Dagur - 04.07.1992, Blaðsíða 12

12 - DAGUR - Laugardagur 4 júlí 1992
Matarkrókurinn
Guðbrandur Siglaugsson:
ítalskir réttir og fíkjur
Guðbrandur Siglaugsson tók
áskorun Hallgríms Ingólfs-
sonar, starfsfélaga síns á Stíl,
um að vera í matarkróknum.
Guðbrandur er listhneigður
maður sem m.a. er þekktur
fyrir Ijóð sín og leik með ýms-
um hljómsveitum en afrek
hans í eldhúsinu eru síður
kunn. Að eigin sögn er hann
þó liðtækur þar þegar hann
hefur tíma og nennu.
Guðbrandur gefur hér upp-
skriftir að heimatilbúnu pasta
og tveimur sósum með, auk
þess sem hann vi!l hafa ferskar
fíkjur í eftirrétt og gefur leið-
beiningar um neyslu þeirra.
Hann mælir eindregið með
uppskriftunum og segir útkom-
una ofsalega. „Pastað er sér-
staklega gott, það er ekkert
pappabragð af því. Uppskrift-
irnar að sósunum eru að hluta
til frumsamdar, ekki ósvipað og
rokklögin.“
Pasta
(uppskriftin gefur um 350 g)
200 g hveiti
'A tsk. salt
2 stór egg (ekki beint úr ísskáp)
1 msk. ólífuolía
1-2 msk. vatn
Hveiti og salt sett í hrærivél.
Léttpískuðum eggjum hellt út á
og þetta látið blandast vel. Olí-
an látin renna rólega útí og
vatnið látið dropa í. Þetta er
hrært vel og síðan tekið upp úr
og hnoðað í deig. Olía borin
utan á og deigið látið bíða í
hálftíma. Pað er síðan skorið í
u.þ.b. fimm hluta og þeir flattir
út þangað til hægt er að lesa
Dag í gegn um þá. Rúllað upp
og skorið í cm bita og þeir
síðan losaðir í sundur þannig að
úr verða litlir strimlar sem
hengdir eru á míkrófónstatíf
eða annað þvíumlíkt til þurrk-
unar.
Mikið vatn (4-5 lítrar) sett í
stóran pott og suðu hleypt upp.
Þá er góðri hrúgu af salti bætt
útí og pastanu stungið í. Lok
sett á pottinn og pastað er til-
búið eftir tvær mínútur.
Olíu- og hvítlaukssósa
8 msk. ólífuolía
2 hvítlauksrif
1 msk. nýrifin steinselja
salt
pipar
Olían hituð og hvítlaukurinn
marinn og settur útí. Þetta er
saltað, steinseljunni bætt í og
látið malla í u.þ.b. þrjár mínút-
ur. Þá er sósunni hellt yfir past-
að og blandað vel saman við.
Piprað eftir smekk, blandað
betur og borið fram án umsvifa.
Gráðostasósa
100 g gráðostur
100 g kotasœla
marið hvítlauksrif
1 msk. sýrður rjómi
lítill sellerístöngull, saxaður
salt
pipar
basil
Þetta er allt saman sett í
blandara og látið blandast þar
til það er orðið mjúkt og fínt.
Ef sósan verður of þykk er hún
þynnt með mjólk. Henni er síð-
an blandað saman við pastað
líkt og fyrri sósunni.
Það fer vel saman við báðar
uppskriftirnar að setja parmes-
an út á og borða hvítt snittu-
brauð með.
Ferskar fíkjur
„Hin fágaða aðferð við
neyslu fíkjunnar í félagsskap er
að halda um stilkinn og fletta
fíkjunni sundur svo hún líkist
fjórblaða bleiku blómi.“ Nartað
í þetta kurteislega en „rudda-
lega aðferðin er að halda um
stilkinn, bíta gat á hýðið og
sjúga.“ (Það sem er innan
gæsalappa kemur frá D. H.
Lawrence).
Guðbrandur skorar á Halldór
Kristinsson, starfsfélaga sinn á
Stíl, að koma með uppskriftir í
næsta matarkrók. „Við ætlum
að sjá um þetta eitthvað fram á
haustið," sagði Guðbrandur.
JHB
VÍSNAÞÁTTUR
Jón Bjarnason fró Garðsvík
Öldruð kona rétti að mér
þessar vísur og eru sumar all-
gamlar.
Maður kom að kotbæ:
Hér er ljótt og lítið bú,
langt á milli bæja.
Drukkinn bóndi, digur frú,
drullug börn, o jæja.
Skafti Stefánsson kvað er
kona kvartaði undan karli
sínum leiðinlegum:
Praut er að eiga þessa kalla
en þvíernú bara skrambans ver
að ég hef þann gamla galla
aðgeta ekki fullnægt sjálfri mér.
Vísa eftir Egil Jónasson:
Ef að glatast eigið traust
ekkert bjargað getur,
manni sýnist sólskinslaust
sumar bæði og vetur.
Pá koma heimagerðar vísur.
Á krossgötum
Efþér leiðir opnast þrjár
og enn er fært til baka
þú veist aldrei upp á hár
hvað á til bragðs að taka.
„Atómljóðin“:
Atómljóðin aldrei ná
alþýðunnar hylli.
Petta rugl er flótti frá
feðra vorra snilli.
Mannalæti:
Læt ég ekkert andann buga
ófrjótt iíf þótt búi við.
Gleðstsem barn ef falleg fluga
flögrar inn í herbergið.
Bragi Björnsson frá Surts-
stöðum kvað næstu vísur.
Ekki eru þær nákvæmlega
samstæðar.
