótbolta-
mál en lesa Biblíuna. Þetta var
alveg óskaplega erfitt fyrir mig,
en ég minnist þess að séra Sigurð-
ur Einarsson dósent flutti einn
fyrirlestur á ensku sérstaklega
fyrir mig. Síðan fór ég í íslensku-
tíma og þá fór þetta að smá koma
hjá mér og maður fór að skilja
svona annað hvert orð. Annars á
ég góðar minningar frá þessum
árum t.d. var ég sveinn biskups á
vísitasíuferð hans um Austurland
sumarið 1940, reyndar vorum við
tveir sveinarnir, ég og svo sonur
Sigurgeirs biskups, Pétur sem í
dag er biskupinn yfir íslandi.“
Kallaður í herinn
- En varst þú ekki kallaður í her-
inn á sínum tíma?
„Þannig var að ég var á Akra-
nesi um það leyti sem Bretar her-
námu ísland og fljótlega eftir
hernámið var ég boðaður í her-
inn. Var kallaður fyrir kaptein
nokkurn sem hafði skrifstofu
niðri í bæ. Við vorum að mig
minnir sex breskir þegnar sem
var raðað upp og við spurðir einn
af öðrum hvort við værum reiðu-
búnir að berjast fyrir konung
okkar og föðurland. Eitthvað
voru undirtektirnar dræmar því
ég var sá eini af okkur sex sem
þarna vorum sem gaf mig fram af
frjálsum vilja. Ég held að þessir
fimm menn sem voru teknir fyrir
ásamt mér liafi verið fluttir til
Englands og settir þar í fangelsi.
Það var hart. tekið á því ef menn
neituðu að gegna herþjónustu á
þessum árum. En sem sagt það
næsta sem gerðist hjá mér var að
kapteinninn spurði mig hvað ég
hefði haft fyrir stafni. Ég svaraði
sem satt var að ég væri við guð-
- Að lokum Róbert séröu nokk-
uð eftir því í dag að hafa stokkið
urn borð í Gullfoss forðum daga í
Leith?
„Þaö er nú einu sinni þannig
með mig að ég hefi eiginlega
aldrei þurft aö sjá eftir neinu af
því sem ég hef tekið mér fyrir
hendur. Þegar ég lít yfir farinn
veg þá sér maður að allt hefur
gengið mjög vel. Það er afskap-
lega þægileg tilfinning að vita það
að maður hefur verið vinsæll
meðal sinna sóknarbarna. Ég er
þannig gerður að ég trúi því að ef
maður biður Guð að leiða sig þá
gerir hann það á sinn hátt. Kring-
umstæður ráða miklu um það
hvernig hlutirnir ganga fyrir sig,
en hönd Guðs er alla tíð nálæg til
að styðja okkur og leiðbeina, það
er ég alveg handviss um."
- Að lokum séra Róbert hefur
þér líkað vel að eiga heima á ís-
landi?
„Mjög vel, á íslandi er gott að
vera. Ég hef komið til allra
heiinsálfa, séð margt og hitt fólk
af ólíku þjóðerni og uppruna. En
hvergi niundi ég vilja búa annars
staðar en á íslandi. Hér býr heil-
brigt, duglegt og óspillt fólk sem
lætur sér ekki allt fyrir brjósti
brenna. Já, ég held að ég geti
sagt í fyllstu einlægni að ísland er
mér allt.“
Og með þessum orðum hins
hugljúfa og skemmtilega manns
sem séra Róbert Jack hefur að
geyma, ljúkum við þessu viðtali.
pbv
fræðinám í Háskóla íslands og
jafnframt að ég kysi helst að
sinna skyldu minni hér á landi.
Enda var ég um þetta leyti búinn
að gera það upp við mig að setj-
ast að á íslandi, svo að það var
helsta ósk mín að fá að vera áfram
hér. Þetta fór síðan allt á besta
veg fyrir mig, því ég fékk að
sinna skyldu minni hjá hinu
breska K.F.U.M. í stórum
bragga niðri við höfn. í bragga
þessum var lítil kapella þar sem
ég var með bænastundir og ræddi
við menn um ýmis vandamál sem
upp komu. Það var meira en nóg
að gera á þessum árum, ég
kenndi ensku og var svo í skólan-
um eins og ég gat, en varð svo
jafnframt að sinna skyldum mín-
um gagnvart föðurlandinu.
Hvernig ég komst yfir þetta allt
saman veit ég ekki en allt bless-
aðist þetta með góðra manna
hjálp og tillitsemi."
Lank guðfræðinni 1944
- Hvenær laukst þú svo guð-
fræðináminu og tókst vígslu?
„Ég lauk prófum úr guðfræði-
deildinni vorið 1944 og þá um
leið ræddi biskup við mig og
sagðist skyldi reyna að finna lög
sem heimiluöu setningu og þá um
leið vígslu útlendings til prests-
starfa á íslandi. Biskup fann eftir
nokkra leit lög sem þá voru
dönsk, sem heimiluðu vígslu
mína og innsetningu til prests-
starfa hér á íslandi. En sem sagt
biskup bauð mér vígslu og hana
þáði ég 18. júní 1944 í Dómkirkj-
unni í Reykjavík. Þennan dag
vorum við átta sem tókum vígslu
og er það víst stærsti hópur í lút-
erskum sið scm hefur tekið vígslu
í einu. Prestur var ég svo fyrst að
Heydölum í Breiðdal, var þar í
ein þrjú ár. Úr Breiðdalnum fór
ég norður í Grímsey og þar var
ég í ein sjö ár. Ég kunni ágætlega
við mig í Grímsey, það var helst
að einangrunin sem þá var tæki
svolítið á taugarnar, t.d. kom
póstbáturinn bara einu sinni í
mánuði til eyjarinnar.“
- Hvenær komstu hingað að
Tjörn á Vatnsnesi?
„Ég kom hingað að Tjörn
ásamt konu minni Guðmundu
Vigdísi Sigurðardóttur eftir að
við höfðum veriö í Kanada um
tveggja ára skeið. Ég sótti um
prestakallið hér á Tjörn frá Kan-
ada og sagði við konu mína um
leið og ég setti bréfið í póst, að ef
ég fengi lögmæta kosningu þá
færi ég heim ef ekki þá yrði ég
áfram í Kanada. Lögmæta kosn-
ingu fékk ég síðan haustið 1955,
kom heim og settist að hér á
Tjörn og hef verið hér síðan.
Aðkoman hérna var ekki mjög
upplífgandi, kirkjan að grotna
niður og ekkert til af öðrum
húsum. Við urðum að byggja öll
hús upp frá grunni um annað var
ekki að ræða. Á meðan verið var
að byggja upp á Tjörn héldum
við til á næsta bæ fyrra árið en
það seinna vorum við á Hvamms-
tanga eða þangað til svo langt var
komið með byggingu íbúðarhúss-
ins að Tjörn að við gátum flutt.
Það var í nóvember 1957 sem við
fluttum inn í íbúðarhúsið sem þá
var nokkuð vel á veg komið. Það
var oft mikiö basl á þessum árum
en með þrautseigju hafðist þetta
allt saman að lokum. Nú og hér
erum við búin að búa í rúm þrjá-
tíu ár og hér hefur okkur liðið
vel.“
Island er mér allt
„Aðkoman a Tjom var ekki mjög upplífgandi . .