Dagur - 23.03.1989, Blaðsíða 2

2 - DAGUR - Fimmtudagur 23. mars 1989
Þegar frúar-
bíllinn festist
Heil og sæl. Ég veit ekki hvern-
ig veðrið er núna þegar blaðið
berst ykkur í hendur en hitt veit
ég að það er leiðinlegt þegar ég
sit hér við skriftir, endurnærð
eftir baðið. Ég festi bílinn í
skafli, þennan skemmtilega litla
frúarbíl, og það er lífsreynsla
sem mig langar til að segja ykk-
ur frá. Ekki það að ég hafi ekki
fest bílinn áður en það eru við-
brögð minna elskulegu sam-
borgara sem kveikja í mér
tjáningarþörf.
Fyrst vil ég þakka bílstjóran-
um á jeppanum sem þröngvaði
mér út í skaflinn. Hann mætti
mér á þröngri götu í Þorpinu og
bar sig mjög lipurlega að. Fyrir
framan jeppann var nefnilega
kyrrstæður bíll og sjálfsagt hefði
bílstjóri jeppans átt að bíða
fyrir aftan hann þegar hann
mætti mér, a.m.k. samkvæmt
umferðarlögunum. Þess í stað
ruddist hann framhjá kyrrstæða
bílnum og stefndi beint á litla
japanska frúarbílinn sem varð
hvekktur og stakk sér á bólakaf
í skafl til að forðast árekstur við
ferlíkið. Bílstjórinn má eiga það
að hann brosti fallega þegar
hann ók í burtu og gott ef hann
veifaði ekki líka.
„Ja, nú er það slétt og snúið,“
tautaði ég við sjálfa mig, ennþá
með hugann við saumaklúbbinn
kvöldið áður. Ég reyndi
auðvitað að bakka út úr skaflin-
um en píslin spólaði og veinaði
ámátlega. Stálpaðir unglingar
áttu leið hjá og hermdu þeir
óspart eftir væli frúarbílsins.
Héldu síðan för sinni áfram og
vinkuðu með bjórdósum.
í ófærðinni er slæmt að vera bjargarlaus kona á litlum bíl, en auðvitað vilja
allir karlmenn rétta fram hjálparhönd, eða hvað?
i
heilsupósturinn
í7'Umsjón: Sigurður Gestsson og EinarGuðmann
f
„Ritskoðun“ á
páskamatnum
Nú þegar páskarnir koma og
flestir landsmenn fara í frí, gefst
fólki tækifæri til þess að slappa af
frá hinu daglega amstri. Að
venju er slegið upp miklum veisl-
um með tilheyrandi áti og
drykkju. Einhver gæti haldið að
nú ætluðu greinarhöfundar að
halda heilmikla ræðu um óholl-
ustu og skaðsemi sem þessum
veisluhöldum vill fylgja. Nei ekki
aldeilis. Þó að það sé vitað mál
að aldrei nema á jólum og pásk-
um sé Iátið eins mikið ofan í sig
af öllu því sem venjulega myndi
teljast hreinasta svínarí í holl-
ustumálum, þá hefur skapast sú
hefð að það sé bannað að „rit-
skoða“ það sem þá er borðað.
Þess vegna ætlum við ekki að
kvelja neinn með eldheitum
fyrirlestrum um næringargildi í
páskaeggjum eða misjafnlega
heilsusamlegum veislumat. Það
væri hreinlega lögbrot. Það er
líka eins og hátíðarnar njóti ein-
hverrar friðhelgi sem algerlega er
bannað að rjúfa. Hörðustu græn-
metisætur og sérvitringar í matar-
æði sjást með æðisglampa í aug-
um lauma páskaeggi af stærri
gerðinni í innkaupakörfuna eins
og þeir hafi loksins fundið það
sem þeir hafa leitað alla ævi.
En svo að við gerumst nú svo-
lítið andstyggilegir þá langar
okkur til þess að koma með smá
innlegg í það sem gæti kallast
hefðbundinn veislumatur. Ekki
er nú hægt að segja að íslendingar
hafi mjög frjótt ímyndunarafl í
vali á veislumat. Yfirleitt er not-
ast við svínakjöt, Iambakjöt eða
rjúpu. Sennilega eru það ekki
mörg prósent af þjóðinni sem
borða eitthvað annað en ein-
hverjar afurðir af þessu þrennu.
Svo við gefum þeim, sem vilja
endilega rjúfa hefðina og borða á
hátíðunum eitthvað hollt og hag-
stætt fyrir línurnar, einhverja
punkta, þá væri reynandi að elda
sér fuglakjöt, svo sem kalkún,
kjúkling, önd, gæs eða eitthvað í
þá áttina. Ekki ætlum við að
benda á sérstakar matreiðsluað-
ferðir nema að því leyti að benda
fólki á að grandskoða girnilegar
matreiðslubækur um þessi efni.
