Dagur - 22.05.1993, Blaðsíða 4

4 - DAGUR - Laugardagur 22. maí 1993
c 0), M ÚTGEFANDI: DAGSPRENT HF. JÓHANN ÓUFUR HALLDÓRSSON, ÓLI G. JÓHANNSSON, >. SKRIFSTOFUR: STRANDGATA 31, PÓSTHÓLF 58, AKUREYRI, ÓSKAR ÞÓR HALLDÓRSSON, SIGRlÐUR ÞORGRl'MSDÓTTIR pS SÍMI: 96-24222 • SÍMFAX: 96-27639 (Saudárkróki vs. 95-35960, fax 95-36130), STEFÁN SÆMUNDSSON, U J ÁSKRIFT KR. 1200 Á MÁNUÐI • LAUSASÖLUVERÐ KR. 110 ÞÓRÐUR INGIMARSSON. LJÓSMYNDARI: ROBYN ANNE REDMAN _■< GRUNNVERÐ DÁLKSENTIMETRA 765 KR. PRÓFARKALESTUR: SVAVAROTTESEN n 1 RITSTJÓRI: BRAGIV. BERGMANN (ÁBM.) ÚTLITSHÖNNUN: RÍKARÐUR B. JÓNASSON \ ff Wl \r% FRÉTTASTJÓRI: KRISTJÁN KRISTJÁNSSON AUGLÝSINGASTJÓRI: FRÍMANN FRÍMANNSSON U\7 UMSJÓNARMAÐUR HELGARBLAÐS: STEFÁN SÆMUNDSSON DREIFINGARSTJÓRI: HAFDlS FREYJA RÖGNVALDSDÓTTIR, HEIMASÍMI25165 BLAÐAMENN: GEIR A. GUÐSTEINSSON, HALLDÓR ARINBJARNARSON, FRAMKVÆMDASTJÓRI: HÖRÐUR BLÖNDAL ((þróttir), INGIBJÖRG MAGNÚSDÓTTIR (Húsavlk vs. 96-41585, lax 96-42285), PRENTVINNSLA: DAGSPRENT HF.

Norðmenn sýna
einurð oghugrekki
Sú ákvörðun nýafstaðins
ársþings Alþjóðahvalveiði-
ráðsins, að standa fast á al-
geru banni við hvalveiðum,
var að meira eða minna leyti
fyrirsjáanleg. Engu að síður
veldur þessi niðurstaða ís-
lendingum og öðrum hval-
veiðiþjóðum miklum von-
brigðum. Andstæðingar
hvalveiða hafa ráðið lögum
og lofum innan Alþjóða
hvalveiðiráðsins um langt
árabil og eru löngu hættir að
greina á milli eðlilegra nýt-
ingarsjónarmiða og náttúru-
verndarsjónarmiða. Af þeim
ástæðum m.a. hafa íslend-
ingar sagt sig úr ráðinu.
Norðmenn hafa á hinn bóg-
inn kosið að berjast áfram á
vettvangi ráðsins og freista
þess að telja ofstækisfullum
og óvísindalegum verndun-
arsinnum hughvarf. Sú fyrir-
ætlan hefur engan árangur
borið.
Norðmenn hafa nú ákveð-
ið að hefja takmarkaðar
veiðar á hrefnu að nýju, í
andstöðu við vilja Alþjóða
hvalveiðiráðsins. Ákvörðun
Norðmanna ber í senn vott
um einurð og hugrekki, því
Grænfriðungar hafa hótað
þeim öllu illu og segjast hafa
tilbúna áætlun um það
hvernig vinna megi Noregi
sem allra mest tjón á sem
skemmstum tíma, hefji þjóð-
in hvalveiðar á ný. Ennfrem-
ur má búast við að Banda-
ríkjamenn og jafnvel sumar
Evrópuþjóðir reyna að beita
Norðmenn viðskiptaþving-
unum til að fá þá til að end-
urskoða ákvörðun sína um
veiðarnar. Gro Harlem
Brundtland, forsætisráð-
herra Noregs, hefur bent á
að samskipti þjóða megi
ekki byggjast á tilfinninga-
semi. Hún hefur jafnframt
bent á að afstaða Alþjóða
hvalveiðiráðsins til hval-
veiða er brot á Hafréttar-
sáttmála Sameinuðu þjóð-
anna. Ráðið hefur misst
sjónar á því hvað er eðlileg
nýting auðlinda. Hið sama
má að sjálfsögðu segja um
Bandaríkjastjórn, sem í
krafti stærðar sinnar hefur
hótað íslendingum við-
skiptaþvingunum og „pólit-
ískri einangrun“, hefji þeir
hvalveiðar að nýju. Banda-
ríkjastjórn hefur þar með
lýst því yfir að hún hafni vís-
indalegum rökum á þessu
eina sviði, þótt hún aðhyllist
tækni og trúi á vísindalegar
niðurstöður á flestum öðrum
sviðum. Afstaða hennar er í
einu orði sagt óskiljanleg.