Aðgát:
Af hinu og öðru hættur stafa
hæpinn er menn þræða stig.
VJssara mun vera að hafa
vaðið fyrir neðan sig.
Leikni krefst eflangt skal ná
lífs í hörðum brýnum
til að hafa taumhald á
tilfinningum sínum.
Vita skaltu vinur minn,
vex að sönnu gildi
sá sem varðar veginn sinn
vináttu og mildi.
Við lindina:
Birst þér getur meitluð mynd
mannlífs inn til dala
hlustir þú á læk og lind
léttum rómi hjala.
Lindin faðmi lækjar vefst,
lækinn ána dreymir,
úthafinu áin gefst,
eilíf hringrás streymir.
Eyfirðingurinn Friðjón Ólafs-
son kvað háaldraður:
Yndisstundir, æviélin,
allt sem kemur fer.
Bleikur fákur bryður mélin,
bíður eftir mér.
Og enn kvað Friðjón:
Árin líða ört ég finn,
engu kvíði meðan
úti bíður Bleikur minn.
Bráðum ríð ég héðan.
Næsta vísa er eftir Bjarna
Thorarensen:
Sem vitni stendur himins her
og heldur vörð um þig.
Æ, gleymdu því sem gengið er
og gakktu trúr þinn stig.
Valdemar Benonýsson kvað
sem farþegi í flugferð:
Hreyfill glymur laus við land
loftsins brimar voga.
Fjaðurlima fleytt er gand
fram á himinboga.
Næsta vísa Gísla Ólafssonar
bendir Iítt til glaðværðar:
Fárra hylli hlotnast mér,
hygg á spilling vísa.
Eg er að villast veginn hér
sem vatn á milli ísa.
Þorsteinn Guðmundsson lauk
þannig sendibréfi:
Lestu þetta litla blað.
lærðu vísubrotið,
láttu eldinn eiga það
eftir að þess er notið.
Þorsteinn Jóhannsson, Svína-
felli, kann að hafa kveðið
þessa við skál:
Kveðum saman lipurt Ijóð,
lífgum sálarblóma
svo að ylji andans glóð
út í fingurgóma.
Áður hef ég birt vísur eftir
Guðrúnu Árnadóttur frá
Oddsstöðum.
Hér koma tvær:
Pegar andinn vegavilltum
vonin þrýtur yndislega
vil ég hörðustrengjum stilltum
strjúka burtu hjartans trega.
Pótt ég finni fyrir löngu
fullin tæmd úr lífsins brunni,
fylgir mér á grafargöngu
gamalt ljóð sem ein ég kunni.
Steindór Sigurðsson kvað:
Oftast var mér vinafátt,
var því gjarnt að hrasa,-
Lengst af hef ég aðeins átt
angan tæmdra glasa.
Pó mig ávallt uppi ber
eftir næturþjarkið,
næsta morgun að ég er
aftur til í slarkið.
Hestamaður einhver orti svo
um fák sinn:
Söðladreki sérlegur
sýndu þrekið nóga.
Burðafrekur, framþykkur,
faxið lék um bóga.
Gísli Björgvinsson, Þrasta-
hlíð kvað næstu vísu:
Allir þeir sem elska Frón
einróma því heiti
að aldrei framar eignist Jón
okkar ráðuneyti.
Þegar rætt var um að fækka
bændum:
Háðu stríð við eld og ís,
unnu sigra stóra.
Nú er þjóðarvoði vís
verði þeim leyft að tóra.
Um bílaval framámanna:
Efþú stefnir í embætti hæst
og almenningshylli vilt njóta
kauptu þá dýrasta fólksbíl
sem fæst
en forðastu að stíga upp í
Skoda.
Flosi Ólafsson kvað er hann
ók hjá Ystafelli í Köldukinn:
Ó, hve hér er unaðslegt á
allar lundir.
Sveinar heilla hringagrundir,
hér var það sem S.Í.S.
kom undir.
Ekki veit ég höf. næstu vísu:
Pó að blási móti margt,
meyjar felli sveina
aldrei skyldi verða vart
vonaskorts hjá Steina.
Guðmundur Jónasson bíl-
stjóri kvað:
Hjartanlega heilsar mér
heiður Skagafjörður.
Jafnvel heilsa ég vil þér
Jónas brúarvörður.
Næstu vísu var skotið að
framsóknarmanni er Jónas
Jónsson flutti ræðu á Alþingi:
Ef að Jónas er þér kær
ætti þú hann að kyrra.
Hann er að verða elliær
ofan á þetta fyrra.
Konráð Vilhjálmsson þá
bóndi á Hafralæk lá fótbrot-
inn í Aðaldalshrauni lengi
dags. Þegar hann fannst kvað
hann:
Bíð ég hér með brotinn fót
bæði sár og leiður,
undirsængin eintómt grjót,
ekki er vegur greiður.
Kristján Jónsson Fjallaskáld
heyrði skólabræður sína
gaspra um stúlkur og einn
þeirra kvað:
Kristín mín er kát í lund,
kyssti ég hana marga stund.
Kristján botnaði:
Hlytir þú þá gullhlaðs grund
góður biti færi í hund.
Næturgestur varð þess var að
í næsta herbergi svaf heima-
sætan. Hann lét eftir miða
með vísu:
Millibilið fáein fet
faðmlög skilur tveggja.
Gegnum þilið framí flet
finn ég ylinn leggja.
Líklega er næsta vísa hús-
gangur sem enginn veit hver
orti:
Kvenmannslaus í kulda og
trekki
kúri ég volandi.
Petta er ekki ekki ekki
ekki þolandi.