Það er allt of lítið um að fólk nýti
sér valmöguleikana sem þessar
margvíslegu bækur bjóða uppá.
Þó svo að fiskurinn sé „gull“ holl-
ustunnar þá þýðir sennilega ekk-
ert að benda gallhörðum íslend-
ingum á að reyna að brydda uppá
einhverri veislumeðferð á fisk-
flakinu, þar sem sjaldgæft er
meðal annarra en útlendra land-
krabba að líta á fisk sem veislu-
mat. Jól og páskar eru sennilega
sá tími sem margir leggjast í hálf-
gert letilíf og át. Hins vegar er
þetta einnig tími útiveru og
skíðaiðkana og vonandi gefst
bæði færi og veður til þess að
skreppa á skíði eða í góða göngu-
ferð. Nú er málið að dusta rykið
af gönguskónum ef sólin skyldi
nú láta sjá sig.
Hvað á bjargarlaus kona á
bólakafi í fönn til bragðs að
taka? Að sjálfsögðu ætlaði ég út
úr bílnum til að líta á aðstæður
en það gekk ekki þrautalaust að
opna dyrnar svo djúpt var þessi
bílangi sokkinn. Loks komst ég
út og klofaði snjóinn í þunnum
nælonsokkabuxum. Þetta leit
illa út. Enga hafði ég skófluna
og ekki bjó ég yfir líkamlegum
styrk karlmannsins. Andlegur
máttur minn hafði lítið í kolfast
krílið að gera. En þegar neyðin
er stærst er hjálpin næst og
neyðin kennir naktri konu að
spinna.
Ég skimaði í kringum mig
eftir hjálp og þegar einhver
nálgaðist lagðist ég utan í bílinn
líkt og ég væri að ýta honum.
Ungur maður með hormottu og
kamel í kjaftinum stöðvaði bíl
sinn og j>lápti á mig dágóða
stund. Eg leit hjálparþurfi við
en þá blístraði hann lágt og ók á
brott. Þannig gekk þetta dágóða
stund uns góðhjartaða konu bar
að garði og reyndi hún að ýta
bílnum með mér án árangurs.
Fleiri fengu að spreyta sig en
ekkert gekk.
Loksins kom hann, stæltur
karlmaður á sterklegum jeppa.
„Við reddum þessu félagarnir,“
sagði hann og beraði mjallahvít-
ar tennurnar. Síðan strauk hann
jeppa sínum, tengdi bíla okkar
saman með kaðli og kippti mín-
um úr skaflinum. Ég var svo
fegin að ég hefði getað kysst
hann og reyndar virtist mér
hann ekki mótfallinn þeirri
hugmynd, a.m.k. stóð hann
þarna eins og hann væri að bíða
eftir einhverju.
„Þakka þér kærlega fyrir
hjálpina," sagði ég og ætlaði að
rjúka af stað. Hann bað mig að
bíða og ég komst fljótlega að
ástæðunni. Matarboðum og
fleiri gylliboðum rigndi yfir mig
og hann sagðist fús til að
aðstoða mig á allan hugsanlegan
hátt. Svona eru nú þessir karl-
menn og ekkert við því að gera
en ég gat losnað við hann án
þess að særa hann um of.
Eftir þetta ævintýri, heitt bað
og kakó, fór ég að hugsa um
páskana, fermingarnar og allt
þetta tilstand sem jafnast á við
sjálf jólin hvað heimilisútgjöld-
in varðar. Sem betur fer slepp
ég enn um sinn en ekki líður á
löngu þar til drengirnir komast
á fermingar- og bjóraldurinn.
Þá get ég farið að velta mér upp
úr áhyggjum, en núna er engin
ástæða til þess. Einu áhyggjurn-
ar sem ég hef í sambandi við
páskana eru tengdar líkams-
þyngd minni. Hún gæti rokið
upp um 2-3 kíló og það sæmir
ekki konu í minni stöðu.
Þegar maðurinn minn kom
heim sagði ég honum frá hrakn-
ingum mínum og bjóst við að
hann myndi rjúka upp og
skammast út í samborgara sína
fyrir ósvífni og ódugnað. En
hann hló bara og sagði að konur
ættu ekki að keyra bíl þegar
snjór væri á götum. Og ég sem
hef alltaf hrósað honum fyrir
jafnréttislegt sinni. Þessum
samskiptum verður ekki lýst
nánar og verið þið bara sæl og
gleðilega páska. Anna Yr
Margir fara á skíði eða í gönguferðir um páskana en aðrir iðka sitt eina sanna
sport og slappa bara af.