íslendingar hljóta að
fagna þeirri ákvörðun Norð-
manna að hefja hrefnuveiðar
á nýjan leik. Þorsteinn Páls-
son sjávarútvegsráðherra
hefur lýst því yfir að íslend-
ingar hljóti að hefja slíkar
veiðar sjálfir innan skamms,
þótt skynsamlegt sé að bíða
átekta og sjá hvernig Norð-
mönnum farnast í barátt-
unni. Stríðið um nýtingu
hvalastofnanna má ekki tap-
ast. Því verða Norðmenn, ís-
lendingar og aðrar hvalveiði-
þjóðir að sýna órofa sam-
stöðu og standa fast á rétti
sínum, þótt við ofurefli virð-
ist að etja um sinn. BB.
Það var vetur á hinu íslenska almanaki
og veðrið nákvæmlega samkvæmt
því. Stórhríó, ískuldi og myrkrið
grúfði yfir öllu. Það var samt þægileg
birta í stofunni þar sem ég sat. Tom
Jones söng af mikilli innlifun „Please
release me, let me go“ og ég horfði á
manninn dansa með miklum áhrifum
frá Sixtees stílnum.
Ég gat ekki annað en brosað þegar
hann hlammaði sér í sætið viö hliðina
á mér, alveg búinn á því eftir allar
sveiflumar. Ég sneri mér að honum og
hugsaði með mér hvað það væri skrít-
ið hvað ég þekkti hann lítið þótt mér
þætti ofsalega vænt um hann. Ég vissi
í raun aldrei hvort honum liði vel eða
illa, hvenær og vió hvaða aðstæður
hann væri stútfullur af hamingju eða
hvaða hlutir særðu hann. Eg grand-
skoðaði alla andlitsdrætti og hver ein-
ustu svipbrigði sem hann sýndi. Taldi
allar þær hrukkur sem ég sá og hvert
einasta gráa hár sem var á stangli hér
og þar. Það var eins og ég væri að sjá
þennan mann í fyrsta skipti. Það flaug
í gegnum huga minn hvenær ég hefði
síðast sagt honum að mér þætti mjög
vænt um hann, ég mundi bara eftir því
að ég var sífellt að sýna honum það í
verki. En vissi hann þaó að öll þessi
faðmlög mín komu bara í staðinn fyrir
öll orðin sem geta orðið svo léttvæg í
hversdagsleikanum?
Það eru nokkuð margir mánuðir
síðan að þetta gerðist og ég stend mig
ennþá að verki hvenær sem tækifæri
gefst að taka utan um hann og smella
kossi á kinnina á honum í leiðinni.
Hann er ekki eina manneskjan sem ég
umgengst mikið og þykir vænt um.
Þau fá öll faðmlög eða léttan koss
öðru hvoru og ekkert þeirra hefur
hlaupið enn.
Mér var góðlátlega bent á það um
daginn að þessi snerting mín gæti auð-
veldlega misskilist af hinu kyninu.
Þaö kom svolítið flatt á mig, en þegar
ég hugsaði betur um það þá erum við
jú flest soddan frostpinnar í okkur og
það er ekki í umhverfinu að sýna ná-
ungakærleik, þá sérstaklega ekki fyrir
framan aðra.
Þið sem eruð þama úti og hafið
ekki mikla tjáningarþörf, ég mæli með
að þið hreinlega opnið fangið og
faðmið og knúsið bræður, systur,
frændur og frænkur, foreldra og hina
dýrmætu vini ykkar. Hvað er það sem
yljar okkur meira um hjartarætumar
en að finna það að fólkið sem er alltaf,
alls staðar í kringum okkur, því þykir
virkilega vænt um okkur? Það kannski
er ekki alltaf að segja okkur frá því en
við getum líka sýnt það, eöa hvað?
Látum nú bara verkin tala og njótum
snertingarinnar.
LVENNARAÐ
Sóley Rannveig Hallgrímsdóttir
Látum snertíngtma tala